Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Σαραντάπορο Λάρισας. Σπούδασα στο τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Από το 2003 εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας στο αντικείμενο των σπουδών μου, στην Ξάνθη. Η αγάπη μου για το περιβάλλον και το πάθος μου για την τέχνη
με οδήγησαν στην αναζήτηση της κοινής τους περιοχής. Ο πρώτος μου σταθμός (εκτός όλων των προηγούμενων καλλιτεχνικών μου δραστηριοτήτων – ζωγραφική, κατασκευές από ξύλο, συγγραφή κειμένων – ποιημάτων, κατασκευές με σύρμα…) ήταν η trash art (σκουπιδοτέχνη), η οποία συνδύαζε την περιβαλλοντική μου ευαισθησία και την καλλιτεχνική δημιουργία… Συγχρόνως, η κατασκευή των έργων απαιτούσε γνώση των υλικών και της συμπεριφοράς αυτών, αλλά και εφαρμογή αρχών μηχανικής και στατικής, γεγονός το οποίο έκανε την trash art ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Ο δεύτερος σταθμός είναι ένας συνδυασμός της trash art με τη shadow art (τέχνη της σκιάς). Σε μια προσπάθεια διερεύνησης της shadow art με συνεπήρε ο μυστικισμός που εκπέμπεται από οποιαδήποτε σκιά καθώς και η μοναδικότητα του σχήματος που παίρνει με την παραμικρή αλλαγή της θέσης του φωτός ως προς το αντικείμενο. Κι αποφάσισα να πειραματιστώ… Σήμερα έχω τον δικό μου καλλιτεχνικό χώρο “Το σπίτι της σκιάς”, όπου εκεί εκθέτω την τέχνη μου.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: δεν είμαστε ελεύθεροι…
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: η οσμή του χώματος και γενικότερα της φύσης, μετά από βροχή…
…την ωραιότερη εκδρομή: Πρέπει να ήμουν δημοτικό (στις πρώτες τάξεις)… είχαμε πάει εκδρομή στη λίμνη του Πολυφύτου με τους γονείς μου και τ’ αδέλφια μου και παίξαμε στις όχθες της λίμνης!!!
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: οι φάρσες και τα πειράγματα….
…μια ανομολόγητη αμαρτία: …αν τη γράψω θα χάσει το «ανομολόγητό» της…
…μια στιγμή απελευθέρωσης: αν και πιο πάνω έγραψα πως δεν είμαστε ελεύθεροι, συμπεριλαμβάνοντας την υποκειμενικότητα της ελευθερίας, θα χαρακτηρίσω ως στιγμή απελευθέρωσης τη στιγμή που σταμάτησα να έχω αφεντικό στη δουλειά μου (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχα καλά αφεντικά)…
…την πρώτη επανάστασή μου: …δεν ξέρω… νιώθω πως καθημερινά επαναστατώ με τον τρόπο μου και τις πράξεις μου…
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: …ουσιαστικά, καμιά στιγμή δεν έχει επιστροφή ή αλλιώς «το ποτάμι πίσω δεν γυρίζει»…
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: το άσπρο που προέρχεται από τα χαμόγελα των προσώπων της εικόνας…
…το πιο πικρό δάκρυ: του παντοτινού χωρισμού
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: το «όνειρο» της δημιουργίας
…το μυστικό που διέρρευσε: ας μην το κάνουμε περισσότερο γνωστό…
…την απροσδόκητη γοητεία: η επίτευξη αυτού που στην αρχή φάνταζε ακατόρθωτο…
…το ισχυρότερο άλλοθι: το «εγώ» μας
…το ανεκπλήρωτο θέλω: να ζήσω με αξιοπρέπεια στη χώρα μου…
…την εντονότερη σύγκρουση: …να κάνω αυτό που θέλω ή αυτό που πρέπει;…vaitsisart_resize
Με τον Βασίλη Σπανούλη και την “σκιά του”
…μια χαρακτηριστική γεύση: …είμαι μακαρονάς…
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: …σκέψεις υπό σκιά, σε μια αιώρα μπροστά στη θάλασσα…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: «καλοσύνη»…
…την αθεράπευτη ενοχή: …τρώω τα βράδια…
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: πρέπει να ακούμε και τις άλλες φωνές…
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η διάθεση για δημιουργία…
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: μια μουσική βραδιά στην παραλία του Ρούκουνα στην Ανάφη…
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: δεν ήταν ένα… ήταν πολλά και πέρασαν…
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πράγματων: η απόφασή μου να διαγραφώ από το τμήμα πολιτικών μηχανικών και να σπουδάσω μηχανικός περιβάλλοντος… κάτι που ακόμα δεν έχω μετανιώσει…
…την προδοσία που δέχτηκα: μάλλον δεν θέλω να την αποδεχτώ
…την πληγή που άνοιξα: αν εξαιρέσω μια πληγή που άνοιξα καταλάθος στο κεφάλι ενός συμμαθητή μου, νομίζω πως δεν έχω ανοίξει άλλες… κι αν έχει συμβεί κάτι εξαιτίας μου σε κάποιον, έχω φροντίσει να επανορθώσω άμεσα.
E-mail: tvaitsis@gmail.com
website: www.vaitsis.com
Facebook page: http://www.facebook.com/art.vaitsis
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
