Μνημεία, τζαμιά και παλάτια που θυμίζουν «Χίλιες και μια νύχτες», παζάρια, παλιές πόλεις (μεντίνες), οχυρωμένα χωριά στον Άτλαντα, μέχρι και μια πόλη, τη Chefchaouen, που κυριαρχεί μόνο ένα χρώμα, το μπλε σε όλες οι αποχρώσεις του, και θα μπορούσε να είναι νησί του Αιγαίου.
Χρώματα, αρώματα, χαμόγελα και εκφραστικά μαύρα μάτια κρυμμένα πίσω από τσαντόρ, Άραβες και μυστηριακοί Βέρβεροι, απέραντη έρημος, Ανατολή.
Οι Έλληνες θεωρούσαν τη δυτική ακτή της Μεσογείου άκρη του Κόσμου, με τον Ηρακλή να φτάνει μέχρι εδώ για να πάρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Σύμφωνα τώρα με την Μαροκινή παράδοση ο Ηρακλής το διάλεξε για να κάνει έναν ακόμη άθλο του.
Κρατώντας με το ένα χέρι του την Ευρώπη και με το άλλο την Αφρική, άφησε να περάσει με ορμή ανάμεσά τους το αλμυρό νερό του Ατλαντικού και έτσι γεννήθηκε η Μεσόγειος. Το ονόμασε Γιβραλτάρ και την καινούργια γη που απλώθηκε νοτιότερα την αποκάλεσε Μαρόκο. Από τη μία πλευρά της αγνάντευε τον παγωμένο Ατλαντικό και από την άλλη τη νέα θάλασσα.
Χώρα με ανάμεικτη πολιτιστική κληρονομιά, το Μαρόκο γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση την εποχή που οι Άραβες εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Αφρικής.
Τόσο στις αυτοκρατορικές πόλεις όσο και στους υπόλοιπους οικισμούς της χώρας μπορεί κανείς να θαυμάσει τη λαϊκή τεχνοτροπία, όπως αυτή αποτυπώνεται στα χαρακτηριστικά σπίτια από κοκκινόχωμα, στα πολύχρωμα χαλιά και υφάσματα αλλά και στα κάθε λογής χειροτεχνήματα των Μαροκινών.
Γράφει η φωτογράφος Δήμητρα Στασινοπούλου
Φωτογραφίες Δήμητρα Στασινοπούλου
