Η ανατριχίλα όταν ακούς την βαριά φωνή του εξακολουθεί να υπάρχει. Ακόμη και αν πολλά χρόνια πριν, τον έχεις συναντήσει από κοντά. Ένα διαρκές «ζζζζζ» (σ.σ.: από το παρατσούκλι «Ζόιντ» που του «κόλλησε» κάποτε ο άλλοτε σταρ του Ντένβερ, Κίκι Βάντεγουεϊ, γιατί «σε ντρίμπλαρε και το μόνο που άκουγε ήταν το “ζζζζζ” καθώς σε περνούσε»!) θαρρεί κανείς πως παρεμβάλλεται στην τηλεφωνική γραμμή ή «αποτυπώνεται» και στην ηλεκτρονική διεύθυνση του υπογράφοντος, που απαιτήθηκε για να τον «συναντήσουμε»…
Ο Ντομινίκ Ουίλκινς ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1995 σαν «θεός». Ωστόσο, η απλότητά του (ή μήπως οι εντυπωσιακές τάπες που έχει δεχτεί από τον Ευθύμη Ρεντζιά και τον Άντονι Πελ της ΑΕΚ;) έκαναν τους πάντες να καταλάβουν πως είναι και αυτός ένας κοινός θνητός. Η αύρα του, όμως, και το «λάφυρο» που άφησε στην Αθήνα όταν αποχώρησε, τον έφερναν ξανά σε ένα ιδιότυπο μονοπάτι προς κάποιον «θρόνο». Εκείνον, που μπορεί να μην κατέκτησε στο ΝΒΑ, αλλά του «παραχωρήθηκε» στην γενέτειρά του, το Παρίσι το 1996, όταν και οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης.
Αν και το (πραγματικό) βάρος του δεν παραπέμπει στον περίφημο «Human Highlight Film» και πιθανότατα τα μερικά περιττά κιλά θα απαιτούσαν περισσότερο… κερί για να γίνει ομοίωμα στο μουσείο της Μαντάμ Τισό, το «ειδικό» του βάρος έφτανε και περίσσευε για να «χωρέσει» στο μουσείο του παγκόσμιου μπάσκετ. Στο Hall Of Fame, στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, όπου από τον περασμένο Σεπτέμβρη το όνομά του στέκεται μια και καλή δίπλα στους θρύλους. Τους «γητευτές» της «πορτοκαλί θεάς», την οποία είχε μια μοναδική ικανότητα να σαγηνεύει. Την ίδια ακριβώς στιγμή που ταλαιπωρούσε τον προσωπικό του αντίπαλο και «πλήγωνε» την στεφάνη με τα διάσημα καρφώματά του!
Ο Ντομινίκ Ουίλκινς δεν ξεχνά ποτέ την Ελλάδα… Όχι μόνο γιατί, όπως παραδέχεται στο «ΕΘΝΟΣΠΟΡ», την λατρεύει «για τα νησιά της», αλλά και γιατί την θεωρεί «μέρος της ζωής και της καριέρας μου». Αν και ο πλέον αντιπρόεδρος των Ατλάντα Χωκς θέλησε να ξεχάσει τις τελευταίες του ελληνικές στιγμές (ή για την ακρίβεια, μη στιγμές, αφού έλειψε στον περιβόητο 5ο τελικό της Α1), σαν άλλος Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, μας είπε ό,τι και ο τελευταίος ξεστόμισε στην Ίνγκριντ Μπέργκμαν στην περίφημη ταινία «Καζαμπλάνκα»: «We will always have Paris», κοινώς όσα κι αν πέρασε στην χώρα μας, συμπυκνώνονται και αναιρούν τις άσχημες στιγμές σε ένα «θα έχουμε πάντα το Παρίσι». Εκεί, όπου γεννήθηκε και… αναγεννήθηκε, ανακαλώντας έτσι την «ωραιότερη ανάμνησή μου από την Ευρώπη».
• Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις σας μετά τις τιμές του Hall Of Fame;
«Υποθέτω πως το ευτυχισμένος θα ακουστεί μάλλον κλισέ, όμως έτσι αισθάνθηκα. Χαρούμενος, αλλά παράλληλα και γεμάτος. Παράλληλα, ομολογώ πως ένιωσα και με αίσθηση ανακούφισης, γιατί όλες οι προετοιμασίες της τελετής ήταν χρονοβόρες και λίγο κουραστικές. Να φανταστείτε, για τις ανάγκες του τηλεοπτικού δικτύου του ΝΒΑ, ταξιδέψαμε για μερικές ημέρες με ένα λεωφορείο, όπου καταγράφονταν τα πάντα».›
• Μήπως η εντύπωση του «γεμάτος» ή της ανακούφισης προερχόταν από μια πικρή γεύση που ο Ντομινίκ Ουίλκινς δεν συμπεριλήφθηκε στους 50 κορυφαίους παίκτες του ΝΒΑ την πρώτη 50ετία του ή που έμεινε εκτός της Ολυμπιακής ομάδας του 1992;
«Δεν έχω απωθημένα. Έζησα μια καριέρα που μου χάρισε πολλά. Από οικονομικά οφέλη έως τιμή, δόξα, που μοιάζει με το όνειρο κάθε αθλητή. Επιλογές που πρέπει να κάνουν άλλοι και ιδιαίτερα γεγονότα που ανήκουν στο παρελθόν, δεν θέλω να τα σχολιάζω»…
• Ούτε ένας τίτλος στο ΝΒΑ είναι απωθημένο; Υπάρχει ένα ελίτ γκρουπ σπουδαίων παικτών, που δεν κατόρθωσαν να φορέσουν το δαχτυλίδι του πρωταθλητή.
«Με κολακεύει το να με θεωρείτε μέλος αυτού του γκρουπ και φυσικά δεν θα μπορούσα να μην παραδεχθώ ότι στόχος κάθε παίκτη είναι ο τίτλος. Όμως, όχι, δεν έχω τέτοιου είδους απωθημένα, αν και το δαχτυλίδι είναι το “παράπονο” όποιου δεν το κατέκτησε».
• Παρακολουθώντας από άλλη σκοπιά πια τους Χωκς, πιστεύετε πως υπάρχει κάποιος που να θυμίζει τον εαυτό σας;
«Δεν μου άρεσαν ποτέ τούτες οι συγκρίσεις… Ο κάθε παίκτης είναι μοναδικός με τον δικό του τρόπο. Με το προσωπικό του ταλέντο, με τις δικές του ικανότητες και βέβαια προοπτικές. Αλλά, αν χρειαζόταν να διαλέξω ένα, από την πλευρά των αθλητικών προσόντων, μάλλον εκείνος θα ήταν ο Τζος Σμιθ».
• Πώς αισθανθήκατε όταν ο ίδιος σας τίμησε στον προπέρσινο διαγωνισμό καρφωμάτων, φορώντας την φανέλα σας και κάνοντας ένα κάρφωμα από εκείνα που χάρισαν και σε εσάς τον τίτλο το 1985 και το 1990);
«Μοναδικά! Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως όλο αυτό ενδεχομένως ήταν και “στημένο”. Όμως δεν ήταν. Ήταν κάτι αυθόρμητο από τον Τζος και τον ευχαρίστησα αμέσως μετά. Ήταν κάτι που τίμησε και εμένα αλλά και την ιστορία της Ατλάντα».
• Φέτος στην Ατλάντα, είχατε για ένα διάστημα υπό δοκιμή έναν Έλληνα σέντερ, τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη. Τον παρακολουθήσατε καθόλου;
«Τον είδα κατά την διάρκεια του προπονητικού καμπ και αν και δεν εντυπωσίασε, πραγματοποίησε μερικές καλές εμφανίσεις σε μερικά φιλικά. Είναι ψηλός με ικανότητες, σουτάρει και πασάρει καλά, αλλά δεν ήλεγχε καλά το κορμί του στην ρακέτα. Χρειάζεται δουλειά και το ξέρει. Είναι εξαιρετικός χαρακτήρας και φαίνεται επίμονος. Χάρηκα ιδιαίτερα όταν έμαθα πως βρήκε συμβόλαιο στο Σιάτλ» (σ.σ.: η συνέντευξη δόθηκε πριν ο Έλληνας σέντερ «κοπεί» από τους Σόνικς).
• Θα μπορούσατε, έστω και λίγο… μεροληπτικά, λόγω της θέσης σας, να κάνετε προβλέψεις για τους φετινούς Χωκς;
«Αν γλιτώσουμε από τραυματισμούς, τους οποίους δυστυχώς δεν αποφύγαμε στην αρχή της σεζόν, με τον Μάρβιν Ουίλιαμς και τώρα με τον Τζος Σμιθ, έχουμε ταλέντο για τα πλέι-οφς. Προσθέσαμε εμπειρία με τους Σπίντι Κλάξτον και Λορένζεν Ράιτ και θέλουμε να κοντρολάρουμε σωστά τον νεανικό ενθουσιασμό μας. Η Ανατολή είναι ισορροπημένη και η σεζόν μεγάλη. Θα δούμε».
• Πώς νιώθετε πια, εκτός παρκέ, με το κοστούμι και την… γραφειοκρατία του παράγοντα;
«Μάλλον θέλω να το βλέπω σαν εξέλιξη. Ήξερα πως δεν θα μπορούσα να παίξω μπάσκετ για πάντα. Δεν θέλω να μιλήσω για τον εαυτό μου και τι μπορώ να προσφέρω τώρα στην ομάδα, όμως είναι εξαιρετικά σημαντικό για την λίγκα να εμπιστεύεται παίκτες σε τέτοιες καίριες θέσεις».
• Τι διαφορές θα παρατηρούσατε από την δική σας εποχή, η οποία βέβαια δεν είναι και τόσο μακρινή;
«Το παιχνίδι ήταν στις μέρες μου σαφώς πιο σκληρό, πιο “physical”. Υπήρχε μεγαλύτερη ελευθερία και πρωτοβουλία στο ταλέντο. Πλέον, φαίνεται πως πολλά κινούνται από μπλοκάκια και συστήματα».
• Αν λάβουμε υπόψη την ήττα της εθνικής Η.Π.Α. από την Ελλάδα στο πρόσφατο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, την αποτυχία των σταρ του ΝΒΑ να κατακτήσουν το χρυσό στις 3 τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις, αλλά και τις δύο ήττες ομάδων ΝΒΑ από ευρωπαϊκούς συλλόγους, η «ψαλίδα» έχει τελικά μικρύνει;
«Δεν νομίζω πως αυτό έχει γίνει ατομικά. Σε επίπεδο παικτών δηλαδή… Ίσως η απόσταση να γίνει μικρότερη λόγω της συνολικής ανόδου το παγκόσμιου μπάσκετ και της “γνώσης” των υπόλοιπων ομάδων να κερδίζουν. Το παιχνίδι εκτός ΝΒΑ παραμένει διαφορετικό και αυτό, δυστυχώς, είναι κάτι που οι συμπατριώτες μου δεν έχουν συνηθίσει. Εξακολουθώ, πάντως, να πιστεύω ότι στις Η.Π.Α. αγωνίζονται ακόμη οι κορυφαίοι του κόσμου και δεν υπάρχει περίπτωση οι ήττες των Αμερικανών να είναι συνέπεια αλαζονείας».
• Ποιες ήταν οι αντιδράσεις μετά την ήττα από την Ελλάδα;
«Περισσότερο κυριάρχησε το συναίσθημα της απογοήτευσης. Εύχομαι να μην με ρωτάς αν υπήρξαν «κατηγορίες» και τέτοιου είδους παράπονα. Αυτά αποτελούν συνήθεια δική σας, στην Ευρώπη»…
• Ως παίκτης περάσατε τον Ατλαντικό και αγωνιστήκατε στην Ευρώπη. Πλέον, το δρομολόγιο έγινε συχνότερο με τον αντίθετο προορισμό… Τι θεωρείτε πως χρειάζεται ένας Ευρωπαίος –εκτός φυσικά του ταλέντου- για να κάνει καριέρα στο ΝΒΑ;
«Να προσαρμοστεί σε διαφορετικό τρόπο ζωής και κουλτούρας που δεν έχει συνηθίσει. Αυτό, πολλές φορές είναι δύσκολο, ειδικότερα για παιδιά που δεν μιλούν αγγλικά. Οπωσδήποτε, είναι και η αλλαγή των αγωνιστικών συνθηκών. Στην λίγκα μας καταφθάνουν παίκτες που είναι σταρ στην Ευρώπη, με μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής, που ίσως να έχουν προβλήματα στο να μάθουν να παίζουν λιγότερο. Μερικοί δυσκολεύονται από τα ταξίδια. Βέβαια, επειδή εγώ πέρασα από την Ευρώπη και μπορώ να συγκρίνω καταστάσεις, είναι αλήθεια πως κάποιοι, με έντονο το ένστικτο νικητή, δεν μπορούν να αντιληφθούν πως για μήνες, στην κανονική περίοδο, δεν χάθηκε και ο κόσμος αν ηττηθούν σε ένα ματς! Γιατί έμαθαν στην μεγάλη πίεση των εγχώριων πρωταθλημάτων τους».
• Ο γιος του Ντον Νέλσον, Ντόνι, που πέρασε χρόνια σύμβουλος στην εθνική Λιθουανίας, συμπέρανε κάποτε πως «οι Ευρωπαίοι παίζουν από τα 17 τους σαν επαγγελματίες, ενώ οι Αμερικανοί ίσως καταφέρουν κάτι τέτοιο στα 21-22 τους». Το ζήτημα που έχει δημιουργηθεί με τις σπουδές, τι αποτέλεσμα έχει;
«Ακόμη και το όριο των 19-20 ετών, κοινώς τουλάχιστον μιας σεζόν στο NCAA, ίσως ακούγεται δεσποτικό. Γιατί δεν μπορείς να υποχρεώσεις κανέναν να φοιτήσει ή να μην δοκιμάσει στο ΝΒΑ. Ωστόσο, δεν είναι απόλυτα “υγιές” να προσπερνάει το κολέγιο. Για το δικό του καλό, για την μόρφωσή του και αυτό είναι ένα μήνυμα που είναι ταυτισμένο με την φιλοσοφία του ΝΒΑ».
• Και τώρα η ώρα της αλήθειας… Τι έγινε τελικά στον περιβόητο διαγωνισμό καρφωμάτων του All Star Game του 1988 στο Σικάγο; Οι κριτές ψήφισαν υπέρ του γηπεδούχου Μάικλ Τζόρνταν;
«Μπορεί (γελώντας)! Αλλά ό,τι και να έγινε, εκείνες οι μονομαχίες μας είναι ανεπανάληπτες. Τον κέρδισα το 1985, πήρε την ρεβάνς τρία χρόνια αργότερα. Σημασία είχαν τα καρφώματα μέσα στα παιχνίδια. Το All Star Game διοργανώνεται για να διασκεδάσει το κοινό. Αλλά και εμείς και αυτό το περιστατικό το θυμόμαστε πια με τον Μάικ και γελάμε. Προς τιμήν του, πάντως, μου είχε πει μετά τον διαγωνισμό πως νικητής ήμουν εγώ».
• Υπάρχει τελικά διάδοχός του;
«Δεν θέλω να μπω σε αυτή την διαδικασία συγκρίσεων. Ισχύει αυτό που είπα στην αρχή, πως κάθε παίκτης είναι μοναδικός με τον τρόπο που. Γίνεται μεγάλη κουβέντα στο ΝΒΑ για αυτό το θέμα, επιπλέον για εμπορικούς λόγους. Όμως, θα προτιμούσα να συμφωνήσω με τον Μπιλ Ουόλτον (σ.σ.: θρύλος του Πόρτλαντ και πρωταθλητής το 1977), που είπε προ διετίας πως σήμερα το ΝΒΑ έχει πάρα πολύ καλούς νέους παίκτες. Όπως ο Ντουέιν Ουέιντ, ο ΛεΜπρον Τζέιμς, ο Καρμέλο Άντονι, αλλά και εξαιρετικούς που είναι χρόνια στην λίγκα, σαν τον Κόμπι Μπράιαντ ή τον Κέβιν Γκαρνέτ. Καλύτερα να επικεντρωθούμε σε αυτούς και να θυμόμαστε πάντα τα σπουδαία κατορθώματα των παλιότερων».
• Μιας και η κουβέντα πήγε σε αναμνήσεις, τι θυμάστε από την ελληνική θητεία σας;
«Τον κόσμο. Την φανταστική ατμόσφαιρα στα περισσότερα ματς που έπαιξα! Άλλωστε, και πριν 2 χρόνια ήμουν ξανά εκεί, καλεσμένος στο ελληνικό All Star Game και πέρασα υπέροχα. Οι συμπατριώτες σας μου φέρθηκαν καταπληκτικά. Και φυσικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ το Κύπελλο Πρωταθλητριών που κατακτήσαμε με τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι. Αυτή είναι η καλύτερη ανάμνησή μου από την χώρα σας».
Ο Ζακ (αυτό είναι το πραγματικό του όνομα, καθώς από την παιδική του ηλικία απλώς του άρεσε το Ντομινίκ) Ουίλκινς δεν… άλλαξε όνομα για να «κρυφθεί» από το (ένοχο;) παρελθόν του. Απλώς μας ζήτησε ευγενικότατα να μην θιχτεί παραπάνω το ζήτημα της απουσίας του από τον 5ο τελικό της Α1, στις 21 Μαΐου 1996 στο ΣΕΦ. Όταν, έχοντας ήδη χάσει το τέταρτο ματς, φοβήθηκε για (νέο) τραυματισμό στον αχίλλειο, ενώ οι φήμες έλεγαν πως κάποιος γιατρός του έκανε λόγο για απλή τενοντίτιδα και άλλος του συνέστησε να αναχωρήσει για θεραπείες στις Η.Π.Α. και να επιστρέψει υγιής την επόμενη σεζόν.
Όπως, επίσης, αρνήθηκε να θυμηθεί τις σχέσεις του με τον τότε προπονητή του, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, που τον είπε ούτε λίγο ούτε πολύ «τουρίστα» και μάλιστα θεώρησε πως τον «πρόδωσε σε εκείνο το παιχνίδι»! Ο ίδιος ο Ουίλκινς, πάντως, σε ελληνική του συνέντευξη τον Απρίλιο του 2000, παραδέχθηκε πως τον αποκάλεσε «ηλίθιο και εμπαθή, αλλά και τον χειρότερο άνθρωπο που γνώρισα στην ζωή μου»! Φαίνεται, ωστόσο, πως ο χρόνος «γιάτρεψε» την αμφιλεγόμενη κοινή τους θητεία, ή μάλλον πήρε μαζί του τους δύο εγωισμούς, που αν και δεν «θυσιάστηκαν», επέφεραν αποτέλεσμα και το ευρωπαϊκό «στέμμα»…
• Κάποιοι σας κατηγόρησαν για την απουσία σας από τον τελευταίο τελικό της Α1 εκείνη την χρονιά, όπου ο Παναθηναϊκός έχασε τελικά 38-73 από τον Ολυμπιακό…
«Δεν θέλω να πω κάτι για αυτό το παιχνίδι, γιατί δεν ήμουν, όπως είπατε, εκεί. Ούτε να απολογηθώ για κάτι. Μου φτάνει που όσοι χρειάζεται να ξέρουν τι συνέβη, το γνωρίζουν».
• Οι φήμες περί κακών σχέσεων με τον προπονητή, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς Τον αποκαλέσατε κάποτε «ηλίθιο», αφού σας κατηγόρησε για… τουρισμό;
«Αυτά ανήκουν στο παρελθόν και δεν θέλω να τα κουβεντιάσω ξανά»…
• Στους αδερφούς Γιαννακόπουλους, θα θέλατε να πείτε κάτι;
«Μόνο να αγαπούν την ομάδα τους και να συνεχίζουν να την βοηθούν».
Γράφει ο Γιώργος Αδαμόπουλος
Πηγή : “ΕΘΝΟΣΠΟΡ της Δευτέρας” στις 29/1/2007
Πηγή φωτογραφιών : Getty Images, Uproxx, Onsports.gr
