Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε νιώσει εγκλωβισμένοι σε μια σχέση γεμάτη προβλήματα , καβγάδες και αντιθέσεις. Και όσες φορές έχουμε πει αντίο, άλλες τόσες έχουμε γυρίσει πίσω. Τα αξιοπερίεργο φυσικά εδώ είναι ότι όλοι μας κάθε φορά που βάζουμε ένα τέλος σε μια τέτοιου είδους άσχημη κατάσταση, πιάνουμε τον εαυτό μας να αναρωτιέται πως είναι δυνατόν το φλογισμένο πάθος και ο τρελός έρωτας που νιώθαμε για τον άνθρωπο εκείνο κατέληξε σε έναν, τις περισσότερες φορές, επεισοδιακό χωρισμό.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας αναλογιστούμε πως ξεκινάνε, ως επί τω πλείστων, οι περισσότερες σχέσεις. Μια φευγάτη ματιά σε ένα bar, ένα ανόητο αστειάκι στην διπλανή παρέα της παραλίας και είναι αρκετό για να ρίξουμε τον εαυτό μας με τα μούτρα σε μια σχέση που ίσως και να μην ήμαστε και τόσο έτοιμοι ακόμα για αυτή.
Τον πρώτο καιρό το ζευγάρι ζει ένα όνειρο. Και οι δυο μεθυσμένοι από το παιχνίδι της καθημερινής διεκδίκησης και εντυπωσιασμού ζουν τον λεγόμενο “έρωτα”. Ένα στάδιο που δυστυχώς είναι γνωστό ότι δεν κρατάει και πολύ. Αμέσως μετά περνάει στη φάση της «ερωτικής συνήθειας» όπου κι οι δυο σύντροφοι έχουν αποφασίσει ότι η σχέση θα προχωρήσει κάπως έτσι και με σταθερό ρυθμό, μια φάση που πλέον δεν μας ενοχλεί πραγματικά αν σηκωθούμε από το κρεβάτι και δεν είμαστε τέλειοι για να μας δει. Και τέλος φυσικά θα έρθουν οι επισημοποιήσεις, η οικογένεια και ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση.
Αυτή η μικρή παρουσίαση σε λίγες γραμμές φαίνεται πολύ λίγη και γρήγορη για να περιγράψει την πληθώρα των καταστάσεων που ζει ένα ζευγάρι, σε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, και το κυριότερο, αφήνει απέξω όλους εκείνους τους παράγοντες οι οποίοι ασυνείδητα αλληλεπιδρούν σε μια σχέση, με αποτέλεσμα να διαγράψουν την τελική πορεία αυτής.
Ένας μεγάλος παράγοντας, λοιπόν, που δυστυχώς τις περισσότερες φορές λειτουργεί ανασταλτικά μέσα σε μια σχέση είναι αυτός της οικογένειας. Στην Ελλάδα άλλωστε το μότο είναι πλέον γνωστό και κλασσικό, τόσο μάλιστα που καταντάει να γίνεται γραφικό. Φράσεις όπως «ας είναι από καλή οικογένεια και ας είναι ό,τι θέλει» ή «μα τι δουλειά είχες εσύ με αυτόν/ην δεν είναι του επιπέδου μας» είναι μερικές από αυτές που κάθε άλλο παρά καλό κάνουν .Οι εκάστοτε γονείς θέτοντας ως παραδείγματα τις δικές τους σχέσεις και λάθη του παρελθόντος καταφέρνουν με έναν πολύ απλό και ασυνείδητο τρόπο να περνούν μηνύματα μέσα στο ζευγάρι που ενώ αρχικά έχουν ως στόχο να κεντρίσουν την προσοχή…καταλήγουν να είναι ο σπόρος καβγάδων για μικροθέματα που τις περισσότερες φορές το ζευγάρι τα γνωρίζει ήδη, αλλά με τον δικό του τρόπο τα προσπερνάει σιωπηλά και ομαλά.
Επόμενος μεγάλος παράγοντας είναι αυτός της ευρύτερης κοινωνίας και κοινωνικού περιβάλλοντος μέσα στον οποίο αναπτύσσεται μια σχέση. Φίλοι, παρέες και γνωστοί επιδρούν σημαντικά μέσα σε ένα ζευγάρι. Ιδιαιτέρως δε όταν το κοινωνικό περιβάλλον του ενός δεν ταυτίζεται με αυτό του αλλού…με αποτέλεσμα τα δυο αυτά σύνολα να μιλούν “διαφορετικές γλώσσες” και να περνούν διαφορετικά μηνύματα, έχοντας ως τελικό παραλήπτη το ζευγάρι που βρίσκεται εν μέσω διασταυρωμένων πυρών και ιδεολογιών.
Η εργασία ως αντικείμενο αλλά και ο εργασιακός χώρος έρχονται με την σειρά τους να παίξουν το δικό τους ρόλο μέσα σε μια σχέση . Ο περιορισμένος χρόνος, οι επαγγελματικές απαιτήσεις αλλά και ίσως πολλές φορές οι διαφορετικές εργασιακές απολαβές που λαμβάνει το κάθε μέλος της σχέσης περνούν ασυνείδητα μηνύματα περί ανισότητας του ζευγαριού. Καταστάσεις που αν δεν συζητηθούν και “αποκρυπτογραφηθούν” έτσι ώστε να τεθούν κάτω από μια βάση κατανόησης προκαλούν σημαντικότατα μελλοντικά σημεία τριβής.
Ασφαλώς δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε και τον παράγοντα της προσωπικότητας. Κάτι που δεν επιδρά αυτό καθαυτό ασυνείδητα , ωστόσο μέσα από τα διαφορετικά βιώματα του κάθε ατόμου ξεχωριστά είναι αυτό που υπογραμμίζει τον τρόπο αντίληψης της κοινωνίας ,των σχέσεων και γενικά του τρόπου που “γυρίζει αυτή η γη” για τον καθένα εκεί έξω. Έτσι έχουμε μάθει να ζούμε και να σκεφτόμαστε. Το ερώτημα είναι κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να προσαρμόσουμε τον τρόπο σκέψης μας, ώστε να ξεφύγουμε από τα στενά πλαίσια που έχουμε θέσει για την προσωπική μας αντίληψη, έτσι ώστε να μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας μέσα σε μια σχέση, όπου λαμβάνουν θέση όχι μια αλλά δυο διαφορετικές αντιλήψεις.
Θα με ρωτούσε κανείς εύλογα ”αν συμβαίνουν όλα αυτά και ακόμα πολλά τότε γιατί αξίζει να μπαίνουμε σε σχέσεις που κάθε άλλο παρά εύκολες είναι”; Και εγώ θα απαντούσα, για τον πολύ απλό λόγο, ότι “όλοι έχουμε ανάγκη να νιώθουμε ξεχωριστοί για κάποιον.” Έτσι καθώς κάποιες καταστάσεις υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέσα στον κύκλο της ζωής, εναπόκεινται σε εμάς να μάθουμε να κάμπτουμε αναλόγως τον εαυτό μας ώστε να τις μετατρέπουμε από ”αστάθμητους παράγοντες” σε χρήσιμα εργαλεία για το χτίσιμο μια όμορφης σχέσης…
Πολυχρόνης Ασλάνογλου
Φοιτητής Ιστορίας – Εθνολογίας
