Τη δράση ενός από τα μεγαλύτερα και πιο καλά οργανωμένα κυκλώματα στην Ελλάδα, που εμπλέκεται σε παράνομες υιοθεσίες, εμπόριο ωαρίων και παρένθετες μητέρες επ’αμοιβή, αποκάλυψε πριν από λίγο διάστημα η ΕΛ.ΑΣ.
Μια μυστική έρευνα διάρκειας οκτώ μηνών από τις ελληνικές αρχές, οδήγησε στη σύλληψη 22 ατόμων, τα οποία φέρονται να εμπλέκονται σε εγκληματικό δίκτυο υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στη Θεσσαλονίκη.
Πιο συγκεκριμένα, γίνεται λόγος για 22 περιπτώσεις παράνομης υιοθεσίας, 4 περιπτώσεις απόπειρας παράνομης υιοθεσίας, 24 περιπτώσεις εμπορίου ωαρίων και 6 περιπτώσεις παράνομης παρένθετης μητρότητας. Τα ποσά που κατέβαλλαν οι υποψήφιες ανάδοχες οικογένειες κυμαίνονταν μεταξύ 20.000 και 30.000 ευρώ, ενώ περισσότερα από 500.000 ευρώ είναι τα κέρδη του κυκλώματος από το 2016. Στην υπόθεση εμπλέκονται συνολικά 66 άτομα, μεταξύ των οποίων, ένας δικηγόρος, ένας μαιευτήρας-γυναικολόγος, υπάλληλοι κέντρων ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και τουλάχιστον τρία άτομα για τα οποία υπάρχει υπόνοια ότι ενεργούσαν ως «διαμεσολαβητές».
Αν και τα αποδεικτικά στοιχεία της αστυνομίας σχετικά με την παράνομη παρένθετη μητρότητα είναι περιορισμένα, τίθεται ένα σημαντικό ερώτημα: τι σημαίνει αυτή η περίπτωση για την παρένθετη μητρότητα στην Ελλάδα; Η παρένθετη μητρότητα είναι νόμιμη στην Ελλάδα από το 2002, ενώ είναι μία από τις λίγες χώρες παγκοσμίως και η μόνη στην Ε.Ε. όπου οι συμφωνίες παρένθετης μητρότητας είναι – υπό αυστηρές προϋποθέσεις – εφαρμόσιμες όσον αφορά τη νόμιμη μητρότητα. Το ελληνικό δίκαιο ρυθμίζει μέσω γραπτής συμφωνίας την πρόθεση της φέρουσας, η οποία οφείλει να βασίζεται στην ηθική αρχή του αλτρουισμού, ενώ η γραπτή συμφωνία πρέπει να εγκριθεί από το δικαστικό σώμα πριν από τη σύλληψη. Οι υποψήφιοι γονείς αναγνωρίζονται αυτόματα ως γονείς του παιδιού από τη γέννησή του. Η διαδικασία συνεπάγεται την εξέταση της γραπτής συμφωνίας παρένθετης μητρότητας που συντάχθηκε και υπογράφηκε από τα συμβαλλόμενα μέρη, την εξέταση της ιατρικής ανάγκης για παρένθετη μητέρα από το νοσοκομείο και την αλτρουιστική φύση της σχέσης μεταξύ των μερών. Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρος μηχανισμός για τους Έλληνες δικαστές ούτως ώστε να ελέγχουν αν υπάρχει «πραγματικός» αλτρουισμός. Στην πράξη, οι Έλληνες δικαστές σπάνια έχουν αρνηθεί την άδεια για παρένθετη μητρότητα, εάν υπάρχει ιατρική ανάγκη.
Συνεπώς, είναι επιτακτική ανάγκη οι ελληνικές αρχές να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργεί η παρένθετη μητρότητα. Η βελτίωση της κρατικής ρύθμισης θα προσφέρει καλύτερη προστασία στα συμφέροντα όλων των εμπλεκομένων προσώπων και, κυρίως, στα συμφέροντα του παιδιού.
Πηγή: BioNews & bioethics.gr
Κυριακή Παπακωνσταντίνου – Stagiaire EEB
