Η ζωή είναι ένα πολύτιμο δώρο που μας δόθηκε για να το αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Να ζήσουμε, να γελάσουμε, να ερωτευτούμε, να αγαπήσουμε και να πραγματοποιήσουμε όλα τα όνειρά μας. Τι γίνεται όμως όταν βρεθούμε σε μια κατάσταση υγείας που δεν μας επιτρέπει να ζήσουμε όπως θα θέλαμε; Τι γίνεται όταν βρεθούμε καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι ανήμποροι να κουνηθούμε ή να μιλήσουμε; Σε αυτήν την περίπτωση μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς ή κάποιος άλλος για το αν θα ζήσουμε ή θα πεθάνουμε;
Είναι ένα θέμα που διχάζει την παγκόσμια κοινότητα ηθικά, κοινωνικά και νομικά. Συνταγματικά η κατοχύρωση του δικαιώματος στη ζωή και στον θάνατο, είναι ζήτημα που διαφέρει από χώρα σε χώρα και η ευθανασία απορρίπτεται από τα περισσότερα νομικά συστήματα. Πολλοί μάλιστα ισχυρίζονται πως είναι το ίδιο πράγμα με την αυτοκτονία. Ευθανασία, λοιπόν, ή ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία; Για πολλούς θεωρείται «πράξη οίκτου». Παρόλο που η ζωή είναι το πιο υπέροχο δώρο που θα μπορούσε να μας δοθεί, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που κάποιος έχει το δικαίωμα να επιλέξει για το αν θα πεθάνει ή αν θα ζήσει. Σε ανίατες ασθένειες ή σε βαριά πάσχοντες ίσως είναι μια λύση λύτρωσης. Ακόμα και αν ο ασθενής δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσει, σίγουρα δε θα ήθελε μια τέτοια ζωή, καθώς καταπατείται η αξιοπρέπειά του. Φανταστείτε τον εαυτό σας για μία εβδομάδα καθηλωμένο σε ένα κρεβάτι. Χωρίς την ικανότητα οποιασδήποτε κίνησης και χωρίς να μπορείτε να συντηρήσετε μόνοι σας τον εαυτό σας. Θα θέλατε να ζείτε έτσι; Είναι, λοιπόν, μια πράξη λύτρωσης και για τους ασθενείς και για τις οικογένειές τους.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτοκτονία ή ανθρωποκτονία. Είναι και αυτό δικαίωμα όπως και η ίδια ή ζωή. Εξάλλου όταν η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη και δεν υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας, η μόνη λύση είναι να πάρει κανείς την κατάσταση στα χέρια του. Είναι θέμα προσωπικής επιλογής και αυτό δεν υποτάσσεται σε κανένα νόμο και σε καμία θρησκεία.
Επιμέλεια: Κατερίνα Σχοινά, Φιλόλογος – Δημοσιογράφος
