Και όταν το βράδυ, εκείνη ακουμπούσε την πλάτη της στο αφρολέξ , ένα-ένα τα κόκαλα της ράχης της ,άφηναν σαν μολύβι το βάρος της μέρας, πάνω σ΄ αυτή την καρέκλα, που είχε φτιαχτεί για τα καλοκαίρια.
Ήταν μια καρέκλα που είχε φτιαχτεί, για να βρεθεί σε κάποια παραλία κάτω από τον ελαφρύ ίσκιο μιας ομπρέλας ή στην δροσιά μια βεράντας, με μυρωδιά από γιασεμί.
Αυτές οι καρέκλες που βγαίνουν από την αποθήκη για να προαναγγείλουν το καλοκαίρι, αυτές οι καρέκλες που κουρνιάζουν η ανεμελιά και τα όνειρα πάνω τους. Οι χρωματιστές καρέκλες που διαβάσαμε αναπαυτικά το πρώτο μας βιβλίο ή το αγαπημένο μας βιβλίο εκείνο το καλοκαίρι που μας άλλαξε τη ζωή.
Αυτές που στις χειρολαβές τους έχουν την δυνατότητα να αλλάζεις θέση και να τις μετατρέπεις σε κρεβάτι για τη μεσημεριανή ανάπαυση, με το νανούρισμα των τζιτζικιών.
Έτσι και η καρέκλα που σας περιγράφω περίμενε με ανυπομονησία να την διαλέξουν από το ράφι μεγάλου πολυκαταστήματος, τυλιγμένη στη ζελατίνα της, για να την τοποθετήσουν με θέα στην θάλασσα, ανάμεσα σε παρέες που πίνουν τσιπουράκι ή ανάμεσα σε φίλες που θυμούνται με τη μυρωδιά του καφέ.
Την διάλεξε το χέρι της βιαστικά, ανάμεσα στις νοσηλείες. Eίχε κουραστεί να κοιμάται δίπλα του στην καρέκλα και το να «νοικιάσουν» μια κάθε φορά, ήταν απαγορευτικό για τα οικονομικά τους.
Ήρθε ξανά η μέρα να πάνε στο νοσοκομείο. Aνάμεσα σε όλα κουβάλησε και την καρέκλα που είχε αγοράσει την προηγούμενη μέρα. Την τοποθέτησε δίπλα στο κρεβάτι του, 4 μέρες διαρκεί η θεραπεία του αν όλα πάνε καλά, 4 μέρες εκεί όλη η ζωή τους ένα κρεβάτι και μια καρέκλα.
Η καρέκλα λοιπόν βγήκε από την συσκευασία της, αλλά δεν είδε τη θέα στη θάλασσα, στριμώχτηκε ανάμεσα στον τοίχο και στον διάδρομο, έψαχνε τη μυρωδιά του γιασεμιού, αλλά μόνο χλωρίνη, οινόπνευμα και αίμα μύριζε.
Περίμενε να ακούει γέλια και κουβέντες ανεμελιάς, αλλά αντί αυτών ψίθυρους παρηγοριάς και προσευχές άκουγε, όλες εκείνες τις μέρες. Και όταν το βράδυ, εκείνη ακουμπούσε την πλάτη της στο αφρολέξ, ένα-ένα τα κόκαλα της ράχης της, άφηναν σαν μολύβι το βάρος της μέρας, πάνω σ΄ αυτή την καρέκλα, που είχε φτιαχτεί για τα καλοκαίρια.
Η ανάκληση βοηθούσε κάθε νύχτα να ξεκουράσει τα πρησμένα πόδια της. Εκείνα τα βράδια δεν είχαν όνειρα για το μέλλον, μόνο ευχές για το παρόν. Σε εκείνη την καρέκλα κάθονταν για να ξεκουραστούν όλες οι ελπίδες της.
Πέρασαν οι μέρες, διπλώθηκε η καρέκλα για να χρησιμοποιηθεί ξανά μετά από 21 μέρες, για την επόμενη χημειοθεραπεία, για ενάμιση χρόνο!
Εκείνη η καρέκλα που φτιάχτηκε για τα καλοκαίρια ήταν όπλο και σύμμαχος σε έναν άνισο αγώνα!
από την Πίστη Κρυσταλλίδου
Η Πίστη Κρυσταλλίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πτολεμαΐδα. Είναι κάτοχος ΜS Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας, από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας, και απόφοιτος του Τμήματος «Διοίκηση Μονάδων Υγείας & Πρόνοιας» του ΑΤΕΙ ΑΘΗΝΑΣ. Εργάστηκε σχεδόν μια δεκαετία ως διοικητικό στέλεχος ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ «ΜΠΟΔΟΣΑΚΕΙΟ» ενώ σήμερα εργάζεται στο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ «ΑΤΤΙΚΟΝ». Ενεργοποιήθηκε στη τοπική αυτοδιοίκηση από το 2006 ήταν εκλεγμένη Δημοτική Σύμβουλος στο Δήμο Εορδαίας. Διατέλεσε πρόεδρος του ΝΠΔΔ ΚΟΙΠΠΑΠ, ιδρυτικό μέλος του Κοινωνικού Ιατρείου και Φαρμακείου Εορδαίας και είναι μέλος τους Παραρτήματος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας Ν. Κοζάνης
Συντονίζει το WinCancer._www.wincancer.gr
