Η λυρική τραγουδίστρια, φιλόλογος, μεταφράστρια Μαρία Μουρκούση… Θυμάται

Μεγάλη αγάπη, ο γραπτός και ο προφορικός λόγος. Αδόμενος και πεζός. Μουσική και γλώσσες. Μονωδία, φιλολογία, μετάφραση. Ανθρωπιστικές επιστήμες και τέχνη. Η φωνή που γίνεται κείμενο, το κείμενο που γίνεται φωνή. Σχέση αμφίδρομη και ζωογόνος. Το μήνυμα, ο πομπός και ο δέκτης. Η παρτιτούρα, ο ερμηνευτής και το κοινό.

Φωτογραφία: Στάθης Ζαλίδης

Θυμάμαι…

… την πιο σκληρή αλήθεια
Την υποψιαζόμουν. Για πολλά χρόνια είχα χάσει τα ίχνη της μικρής μου αδερφής. Είχαμε μόλις 11 μήνες διαφορά. Πίστευα ότι βρισκόταν στην Αμερική, επειδή έτσι μου έλεγαν οι γονείς μου. Έτσι τους είχαν πει να μου λένε οι γιατροί. Είχε κοκκινοκάστανα μαλλιά και λαδιά μάτια. Τη χάσαμε. Δεν πήγε ποτέ στην Αμερική. Πήγε στον Παράδεισο.

Φωτογραφία: Κάτια Πρωτογεροπούλου

… μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων
Χειμώνας, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, κανελογαρίφαλα και μέλι για τα μελομακάρονα της μαμάς Κασσάνδρας… Και νεραντζόφυλλα πάνω στα λυχναράκια με κρητική μυζήθρα που έφτιαχνε η γιαγιά Μαρία…

… την ωραιότερη εκδρομή
Αϊ Λαυρέντης, με συμφοιτήτριες από το Πανεπιστήμιο. Η Έφη Χατζηφόρου, αγαπημένη καθηγήτρια που δεν υπάρχει πια, μας ανοίγει το σπίτι της και την καρδιά της και μας γνωρίζει τη φύση του Πηλίου μέσα από κρυφές διαδρομές στο δάσος…

… το αγαπημένο μου παιχνίδι
Κουζινικά (όταν ήμουν μικρή). Λογοπαίγνια (τώρα που μεγάλωσα).

… μια ανομολόγητη αμαρτία
Αν την ομολογήσεις δεν θα είναι ανομολόγητη…

…την πρώτη επανάστασή μου
Μάλλον όψιμη, ούτε καν μετεφηβική. Είκοσι δύο ετών, το σκάω από το σπίτι των γονιών μου για τρεις μέρες με τον αγαπημένο μου και δεν δίνω σημεία ζωής. Και δεν το μετάνιωσα γιατί εκείνος έφυγε νωρίς.

…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας
To γυάλινο σμαραγδί μπουκάλι της κολόνιας του παππού. Μύριζε πεύκο και κουκουνάρι. Την έφτιαχνε μόνος του, όπως κι ένα σωρό καλλυντικά. Ήταν πολύπλευρος καλλιτέχνης: ο πρώτος έλληνας μακιγιέρ, μίμος του Τσάρλι Τσάπλιν, ηθοποιός, σεναριογράφος… Όταν ήμασταν μικροί, μας έκανε πολλά μαγικά κόλπα. Οι τυχεροί, είχαμε έναν μοσχομυριστό ταχυδακτυλουργό στο σπίτι!

… την απροσδόκητη γοητεία
της χημείας ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα που συναντιούνται για πρώτη φορά, αλλά νιώθουν σαν να γνωρίζονται από παλιά.

… το ανεκπλήρωτο θέλω
Ό,τι θέλεις αληθινά, εκπληρώνεται.

… μια χαρακτηριστική γεύση
Υποβρύχιο με μαστίχα Χίου.

Φωτογραφία: Κάτια Πρωτογεροπούλου

… μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση
Μαύρα ψηφία πάνω σε λευκό τοίχο. Στην αρχή είναι ακίνητα. Ύστερα αρχίζουν να σαλεύουν. Μεταμορφώνονται σε πουλιά και ορμούν σαν σμήνος έξω από το παράθυρο πετώντας και τιτιβίζοντας. Μένουν πίσω μόνο το 6 και το 9. Μπαίνουν σε ένα παλιακό κλουβί κι αρχίζουν να κελαηδούν.

… το ελάττωμά μου που αγάπησα
Τελειομανία.

… ένα εκκωφαντικό πρέπει
Μερικές φορές πρέπει να κλείνεις τα αυτιά σου στο «πρέπει» και να ακούς μόνο το «θέλω».

Φωτογραφία: Στάθης Ζαλίδης

… το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο
Το παιχνιδιάρικο χρυσοπράσινο βλέμμα στο πιτσιλωτό μουτράκι ενός ζαβολιάρικου παιδιού που έχει πια μεγαλώσει κι έχει γίνει κουζινομάγος μέγας, τρανός και ξακουστός!

… έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα
Φυλακίζονται ποτέ οι ήχοι; Ή οι νότες; Απλώς εγγράφονται. Στη μνήμη κυρίως. Και αλλού.

…την πληγή που άνοιξα
… μέσα μου πενθώντας για καιρό κάποιον που δεν ήταν πλασμένος για τον κόσμο τούτο.

Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη

Concept: Βίκυ Μπαφατάκη – Αντώνης Μάριος Παπαγιώτης