Ζητιάνεψα από τα δάκρυα μου να μην τρέχουν ανεξέλεγκτα, αλλά ήταν ατίθασα. Τα μάλωνα και τα αγκάλιαζα συγχρόνως, αλλά εκείνα έσταζαν ό,τι έκρυβα μέσα μου και με πονούσε. Θύμωσα μαζί τους γιατί με πρόδιδαν. Είχα συνηθίσει να μην βγάζω τσάρκα τα συναισθήματά μου.
Τότε ένα δάκρυ ήρθε και με αγκάλιασε… «Άφησέ με να γίνω βάλσαμο για την ψυχή σου. Θα κάνω την δική μου διαδρομή και θα στεγνώσω… όπως θα στεγνώσει μέσα σου ό,τι σε πληγώνει. Η δική μου ζωή είναι σύντομη, αλλά ευλογημένη γιατί έμαθα να αγαπώ τα μάτια από όπου ξεχειλίζει η ύπαρξή μου και το μάγουλο από όπου εξατμίζομαι… μάθε κι εσύ να αγαπάς, να κατανοείς, να χαμογελάς και να ζεις ό,τι αγαπάς. Ένα δάκρυ χαράς είναι η ζωή και η αγάπη. Μην την σπαταλάς σε ασύμφορες παρεξηγήσεις… Μάζεψε τα δάκρυα και μετάτρεψέ τα σε μια καρδιά. Να του την πας δώρο… γιατί η αγάπη είναι ένα μεγάλο δώρο. Πρόλαβε να την ζήσεις! Ακόμα κι όταν οι λέξεις σε πληγώνουν, κοίταξέ τον στα μάτια και ίσως δεις και το δικό του δάκρυ που κυλά για σένα…
Το μοναδικό δάκρυ με φίλησε και άρχισε να εξατμίζεται «Μη τσιγκουνευτείς ποτέ την αλήθεια της ψυχής σου… ζήσε… για να μη πεις ποτέ ότι ήσουν ένας λαθρεπιβάτης της ζωής… να με θυμάσαι»…
Κοίταξα στον καθρέφτη και είχα δυο δάκρυα, το δικό μου και το δικό του…
από τη Βίκυ Μπαφατάκη (05.04.2014)
