Περιμένοντας την σειρά στο δικαστήριο, παρατηρούσα γύρω μου το σκηνικό μιας δικαστικής συνεδρίασης. Πολίτες χαλαροί, ντυμένοι όπως να ‘ναι, με σκισμένα παντελόνια, μάρτυρες με σκούφο, οι μισοί δικηγόροι χωρίς γραβάτα με μπουφάν, ξεβαμμένα τζιν και αθλητικά, ποικιλία από ringtones κινητών να διακόπτουν την δίκη που μοιράζονται δεκάδες χρόνια καθείρξεων και φυλακίσεων, αστυνομικοί σε ρόλο ‘βαστάζου’ δικογραφιών, χαλαρώνουν καπνίζοντας συνομωτικά με δικηγόρους στις αίθουσες δίπλα στα ακροατήρια και γενικά μια αίσθηση ότι να ‘ναι.
Η νοοτροπία του χαλαρού γιακά, έχει πλέον εμπεδωθεί ως κανονικότητα. Η πλατιά «απεύθυνση» στον κόσμο βρήκε απήχηση. Καμαρώνουμε «διάτρητοι» και «θρέφουμε» τους καρπούς των αγώνων μας, ως γνήσιοι επαναστάτες του καναπέ.
Δεν αντιλαμβανόμαστε, πως πρέπει να στεκόμαστε σε ιδιαίτερες στιγμές. Το δικαστήριο δεν είναι ζήτημα αισθητικής, είναι ζήτημα κανόνων και κύρους μιας διαδικασίας, όπου διακυβεύεται η προσωπική ελευθερία των πολιτών, όπου ορι’ιζονται οι κανόνες συμπεριφοράς σε κάθε φάση της ζωής τους.
Ο σεβασμός στην δικαιοσύνη δεν ερμηνεύεται με λογικές παρεΐστικου weekend. Δεν έχει νόημα καμία σύγκριση με άλλες χώρες, ακόμη και θεωρητικά είναι πιο υποανάπτυκτες από την δική μας. Χαλαρώσαμε επικίνδυνα και το πληρώνουμε με την καθημερινή ασέβεια σε θεσμούς και κανόνες, με την ανομία, την μικρή και μεγάλη παραβατικότητα σε έξαρση, με διάλυση κάθε στοιχειώδους διαδικασίας στην λειτουργία του κράτους. Ο αδέσποτος σκύλος που μπήκε στο Δικαστικό Μέγαρο και έκοβε βόλτες στις αίθουσες, ήρθε και συμπλήρωσε το σκηνικό μιας χώρας σε αποδρομή. Είδηση δεν είναι η σαχλή αντίδραση του κάθε Δεληβοριά. Είδηση είναι ότι δεν θυμίζουμε πλέον, Κράτος.
Στέργιος Γιαλάογλου, Δικηγόρος
