Τελικά, ποιος είναι ο πραγματικός φίλος; Ποιος είναι εκείνος που θα τον θεωρήσεις ως «κομμάτι» σου; Έννοια ρευστή, δύσκολη, γεμάτη σκέψεις, ίσως και διφορούμενη; Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, είτε με τη θέλησή τους, είτε όχι… Είτε κάθονται για λίγο, είτε κάθονται για πολύ, είτε κάθονται καθόλου και ελάχιστα… Μια αέναη κίνηση, συνοδευμένη από στιγμές ανάμεικτες με χαρά και πόνο… Όλα μαζί, σα μια χαρμολύπη. Όσο και να τους αγαπάς θα τους αποχωριστείς κάποιες φορές, όχι γιατί μπορεί να μη σε αγάπησαν, αλλά γιατί μπορεί να μην έχουν κάτι άλλο να δώσουν ή να πάρουν, χωρίς αυτό το δούναι και λαβείν να είναι κακό. Μην τους κατηγορείς και μην τους κρατάς κακία. Κράτα μόνο τις όμορφες στιγμές για συντρόφους σου στη συνέχεια της ζωής σου.
Μένουν όμως και κάποιοι σε αυτό το ταξίδι. Μένουν με πείσμα και στα καλά και στα άσχημα, ακόμα κι αν περάσουν μέσα από συμπληγάδες, γεμάτες από φουρτούνες, σκαμπανεβάσματα και παρεξηγήσεις. Όλα αλλάζουν, αλλά αυτοί να μένουν. Τα χρόνια να περνούν και εκείνοι εκεί. Μήπως τελικά δε θέλουν να φεύγουν όλοι; Μήπως κάποιοι μένουν θέλοντας να ασκήσουν κόντρα στις συνθήκες και στα παραδεδεγμένα;
Ναι, λοιπόν, κάποιοι μένουν. Γιατί το θέλουν. Γιατί δεν ξεχνούν. Τώρα σε αυτό το σημείο εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς τι είναι αυτό που δεν ξεχνούν. Μάλλον ξέρω… Δε λησμονούν εκείνα τα ξημερώματα του Αυγούστου δίπλα στη θάλασσα, με τη φωτιά αναμμένη δίπλα στην ακρογιαλιά. Όνειρα, ελπίδες, υποσχέσεις, έρωτες, λόγια που χάθηκαν μέσα στις σπίθες… Δεν ξεχνούν τα πρωινά του καλοκαιριού, γεμάτα με αλμύρα και την προσμονή της συνάντησης, αρνούμενοι να δεχτούν πως ίσως μία απ’ όλες αυτές να ήταν και η τελευταία. Για κάποιους σίγουρα δεν ήταν. Ένας αέναος κύκλος και πάλι απ’ την αρχή…
Για όσους έμειναν, για όσους συνεχίζουν, για όσους εξακολουθούν να αναζητούν αυτές τις στιγμές. Για όσους τις τιμούν ακόμα… Ακόμα κι αν δεν έχουν χρόνο, ακόμα κι αν η καθημερινότητα τους φθείρει. Το θέμα είναι πως παραμένουν εδώ, με πείσμα και αναζητούν ο ένας τη συντροφιά του άλλου κι ας μην το παραδεχτούν ποτέ ανοιχτά. Φτάνει που είναι πάντα – ή σχεδόν πάντα – στην επόμενη συνάντηση.
Φίλοι είναι εκείνοι που σε κάνουν να είσαι ο εαυτός σου, που δε φοβάσαι να τσαλακωθείς μπροστά τους, που δε χρειάζεται να προσποιηθείς! Είναι εκείνοι που θες να είσαι να είσαι μαζί τους, γιατί δε θες να είσαι με κανέναν άλλο. Ή και να είσαι, είναι εκείνοι που ποτέ δεν τους ξεχνάς. Εκείνοι που ο κόσμος να χαλάσει θα τους δεις. Μαζί τους έτσι θα νιώθεις πάντα, ό,τι κι αν φέρουν οι συνθήκες, χωρίς δικαιολογίες και υπεκφυγές. Αυτή είναι ευλογία.
Επιμέλεια: Κατερίνα Σχοινά, Φιλόλογος – Δημοσιογράφος
