Τα ορεινά χωριά φυτεμένα με τις δικές τους νόρμες στον βουνίσιο όγκο, πασπαλισμένα με ελαφρύ χιόνι που σε ηρεμούσε μεθυστικά χώριζαν τις δυο πατρίδες, την Ελλάδα και την Βουλγαρία. Ο δρόμος που ακολουθούσε τους μυστικούς μαιανδρισμούς του βουνού… άνοιξε τα σύνορα Θέρμες Ξάνθης – Ζλάτογκραντ στις 15 Ιανουαρίου 2010 και έδωσε την δυνατότητα της εύκολης διάβασης και για τις δυο πλευρές.
Λίγα χιλιόμετρα δρόμου χωρίζουν τους δυο λαούς… αλλά τους ενώνει η ομορφιά που είναι ριζωμένη σε εκείνη την οροσειρά, που σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία ονομάστηκε έτσι, από την βασίλισσα της Θράκης, Ροδόπη, την οποία οι Θεοί μεταμόρφωσαν σε βουνό για να τιμωρήσουν την αλαζονεία της.
Το ελατοδάσος στολισμένο κυριολεκτικά με χιόνι που θύμιζε κρύσταλλα Swarovski σε καθήλωνε εκστατικά σε έναν σιωπηλό θαυμασμό που σου έκοβε την ανάσα.
Η πρώτη πόλη μετά τα σύνορα το Ζλάτογκραντ (Χρυσούπολη ή πόλη του Χρυσού) κομμένη από τον ποταμό Βάρμπιτσα στα δυο, παραπόταμο του Άρδα, με την παλιά πόλη απαράμιλλης ομορφιάς και ιδιαίτερου παραδοσιακού ενδιαφέροντος, μας χρωμάτισε ευεργετικά τις αρχικές εντυπώσεις.
Ζλάτογκραντ – Παλιά Πόλη
Είχα ακούσει τόσα πολλά, από ένα φίλο μου, έμπειρο χιονοδρόμο και λάτρη του βουνού για το Παμπόροβο που είχα την αίσθηση ότι θα βρεθώ σε μια χιονόπολη με τεράστια έλατα, όπου οι άνθρωποι θα γλιστρούν πάνω στο χιόνι αφήνοντας έννοιες…
Μετά τα Σμόλια, μια όμορφη πόλη που χρονολογείται από την 2η χιλιετία π.Χ. με αρχαιολογικό, ιστορικό και εθνολογικό ενδιαφέρον, το φυσικό τοπίο φλέρταρε ασυγκράτητα με τα μάτια μας… Το χιόνι, λευκό υφάδι αφέντευε διακριτικά πλαγιές και δέντρα… 15χλμ μετά φτάσαμε στον προορισμό μας.
Μια χιονοπολιτεία στην καρδιά της Ροδόπης στα 1.620 μ. υψόμετρο βγαλμένη από παραμύθι ξεπρόβαλλε στα αλήθεια μπροστά μας, όπως μου το είχαν περιγράψει… Έλατα που έφταναν τα 30μ. κρατούσαν περήφανα στα κλαδιά τους το δώρο του χιονιά. Ξενοδοχεία που άλλοτε θύμιζαν μοναστήρια και άλλοτε καλύβες… Κι ένα χρωματιστό πλήθος κόσμου που κατέβαζε από τα αυτοκίνητα τα χιονοπέδιλα και τον εξοπλισμό του σκι….
Εκεί στα πρανή της κορυφής του Παμπόροβου, λες και ο Θεός έχει σφαλίσει παραδεισένια εκείνο το κάλλος που σμιλεύει την ψυχή… και επιτρέπει στο λευκό ουράνιο τοπίο να αγγίζει ευεργετικά κάθε μνήμη που γεννιέται εκεί…
Οι ταβέρνες, οι ‘μεχανά’ έστελναν τις μυρωδιές από τις παραδοσιακές λιχουδιές στην ατμόσφαιρα… οι ορχήστρες με τους τραγουδιστές να τραγουδούν βουλγάρικα, τούρκικα και ελληνικά τραγούδια – ήταν τα πιο δημοφιλή – έδιωχναν κάθε σκέψη. Οι χοροί… φωτογραφικό αποτύπωμα από το ξεφάντωμα που σου χαρίζει η αίσθηση του λευκού…
Κι έπειτα η πίστα, κατάλευκη και επιβλητική κυρά… που άλλοτε σε αγκαλιάζει προστατευτικά με ήπια γλιστρήματα… κι άλλοτε αυστηρή σε επιτάσσει να την κατακτήσεις.
Εκεί… παρατηρείς μικρούς και μεγάλους να αναπνέουν απάνεμα και να αφήνονται μοναδικά στην έλξη της πλανεύτρας φύσης.Τα τελεφερίκ είναι σαν τα άγρια άλογα που περνούν από απάτητες λευκές γωνιές, δίπλα από κλαδιά αγέρωχων ελάτων…. πάνω από λευκά απλώματα… και σε παρασύρουν σε ύψη εσωτερικής κατάνυξης.
Τι μπορείς να πεις, όταν ζεις σε ένα παραμύθι που πάντα ονειρευόσουν, αλλά δεν ήξερες ότι μπορείς να γίνεις κι εσύ ένας ήρωας του;…
Ποτέ δεν είχα ανέβει σε λευκή κορυφή, μεταφορικά και κυριολεκτικά… και τον τελευταίο καιρό ήταν η δεύτερη φορά. Δίπλα μου… ο ‘δάσκαλος’ μου!!!! ‘Κοίταζε μπροστά…. βάλε τα baton πίσω’…. ‘κοίταξε γύρω σου την ομορφιά… απόλαυσέ την’!!!!
Κι εγώ γλιστρούσα… με μικρή ταχύτητα, αλλά ένιωθα ελεύθερη!!!! Ήταν μια μικρή κατάκτηση με το σώμα και το μυαλό να μπορείς να γίνεσαι ένα με την ενέργεια του βουνού που ευεργετικά σου έστελνε το λευκό στρώμα για να απλώσεις ανάσες, να πετάξεις σκέψεις και θα αποθεώσεις την λέξη ελευθερία.
