Και εκεί που είσαι χαλαρός/ή και ξένοιαστος/η, όλα καλά μέχρι τώρα, δουλειά, οικογένεια, φίλοι, έρωτες, διασκέδαση… ένα φως παντού διάχυτο. Σε ξυπνάει κάθε πρωί. Σου υπενθυμίζει την ασφάλεια, την κανονικότητα, ότι όλα είναι όπως ήταν και (μάλλον) έτσι ΘΑ είναι. Έτσι τουλάχιστον ελπίζεις και προσεύχεσαι. Και ξαφνικά… σκοτάδι ή ημίφως… η σιγουριά φεύγει, η ασφάλεια απομακρύνεται και η αβεβαιότητα πλησιάζει… σκέφτεσαι: «μα γιατί συμβαίνει αυτό τώρα; γιατί τώρα; τώρα που όλα ήταν καλά, τώρα που ζούσα την ζωή μου χαρούμενα, τώρα που πάω ένα βήμα παρακάτω». Δύσκολη η απότομη αλλαγή. Από το φως στο σκοτάδι, από τα ψηλά στα χαμηλά, από τη χαρά στη λύπη, από την ξεγνοιασιά στο άγχος.
Στη ζωή μας συμβαίνουν πολλές αλλαγές. Συνέχεια. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο. Τίποτα δεν είναι ίδιο μια μέρα μετά. Όλοι μας αλλάζουμε. Είμαστε διαφορετικοί από χθες. Πιο πλούσιοι σε εμπειρίες. Θα μου πεις όμως τι εμπειρίες… δεν αναφέρομαι μόνο σε καλές… τι νόημα θα είχε; σκέψου μια ζωή που δεν θα υπήρχε τίποτα που να σε απασχολεί… μια ζωή που θα ήσουν πάντα χαρούμενος/η και ευτυχισμένος/η… θα πήγαιναν όλα τέλεια … δεν θα είχες άγχος, θλίψη, ένταση για τίποτα… θα είχες τον έρωτα της ζωής σου, την εργασία που πάντα ονειρευόσουν, ήσυχα παιδιά χωρίς γκρίνια και φωνές, σύντροφο που να σου προσφέρει τα πάντα χωρίς αντίλογο… κάντα μια εικόνα στο μυαλό σου όλα αυτά για λίγα λεπτά. Είμαι σίγουρη κάποια στιγμή θα βαρεθείς, θα αρχίσεις να χασμουρίεσαι και θα νυστάξεις. Όλα θα πηγαίνουν ευθεία και η ευθεία γραμμή στην ιατρική σημαίνει θάνατος. Γι’ αυτό και εγώ δεν την επιλέγω ποτέ. Προτιμώ αυτές που πηγαίνουν μια πάνω, μια κάτω. Αυτές που σε ζαλίζουν λίγο όταν τις κοιτάς αλλά σου δείχνουν ότι ζεις. Την κάθε στιγμή. Το κάθε λεπτό.
Πάντα θα υπάρχουν δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα θα υπάρχουν και όμορφες και ευχάριστες. Είναι όπως το ουράνιο τόξο με τη βροχή. Όταν βρέχει δεν το αντέχουμε, παραπονιόμαστε, γκρινιάζουμε, χαλιόμαστε… σκέψου μετά όμως; Την ομορφιά του ουράνιου τόξου, την γαλήνη που εκπέμπει; Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις δύσκολες στιγμές… ας πάρουμε τον καρκίνο. Αυτήν την ασθένεια που κανένας δεν θέλει να την ακούει. Αυτήν την ασθένεια που όλοι προσεύχονται να σταματήσει να υπάρχει. Συμβαίνει όμως. Μπορεί να έχει συμβεί σε εσένα τον ίδιο που αυτή τη στιγμή διαβάζεις το κείμενο ή σε κάποιον δικό σου άνθρωπο. Και τα δυο πονάνε. Και στις δυο περιπτώσεις έρχεται το γιατί. Το γαμώτο. Ο θυμός.
Ξέρεις κάτι όμως; δεν πειράζει. Όλα για τους ανθρώπους είναι που έλεγε και η γιαγιά ενός φίλου μου. Συνέβη. Δεν μπορούμε να πάμε πίσω και να το αλλάξουμε. Να γυρίσουμε το χρόνο. Μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά όμως στο τώρα. Στο παρόν. Στη στιγμή. Ναι ήρθε ένας καρκίνος. Μια ασθένεια που σε γονατίζει κάποιες φορές, που σε φτάνει στα όρια σου και φτάνεις να καταλαβαίνεις επιτέλους εκείνους που άκουγες να λένε «αν είναι να τελειώσει, ας τελειώσει επιτέλους. Δεν αντέχω». Δύσκολο. Πολύ. Σημαίνει ότι στην γραμμή της καρδιάς βρίσκεσαι σε εκείνη που είναι κάτω – κάτω. Δες τι υπάρχει όμως μετά; αυτή που πάει ψηλά, που σηκώνεται. Έτσι πάει. Για να φτάσεις ψηλά πρέπει να περάσεις και από τα χαμηλά.
Σκέψου όμως ότι γνωρίζεις τόσο καλά τον εαυτό σου στα ψηλά, στα καλά. Στα δύσκολα όμως; στα τόσο δύσκολα; Μαθαίνεις και εσύ τον εαυτό σου μέσα από την ασθένεια, μαθαίνεις τα όρια σου, αναγνωρίζεις τις δυνάμεις σου, καταφέρνεις να κάνεις πράγματα που παλαιότερα σου φαινόταν ακατόρθωτα, μαθαίνεις να αγαπάς περισσότερο το εαυτό σου, εκτιμάς την σημασία του χρόνου, δένεσαι με τους ανθρώπους σου και τους δείχνεις αληθινά τα συναισθήματά σου. Νομίζω δεν είναι λίγα… όλα χρειάζονται, και οι όμορφες και οι δύσκολες στιγμές. Οι δύσκολες για να εκτιμούμε τις όμορφες και να κάνουμε τα πάντα για να φτάσουμε σε αυτές. Οι όμορφες για να εμπλουτίζουμε τη ζωή μας με εμπειρίες, ενέργεια και όπλα για να είμαστε έτοιμοι όταν θα έρθουν οι δύσκολες. Και πίστεψέ με όταν θα έρθουν αυτές δεν θα είσαι (ο/η) μόνος/η… είναι πολλοί εκεί έξω, με πολλές όμορφες και πολλές δύσκολες στιγμές… ψάξτους όταν νιώθεις ότι τους χρειάζεσαι, όταν νιώθεις ότι θα βοηθηθείς ακούγοντας τον δικό τους αγώνα και τους δικούς τους τρόπους διαχείρισης… τότε θα καταλάβεις ότι δίπλα σου έχεις και άλλα εφόδια που μπορείς να χρησιμοποιήσεις…
Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς τον καρκίνο, είτε όταν νοσείς εσύ ο/η ίδιος/α είτε αν νοσεί κάποιο κοντινό σου πρόσωπο. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Έχει τα σκαπανεβάσματά του, θέλει υπομονή. Αν μπορούσα να σου δώσω μια συμβουλή θα ήταν η εξής: μην δεις τον καρκίνο σαν αντίπαλο γιατί κάνεις το παιχνίδι πιο δύσκολο. Πάντα ζούμε με τον καρκίνο, από την αρχή της ζωής μας μέχρι το τέλος. Σε κάποιους κοιμάται μέσα στο σώμα τους και ουσιαστικά δεν ξυπνάει ποτέ. Σε κάποιους ξυπνάει και πρέπει να «συγκατοικήσουν» μαζί για κάποιο διάστημα. Δώστου την σημασία που θέλει για να επιστρέψει και πάλι στο ύπνο του. Μην τον δεις σαν αντίπαλο, γιατί όταν έχουμε αντιπάλους προσπαθούμε να τους εξουδετερώσουμε και αυτό στον καρκίνο δεν γίνεται, πάντα υπάρχουν τα καρκινικά κύτταρα στο σώμα μας. Δείξτου την ώρα που πρέπει να πέσει και πάλι για ύπνο και όχι την ώρα που πρέπει να πεθάνει.
Υ.Γ. αααα και χαμογέλα ακόμη και ψεύτικα, ακόμη και αν δεν το νιώθεις, η κίνηση που κάνουν οι μυς όταν χαμογελούν στέλνουν μήνυμα στον εγκέφαλο και αυτός αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει χαρά <3 Σε ευχαριστώ που διάβασες το άρθρο μου… δεν το θεωρώ καθόλου αυτονόητο!
Πηνελόπη Μελίδου MSc Ψυχολόγος Υγείας www.pinelopimelidou.gr fb: Πηνελόπη Μελίδου MSc Ψυχολόγος Υγείας
Πηγή: wincancer.gr
