Εξύμνησε τον έρωτα, αναρωτήθηκε αν αξίζει να ζεις ή όχι τελικά, «έδιωξε» λεκέδες αίματος από πεντακάθαρα χέρια, χλεύασε τους «κοινούς θνητούς», παρομοίασε τον άνθρωπο με καλοκαιρινή ημέρα, έκανε τον κόσμο μια «σκηνή» και τους ανθρώπους «παίκτες». Αυτά, και άλλα τόσα κληρονομήσαμε από τη θητεία του «Βάρδου του Έιβον», γνωστού σε όλους μας ως Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Μίλησε για το τρίπτυχο της ανθρώπινης ζωής: τον έρωτα, την εκδίκηση και την πολιτική εξουσία. Ταίριαξε τα… αταίριαστα, παντρεύοντας το γέλιο με τον κλάμα, το τραγικό με το κωμικό. Δε θα μπορούσε, όμως, αυτό το ιδιοφυές «άτακτο» μυαλό να σταθεί μονάχα εκεί.
«Έτρεξε», λοιπόν, και πάντρεψε και τη φαντασία του και με το «τέλος», το τέλος της ανθρώπινης ζωής. Δημιούργησε τα δικά του μοναδικά Σαιξπηρικά φινάλε, «προτείνοντας» δέκα εντυπωσιακούς τρόπους να πεθάνει κανείς.
10. ΑΜΛΕΤ
Δεν είναι λίγοι οι θάνατοι στο έργο αυτό, και φυσικά κανείς τους δεν περνάει… απαρατήρητος. Όμως σίγουρα, αν γνωρίζεις την ιστορία, έναν από αυτούς ξεχωρίζεις. Αυτόν του βασιλιά Άμλετ. Δεν βλέπουμε ποτέ τον θάνατό του επί σκηνής, όμως, το είδωλο του εμφανίζεται ως φάντασμα στον γιό του, τον Άμλετ, και φροντίζει να ενημερώσει εκείνον αλλά και εμάς, με κάθε λεπτομέρεια για το τι συνέβη. Ο βασιλιάς, ενώ απολαμβάνει τον απογευματινό του ύπνο, δέχεται μια αναπάντεχη επίσκεψη από τον αδερφό του, τον Κλαύδιο, ο οποίος στάζει δηλητήριο στο… αυτί του.
Πως να αρκεστεί «ολόκληρος» Σαίξπηρ σε δηλητηριασμένο φαγητό ή ποτό;! Αν και τα λόγια του φαντάσματος καταλαμβάνουν 50 ολόκληρους στίχους, το «ζουμί» της υπόθεσης βρίσκεται σε μόλις 6:
Την ώρα που μ’ έπαιρνε ο ύπνος αμέριμνο το απόγευμα στον κήπο, ο θείος σου παραφύλαγε. Πλησίασε με κρυφά βήματα κι έκλεψε τη ζωή μου. Στο αυτί μου έσταξε απόσταγμα χορταριού ενάντιο στο αίμα του ανθρώπου. Έκκριμα λέπρας που σκόρπισε παντού εντός μου.
9. ΡΙΧΑΡΔΟΣ III
Ένα από τα διασημότερα έργα του Σαίξπηρ, που όμως «ξενίζει» όσους αγνοούν την Αγγλική Μεσαιωνική νομοθεσία, αφού σαν εποχές που…αλλάζουν, αλλάζουν και τα κεφάλια που αγκαλιάζουν το στέμμα.
Αυτή τη φορά, θα μας απασχολήσει ο θάνατος του μικρού αδερφού του Ριχάρδου, του Γεώργιου. Χάνοντας δύο αδελφούς για να αναρριχηθεί στον θρόνο, αντ’ αυτού… βυθίζεται σε ένα βαρέλι με κρασί! Χαρακτηριστική η σχεδόν… ατελείωτη σκηνή του θανάτου του, όπου οι δολοφόνοι του δεν σταματούν να τον προειδοποιούν για τον θάνατο του, ενώ εκείνος μονολογεί.
“Take that, and that: if all this will not do, (Stabs him) I’ll drown you in the malmsey-butt within.”
8.ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΜΠΕΘ
500 χρόνια μετά τον θάνατο της αληθινής Λαίδης Μακμπέθ («Γκρούοχ» 1007- 1060), ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας έφερε στο φως την πραγματική τραγωδία της, φτάνοντας έτσι η Λαίδη να του «χρωστάει» τη φήμη της. Το όνομα της Σαιξπηρικής εκδοχής δεν το γνωρίζουμε, καθώς σε όλη την έκταση του έργου εκείνη αναφέρεται ως Λαίδη Μακμπέθ-δηλαδή με το όνομα του συζύγου της.
Αποτελεί άλλο ένα έργο που ακολουθεί την Σαιξπηρική παράδοση της επικράτησης θανάτων και φαντασμάτων, ωστόσο ο πιο παράξενος θάνατος στο έργο αυτό, συμβαίνει για άλλη μια φορά εκτός σκηνής. H ανακοίνωση του τοποθετείται στην πράξη 5, σκηνή 5 με το απροσδόκητο νέο που ηχεί στα αυτιά του Μακμπέθ “The queen, my lord, is dead”.
Εκείνος, όμως, έχει βασικά πολλά άλλα πράγματα να κάνει εκείνη τη στιγμή και δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τα μαντάτα. Η αιτία του θανάτου αυτή τη φορά δεν αναφέρεται πουθενά, φημολογείται ωστόσο ότι βυθιζόμενη σιγά σιγά στην τρέλα, κατέληξε να «βυθιστεί» στα έγκατα του κάστρου.
7.ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ
Δύο άνθρωποι που πεθαίνουν-κυριολεκτικά και μεταφορικά-ο ένας για τον άλλον. Από όλες τις ερωτικές ιστορίες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η πιο γνωστή και σπαρακτική είναι ίσως αυτή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.
Οι εκδοχές είναι τρεις, για τα θεμέλια του έργου αυτού από τον Σαίξπηρ. Η πρώτη θέλει τον Σαίξπηρ να εκμεταλλεύεται το «παραμύθι» δύο νέων που έζησαν στη Βερόνα και πέθαναν ο ένας για τον άλλον το 1303. Η δεύτερη διηγείται πως ο «Βάρδος» εμπνεύστηκε από ένα ποίημα του Άρθουρ Μπρουκ.
Η τρίτη και τελευταία τοποθετεί μια «σκοτεινή γυναίκα» στο πλευρό του, η οποία αναφέρεται από τους ερευνητές ως «Dark Lady» και έχει εμπνεύσει πολλά σονέτα του, πιθανώς και το αριστούργημα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».
Τα λόγια είναι περιττά για τον ρόλο του θανάτου στο έργο αυτό, καθώς συναντάμε διπλή αυτοκτονία με αιτία την μία και μοναδική : απαγορευμένη αγάπη. Αυτοκτονία, ή μάλλον αυτοκτονίες, που θα μπορούσαν να μην έχουν συμβεί αν ο αγγελιαφόρος ολοκλήρωνε την δουλειά που του είχε ανατεθεί. Ο αγγελιοφόρος δεν φτάνει ποτέ όμως στον Ρωμαίο και ο Ρωμαίος μαθαίνει πως η Ιουλιέτα πέθανε από τον υπηρέτη του, τον Βαλταζάρ.
Συντετριμμένος, ο Ρωμαίος προμηθεύεται δηλητήριο και το πίνει, νομίζοντας την Ιουλιέτα νεκρή. Έπειτα η Ιουλιέτα ξυπνά και, βρίσκοντας τον Ρωμαίο νεκρό, αυτοκτονεί με το μαχαίρι του.
6.ΚΟΡΙΟΛΑΝΟΣ
Όσο το σκοτάδι απλώνεται στον «ουρανό» των έργων του Σαίξπηρ, τόσο απλώνεται και στους θανάτους που περιλαμβάνονται σε αυτά. Λιμός σαρώνει την πόλη της Ρώμης. Ο Κοριολάνος, εθνικός ήρωας, πολεμιστής, γενναίος αλλά αλαζόνας, απεχθάνεται τον λαό του. Στο μεταξύ, ξεσπάει πόλεμος με τους εχθρούς των Ρωμαίων τους Βόλσκους, από τον οποίο ο Κοριολάνος γυρνάει θριαμβευτής. Πέφτει, όμως, εύκολα στην παγίδα των αρχόντων, αλλά και της ίδιας του της μητέρας, της Βολούμνια, και καταλήγει ύστερα από… ήττα σε ένα πολιτικό παιχνίδι, στην εξορία.
Ο Κοριολάνος «διψά». «Λιμοκτονεί». Αναζητά απεγνωσμένα την εκδίκηση. Έτσι, στην προσπάθεια του να τους πονέσει όσο τον πόνεσαν, συνάπτει συμμαχία με τον άλλοτε αντίπαλό του, Βόλσκο.
Ξέρει πως θα πεθάνει, το διαισθάνεται, αλλά το «σφραγίζει» μια και καλή όταν συναντά ένα πλήθος Ρωμαίων να ζητούν τον θάνατό του. Τους ζητά, λοιπόν, να τον «κόψουν κομματάκια», κάτι το οποίο μάλλον άρεσε στο πλήθος, το οποίο αμέσως… σεβάστηκε την επιθυμία του και απαιτούσε να εκπληρωθεί. Πολλοί πίστεψαν πως η επιθυμία του έγινε διαταγή και έπειτα πράξη, ωστόσο στη συνέχεια του έργου «στέκεται στο σώμα του», κάτι το οποίο υποδηλώνει πως υπάρχει ακόμη σώμα για να… σταθεί.
5.ΤΙΜΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ
Άλλος ένας θάνατος, που σε κάνει να αναρωτηθείς αν τελικά υπάρχει κάτι το οποίο θα μπορούσε να «ενοχλήσει» τον λόρδο μας. Ο Τίμων ο Αθηναίος, αποτελεί μία αλληγορία, που αναφέρεται στις δύσκολες-οικονομικά και μη- εποχές της Αθήνας. Ο ήρωας μας είναι ευγενικός, συμπονετικός και τίμιος, αγαπά τη φιλία και επενδύει σε αυτή. Ζει αμέριμνα και καθόλου πονηρά, και δεν έχει περάσει στιγμή από το μυαλό του πως οι φίλοι του ίσως δεν του… μοιάζουν.
Έρχεται, όμως, η στιγμή που ο Τίμων, δανείζεται υπέρογκα ποσά για να βοηθήσει τους φίλους του, γεγονός του θέτει τον ίδιο στη θέση του «πνιγμένου». «Άρρωστος» από οικονομικά προβλήματα και ατυχίες, πλήρως απογοητευμένος από το ανθρώπινο είδος, αποφασίζει να απομακρυνθεί από αυτό και τοποθετεί τον εαυτό του σε μία σπηλιά αποφασισμένος να αφήσει την τελευταία του πνοή όπως ήταν όλη του τη ζωή. Μόνος του.
Το σπαρακτικό της ιστορίας, ίσως είναι ο επιτάφιος του, στον οποίο μιλά για την «αρρώστια» του και το μίσος που του πρόσφερε ο άνθρωπος.
4.ΤΡΩΙΛΟΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΗΙΔΑ
«Παιχνίδι ισορροπίας» θα το χαρακτήριζα εγώ αυτό το έργο. Ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Ακροβατεί και στα όρια της κωμωδίας και της τραγωδίας, αφού ακόμη και σήμερα μελετάται σε ποιο από τα δύο είδη κατατάσσεται. Ακροβατεί, όμως, και στα όρια αγάπης και θανάτου. Ακόμη και το τέλος του θα σου φανεί περίεργο, αφού ο Τρωίλος και η Χρυσηίδα χωρίζουν. Για την ακρίβεια εκείνη αποφασίζει να συνεχίσει τη ζωή της με κάποιον άλλο.
Σε αυτή την κατάσταση, δεν μπορεί να βρεθεί καμία λύση. Όμως, ο Σαίξπηρ δεν θα άφηνε… παραπονεμένους τους θεατές του. Ο τρωικός ήρωας Έκτωρ πεθαίνει από το χέρι του Αχιλλέα, ο οποίος κατά τη διάρκεια του έργου βρίσκεται μέσα στη σκηνή του, αλλά σαν να μη φτάνει ο θάνατος, τον δένουν στο άλογο του Αχιλλέα και του χαρίζουν την τελευταία του… βόλτα στους δρόμους των Τρώων. ΟΚ, στενάχωρο τέλος, ανατριχιαστικό και… «τραβηγμένο». Δεν είναι, όμως, αρκετά ηρωικό;
3.ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ
Εντάξει, ναι, ξέρω. Δεν είδατε αρκετές αυτοκτονίες μέχρι τώρα, οπότε σας «χαρίζω» αυτή.
Μέχρι να φτάσουμε στην πράξη 5, η Κλεοπάτρα έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Ο εραστής της, Αντώνιος, είναι νεκρός, και ο Καίσαρας την διεκδικεί ως δική του, περιφέροντας την στους δρόμους της Ρώμης ως… λάβαρο. Καταλαβαίνετε τώρα για τι αδιέξοδο μιλάμε; Μπρος Καίσαρας(aka «θάνατος») και μπρος… θάνατος.
Αφού αποτύχει ήδη μία φορά στην προσπάθεια της να το κάνει με μαχαίρι, αποφασίζει η δεύτερη προσπάθεια να είναι πιο… θεατρική. Φοράει τα ωραιότερά της ρούχα και συμφωνεί να δει έναν αγροτικό σύντροφο(rural fellow), ο οποίος στο κείμενος παρουσιάζεται ως… κλόουν. Εκείνος, κρατά ένα καλάθι με σύκα τα οποία συντροφεύει ένα… δηλητηριώδες φίδι, το όμορφο σκουλήκι του Νείλου. Φοράει, λοιπόν, το στέμμα της, φιλά τον υπηρέτη της(ο οποίος πέφτει κάτω νεκρός), και ξεστομίζει τα τελευταία της λόγια τα οποία περιλαμβάνουν τη φράση «η ζωή συγχωνεύεται».
Ο άλλος υπηρέτης της ακολουθεί το παράδειγμά της, και έτσι έρχεται η στιγμή που καταφθάνει ο υπηρέτης του Καίσαρα να ελέγξει την κατάσταση. Ρωτώντας, φτάνουμε ίσως στο ωραιότερο σημείο του έργου με τα εξής λόγια:
Dolabella: Πώς πάει εδώ;
Δεύτερη Φρουρά: Όλοι νεκροί.
Μα, τι ποίηση!
2.ΚΥΜΒΕΛΙΝΟΣ
Αν δεν έχετε συγχυστεί, μπερδευτεί, αν δεν έχετε πάθει… αλλαλούμ, τελοσπάντων, ακόμη από τις ιδέες και τις ιστορίες του τρανού Σαίξπηρ, ήρθε η ώρα. Λοιπόν, τα πράγματα έχουν ως εξής: βρισκόμαστε στη ρωμαϊκά κατεκτημένη Βρετανία, και η ιστορία μας είναι βασισμένη σε ένα ανόητο στοίχημα μεταξύ δύο ανδρών και στην Ιμογένη ( κόρη του Βρετανού βασιλιά Κυμβελίνου), η οποία για να λύσει μια παρεξήγηση που έχει δημιουργηθεί μεταμφιέζεται σε άνδρας… Όσο ανόητη ήταν η σκέψη των δύο ανδρών να βάλουν αυτό το στοίχημα, άλλο τόσο αποδείχθηκε ανόητη και η σκέψη της πριγκίπισσας να ξεκαθαρίσει τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο.
Ωστόσο, το αξιοσημείωτο σε αυτή την ιστορία, δεν είναι ούτε οι δύο αυτοί άνδρες, αλλά ούτε και ο τρίτος «άνδρας». Όσο η Ιμογένη κρύβεται σε μία σπηλιά της Ουαλίας μαζί με τους αδερφούς της, χωρίς όμως να γνωρίζει τη συγγένειά τους, την επισκέπτεται ο ετεροθαλής αδερφός της, Κλότεν, με σκοπό να την… βιάσει, πάνω στο σώμα του εραστή της(!). Ναι, αυτό που διαβάσατε.
Ένας τόσο γλυκός χαρακτήρας, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να μην έχει και ένα υπέροχο τέλος. Ένας από τους «άγνωστους» αδερφούς της Ιμογένης, του παίρνει το κεφάλι επειδή τον έχει αποκαλέσει «ρούστικ ορειβάτη»(!).
Μπερδευτήκαμε; Έχει και χειρότερα! Η Ιμογένη δεν αισθάνεται καλά σε αυτό το σημείο, και πάνω στην ταραχή της πίνει ένα φίλτρο που της έδωσε η βασίλισσα(η γυναίκα του πατέρα της), η οποία όμως σκόπευε να τη δηλητηριάσει. Ωστόσο, το μόνο που τελικά της προκαλεί είναι μια ακατανίκητη υπνηλία που την ρίχνει σε λήθαργο. Όταν ξυπνάει, βρίσκεται δίπλα στο ακέφαλο σώμα του Κλότεν, και πάνω στη σύγχυση της τον μπερδεύει με τον άντρα της(τον Πόστουμο). Έτσι, φτάνουμε στα… ποιητικότατα, θα έλεγε κανείς, λόγια του έργου:
Ιμογένη: Ω, Πόστουμε… Αλίμονο… Που είναι το κεφάλι σου; Που είναι αυτό; ΑΧ! Που είναι αυτό; Που είναι;
1.ΤΙΤΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ (στο πρωτότυπο: Η λυπηρή ιστορία του Τίτου Ανδρόνικου)
Για το τέλος, σας έχω σπέσιαλ καταστάσεις… Και σπέσιαλ, όχι θάνατο, αλλά θανάτους! Από την… αιμοσταγή ιστορία του Τίτου Ανδρόνικου.
Το έργο ξεκινάει από τον στρατηγό, Τίτο Ανδρόνικο, να επιστρέφει από τον πόλεμο με λιγότερους υιούς απ’ότι όταν έφυγε, και χωρίς κανένα… σπόιλερ, να πούμε πως χάνει κι άλλους στη συνέχεια. Από τους 25, επιζούν μόνο οι… 4… Και αυτό, μόνο από έναν απλό πόλεμο… Όμως, τη σκυτάλη θα τη δώσουμε στους αδερφούς Χείρωνα και Δημήτριο, και στη μητέρα τους, Ταμόρα.
Απολαύστε!
Ο θάνατος του αυτοκράτορα της Ρώμης διχάζει την πόλη καθώς διεκδικητές του θρόνου είναι οι δύο υιοί του, Σατουρνίνος και Βασσιανός. Ο Τίτος, όταν επιστρέφει, φέρνει μαζί του για λάβαρο τη βασίλισσα των Γότθων, Ταμόρα και ως ένδειξη μνήμης για τον χαμό των δικών του παδιών, θυσιάζει τον ένα της υιό, τον Άλαρμπο. Αρνείται την πρόταση να στεφθεί αυτοκράτορας λόγω της νικηφόρας εκστρατείας και παραδίδει το στέμμα στον Σατουρνίνο, που είναι, ηλικιακά, ο μεγαλύτερος. Του προτίνει μάλιστα να την παντρέψει με την κόρη του, Λαβίνια, η οποία όμως τρέφει συναισθήματα για τον Βασσιανό. Ο τελευταίος αναγκα΄ζεται να την κλέψει, με την βοήθεια των εναπομείναντων υιών του Τίτου. Ο Τίτος ενοχλείται πολύ από αυτή την κατάσταση και πάνω στο θυμό του σκοτώνει τον ένα του γιο, τον Μούτιο.
Ο Σατουρνίνος παντρεύεται εν τέλει την Ταμόρα, και για να μην υπάρχουν εντάσεις ο Τίτος καλεί το ζευγάρι σε κυνήγι και βόλτα στην εξοχή, για να συμφιλιωθούν. Λίγο ο καθαρός αέρας, λίγο η φύση, καταλαβαίνετε…
Η Ταμόρα πλέκει ένα άψογα μελετημένο σχέδιο εκδίκησης: βάζει τους Χείρωνα και Δημήτριο να δολοφονήσουν τον Βασσιανό και να βιάσουν τη Λαβίνια, αφού όμως πρώτα της κόψουν χέρια και γλώσσα ώστε να μην μπορεί να μιλήσει για το τι έχει συμβεί. Έτσι και έγινε. Τα δύο αδέρφια πετάνει το σώμα του νεκρού Βασσιανού σε μια λακούβα στο δάσος, και αφήνουν ακρωτηριασμένη και κακοποιημένη την Λαβίνια να περιπλανιέται στο δάσος. Όμως, ο Μάρκος, ο αδερφός του Τίτου τη βρίσκει σύντομα και «μυρίζεται» το τι έχει συμβεί.
Έτσι την οδηγεί στον πατέρα της. Ο Άαρων, εραστής της Ταμόρας, τον απειλεί πως θα σκοτώσει τους υιούς του, λέγοντάς του πως ο μόνος τρόπος να μην συμβεί αυτό είναι να του κόψει το ένα χέρι. Έτσι και γίνεται, όμως ο Άαρων δεν κρατάει την υπόσχεσή του και αφού του έχει κόψει το χέρι, του παραδίδει τα κεφάλια των νεκρών υιών του.
Ο Λούκιος, ο μόνος υιός του Τίτου που έχει απομείνει πλέον φεύγει για τους Γότθους ώστε να μαζέψει στρατό και να εκδικηθεί τη Ρώμη. Στο μεταξύ η Λαβίνια κρατώντας ένα ξύλο με το στόμα της καταφέρνει να σχεδιάσει στο χώμα τα ονόματα των βιαστών της. Ο πατέρας της πλέον «διψάει» για εκδίκηση.
Με τα πολλά, η Ταμόρα και οι δύο υιού της επισκέπτονται μασκαρεμένοι τον Τίτο, λέγοντας πως είναι ο Φόνος, ο Βιασμός και η Εκδίκηση. Ο Τίτος, που έχει καταλάβει από την πρώτη στιγμή περί τίνος πρόκειται, ζητάει να μείνει μόνος με τους Φόνο και Βιασμό, όπου τους σφάζει. Η Λαβίνια αναλαμβάνει να στραγγίξει το αίμα τους σε μία λεκάνη…
Στο μεταξύ επιστρέφει ο Λούκιος. Έτσι στο δείπνο βρίσκονται πλέον ο Τίτος, η Λαβίνια, ο Σατουρνίνος, ο Λούκιος και η Ταμόρα. Ο Τίτος θέτει το ερώτημα αν πρέπει ένας πατέρας να σκοτώσει την κόρη του όταν την έχουν βιάσει, και ο Σατουρνίνος τον επιβεβαιώνει πως έτσι πρέπει να γίνει. Και έτσι γίνεται. Αφού σκοτώσει τη Λαβίνια, αποκαλύπτει πως έμαθε για τους βιαστές της, τον Χείρωνα και τον Δημήτριο και για να τους εκδικηθεί τους κομμάτιασε και χρησιμοποίησε το κρέας τους για να φτιάξει τις πίτες που με τόση όρεξη έφαγε η… μητέρα τους, στο δείπνο(!).
Ε, λοιπόν, τώρα ακολουθεί μια σειρά φόνων… Όχι πως δεν ίσχυε αυτό και μέχρι τώρα. Ο Τίτος σκοτώνει την Ταμόρα, ο Σατουρνίνος σκοτώνει τον Τίτο, ο Λούκιος σκοτώνει τον Σατουρνίνο και όντας ο μόνος εναπομείναντας, στέφεται ο νέος Αυτοκράτορας…
Το… κορυφαίο της υπόθεσης είναι ο τρόπος με τον οποίο αποκαλύπτει ότι τα σώματα των δύο αδερφών βρίσκονταν μέσα στην ήδη καταβροχθισμένη πίτα:
Τίτος: Γιατί, λοιπόν, και οι δύο βρίσκονται ψημένοι μέσα σε αυτή την πίτα;
Αυτή, την οποία η ίδια τους η μάνα καταβρόχθισε με τέτοια βρωμιά και μανία,
Τρώγοντας τη σάρκα που η ίδια δημιούργησε.
«Είναι αληθεια;» Είναι αλήθεια. Και μπορεί να σας βεβαιώσει το αιχμηρό μου μαχαίρι.
Σαν πολύ… Tarantino, να είχε δει ο Λόρδος μας!
Γράφει η Ηρώ Σιδέρη
