Οι πιο “ανδροπρεπείς” και ουσιαστικές τελευταίες λέξεις ήταν αυτές που εκστόμισε ο Salvo D’Acquisto.
Ο Salvo γεννήθηκε στη Νάπολη το 1920 και κατατάχθηκε πολύ νέος στους Καραμπινιέρους. Όταν η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο με τον Άξονα, οι Καραμπινιέροι πέρασαν αρκετούς μήνες πολεμώντας στο μέτωπο. Ένα μέτωπο που εγκατέλειψε το 1941 λόγω τραυματισμών. Όταν επέστρεψε στην Ιταλία, τοποθετήθηκε στους στρατώνες της Torrimpietra. Μια μικρή πόλη στο Λάτσιο που, μετά τις 8 Σεπτεμβρίου 1943, καταλήφθηκε από ομάδες Γερμανών αλεξιπτωτιστών.
Ορισμένοι από αυτούς τους στρατιώτες, ενώ επιθεωρούσαν έναν στρατώνα, έπεσαν θύματα έκρηξης βόμβας. Αυτό ήταν μόνο ένα δραματικό ατύχημα, που προκλήθηκε αποκλειστικά από την ανικανότητα των Γερμανών στρατιωτών. Όμως η διοίκησή τους δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό, και έτσι το περιστατικό μετατράπηκε σε απόπειρα δολοφονίας. Και η ευθύνη έπεσε στους ανυποψίαστους κατοίκους του μικρού χωριού.
Οι Γερμανοί συγκέντρωσαν είκοσι δύο υποτιθέμενους βομβιστές από την Torrimpietra. Και οι είκοσι δύο, μετά από συνοπτική δίκη, κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ανάμεσά τους ήταν και ο καραμπινιέρος Salvo D’Acquisto.
Ως καραμπινιέρος, αφού διαχωρίστηκε από τους άλλους ενόχους, προσπάθησε μάταια να αποδείξει την αθωότητά του και την αθωότητα των άλλων συγκεντρωμένων. Σε απάντηση, οι Γερμανοί που υποτίθεται ότι τον φρουρούσαν, τον ξυλοκόπησαν και τον εξευτέλισαν.Ακόμη και σε αυτή τη συγκυρία, ο Σάλβο αντιστάθηκε στους ξυλοδαρμούς και τις παρενοχλήσεις με στωική σταθερότητα.
Οι υπόλοιποι κρατούμενοι είχαν πλέον συμβιβαστεί με τη μοίρα τους. Όταν ξαφνικά απελευθερώθηκαν όλοι.
Ο D’Acquisto, σε μια ηρωική πράξη ανιδιοτέλειας, είχε επικαλεστεί την αποκλειστική ενοχή για την επίθεση.
Αν πεθάνω άλλες εκατό φορές, ξαναγεννιέμαι άλλες εκατό φορές: ο Θεός είναι μαζί μου και δεν φοβάμαι! Οι υπόλοιποι Ιταλοί όμηροι απελευθερώθηκαν λόγω των δηλώσεων του D’Acquisto και, ελεύθεροι πλέον, τράπηκαν αμέσως σε φυγή. Ενώ ο σωτήρας τους ετοιμαζόταν για εκτέλεση, ένας από τους κατοίκους που γλίτωσε από τους πυροβολισμούς άκουσε τα τελευταία λόγια του νεαρού μάρτυρα κατά τη διαφυγή του: Ζήτω η Ιταλία!
Λέξεις που έκαναν ακόμη και τους άνδρες που τον διαπέρασαν με σφαίρες να ανατριχιάσουν. Ο ταξίαρχος πέθανε ως ήρωας. Ακάθεκτος ακόμα και μπροστά στο θάνατο, είπαν οι Γερμανοί που τον σκότωσαν.
