Η έκτρωση στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν μια κατακριτέα πράξη, αλλά ήταν μία νομοθετική πράξη και είχε απασχολήσει έντονα την ελληνική κοινωνία, καθώς το φαινόμενο αυτό δεν θεωρούνταν σπάνιο για την τότε εποχή. Οι γυναίκες κατέφευγαν συνειδητά, ως προς αυτήν και τις περισσότερες φορές ήταν υποχρεωτική. Σε αυτήν την διαδικασία προέβαιναν κυρίως οι εταίρες που δεν επιθυμούσαν να τεκνοποιήσουν, ακόμη κι αν μπορούσαν η λύση ήταν μονόδρομος, γιατί τα παιδιά τους θα κατέληγαν δούλοι ή δούλες στα σπίτια των κυρίων και ειδικά, αν το παιδί ήταν κορίτσι θα ακολουθούσε την ίδια ζωή.
Επίσης, όταν οι κοπέλες ήταν ανύπαντρες και δεν είχαν μεγάλη προίκα, δεν είχαν το δικαίωμα της τεκνοποίησης. Έτσι κατέληγαν στην έκτρωση. Παρομοίως, συνέβαινε και στη γυναίκα που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Σε άλλες περιπτώσεις, όταν η γυναίκα ήταν παντρεμένη και ήταν μητέρα πολλών παιδιών, μη μπορώντας να αποκτήσει ένα νέο μέλος στην οικογένεια -καθώς δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα για να συντηρηθεί- αναγκάζονταν να ακολουθήσει αυτή την διαδικασία ή όταν δεν πετύχαινε η αντισύλληψη.
Όταν η κύηση δεν ήταν επιθυμητή όπως παραπάνω, τότε για την έκτρωση χορηγούσαν σίλφιο το οποίο οι Αρχαίοι Έλληνες εισήγαγαν από την Λιβύη. Το σίλφιο ήταν ένα είδος μάραθου που ήταν αρκετά γνωστό στις μεσογειακές χώρες για την εκτρωτική του δράση, αλλά δεν υπήρχε σε αρκετές ποσότητες. Είχε ακόμα και αντισυλληπτικές ικανότητες. Επίσης χρησιμοποιούσαν φυτά, όπως το φλισκούνι, την μύρρα, τον αψηνθέτη και την άση, τα οποία μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως αντισυλληπτικά. Στην έκτρωση, όμως, χορηγούνταν μεγάλες ποσότητες.
Ένα άλλο είδος δηλητηρίου που χρησιμοποιούνταν ακριβώς για την ίδια διαδικασία ήταν ένα σκεύασμα του οποίου τα συστατικά αποτελούνταν από κεβροειδή σαβινιά και βρωμώδες κέδρο. Οι επιπτώσεις οποιασδήποτε μορφής δηλητηρίου ήταν αρκετά οδυνηρές για τον γυναικείο οργανισμό, καθώς οι περισσότερες γυναίκες, όταν το λάμβαναν ή θα έκαναν αρκετό καιρό για να συνέλθουν ή θα κατέληγαν, εξαιτίας της αιμορραγίας που είχε προκαλέσει το φάρμακο.
Οι γιατροί της εποχής εκείνης συνιστούσαν στις γυναίκες να νηστεύουν, καθώς και να συμμετάσχουν σε έντονες σωματικές δραστηριότητες, όπως να σηκώνουν βάρη ή να σκαρφαλώνουν στα βράχια ή να κάνουν κωπηλασία. Αυτός ο τρόπος ονομάζονταν ‘δυνατά άλματα’ σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, ο οποίος συνιστούσε στις γυναίκες να προβούν στην αφαίμαξη, εφόσον το έμβρυο ήταν αρκετά ανεπτυγμένο και μεγάλο σε μέγεθος.
Ήταν ηθικά αντίθετος με τις εκτρώσεις και κατά της χρήσης πεσσού καθώς σέβονταν την ανθρώπινη ζωή, εκτός εάν υπήρχαν σοβαροί λόγοι υγείας.
Ο Πλάτωνας, πίστευε ότι τα παιδιά που γεννιούνταν με αναπηρία ή προέρχονταν από οικογένειες που δεν ήταν οικονομικά ευκατάστατες ή δεν είχαν θέση στην κοινωνία, έπρεπε να απομονώνονται ή να εγκαταλείπονται. Επίσης, πίστευε ότι, εάν η γυναίκα ήταν κάτω των είκοσι και άνω των σαράντα ετών, ενώ ο άντρας είχε ξεπεράσει το όριο των πενήντα πέντε ετών στα ζευγάρια αυτά να μην επιτρέπεται να τεκνοποιούν. Ήταν υποστηρικτής της άμβλωσης και της βρεφοκτονίας.
Ο Αριστοτέλης, τάσσονταν και αυτός υπέρ της άμβλωσης καθώς στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχε έντονο δημογραφικό πρόβλημα υπερπληθυσμού του κράτους και έπρεπε η γεννητικότητα να μειωθεί. Θεωρούσε, όμως, παράνομη την έκτρωση όταν η εγκυμοσύνη ήταν προχωρημένη και είχαν σχηματιστεί τα όργανα του εμβρύου. Υποστήριζε πάντα το νομικό παρά το ηθικό πλαίσιο, όπως και ο Πλάτωνας.
Την άποψη αυτή ενστερνίζονταν κι ο Σωκράτης, καθώς προέτρεπε τις γυναίκες να καταφεύγουν σε πρόωρο τερματισμό της εγκυμοσύνης τους, εάν δεν την επιθυμούσαν. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η έκτρωση δεν καταδικάζονταν ηθικά και ποινικά. Η Πολιτεία όμως μπορούσε να παρέμβει και να την καθορίσει παράνομη σε ορισμένες περιπτώσεις. Ως προς το Αρχαίο Ελληνικό Δίκαιο, αν η γυναίκα ήταν παντρεμένη και είχε προβεί σε αυτήν την ενέργεια χωρίς την συγκατάθεση του συζύγου της, τότε ο ίδιος είχε το δικαίωμα να κάνει μηνυτήρια αναφορά και να την καταγγείλει για την στέρηση του δικαιώματος της πατρότητας και της απόκτησης διαδόχου.
Εάν υπήρχαν μάρτυρες τότε η πράξη κηρύττονταν καταδικαστέα και τιμωρούνταν αυστηρά. Το ίδιο συνέβαινε και με τις δούλες, οι οποίες δεν είχαν κανένα δικαίωμα στο έμβρυο, χωρίς την συγκατάθεσή του κυρίου τους. Την εποχή εκείνη η έκτρωση υπήρξε ένα αρκετά σημαντικό θέμα κοινωνικού, θρησκευτικού, ιατρικού, νομικού και φιλοσοφικού ενδιαφέροντος και ιδιαίτερα στον ηθικό τομέα.
Γράφει η Καρολίνα-Μαρία Λέσση
