Η έννοια της υπερβολής είναι συχνά η (απαραίτητη;) λεζάντα της αποθέωσης, αλλά και της τραγωδίας.
Στη δεύτερη περίπτωση -και χωρίς να χρειαστεί κάποιος να πει πως είναι τουλάχιστον αυτονόητο ότι αναφέρεται στη ζωή και όχι σε μία ήττα σε ένα γήπεδο- δεν αποτελεί ακριβώς ύβρη.
Ο θάνατος του Κόμπι Μπράιαντ δεν αποτέλεσε μόνο αφορμή για να επιβεβαιωθεί πόσο μεγάλη έμπνευση υπήρξε ο ίδιος για παίκτες, προπονητές και κοινό.
Σε πολλούς δημιούργησε την αίσθηση ότι έχασαν κάτι από τον εαυτό τους.
Η σύζυγός του, Βανέσα, και οι τρεις κόρες τους, προφανώς και είναι τα τραγικά πρόσωπα της ιστορίας, χάνοντας τον 41χρονο παλαίμαχο σταρ και την 13χρονη, Τζιάνα.
Ωστόσο, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θρήνησαν την απώλεια του άλλοτε γκαρντ των Λέικερς με μία σκέψη που συμπυκνώθηκε σε κάτι σαν «χάνω τον κόσμο μου».
Ήταν τέτοιο το μέγεθος του Κόμπι που ενδεχομένως να δικαιολογούσε κάτι τέτοιο. Είτε με μία δόση υπερβολής είτε όχι.
Μονάχα που στο μοιραίο ελικόπτερο που στοίχισε τη ζωή στον Μπράιαντ και την «πριγκίπισσά» του, επέβαιναν άλλοι επτά άνθρωποι.
Λιγότερο διάσημοι, όμως το ίδιο σημαντικοί για τους δικούς τους ανθρώπους που έμειναν πίσω να τους θρηνήσουν.
Όλοι τους με μία ξεχωριστή ιστορία.
Ο Κόμπι Μπράιαντ μπροστά από το μοιραίο ελικόπτερο / Photo by: clutchpoints.com.
Ένας από εκείνους του οποίου επιβεβαιώθηκε η ταυτότητα ως νεκρού από τη συντριβή της 26ης Ιανουαρίου στην Καλιφόρνια ήταν ο Τζον Αλτομπέλι.
Το όνομά του δεν έλεγε πολλά στο ευρύ κοινό.
Όμως, η σύνδεσή του με τον Κόμπι Μπράιαντ δεν ήταν απλώς φιλική.
Δεν ήταν μόνο οι πατέρες δύο κοριτσιών της Mamba Academy, καθώς η δική του κόρη, Αλίσα Αλτομπέλι, ήταν συμπαίκτρια της Τζιάνα Μπράιαντ.
Ο Αλτομπέλι ήταν επίσης ένας χαρακτήρας γεμάτος αλτρουισμό και διάθεση για προσφορά.
Ένας άνθρωπος που έδινε πίσω όχι μόνο όσα έπαιρνε από τον αθλητισμό, αλλά συνήθιζε να εμπνέει, όπως ο «Black Mamba».
Ο 56χρονος κόουτς της ομάδας μπέιζμπολ του Όραντζ Κόουστ τζούνιορ Κόλετζ επί 27 συναπτά έτη, είχε επηρεάσει τους ανθρώπους της κοινότητάς του. Είχε «γιατρέψει» πληγές που έμοιαζαν ανεπανόρθωτες, «βαριές».
Είχε βοηθήσει να ξεπεραστεί η απώλεια που βίωσε μία οικογένεια που ζούσε κοντά του.
Δεν θα καταφέρει, όμως, να απαλύνει τον πόνο της δικής του φαμίλιας, η οποία ξεκληρίστηκε.
Στο μοιραίο ελικόπτερο επέβαινε η 13χρονη κόρη του και η δεύτερη σύζυγός του, Κέρι.
Ο Τζον Αλτομπέλι άφησε πίσω του μία ακόμη κόρη, την 16χρονη Αλέξις, και τον 29χρονο Τζον Τζέιμς, σκάουτερ των Μπόστον Ρεντ Σοξ, γιο του από τον πρώτο γάμο του…
Η οικογένεια Αλτομπέλι (από αριστερά): Κέρι, Τζον, Αλέξις, Τζον Τζέιμς και Αλίσα / Photo by: heavy.com – Facebook.
Ο Αλτομπέλι γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1963 στο Σικάγο.
Ήταν το έκτο από τα επτά παιδιά του Τζιμ Αλτομπέλι, άλλοτε επαγγελματία παίκτη του μπέιζμπολ.
Ο Τζον «κληρονόμησε» την αγάπη του πατέρα του για το άθλημα και μετά τις πρώτες σπουδές στο κολέγιο Γκόλντεν Ουέστ, μετεγγράφηκε στο Χιούστον, με υποτροφία στο μπέιζμπολ από τους Cougars.
Στα δύο τελευταία πανεπιστημιακά χρόνια του ήταν πρώτος στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες της ομάδας του σχολείου του. Παρόλα αυτά, δεν κατόρθωσε να κάνει επαγγελματική καριέρα και αφού έλαβε το πτυχίο φυσικής αγωγής και το μεταπτυχιακό του, αγωνίστηκε το 1985 για μόλις 15 ματς με τους Μαϊάμι Μάρλινς, στη μικρότερη κατηγορία της Florida State League.
Την επόμενη σεζόν άρχισε άμεσα την προπονητική καριέρα του στο μπέιζμπολ, στο γυμνάσιο Νιούπορτ Χάρμπορ.
Το 1987 επέστρεψε στο πανεπιστήμιο του Χιούστον ως ασίσταντ κόουτς και από το 1988 εργάστηκε ως βοηθός για τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο UC Irvine.
Το 1992, όταν ο σχολείο «έκοψε» την ομάδα μπέιζμπολ για λόγους προϋπολογισμού, ο Τζον Αλτομπέλι ανέλαβε ως χεντ κόουτς το Όραντζ Κόουστ, θέση που κατείχε μέχρι να αφήσει την τελευταία πνοή του…
Οι τέσσερις τίτλοι των Pirates στην Πολιτεία, το 2009, 2014, 2015 και 2019 και το βραβείο του κορυφαίου προπονητή από την Ένωση Αμερικανών Προπονητών Μπέιζμπολ, επίσης το 2019, δεν ήταν η σπουδαιότερη παρακαταθήκη που άφησε στο σχολείο.
Η ιστοσελίδα του Sports Illustrated δημοσίευσε μία συγκινητική ιστορία για το αθλητικό και κοινωνικό πρόσωπο του Αλτομπέλι, με μαρτυρία ενός φίλου και συνεργάτη του.
Την ημέρα του θανάτου του Αλτομπέλι, ο Κεντ Ουατανάμπι καθόταν αμίλητος στο γήπεδο μπέιζμπολ του κολεγίου Όραντζ Κόουστ.
Ήταν, θαρρεί κανείς, ο φύλακας στην πόρτα του χώρου που στο σχολείο αποκαλούσαν «Το Σπίτι Πού Έχτισε ο “Άλτο”».
«Άλτο» ήταν το παρωνύμιο του κόουτς του Όραντζ Κόουστ και για τον Ουατανάμπι ήταν κάτι σαν οικογένεια.
Όταν το «SI.com» ζήτησε μερικά λόγια για τον Αλτομπέλι, ο 67χρονος Κεντ απολογήθηκε και εξήγησε πως «δεν κλαίω, γιατί δεν νομίζω ότι μου έχουν μείνει άλλα δάκρυα από την ημέρα που έμαθα ότι ο Τζον χάθηκε».
Η σύζυγός του Ουατανάμπι, Άνι, πρόσθεσε πως «η οικογένεια Αλτομπέλι ήταν όλος ο κόσμος για εμάς» και επισήμανε ότι «αυτό δεν μπορείς να το μετρήσεις».
Αυτό που ήθελε να τονίσει το ζεύγος Ουατανάμπι ήταν ότι ο Τζον και η σύζυγός του ήταν οι άνθρωποι που τους στήριξαν περισσότερο όταν έχασαν τον γιο τους, Τζόουρνταν…
Αλίσα Αλτομπέλι και Κεντ Ουατανάμπι / Photo by: si.com.
Ο Τζόουρνταν Ουατανάμπι ήταν παίκτης του Τζον στην ομάδα μπέιζμπολ.
Ένας καλός catcher με όνειρα για καριέρα που χάθηκαν σε μία στιγμή, σε μία λογομαχία, σε μία κόντρα.
Το 2009, ο νεαρός αποφάσισε να μείνει εκτός της ομάδας, ώστε να επικεντρωθεί στη δικαστική διαμάχη του μεγαλύτερου λάθους της ζωής του.
Στις 31 Μαρτίου 2007, σύμφωνα με τις αστυνομικές αναφορές, ο Τζόουρνταν και ο Χαν Χουάνγκ στάθηκαν πλάι-πλάι σε ένα κόκκινο φανάρι.
Στην αρχή ήταν μία ματιά γεμάτη ένταση. Στη συνέχεια ήταν μία χειρονομία.
Τα δύο παιδιά, δίχως να χρειαστεί να μιλήσουν ο ένας στον άλλον, κανόνισαν μία κόντρα με τα αυτοκίνητά τους. Σε έναν δρόμο με επιτρεπόμενο όριο τα 70χλμ. ανά ώρα, τα δύο οχήματα ανέπτυξαν ταχύτητα 120χλμ..
Ο Χουάνγκ έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και προσέκρουσε σε δέντρο.
Το όχημα αναποδογύρισε και ο πιτσιρικάς έχασε ακαριαία τη ζωή του…
Οι έρευνες έδειξαν ότι ο Ουατανάμπι βγήκε από το αυτοκίνητό του, είδε τη ζημιά, όμως μπήκε πάλι στη θέση του και έφυγε για το σπίτι του.
Επέστρεψε με τα πόδια στον τόπο του δυστυχήματος όταν κάποιοι φίλοι του τον ενημέρωσαν ότι αστυφύλακες θέλουν να του μιλήσουν.
Ο μικρός κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία εξ αμελείας και οι γονείς του Χουάνγκ κατέθεσαν και δεύτερη αγωγή εναντίον του, για ηθική αυτουργία.
Ο Τζόουρνταν Ουατανάμπι (δεξιά) / Photo by: ocregister.com.
Ο Τζόουρνταν Ουατανάμπι κλείστηκε στον εαυτό του.
Δεν ήταν μόνο οι τύψεις. Δεν ήταν απλώς το άγχος να μην καταλήξει στη φυλακή.
Είχε δει με τα μάτια του έναν συνομήλικό του να χάνει τη ζωή του.
Τα εσωτερικά προβλήματά του, ωστόσο, κράτησαν μόνο δύο χρόνια.
Στις 27 Φεβρουαρίου 2009, στη μία τα ξημερώματα, αστυνομικοί απάντησαν στην κλήση για ληστεία σε ένα κατάστημα.
Φτάνοντας στο σημείο, βρήκαν την μπροστινή τζαμαρία σπασμένη και τον Τζόουρνταν να αιμορραγεί από πολλαπλά τραύματα.
Η αναφορά έκανε λόγο για «νεαρό άνδρα που πιθανότατα είναι υπό την επήρεια ναρκωτικών». Η τοξικολογική έρευνα έδειξε στο αίμα του ένα κοινό φάρμακο για αλλεργίες, μαζί με το ψυχοδραστικό συστατικό που περιέχει η κάνναβη.
Το επόμενο πρωί, το κορμί του νεαρού δεν άντεξε την απώλεια αίματος και άφησε την τελευταία πνοή του στο νοσοκομείο…
Το πώς βρέθηκε εκεί. αλλά και το πώς έσπασε το κεντρικό τζάμι του καταστήματος, είναι ερωτήματα που ακόμη δεν έχουν απαντηθεί.
Ο πρώτος που έφτασε στο σπίτι των Ουατανάμπι, το ίδιο πρωινό, ήταν ο Τζον Αλτομπέλι.
Δεν τον ενδιέφερε το «πώς», το «γιατί». Νοιαζόταν απλώς που ο πιτσιρικάς είχε «φύγει» και έπρεπε να σταθεί στους γονείς του.
Ο Τζον Αλτομπέλι / Photo by: people.com.
Ο Κεντ Ουατανάμπι αποκαλεί τον Τζον «φύλακα της φαμίλιας μας για πολλά χρόνια».
Δεν τον είχε ευχαριστήσει μόνο για τη στήριξη.
Τον ευχαρίστησε επειδή δεν ρώτησε. Θρήνησε μαζί του με όλες τις καλές αναμνήσεις του Τζόουρνταν, δίχως να ψάξει τι συνέβη.
Το μόνο που μετρούσε για εκείνους ήταν ότι ένα νέο παιδί δεν ήταν πια μαζί τους…
Ο Αλτομπέλι δεν είχε καμία διάθεση να μάθει ούτε πώς πέθανε ο Τζόουρνταν ούτε ποιες ήταν οι πραγματικές ευθύνες του στο δυστύχημα του Χουάνγκ.
Η σεζόν 2008-2009 ολοκληρώθηκε με τον πολιτειακό τίτλο και με το Όραντζ Κόουστ να παίζει με το Νο22 του Ουατανάμπι ως αυτοκόλλητο στις φανέλες και στο σακίδιο κάθε παίκτη.
Όλοι φόρεσαν πλαστικά βραχιόλια που ανέγραφαν «J–WAT #22».
Ο «Άλτο» ζωγράφισε τον ίδιο αριθμό σε έναν τοίχο του γηπέδου του σχολείου, στον χώρο απέναντι από τα αποδυτήρια των αντιπάλων και στον δρόμο πριν από την είσοδο.
Για δέκα χρόνια, κανένας παίκτης δεν φόρεσε το Νο22.
Το 2019, το πήρε για λίγο ο ίδιος ο Αλτομπέλι, ενώ το φόρεσαν και ο γιος του στο πανεπιστήμιο του Όρεγκον και οι κόρες του σε κάθε άθλημα το οποίο δοκίμαζαν.
Ο Τζον ρώτησε μία μέρα τους γονείς του αν θα τους πείραζε να το δώσει σε έναν νέο αθλητή.
Η απάντηση, θετική. Και ο pitcher Μάικλ Ράιχλικ, που το έλαβε, φρόντισε να θυμίζει πάντα τι εκπροσωπούσε ο Τζόουρταν και τι σήμαινε για τους συμπαίκτες του.
Λάβαρο στη μνήμη του Τζόουρνταν Ουατανάμπι / Photo by: ocregister.com.
Ο Τζον Αλτομπέλι δεν σταμάτησε εκεί.
Ανέλαβε να συγκεντρώνει χρήματα για περισσότερες υποτροφίες στο όνομα του πρόωρα χαμένου Ουατανάμπι, τις οποίες φοιτητές-παίκτες μπορούσαν να εξαργυρώσουν και σε πανεπιστήμια της Division I.
Έκανε τα πάντα ώστε να μείνει ζωντανή η μνήμη του Τζόουρνταν.
Και, επιπλέον, με τη σύζυγό του, Κέρι, ήταν πάντα στο πλευρό του Κεντ και της Άνι Ουατανάμπι.
Η Κέρι ήταν αυτή που πίεζε την Άνι να βγει μία βόλτα. Να πάνε μαζί να δειπνήσουν.
«Εκείνη επέμενε ότι και μπορώ και πρέπει να καταφέρω να πατήσω πάλι στα πόδια μου», θυμάται στο Sports Illustrated η Άνι Ουατανάμπι.
«Τόσο σπάνιοι άνθρωποι ήταν και η Κέρι και ο Τζον».
Στο μεσοδιάστημα, ο Αλτομπέλι υποβλήθηκε σε επέμβαση στην καρδιά και ο Κεντ Ουατανάμπι, πωλητής παπουτσιών στο επάγγελμα, νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο, έπειτα από ανεύρυσμα κατά τη διάρκεια επαγγελματικού ταξιδιού στο Πόρτλαντ.
Ο Τζον βρέθηκε πρώτος στην κλινική και όταν διαπιστώθηκε πως ο φίλος του δεν μπορεί να εργαστεί ξανά, του πρόσφερε θέση βοηθού στην ομάδα του Όραντζ Κόουστ.
«Κάνε ό,τι έκανες με τον γιο σου και με τις πολύτιμες συμβουλές που του έδινες στο μπέιζμπολ», του είπε.
Η οικογένεια Αλτομπέλι έκανε τόσα πολλά για τους Ουατανάμπι, όμως οι τελευταίοι δεν είχαν σκεφτεί ποτέ, έστω και μακάβρια, ότι θα χρειαστεί να ανταποδώσουν τη βοήθεια.
Ο Αλτομπέλι ζητούσε συχνά τη συμβουλή του Κόμπι, όταν είχε να διαχειριστεί αγωνιστικές κρίσεις στην ομάδα του.
Τον είχε καλέσει να μιλήσει στους παίκτες του Όραντζ Κόουστ και στο κολέγιο αποκαλούσαν τον Τζον ως «συλλέκτη χαμένων ψυχών στο μπέιζμπολ».
Μία ημέρα πριν από το δυστύχημα με το ελικόπτερο του Κόμπι Μπράιαντ, ο Τζον Αλτομπέλι ήταν ενθουσιασμένος που θα πετούσε πάλι, όπως πολλές φορές, με τον παλαίμαχο σταρ του ΝΒΑ.
Το μεσημέρι της 26ης Ιανουαρίου 2020, ο Ουατανάμπι έλαβε μία κλήση από συνεργάτες στην ομάδα, οι οποίοι του μετέφεραν τα άσχημα μαντάτα.
Έφυγε και πήγε αμέσως στο σπίτι των Αλτομπέλι , όπου βρισκόταν η μεγαλύτερη κόρη τους, Αλέξις.
Εκεί είχε ήδη φτάσει και ο γιος του «Άλτο», Τζον Τζέιμς, ο οποίος ήθελε να πει εκείνος τα νέα στην αδερφή του, ώστε να μην το μάθει από την τηλεόραση ή τα social media.
Το σπίτι γέμισε από φίλους της Αλέξις, ώστε να μην μείνει μόνη σε αυτή την τραγική στιγμή.
Το μνημόσυνο στο γήπεδο του μπέιζμπολ ήταν λιτό. Και μία απλή υπενθύμιση.
Το κολέγιο Όραντζ Κόουστ έχει ήδη ξεκινήσει μία διαδικτυακή εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων για την ενίσχυση της 16χρονης Αλέξις.
Οι παίκτες της ομάδας μπέιζμπολ του κολεγίου Όραντζ Κόουστ τιμούν τη μνήμη του προπονητή τους, Τζον Αλτομπέλι, φορώντας όλοι τη φανέλα του με το αγαπημένο του Νο14 / Photo by: chicago.suntimes.com.
«Όταν χάσαμε τον Τζόουρνταν, η Κέρι με αγκάλιαζε τόσο συχνά που είχα μελανιές στα χέρια μου… Οι ώμοι μου ήταν πάντα μέσα στα δάκρυά της.
»Δεν ντρεπόταν να κλάψει. Το έκανε για εμάς, όμως ήταν πάντα έτοιμη να σηκωθεί όρθια και να μας συμπαρασταθεί, ώστε να κάνουμε το ίδιο», τόνισε η Άνι Ουατανάμπι.
«Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να σταθούμε πλάι στα παιδιά τους».
Καταλήγοντας ότι «ο Τζον Αλτομπέλι και ο Κόμπι Μπράιαντ είχαν πολλά κοινά. Ήταν παθιασμένοι με ό,τι έκαναν και λάτρευαν να κοουτσάρουν παιδιά και να μεταδίδουν τη γνώση τους».
Ο Κεντ Ουατανάμπι θεωρεί ότι «ο Τζον είναι κάτι σαν ο δικός μας Κόμπι.
»Εκείνος που πάντα μας ενέπνεε. Το παράδειγμά μας».
Και επιμένει πως «όπως ο Αλτομπέλι κράτησε ζωντανή τη μνήμη του γιου μου, έτσι κι εμείς οφείλουμε να μην αφήσουμε την παρακαταθήκη του να χαθεί».
Είναι ο τρόπος όχι μόνο να μείνει ζωντανή η ανάμνηση ενός ανθρώπου.
Αλλά και να επιβεβαιωθεί ότι η ευγνωμοσύνη δεν χάνεται όταν σταματήσει η αναπνοή… Αντίθετα, τότε μπορεί να «ζωντανέψει» περισσότερο.
Όσοι γνώρισαν τον «Κόουτς Άλτο» θυμούνται ότι τους έλεγε να κοιτούν πάντα μπροστά.
Αυτό θα εξακολουθήσουν να κάνουν, ρίχνοντας και μία κλεφτή ματιά πίσω τους, στην προσωπικότητα και τα διδάγματα του Τζον Αλτομπέλι.
Τζον Αλτομπέλι / Photo by: inquirer.com.
* Κεντρική φωτό: Orange Coast College.
Πηγή: https://athletestories.gr/ του Γιώργου Αδαμόπουλου
