Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σπούδασα στην Αθήνα στη Νομική Σχολή και έκανα μεταπτυχιακό στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο στην Αγγλία και στην Ιστορία του Δικαίου και στο Εκκλησιαστικό και Κανονικό Δίκαιο στην Αθήνα. Αναγορεύθηκα διδάκτορας του Ευρωπαϊκού Δικαίου της Νομικής Αθηνών το 2011.
Έχω συγγράψει άρθρα και βιβλία ιστορικού και νομικού ενδιαφέροντος, καθώς και ποίηση. Είμαι δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω και εισηγητής σεμιναρίων Αγγλικής Νομικής Ορολογίας. Είμαι πρόεδρος του Ερευνητικού Ινστιτούτου Αμερικανικού Δικαίου και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Φεντεραλιστικού Κόμματος στην Ελλάδα.
Είναι Καθηγητής Νομικής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: η καλή φήμη γράφεται στην άμμο, η κακή φήμη γράφεται ανεξίτηλα στο μάρμαρο.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: πεύκα στο Λουτράκι, έλατα στην Δημητσάνα.
…την ωραιότερη εκδρομή: στην Νάξο με την γυναίκα μου και τον 1ο μου γιο επτά μηνών το 2011.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: μπάσκετ.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: στα 11 η πρώτη μου μεγάλη βόλτα πέρα από τα καθορισμένα όρια με μηχανάκι κρυφά από τους γονείς.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: στα 2 μου η πρώτη μου μεγάλη βόλτα με ποδηλατάκι στο Λουτράκι κρυφά από τους γονείς και την γιαγιά.
…την πρώτη επανάστασή μου: στα 14 το πρώτο ξενύχτι με μία κοπέλα.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: η απόφαση να μην πάω στις ΗΠΑ για μάστερ αλλά στην Αγγλία το 1998 λόγω έλλειψης χρημάτων.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: η εκπληκτική πανοραμική θέα από την Ιερά Μονή Υψηλών στην Μυτιλήνη.
…το πιο πικρό δάκρυ: προκάλεσε ο πρώτος χωρισμός.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: έχει καταστραφεί η γη, είμαι μόνος, γονατιστός, και ζητώ έλεος από τα πλάσματα που μόλις την κατέστρεψαν.
…το μυστικό που διέρρευσε: ότι πάντα ήθελα να ήμουν λίγο πιο ψηλός, το 1,90 δεν μου έφτανε ποτέ.
…την απροσδόκητη γοητεία: ένα χάδι συμπαράστασης από την γυναίκα μου στα δύσκολα.
…το ισχυρότερο άλλοθι: δεν υπάρχει στην ουσία άλλοθι, άρα ούτε «το ισχυρότερο». Αργά ή γρήγορα η αλήθεια θα λάμψει.
...το ανεκπλήρωτο θέλω: να βρεθώ στην γη ή σε πλανήτη μετοίκησης το έτος 4.000 μ.Χ.
…την εντονότερη σύγκρουση: η φάση που έπρεπε να αποδεχθώ ότι νυμφεύομαι την συγκεκριμένη γυναίκα μου για μια ζωή με την βασική υποχρέωση να είμαι εκεί για ό,τι χρειαστεί για πάντα χωρίς δικαιολογίες ή αντιφάσεις, η απόλυτη δέσμευση απέναντι σε μένα και σε εκείνη.
…μια χαρακτηριστική γεύση: γεμιστά φρέσκα μακαρόνια με ψίχα αστακού από Ιταλία.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: να πετυχαίνω το νικητήριο τρίποντο στον τελευταίο τελικό του NBA, και η ομάδα μου να στέφεται πρωταθλήτρια.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: η υπερένταση να ζω κάθε στιγμή με υπερβολικό τρόπο.
…την αθεράπευτη ενοχή: ότι δεν επαρκώ για όσους με αγαπάνε.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: η σοβαροφάνεια.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η μορφή του παππού μου Χαράλαμπου Σταμέλου, γεννηθείς το 1904, απεβίωσε το 1991, έζησε με εντιμότητα και ταπεινοφροσύνη δύο παγκοσμίους πολέμους, έναν εμφύλιο, έναν Βαλκανικό, την Μικρασιατική Καταστροφή, την απώλεια της συζύγου του όταν τα παιδιά του (ο πατέρας και ο θείος μου) ήταν μικρά, και τα κατάφερε μόνος του, από την Μεγαλόπολη στην Αθήνα το 1922 «προς αναζήτησιν τύχης» όπως έλεγε χαρακτηριστικά, επεβίωσε και έσταζε μέλι για τους άλλους και οι άλλοι για αυτόν, «να σου χρωστάνε, να μην χρωστάς» έλεγε.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: στο δάσος με τα έλατα ο λεπτός αέρας ανάμεσα στα χιονισμένα κλαδιά.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: το βράδυ που έχασα τον παππού μου Χαράλαμπο Σταμέλο, 15 Ιουλίου 1991.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πράγματι: όταν αντελήφθην ότι πρέπει να είμαι ταπεινός κυριολεκτικά μέσα μου και όχι υποκριτικά.
...την προδοσία που δέχτηκα: μία φίλη που υποκρίθηκε ότι ενδιαφερόταν για μένα ως φίλη, αλλά απεδείχθη ότι ήθελε να συνάψει σχέση μαζί μου, οπότε μόλις αντελήφθη ότι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα από μένα, τότε εξαφανίστηκε.
…την πληγή που άνοιξα: με τον χωρισμό.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
