Search

Τέξας: Πρώην υπάλληλος του κράτους ανοίγει τα χαρτιά της για τις 300 εκτελέσεις που έχει παρακολουθήσει

Το Τέξας έχει εκτελέσει πολύ περισσότερους ανθρώπους από οποιοδήποτε άλλη Αμερικανική Πολιτεία και μία πρώην υπάλληλος του κράτους εξομολογήθηκε τις εκατοντάδες εκτελέσεις που έχει παρακολουθήσει..

Ήταν μόλις 22 ετών όταν παρακολούθησε την πρώτη εκτέλεση θανατοποινίτη. «Ήμουν τελείως εντάξει. Υποτίθεται πως έπρεπε να ήμουν αναστατωμένη;».

Η πλέον 40χρονη Μισέλ Λάιονς, έχει παρακολουθήσει 300 εκτελέσεις, αρχικά ως ρεπόρτερ σε τοπική εφημερίδα του Τέξας και στη συνέχεια ως εκπρόσωπος του Τμήματος Ποινικής Δικαιοσύνης της Αμερικανικής Πολιτείας.

«Το να παρακολουθώ τις εκτελέσεις ήταν απλώς μέρος της δουλειάς μου. Ήμουν υπέρ της θανατικής ποινής, πίστευα ότι ήταν η πιο κατάλληλη τιμωρία για ορισμένα εγκλήματα.», αναφέρει η Μισέλ στο BBC, η οποία έγραψε και ένα σχετικό βιβλίο, με τίτλο “Death Row: The Final Minutes”.

Από το 1924, κάθε εκτέλεση στην Πολιτεία του Τέξας πραγματοποιείται στη μικρή πόλη Χάντσβιλ. Υπάρχουν επτά φυλακές στο Χάντσβιλ, σε μία από τις οποίες βρίσκεται και ο «θάλαμος του θανάτου».

Ο «θάλαμος του θανάτου» στο Χάντσβιλ

Το 1972, το Ανώτατο Δικαστήριο, ανέστειλε τη θανατική ποινή με το σκεπτικό ότι ήταν μια σκληρή και ασυνήθιστη τιμωρία, αλλά μέσα σε μερικούς μήνες κάποιες Πολιτείες άρχισαν να ξαναγράφουν τη νομοθεσία τους για να την επαναφέρουν. Το Τέξας την επανέφερε σε λιγότερο από δύο χρόνια και στη συνέχεια υιοθέτησε τη θανατηφόρο ένεση ως νέο μέσο εκτέλεσης.

Το 2000, το Τέξας, πραγματοποίησε 40 εκτελέσεις θανατοποινιτών, σχεδόν όσες έγιναν στις υπόλοιπες Πολιτείες συνολικά. Ήταν επίσης μεγαλύτερος αριθμός εκτελέσεων που έχει διεξαχθεί σε ένα μόνο έτος σε οποιαδήποτε Aμερικανική Πολιτεία.

Η Μισέλ, ως ρεπόρτερ για την εφημερίδα The Huntsville Item, παρακολούθησε τις 38.

H απάθεια με την οποία περιέγραφε τα περιστατικά στο ημερολόγιό της, αποδείχθηκε πως ήταν απλώς ένας βραχυπρόθεσμος μηχανισμός διαχείρισης της κατάστασης.

«Όταν κοιτάω τώρα τις σημειώσεις μου για τις εκτελέσεις, μπορώ να δω ότι με ενοχλούσαν. Αλλά όποιες αμφιβολίες και αν είχα, τις έχωνα σε μια βαλίτσα στο μυαλό μου, την οποία έσπρωχνα σε μια γωνία. Το μούδιασμα ήταν εκείνο με προστάτεψε και μου επέτρεψε να συνεχίσω. […] Το να παρακολουθείς τις τελευταίες στιγμές της ζωής κάποιου και την ψυχή τους που αφήνει το σώμα τους, ποτέ δεν γίνεται αδιάφορο ή φυσιολογικό. Αλλά το Τέξας εκτελούσε τους παραβάτες με τέτοια συχνότητα που το είχε τελειοποιήσει και είχε αφαιρέσει τους θεατρινισμούς», δηλώνει η ίδια.

Όταν η Μισέλ άρχισε να εργάζεται για το Τμήμα Ποινικής Δικαιοσύνης, τα καθήκοντά της έγιναν πιο σημαντικά. Πλέον, δεν ενημέρωνε μόνο τους πολίτες του Χάντσβιλ, αλλά όλες τις ΗΠΑ για το τι γινόταν μέσα στον θάλαμο εκτελέσεων του Τέξας.

Η ίδια περιέγραφε τη διαδικασία σαν να παρακολουθούσε κάποιον που έπεφτε για ύπνο -αυτή η περιγραφή όμως ήταν μεγάλη απογοήτευση για τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων, που περίμεναν κάτι πιο παραστατικό. Επίσης, έπρεπε να αναμεταδώσει τις απελπισμένες εκκλήσεις για συγχώρεση, τις αγωνιώδεις απολογίες και τους ισχυρισμούς της αθωότητας, ακόμη και τους περιστασιακούς αστεϊσμούς που έλεγαν οι θανατοποινίτες.

Κατά καιρούς, η Αμερικανίδα λάμβανε γράμματα και emails από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που καταδίκαζαν τη συμμετοχή της στους «φόνους με κρατική χορηγία».

«Σχεδόν όλος ο κόσμος πέρα από την Αμερική θεωρούσε ότι ήταν παράξενο που εξακολουθούσαμε να εφαρμόζουμε τη θανατική ποινή. Οι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι συχνά χρησιμοποιούσαν τη λέξη “δολοφονία” αντί για “εκτέλεση”. Θεωρούσαν ότι δολοφονούσαμε ανθρώπους».

Η στάση της άρχισε να αλλάζει όταν έμεινε έγκυος το 2004. Ανησυχούσε για το τι μπορεί να άκουγε το έμβρυο στην κοιλιά της, όταν η ίδια ήταν μπροστά σε μία εκτέλεση.

«Όταν γέννησα την κόρη μου, έτρεμα τις εκτελέσεις. […] Είχα ένα μωρό στο σπίτι για το οποίο θα έκανα τα πάντα, και αυτές οι μητέρες παρακολουθούσαν τα δικά τους παιδιά να πεθαίνουν. [..] Οι εκτελέσεις ήταν άσχημες στιγμές, και έπρεπε να παρακολουθώ όλη αυτή την ανθρώπινη θλίψη ξανά και ξανά».

Το 2012 αποσύρθηκε απο την συγκεκριμένη δουλειά. Η ίδια όμως, παραμένει υπέρ της θανατικής ποινής, τουλάχιστον για τα πιο στυγερά εγκλήματα, αν και παραδέχεται ότι το Τέξας χρησιμοποιεί συχνά τη συγκεκριμένη ποινή.

Επιμέλεια: Τζιώρτζια Νικολάου
Πηγή: BBC, eisradio.org

Write a response

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Close
Your custom text © Copyright 2018. All rights reserved.
Close