Γεννήθηκα στη Ξάνθη τον Αύγουστο, τότε που ήταν παχιές οι μύγες. Μεγάλωσα παίζοντας σε αλάνες την εποχή της ανοικοδόμησης. Θυμάμαι τη γειτονιά μου, όμως, καλά. Έντονες θρακιώτικες μυρωδιές που σε συνδυασμό με τις σμυρναϊκές, αλλά και ποντιακές μου καταβολές συμπληρώνουν τον πολιτισμικό μου χάρτη.
Τελειώνοντας το σχολείο περιπλανήθηκα για λίγο στον κόσμο. Πλούσιες οι εικόνες που μου έχουν μείνει ακόμη και σήμερα. Σπούδασα ΜΜΕ, αλλά και Καλών Τεχνών στην Φλώριδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο νέος κόσμος με συμπλήρωσε. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκα στο χώρο της διαφήμισης, της τηλεόρασης αλλά και του θεάτρου. Το σπουδαιότερο όμως είναι πως παράλληλα με την ζωγραφική μου, δίδασκα ζωγραφική σε παιδιά σε ένα εργαστήρι κάπου στου Παπάγου, κάτι που με ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη, αλλά και ως άνθρωπο. Σήμερα ζω και εργάζομαι στην Νέα Υόρκη.
Θυμάμαι…
Με την σύζυγό του Βίβιαν και τον πρώην γαμπρό του Άλεξ Φόστερ
…την πιο σκληρή αλήθεια: Την έμαθα νωρίς. Μάλλον ήταν να συμβεί. Τι να πω; μαγνητίζομαι από τα δύσκολα. Κι έτσι έπρεπε να διαλέξω τον δρόμο που θα πάρω. Όπως κι ο Ηρακλής, που επέλεξε ανάμεσα στην αρετή και την κακία.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Ο πατσάς. Μπλιάχ! Αλλά πως τα φέρνει η ζωή… και σήμερα τρελαίνομαι για καλό πατσά. Τελικά ο άνθρωπος αλλάζει.
…την ωραιότερη εκδρομή: Δεν είναι μια. Είναι κανα δυο τρεις. Και να με συγχωράτε αλλά δεν μπορώ να επιλέξω ανάμεσα: στην καλύτερη των παιδικών μου χρόνων με την οικογένειά μου, των εφηβικών με την παρέα και κανα δυο άλλες εκδρομές σαν ενήλικας με… «πρόσωπο».
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Το Φυσοκάλαμο. Ξέρεις αυτό που παίζαμε κρυφά μέσα στην τάξη κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Φτου… άουτς!
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Θα μείνει για πάντα στο συρτάρι
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Τα 90ς.
…την πρώτη επανάσταση μου: Στην εφηβεία. Τότε σήκωσα «μπαϊράκι» όπως έλεγε η γιαγιά μου.
…η στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Δεν την έφτασα ποτέ…
Με την κόρη του Φιλίππα
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Χμ… θα τη θυμάμαι πάντα. Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν χειμώνας, με χιόνια, κάνοντας ορειβασία στην Ξάνθη οικογενειακά, θα ‘μουν γύρω στα 15. Είχαμε ανέβει στο «Αυγό». Η πόλη είναι χτισμένη στους πρόποδες του. Μια εικόνα λοιπόν που τα χρώματά της δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι αυτή που αντικρίσαμε πίσω από την κορυφή του βουνού. Μια εικόνα ενός εγκαταλειμμένου μαντριού. Σαν να ήμουνα σε μια μακρινή ρώσικη στέπα. Είμαι αθεράπευτα ρομαντικός!
…το πιο πικρό δάκρυ: Αα, το είδες; Μάλλον για γυναίκα θα ήταν…
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Σίγουρα θα ’χε σεξουαλικές εικόνες
…το μυστικό που διέρρευσε: Πσσσς…. Πσσσς…
…την απροσδόκητη γοητεία: Του άγνωστου. Τότε η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινα.
…το ισχυρότερο άλλοθι: Ήσουν και συ εκεί…
…το ανεκπλήρωτο θέλω: να φύγω όπως έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου…
…την εντονότερη σύγκρουση: Αυτή με τον πατέρα μου.
…μια χαρακτηριστική γεύση: που μ’ αρέσει πολύ είναι αυτή του αλμυρού. Πειναλέων!
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Από πού ν’ αρχίσω.
…το ελάττωμα μου που αγάπησα: αναμφισβήτητα η ειλικρίνεια…
…την αθεράπευτη ενοχή: Yeah, we’re there dude!
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Είμαι άκρως συναισθηματικός τύπος και κάθε μέρα που περνάει και μαθαίνω περισσότερο εμένα, προσπαθώ να κάνω μόνο αυτά που με ευχαριστούν.
Με τις αδερφές του Μπέττυ και Ματθίλδη και τον πατέρα τους Χρήστο
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Η αξιοπρέπεια μου…
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Και που θα μείνει φυλακισμένος…
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Το πέρασα καταπληκτικά. Μ’ αρέσει η μοναξιά. Δεν αισθάνομαι ποτέ μόνος. Ίσα-ίσα που το επιδιώκω να συμβαίνει. Οι καλλιτέχνες έχουν αυτό το χαρακτηριστικό.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πράγματων: Ήταν στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας. Τότε που απογαλακτίστηκα από τον φόβο. Ο άνθρωπος πρέπει να μη φοβάται τίποτα. Τί-πο-τα! να κι ένα εκκωφαντικό πρέπει.
…την προδοσία που δέχτηκα: Αυτή του Εφιάλτη στους 300
…την πληγή που άνοιξα: Την έκλεισα… για πάντα!
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Ανντώνιος – Μάριος Παπαγιώτης
