«Εζησα άριστη ζωή» λέει στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη η Ρένα Βλαχοπούλου. «Αγάπησα, αγαπήθηκα, έβρισα, με βρίσανε. Ολα ήταν ωραία». Από μόνη της, αυτή η δήλωση αναδεικνύει τον χαρακτήρα της λατρεμένης ηθοποιού που πραγματικά έζησε τα πάντα.
Τραγουδούσε από μικρή, παιδάκι, στη γενέτειρά της την Κέρκυρα. Στην πλατεία, πάνω στα τραπέζια των καφενείων, αργότερα στη Λυρική Σκηνή του νησιού. Και είχε τρελό χιούμορ από τότε: όταν τραγουδούσε τον «Θάνατο της Τζίλντας», «πέφτει μια κοτσίδα κάτω και μου φωνάζ’ η μάνα μου από την πλατεία: “Μωρή Ρηνούλα, σου ’πεσε η κοτσίδα”. Και της λέω κι εγώ από τη σκηνή: “Τι θέλεις; Να βγάλω και την άλλη;”». Είναι σαν να τη βλέπουμε μεγάλη σε μια από τις τόσες και τόσες κωμωδίες της…
Πλούσιοι γονείς (μια γιαγιά της ήταν Βενετσιάνα), τους έχασε και τους δύο στον πόλεμο, στον πρώτο βομβαρδισμό των Ιταλών. Η Βλαχοπούλου πάλεψε σκληρά για να μεγαλώσει τα οκτώ αδέλφια της. Η φωνή της ήταν το εισιτήριο για την Αθήνα. Με δανεικό φουστάνι της Μπέλας Σμάρω τραγούδησε τη «Μικρή χωριατοπούλα, γλυκιά μελαχρινούλα» στην Οαση του Εθνικού Κήπου και έκανε πάταγο.
Η Βλαχοπούλου διαψεύδει τη φήμη ότι ο πρώτος σύζυγός της, ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Κώστας Βασιλείου, την έφερε στην Αθήνα από την Κέρκυρα. Στην πρωτεύουσα γνωρίστηκαν. «Με παντρέψανε. Δεν είχα ιδέα από την παντρειά, όπως δεν είχα και ιδέα από σεξ. Δεν ένιωσα τίποτα. Εκείνος ο παλιάνθρωπος τότε, λοιπόν, επειδή έβλεπε από τη φωνή μου μέλλον για φαΐ και λεφτά, μόλις έμεινα έγκυος μου είπε: “Θα το ρίξουμε το παιδί”. Ενα δράμα, δεν θα ξεχάσω ποτέ τους πόνους».
Δεν έπαψε να μισεί απεριόριστα τον Βασιλείου ως τον θάνατό της. Ακολούθησε μια δεύτερη σχέση με άλλον άνδρα και ένα νέο μίσος. Η αλήθεια είναι πως η Βλαχοπούλου δεν ήθελε παιδί. «Δεν τα αγάπησα τα παιδιά ποτέ, ή μάλλον τα αγαπώ όλα τα παιδιά αλλά είχα ευθύνη τότε απέναντι στ’ αδέλφια μου, ποιος θα τα κοιτάξει, ποιος θα τα μεγαλώσει. Γι’ αυτό και δούλευα ασταμάτητα».
Και πάντα, σε αντίθεση με τους ρόλους της, ήταν ένας άνθρωπος χαμηλού προφίλ. «Δεν έζησα βεντετισμούς και όλες αυτές τις αηδίες, πού θα μπει το όνομά μου. Δεν ρώτησα ποτέ, δεν νοιάστηκα ποτέ». Αποκαλυπτική στην αφήγησή της για τη διεθνή περιοδεία της με τον Γιάννη Σπάρτακο, με τον οποίο μάλιστα τραγούδησε τζαζ, μια από τις πρώτες στην Ελλάδα. Κάιρο, Βηρυτός, Κωνσταντινούπολη, Περσία. «Ο,τι μαζεύαμε το κάναμε λίρες και κάθε βράδυ τις πλέναμε, τις γυαλίζαμε και τις βάζαμε στην άκρη». Στην Περσία ο σάχης τούς ξενάγησε στο παλάτι του, η Βλαχοπούλου «φρίκαρε» από τον πλούτο, «δεν μ’ άρεσε, δεν ξαναπάτησα».
Αρνήθηκε την καριέρα στην Αμερική («η Αμερική είναι κουραστική και δεν με ενδιέφερε ποτέ να γράψω ιστορία»), ακολούθησε μια νέα αρχή ως τραγουδίστρια της επιθεώρησης το 1951 και το τραγούδι με τις αδελφές Τατά στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι. Πρώτη επαφή με το σινεμά στις «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» του Βασίλη Μάρου το 1957, σοουγούμαν στην Πλάκα, ένας μικρός ύμνος για τον Γιάννη Δαλιανίδη που την επέβαλλε στον Φίνο «που δεν με ήθελε» για το «Μερικοί το προτιμούν κρύο». Ο Δαλιανίδης ήταν επίσης εκείνος που την «είδε» ως «Χαρτοπαίκτρα», «ήταν ο τρόπος που έπαιζα, ο τρόπος που έβριζα».
Και μια σημαντική λεπτομέρεια: Η πιο διάσημη χαρτοπαίχτρα του ελληνικού θεάματος δεν είχε αγγίξει ποτέ στη ζωή της τράπουλα!
Πηγή: http://ellinikoskinimatografos.gr
