Search

“Πράγματα” της Χριστίνας Σδούκου

Πρωί Σαββάτου, αρχές ενός γλυκού Νοέμβρη που συμμαχεί για μια ακόμη φορά με το ζεστό μέσα σου , το κουδούνι της μεταφορικής χτυπά επίμονα σαν να θέλει να σπρώξει τον χρόνο και να πακετάρει και εσένα τον ίδιο από το σπίτι που τακτοποίησες τη ζωή σου για τα χρόνια ενός παρελθοντικού παρατατικού χρόνου. Οι προθέσεις χορεύουν ξέφρενα το πιο τρελό χορό των πραγμάτων. Μέσα, έξω, μπροστά από πίσω και εντός της ένα σωρός χορευτικά πράγματα και εκείνη στη μέση ενός χάους να προσπαθεί να δώσει ουσία στην ύλη. Πράγματα πολλά, σκόρπια παντού εδώ και εκεί. Σε διαφορετικά χρώματα, μεγέθη, στο πάτωμα, σε πλαστικά και χάρτινα κουτιά, σε σακούλες, παιχνίδια ξεκούρδιστα, κρεμάστρες γεμάτες που λυγίζουν από το βάρος, πίνακες στο πάτωμα, γλάστρες που διψούν, λάμπες του σκότους και του φωτός και κλειδιά που αλλάζουν χέρια, ταινίες που θέλεις να σε ταξιδέψουν στο εξπρές του μεσονυχτίου, διάσπαρτες ευχετήριες κάρτες από γενέθλια και γιορτές, ημερολόγια του 2017 που ακόμη κρατάς για εκείνες τις λιγοστές σημειώσεις που δεν κοιτάζεις ποτέ ξανά, βιβλία από την εφηβεία σου και cd διαλεχτά με αγάπη.

Όπου και αν κοιτάξει πράγματα. Μικρά και μεγάλα, σπουδαία, μοιραία και άχρηστα. Μένεις να αναμετρηθείς με τα χρόνια σου απέναντι σε κάτι γιγάντιες κούτες που ορθώνονται μπροστά σου απειλητικά έτοιμες να σου ανοίξουν λογαριασμούς με θέματα όπως ο χρόνος και η ύλη. Εν μια νυκτί ξεριζώνεις τις αναμνήσεις σου και τις κομίζεις αλλού σε ένα μετά που εσύ αποφασίζεις ποσά πράγματα χωράει, ποια αφήνεις, ποια κρατάς. Η επόμενη μέρα σε βρίσκει πιασμένο χέρι χέρι με το λεγόμενο ξεσκαρτάρισμα. Εσύ, τα πράγματα και η ζωή. Και το μέσα σου δώστου πάρτου να σε βομβαρδίζει με ερωτήσεις τύπου θα το χρειαστείς; ή και με ατάκες όπως κρατά το μωρέ όλο και κάπου θα το αξιοποιήσεις. Στο κεφάλι σου επικρατεί αταξία και μπροστά σου η απόφαση σου για μια δυνητική ευταξία. Και έρχεται η στιγμή να ανοίξεις τα κουτιά της Πανδώρας. Μια φαινομενικά ασήμαντη πράξη μπορεί να φέρει στο φως τις βαθύτερες αλήθειες που κρατάς και την απλότητα μιας παθιασμένης καρδιάς που θέλεις να διατηρήσεις. Και έτσι κάπως ξεκινάς την χαρτογράφηση της δίκης σου υλικής πραγματικότητας με βαθύτερο θέλω την διεκδίκηση του πολύτιμου χρόνου. Τα πράγματα για εκείνη λειτουργούν ως χρονοκλέφτες και θέλει να τους δώσει το δικό της μάθημα κρατώντας εκείνα που μπορούν να κλέψουν μόνο την παράσταση σε λέξεις, εικόνες, αναμνήσεις.

 

Το παλιό ημερολόγιο που φέρνει στο φως ιστορίες αφιλτράριστες ούσα παιδί 10 ετών, τις αγαπημένες μουσικές στα διαλεχτά και πολύτιμα cd της που ντύνουν τις στιγμές με νότες και την αιωνιότητα μιας λιακάδας, τα αγαπημένα της βιβλία που τις ανοίγουν το δρόμο της ευδαιμονίας και την οδηγούν σε συναντήσεις με τους σπουδαίους Ελύτη, Καζαντζάκη, Πλαθ, Δημουλά, Σενέκα και τον Σωκράτη με το μυστικό της ευτυχίας κατά τον οποίο «δεν βρίσκεται στο να αναζητάτε περισσότερα, αλλά στο να διαμορφώνουμε τη δεξιότητα του να απολαμβάνουμε τα λιγότερα».

Συνεχίζει λίγο ακόμη με τα πράγματα και κρατά την αγαπημένη ψηφιακή φωτογραφική μηχανή δώρο από το ταξίδι στην μακρινή Αμέρικα γιατί μέσα από το φακό έρχονται εμπρός της οι εικονικές αναμνήσεις του παρελθόντος παιδί στο δρόμο με μόνιμη παρέα τα αδέρφια της αλλά και του τώρα με όλες εκείνες τις στιγμές που θέλεις να σου γεμίζουν το άλμπουμ της καρδιάς σου και να την ευφραίνουν όταν έχεις ξεμείνει από το αγαπημένο σου κρασί.

Διαλέγει να αφεθεί περισσότερο στο είναι του έχειν και όχι στο έχειν για να είναι. Κρατάει το πράττειν μέσα από τα πράγματα, αυτό που έχει πραχθεί, το γεγονός, την πράξη, το έργο και όχι την στενή έννοια του υλικού, του αντικειμένου. Τα κουτιά της Πανδώρας ανοιχτήκαν σταδιακά και ευλαβικά τις υπόλοιπες μέρες ρίχνοντας περισσότερο φως τελικά στην αλήθεια των πραγμάτων που είναι για τον καθένα αλλιώτικη, και η μετακόμιση της Χριστίνας έγινε η αφορμή να πάρουν τα κουτιά και τα δέματα σάρκα και οστά μέσα από εικόνες, λέξεις και αναμνήσεις στη στιγμές που κρατάνε για πάντα.

Στην μια και μοναδική ερώτηση που έκανε στην 9χρονη κόρη της για τα πράγματα που θα κρατούσε από το ένα σπίτι στο άλλο η απάντηση που πήρε ήταν αυτή: το σκύλο μου και τον παπαγάλο. Τίποτα άλλο μαμά. Η μαμά κράτησε λίγα ακόμη στα 37 της. Η νέα μας διεύθυνση: Οδός Ονείρων 8.

Γράφει η Χριστίνα Σδούκου

Write a response

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Close
Your custom text © Copyright 2018. All rights reserved.
Close