Ο Roberto Lachin γεννήθηκε στην Πάντοβα της Ιταλίας στις 26 Οκτωβρίου 1979. Σε ηλικία 9 ετών διαγνώστηκε με μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια, μια εκφυλιστική ασθένεια που οδήγησε στην πλήρη απώλεια της όρασής του το 2004.
Κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας αναγκαζόταν συχνά να μένει στο σπίτι παρακολουθώντας κινούμενα σχέδια και διαβάζοντας κόμικς, καθώς οι γονείς του ανησυχούσαν ότι μπορεί να τραυματιστεί παίζοντας με άλλα παιδιά. Καθώς μεγάλωνε, ήταν κάποιοι από τους φίλους του που απομακρύνθηκαν από αυτόν και τον απέκλεισαν από δραστηριότητες που κάνουν συνήθως οι έφηβοι, όπως το να κάνουν βόλτες με τα ποδήλατα ή τα μοτοποδήλατά τους. Η πάθηση της όρασής του τον έκανε θύμα διακρίσεων σε σημείο που αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο.
Για να αντισταθμίσει το αίσθημα δυσφορίας που ένιωθε, ο Ρομπέρτο αφιερώθηκε στην ανάγνωση ιαπωνικών κόμικς, γεγονός που τον οδήγησε να παθιαστεί τόσο πολύ με τον ιαπωνικό πολιτισμό, ώστε επέλεξε τη Σχολή Ανατολικών Γλωσσών του Πανεπιστημίου Ca’ Foscari στη Βενετία για τις πανεπιστημιακές του σπουδές. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, παρά τη συνεχή επιδείνωση της ασθένειάς του, ένιωθε ευτυχισμένος, αποδεκτός και ικανοποιημένος από τα πάντα γύρω του. Αναγκασμένος να μάθει νέες μεθόδους μελέτης (χρήση σύνθεσης φωνής), ο Ρομπέρτο αποφοίτησε από το τμήμα Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών με ειδίκευση στην Ιαπωνική Λογοτεχνία με 105/110: το πάθος του για την ιαπωνική λογοτεχνία τον οδήγησε να διαβάζει κατά μέσο όρο 50 βιβλία το χρόνο, σε εκδόσεις e-book ή audio-book.
Μετά το πανεπιστήμιο, ο Ρομπέρτο παντρεύτηκε και απέκτησε έναν γιο. Καθώς συνόδευε το παιδί στο πρώτο του μάθημα καράτε, τυχαία, αφού έδωσε εντολή στον σκύλο-οδηγό του να βρει την πόρτα της τουαλέτας, έπεσε πάνω στον εκπαιδευτή του τζούντο, ο οποίος, αντί να τον απορρίψει, όπως είχε κάνει σε προηγούμενες περιπτώσεις για άλλα αθλήματα, τον κάλεσε να δοκιμάσει, ενθαρρύνοντάς τον ότι παρά την έλλειψη αίσθησης της όρασής του μπορούσε εύκολα να εξασκηθεί στο τζούντο. Από εκείνη την ημέρα ερωτεύτηκε αυτή την πειθαρχία.
Από εκείνη την ημέρα, ερωτεύτηκε το άθλημα σε τέτοιο βαθμό που δεν αρκέστηκε πλέον στην απλή ερασιτεχνική προπόνηση, αλλά προπονήθηκε ως ανταγωνιστής για να αγωνιστεί: τα αποτελέσματα ήταν αμέσως εξαιρετικά, με ένα χρυσό μετάλλιο στον πρώτο διαγωνισμό. Αυτή τη στιγμή είναι ο μόνος τυφλός στο γυμναστήριο του, όπου προπονείται μαζί με μια ομάδα αρτιμελών ατόμων, σε ένα περιβάλλον χωρίς αποκλεισμούς, στο οποίο αισθάνεται απόλυτα άνετα, τόσο πολύ που θέλει να συμμετάσχει και να διηγηθεί την ιστορία του.
Μάλιστα, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, άρχισε να αφηγείται την ιστορία της ζωής της μέσα από συναντήσεις με οικογένειες, ενθαρρύνοντας τους γονείς να αφήσουν τα παιδιά τους να γνωρίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα αθλήματα, χωρίς να τα κρατούν κάτω από ένα γυάλινο κουδούνι, και λέγοντάς τους πώς ο αθλητισμός τους επιτρέπει να δημιουργήσουν νέες φιλίες σε ένα πλαίσιο χωρίς αποκλεισμούς, να τα εκπαιδεύσει να σέβονται τους κανόνες, να διαχειρίζονται τον εξοπλισμό τους και να μαθαίνουν πώς να αθλούνται, να σέβονται τους κανόνες, να διαχειρίζονται τον εξοπλισμό τους και τους κοινόχρηστους χώρους, να συγκρίνονται με τους άλλους σε ένα υγιές περιβάλλον, να δοκιμάζουν τον εαυτό τους και, σε ανταγωνιστικό επίπεδο, να συνδυάζουν τον ανταγωνισμό με τη γνώση νέων πολιτισμών και την ανακάλυψη νέων πόλεων χάρη στα ταξίδια, νέες πόλεις μέσω των ταξιδιών.
Στην αγωνιστική του καριέρα, κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο ιταλικό πρωτάθλημα το 2018, έλαβε μέρος στους Μίνι Ολυμπιακούς Αγώνες του Murano, όπου πραγματοποίησε προπόνηση τζούντο μαζί με παιδιά με νοητική αναπηρία και μια ομιλία, χάρη στην οποία προτάθηκε για το βραβείο Nason, το οποίο κέρδισε τον Δεκέμβριο του 2018, διαδεχόμενος τη Federica Pellegrini, η οποία είχε βραβευτεί το προηγούμενο έτος. Το 2019, ήρθε και πάλι δεύτερος στο ιταλικό πρωτάθλημα. Αυτή τη στιγμή είναι μέλος της ιταλικής εθνικής ομάδας τζούντο, με την οποία έχει ήδη πραγματοποιήσει αρκετές τεχνικές αναμετρήσεις.
Ασχολείται με το κοινωνικό έργο ως συντονιστής για την περιοχή Veneto της A.P.R.I. Onlus (εθνική ένωση αμφιβληστροειδοπαθών και ατόμων με προβλήματα όρασης, με την οποία πέτυχε, σε συνεργασία με τον Δήμο της Βενετίας, να δοθεί το όνομα του Louis Braille, του εφευρέτη της γραφής για τους τυφλούς, σε έναν κυκλικό κόμβο στο Mestre.
Τον Δεκέμβριο του 2021, απένειμε το βραβείο “Occhi Aperti” στον δήμαρχο της Βενετίας Luigi Brugnaro για τη δέσμευσή του στην προσβασιμότητα της πόλης και τις μελλοντικές συνεργασίες με τον A.P.R.I. Onlus.
Ο Ρομπέρτο συμμετείχε ως μοντέλο σε διάφορες φωτογραφήσεις για το πρόγραμμα μόδας χωρίς αποκλεισμούς που επινόησε η επαγγελματίας χορεύτρια και μοντέλο Έλενα Travaini και η επαγγελματίας make-up artist Silvia Gozzi (www.elenatravaini.com και www.silviagozzimua.it).
Συμμετείχε επίσης σε διαγωνισμό μόδας της εκδήλωσης “Un Volto per la Moda” (Ένα πρόσωπο για τη μόδα) στην ειδική κατηγορία αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρία, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση, προκειμένου να μεταφέρει τη μαρτυρία της και να αποτελέσει παράδειγμα για όλους όσους νιώθουν την επιθυμία να ασχοληθούν, αποδεικνύοντας ότι με επιμονή και αφοσίωση μπορεί κανείς να επιτύχει πολλούς στόχους και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του.
Κατά την περίοδο του εγκλεισμού λόγω Covid-19, όταν δεν ήταν δυνατόν να αθλούνται, εκτός από πολύ πολύ σπάνιες περιπτώσεις, ο Ρομπέρτο αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα μικρό μεγάλο όνειρό του, δημιουργώντας το MOTTO PODCAST: ένα πρόγραμμα podcast στο οποίο παίρνει συνεντεύξεις από τυφλούς και αρτιμελείς ανθρώπους από όλο τον κόσμο που έχουν επιτύχει εξαιρετικά καλλιτεχνικά, προσωπικά, εργασιακά και αθλητικά αποτελέσματα. Ο Ρομπέρτο έχει συμμετάσχει ως podcaster σε εκδηλώσεις όπως το “Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας 2021”, κοινωνικές βραδιές κατά της βίας κατά των γυναικών και εκδηλώσεις μόδας σε εθνική κλίμακα.
Στόχος της παράστασης είναι ακριβώς να αφηγηθεί ιστορίες που μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα και ερέθισμα τόσο για τα άτομα με οπτική ή άλλη αναπηρία όσο και για τους αρτιμελείς ανθρώπους που θέλουν να αντλήσουν έμπνευση από ανθρώπους που κατάφεραν να πετύχουν τους στόχους τους.
Ο Ρομπέρτο πιστεύει πολύ στο σχέδιό του και στην κοινωνική και περιεκτική δύναμη που το συνοδεύει.
Μετά από αρκετούς μήνες μελέτης, το πρώτο επεισόδιο του podcast, το οποίο αφηγείται την ιστορία του, κυκλοφόρησε στις 25 Οκτωβρίου 2020. Το όνομα MOTTO έχει διπλή σημασία: το σύνθημα, στα ιταλικά, αντιπροσωπεύει μια φράση της υποκίνησης, ενώ στα ιαπωνικά σημαίνει “περισσότερα”, οπότε ο Ρομπέρτο, με αυτό το podcast, θέλει να υποκινήσει τους ανθρώπους να κάνουν περισσότερα. Μέχρι σήμερα, το podcast είναι τόσο επιτυχημένο χάρη στην ποικιλία των θεμάτων που καλύπτονται και τον επαγγελματισμό των ανθρώπων που παίρνουν συνεντεύξεις, ώστε έχει φτάσει σε χώρες όπως: Ιταλία, Ιαπωνία, ΗΠΑ, Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο.
Το podcast μπορεί να ακουστεί στις πιο δημοφιλείς πλατφόρμες: Spotify, Apple Music, Amazon Alexa, Amazon Music, Google Podcast…
Ξεκινώντας από τον Δεκέμβριο του 2021, ο Ρομπέρτο είναι ο δημιουργός και προωθητής του πειραματικού προγράμματος Judo in the Dark, στο οποίο, με τη βοήθεια της τυφλής προπονήτριας Έλενα Travaini, δημιουργεί ένα πραγματικό αισθητηριακό, συναισθηματικό και παρακινητική εμπειρία που θα επιτρέψει στους συμμετέχοντες να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία, η οποία θα τους βοηθήσει να να έρθουν σε επαφή με τον εαυτό τους, να ξεπεράσουν τα όριά τους και να αυξήσουν την αυτοεκτίμησή τους.
από τη Βίκυ Μπαφατάκη
