Αν ο Ζοζέ Μουρίνιο δεν είχε διαλέξει την προπονητική, δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτε άλλο. Όχι γιατί δεν ήταν καλός στον επαγγελματικό προσανατολισμό. Απλώς, διότι η εξέλιξη αυτής της ιδιότητάς του τον έφερε κοντά στον… Θεό, όπως ο ίδιος πιστεύει! Ο πρώην, πλέον (αλλά συνάμα πιο πετυχημένος), τεχνικός της Τσέλσι άφησε πριν μερικές ημέρες το Λονδίνο, ωστόσο η αύρα του δεν θα παραμείνει στο «Στάμφορντ Μπριτζ» μονάχα λόγω των δύο πρωταθλημάτων που χάρισε στους «μπλε». Η φήμη και τα κατορθώματά του μοιάζουν μόνιμοι κάτοικοι της βρετανικής πρωτεύουσας και των πρωτοσέλιδων των ταμπλόιντ. Χάρη στην εκκεντρικότητα των λόγων του, αποτέλεσμα της δυναμικής προσωπικότητάς του. Της αποφασιστικότητας του βλέμματός του ή, για τους αμέτρητους επικριτές και εχθρούς του, της αλαζονείας του. Όμως, μπορεί ο εγωισμός του να παραπέμπει σε αυτό που ο Βρετανός εκδότης, Μαξ Μπίβενπρουκ, πίστευε για τον Μπρεζίνσκι, πως δηλαδή «δεν είχε σημασία προς τα πού πήγαινε, του αρκούσε να κάθεται στην θέση του οδηγού», αλλά ο Πορτογάλος απέδειξε ότι είχε άριστη γνώση του προορισμού του…
Η σύζυγός του αποκάλυψε κάποτε πως «ξέρω ότι δεν θα με πιστέψετε, όμως ο Ζοζέ γελάει πάντα στον ύπνο του!». Φαίνεται πως το στρυφνό του βλέμμα έμενε στα γήπεδα ή περιοριζόταν στους αντιπάλους του. Για αυτό και εκείνος δεν δίστασε να αναφέρει την αγαπημένη του Τάμι σαν «την αληθινή σταρ και αφεντικό του σπιτιού. Άλλωστε, αν δεν μου δώσει άδεια, δεν βλέπω ούτε τον αγώνα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Άρσεναλ»!!! Όταν, πάντως, κλείνει την εξώπορτα του σπιτιού και ανοίγει αυτή των αποδυτηρίων ή μιας αίθουσας Τύπου, οι φιλοφρονήσεις στερεύουν και η μετριοφροσύνη πηγαίνει βόλτα στον Τάμεση. «Μην με αποκαλείτε αλαζόνα. Είμαι απλώς πρωταθλητής Ευρώπης (σ.σ.: με την Πόρτο) και νιώθω ξεχωριστός», επισήμανε στην παρουσίασή του από την Τσέλσι. Πρόσθεσε τότε ότι «όταν είσαι στην κορυφή δεν έχεις άγχος. Άγχος υπάρχει όταν είσαι 2ος ή 3ος», εξηγώντας πως «αν ήθελα εύκολη δουλειά, θα έμενα στην Πόρτο. Στην όμορφη μπλε καρέκλα μου, με το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ, τον Θεό και μετά εμένα!», προετοιμάζοντας τον Τύπο, λέγοντας πως «είμαι ηγέτης και ένας ηγέτης λατρεύει τις διαμάχες».
Σίγουρος για τον εαυτό του και αποφασισμένος να γίνει το αφεντικό στην Πρέμιερσιπ, δέχτηκε την «κολακεία» του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ο οποίος τον θεώρησε ένα «νέο πιστολά που ήρθε στην πόλη και γουστάρει να προκαλεί τον σερίφη». Η σχέση τους πέρασε από τα (ταραγμένα) «κύματα» της διαιτητικής αντιπαράθεσης, όμως στηρίχθηκε στον σεβασμό και το… κρασί. «Με φώναζε boss (=αφεντικό) όταν τον πρωτοείδα», θυμάται πια ο τεχνικός της Γιουνάιτεντ, με τον οποίο μοιράζονταν -ή στοιχημάτιζαν- μπουκάλια κρασί μετά τους αγώνες τους. Ο Μουρίνιο έμοιαζε πιο οργισμένος με τον ομόλογό του της Άρσεναλ.
Δεν δίστασε να ειρωνευτεί τον Αρσέν Βενγκέρ σε μια κοινή συνέντευξη Τύπου, τονίζοντας πως «υπάρχουν εξαιρετικοί προπονητές που δεν έχουν κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ και ένας είναι εδώ μαζί μας!». Ήρθε σε ρήξη και με τον Ράφα Μπενίτεθ, κόουτς της Λίβερπουλ (πρωταθλητή Ευρώπης άλλα όχι Αγγλίας), θεωρώντας ότι «αν δεν είχα κατακτήσει το αγγλικό πρωτάθλημα σε τρία χρόνια, θα έχανα την θέση μου».
Ο Μουρίνιο αποκάλεσε πέρυσι την Τσέλσι «αφελή και καθαρή ομάδα», αλλά ο Μπενίτεθ του απάντησε ότι «αν αυτό ισχύει, εγώ είμαι η Κοκκινοσκουφίτσα!!!». Μόνο που η πορεία του μόνο παραμύθι δεν ήταν. Ακόμη και τώρα, στην αποχώρησή του, δεν αλλάζει φιλοσοφία… «Έτσι είναι η ζωή», πρωτοείπε όταν το 1996 πέθανε η αδερφή του και ένα μηνά μετά έγινε πρώτη φορά πατέρας. Επιμένει στο «πιο σημαντικό πράγμα της ζωής που είναι η αγάπη. Αν δεν αγαπάς την γυναίκα σου, την παρατάς. Αν δεν αγαπάς τα παιδιά σου, αυτοκτονείς! Αν δεν αγαπάς την δουλειά σου, την αλλάζεις». Ο ίδιος, όμως, θα παραμείνει ως έχει. Αλαζόνας, προκλητικός, αλλά νικητής. Θα τα βάλει με τον επόμενο εργοδότη του, ζητώντας περισσότερα, αλλά θα πει ό,τι και για τον Αμπράμοβιτς: «Αν έμπλεκε στην προπόνηση, θα ήμασταν τελευταίοι και αν τον συμβούλευα στις επιχειρήσεις του, θα χρεοκοπούσε».
Γράφει ο Γιώργος Αδαμόπουλος
Πηγή: «Έθνος της Κυριακής» 30/9/2007
