Είμαι ο Κωνσταντίνος Περιστέρης. Είμαι ένας άνθρωπος, που έχω ως σκοπό ζωής να αφήνω τους ανθρώπους, που συναντάω στη ζωή μου, λίγο καλύτερα απ’ ότι τους βρήκα, είτε με ένα χαμόγελο, είτε με ένα καλό λόγο. Άλλες φορές το επιτυγχάνω αυτό μέσα από την επιστήμη, που υπηρετώ, την Μαιευτική – Γυναικολογία, βοηθώντας τις γυναίκες, που παρακολουθώ με την υγεία τους. Άλλες φορές το προσπαθώ, μέσω της δημόσιας ομιλίας, τόσο επιστημονικών ομιλιών εκπαιδευτικού χαρακτήρα, όσο και με ομιλίες αυτοβελτίωσης και εμψύχωσης.
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Όταν η μητέρα μου έφερε από το Μαιευτήριο την αδερφή μου στο καλάθι της στο σπίτι.
Η αξέχαστη στιγμή στο Σχολείο: Όταν με κυνηγούσε ο κος Σάκης γύρω γύρω από την έδρα για να με πιάσει και δεν τα κατάφερνε. Ξαφνικά έκανε έναν δρασκελισμό πάνω από την έδρα και με τσάκωσε! Νόμιζα ότι η ζωή μου θα τελείωνε εκεί από το ξύλο, που θα έτρωγα. Με το που είδε τον απόλυτο τρόμο στο πρόσωπό μου, τον έπιασε νευρικό γέλιο και με έστειλε πίσω στο θρανίο μου.
Η στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Θυμάμαι, όταν είπα στη γιαγιά μου, ότι της έσπασα ένα φλιτζάνι. Ατέλειωτο κυνήγι και παντόφλες να πετούν πάνω απ’ το κεφάλι μου.
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Παιχνίδι το καλοκαίρι στο Ξυλόκαστρο με τα αδέρφια στην παραλία όλη τη μέρα. Μετά στο σπίτι και μπάνιο στην αυλή με το λάστιχο.
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Όταν μου έδωσε η συμμαθήτριά μου στην ΣΤ΄ Δημοτικού το λεύκωμά της να της γράψω αφιέρωση.
Μια στιγμή «αφόρητης τρέλας»: Euro 2004. Μέσα στο στάδιο στην Πορτογαλία.
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Πάνω σε ένα ιστιοπλοϊκό μεταξύ Σκοπέλου και Σκιάθου, να κάνουμε βουτιές στα κρυστάλλινα νερά.
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για σπουδές: Σεπτέμβριος του 2006 να πετάω για την Πράγα της Τσεχίας με μια βαλίτσα ζεστά ρούχα και άλλη μια, με ταπεράκια και σπιτικά φαγητά.
Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια: Μια πολύ όμορφη στιγμή, που θυμάμαι, είναι, όταν πρωτομπήκα στο νοσοκομείο με τους συμφοιτητές μου για την κλινική μας πρακτική και οι γιατροί μας έδειξαν τους χώρους του χειρουργείου και πως να ντυνόμαστε σωστά και να αποστειρώνουμε τα χέρια μας πριν εισέλθουμε στον χώρο. Ήμαστε όλοι πολύ ενθουσιασμένοι και υπήρχε μια ευλάβεια στον αέρα, ακούγοντας τον χειρουργό να μας εξηγεί. Όλα αυτά για τα οποία διαβάζαμε για τα τελευταία τέσσερα χρόνια στα βιβλία, τώρα, θα τα βλέπαμε μπροστά μας!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, στο τέλος των έξι χρόνων των σπουδών Ιατρικής, την τελευταία μου εξέταση στην Παθολογία. Ο Καθηγητής, που με εξέταζε, είχε την φήμη του πιο σκληρού και αυστηρού. Δεν χαμογέλαγε ποτέ και με είχε κόψει ήδη μια φορά, πριν δυο μήνες, στο μάθημα. Μετά από μια απαιτητική προφορική εξέταση, που ανέλυσα από την αρτηριοσκλήρυνση και τον παθοφυσιολογικό μηχανισμό της, μέχρι και την χρόνια αναπνευστική πνευμονοπάθεια και τους τρόπους αντιμετώπισής της, χαμογέλασε και μου έδωσε το δεξί χέρι για χειραψία. Μου είπε: «Συγχαρητήρια, τώρα είσαι γιατρός!» Πολύ συγκινητική στιγμή.
Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με την δημόσια ομιλία: Ήταν, όταν είχα επιστρέψει από την Τσεχία στην Ελλάδα και βρισκόμουν στην πρώτη μου τοποθέτηση σε νοσοκομείο του ΕΣΥ ως ιατρός. Καθημερινά, έπρεπε να επικοινωνήσω αποτελεσματικά σε ασθενείς και τις οικογένειές τους, τα αποτελέσματα εξετάσεων, το πως πήγε ένα χειρουργείο ή το να ανακοινώσω τον χαμό ενός κοντινού τους προσώπου. Από τη μία, κανένα μάθημα στην Ιατρική Σχολή δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό. Από την άλλη, το γεγονός ότι είχα μάθει την Ιατρική στην Αγγλική γλώσσα και ότι είχα ζήσει έξι χρόνια στο εξωτερικό, με δυσκόλευε στην απόδοση κάποιων όρων και σκέψεων στη μητρική μου γλώσσα. Έτσι, νευριασμένος και πεισμωμένος να μιλάω άπταιστα Ελληνικά και να μπορώ να αρθρώσω άρτια τον δημόσιο λόγο μου σε κάθε περίσταση, βρήκα έναν όμιλο ρητορικής και έτσι άρχισε η ενασχόλησή μου με την δημόσια ομιλία.
Οι πρώτες στιγμές στο χώρο της ιατρικής: Οι πρώτες στιγμές, που ανακαλώ στο χώρο του νοσοκομείου, γενικότερα είναι από το Γ.Ν. Αλεξάνδρα, όπου ο πατέρας μου έκανε την ειδικότητά του στην Γυναικολογία. Τότε, θυμάμαι να είμαι Α΄ Δημοτικού και να του πηγαίνω στην εφημερία ένα τάπερ με φαγητό από τη μητέρα μου και αυτός να βγαίνει με τα πράσινα από το χειρουργείο να με αγκαλιάσει και να παραλάβει το φαγητό.
Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία: Όταν ήρθε στον κόσμο η βαφτιστήρα μου! Καθώς την εξωθούσε η μαμά της και η μπέμπα έβγαινε στον έξω κόσμο, πιάνω το κεφαλάκι της απαλά και την υποδέχομαι. Στη συνέχεια, την έβαλα απάνω στη μαμά της και καθώς την αγκάλιασαν πατέρας και μάνα, με δάκρυα στα μάτια μου λένε: «Θέλουμε να γίνεις ο νονός της». Κορυφαία στιγμή!
Στιγμές ενός ταξιδιού: Αύγουστος 2017. Πανσέληνος. Πάνω σε ένα ιστιοπλοϊκό, που είχε αφήσει τον Βόλο πίσω του και πήγαινε προς Τρίκερι. Ταξιδεύαμε πάνω στο φεγγαρόδρομο, που σχημάτιζε η πανσέληνος πάνω στη λάδι θάλασσα. Εγώ, να έχω κρεμάσει τα πόδια μου μπροστά από την πλώρη και να θαυμάζω την πορεία μας πάνω στο φεγγαρόδρομο. Ευγνώμων.
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Την πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο. Πρώτη διάλεξη ανατομίας, κάθομαι στην πρώτη σειρά του αμφιθεάτρου και δίπλα μου κάθεται ο συμφοιτητής μου, ο Αμίρ. Μαζί διαβάσαμε για κάθε εξέταση της Σχολής για τα επόμενα έξι χρόνια και πραγματικά, η κατανόησή μου και το διάβασμά μου στην επιστήμη μου, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτόν τον φίλο κι αδελφό.
Η στιγμή της γνωριμίας με την σύντροφό σου: Σε μια γιορτινή κοπή βασιλόπιτας! Είναι πολύ ενδιαφέρον πως σε τέτοιες ευχάριστες συνθήκες, είτε σε γάμους, είτε σε γλέντια, πολλοί από εμάς γνωρίζουμε το αμόρε.
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Όταν μου χαμογέλασε.
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Κάθε φορά που βουτάω στη θάλασσα! Και κάθε φορά, που βλέπω τη θάλασσα.
Η στιγμή που απογοητεύτηκες: Όταν αθέτησα μια υπόσχεση στον εαυτό μου.
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο: Όταν τράκαρα και κατέληξα στην εντατική.
Μια τολμηρή στιγμή: Τότε, στις Ειδικές Δυνάμεις, που πήδηξα από την πόρτα του αεροπλάνου C-130 με αλεξίπτωτο στατικού ιμάντα. Ο αέρας με χτύπησε με 500 χλμ. την ώρα και το κορμί μου άρχισε να στριφογυρίζει, καθώς μπήκα σε ελεύθερη πτώση. Τέσσερα δευτερόλεπτα μετά, κατέβαινα ήρεμα και χαλαρά τον Αττικό ουρανό, με το αλεξίπτωτό μου πλήρως αναπτυγμένο και λογιζόμουν τι μόλις είχε συμβεί!
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Όταν διέγραψα έναν τοξικό άνθρωπο από τη ζωή μου. Στιγμή ανακούφισης και απελευθέρωσης. Διαγραφή από παντού και λυτρωτική αποσύνδεση από έναν καταπιεστικό «φίλο», που μόνο απαιτούσε, έκρινε, έπαιρνε και ποτέ δεν έδινε.
Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε: Εκείνο το τροχαίο στην Κρήτη το 2013. Ο μεγαλύτερος πόνος, που έχω νιώσει ποτέ μου.
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Όταν άρχισα να μαθαίνω στη Σχολή για την πρόγνωση, ιδιαίτερα επιθετικών μορφών καρκίνου, όπως καρκίνος παγκρέατος ή καρκινοσαρκώματα…
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Το έχω πει πολλές φορές. Γιατί, η ζωή είναι απίστευτα όμορφη, όταν ζούμε στο παρόν και είμαστε 100% βυθισμένοι στην εμπειρία του τώρα και σε όλα αυτά, που έχει να μας προσφέρει. Θυμάμαι, το είχα πει, πρόσφατα, μια Κυριακή, που έκανε απίστευτο καιρό και όλη η φύση ήταν ανθισμένη. Έκανα βόλτα μέσα στη φύση με τα αγαπημένα μου πρόσωπα και αισθανόμουν πλήρης και ευγνώμων.
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: Τις γέννες των παιδιών μου.
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Αγγελική Τριάντη
