Έχω καιρό να γράψω τα ‘σώψυχά μου και σήμερα σαν να βοήθησε λίγο και η αλκοόλη σαν να βοήθησε και η εξόδιος του Μίμη οι εικόνες που είδα. Είδα τον ‘ψηλό’ να λυγίζει. Είδα τον ‘ψηλό’ να κλαίει. Αναρωτήθηκα το γιατί και το έψαξα. Στοχάστηκα λίγο, σκέφτηκα πως ο ‘ψηλός’ πέρασε λούκι. Σήκωσε το κεφάλι και κατόπιν το λιγησε μπροστά στο κουφάρι του Μίμη. Του φίλου Μίμη αν και αντίπαλοι.
Παρακολουθώ προσεκτικά, απορροφημένος μπροστά στο γυαλί! !!!!
-Μπατζανάκη οι πίτσες ήρθανε, τι θα πιούμε;
-Βαλε μία ολια από το καλό του λέω…
–Μπράβο!!!! Έχω και από αυτό που γουστάρεις και χωρίς μπίλια…
Τα ποτήρια γέμισαν, άδειασαν, ξαναγέμισαν.
Θυμήθηκα δύο φιλαράκια από τα χρόνια της Ιταλίας τον Γιώργο και τον Μιχάλη ή εάν προτιμάτε τον Μιχάλη και τον Γιώργο.
Παικταράδες αμφότεροι. Από τους πρώτους που διέκρινα το ταλέντο τους. Ο ένας ο Γιώργος κάποια στιγμή με καριέρα προπονητή…το να κερδίζεις τον Έκτορα Κούπερ, νομίζω πώς ειναι παράσημο.
Ο Μιχάλης ένα ήρεμο παιδί με πολύ καλές ποδοσφαιρικές αρετές και πάνω απ’ όλα διαμάντι παλληκάρι έπαιξε το ποδόσφαιρο του ταπεινά.
Η ζωή όμως δεν του φέρθηκε όπως έπρεπε, δεν του χάρισε την καριέρα που άξιζε. Δεν ακούστηκε στο Πανελλήνιο όπως του άξιζε. Συνεχίζει όμως ως εραστής του αθλήματος να προσφέρει τις ποδοσφαιρικές του γνώσεις αφειδώς στους μικρούς αθλητές.
Με τον Γιώργο χαθήκαμε έχω χρόνια να λάβω νέα του, τι κάνει που βρίσκεται που προσφέρει τις γνώσεις του.
Είναι λοιπόν κάτι τέτοια βράδυα που θυμάμαι.
Θυμάμαι την Perugia την Ιταλία θυμάμαι την χαμένη μας νιότη, έρωτες, ξενύχτια,ανεκπλήρωτοι έρωτες, πάθη.
Και μέσα στα όνειρα μου μέσα στις θύμισες πάντα υπάρχουν ο Μιχάλης και ο Γιώργος .
Τον περασμένο Αύγουστο επισκέφτηκα την πόλη όπου ανδρωθήκαμε, κι αυτοί κι εγώ και η μοίρα με έφερε στο San Egidio όπου και βρήκα το ποδοσφαιρικό γήπεδο, πλάι του τώρα δεσπόζει το αεροδρόμιο της Perugia.
Έψαξα την Deruta πήγα στην Cannara στο San Sisto στα γήπεδα του Pian di Masciano στο Ellcce την Caruba!!!!! Στάθηκα αγναντεύοντας σε αυτά τα ποδοσφαιρικά γήπεδα και μας είδα όλους 20χρονα παιδιά, άλλοι να ιδρώνουν την φανέλα και άλλοι να παθιάζονται στην κερκίδα.
Και ύστερα…..
Διαλύσαμε…. Άλλος εδώ κι άλλος εκεί όμως όλες οι καλές στιγμές έχουν μείνει να μας θυμίζουν ότι ζήσαμε, ότι λαχταρήσαμε… γράψανε ιστορία ρε φίλε.
Την δική μας ιστορία ρε Μιχάλη Βαγγόπουλε και συνεχίζουμε να την γράφουμε. Ταπεινός σου φίλαθλος. Δικός σου και του φίλου Γιώργου.
Ίσως να έρθει πάλι η στιγμή που θα ανταμώσουμε ξανά και τότε θα ειναι … αλλιώς!!!
Και πρέπει να ξαναβρεθούμε πριν αρχίσουν οι αποχαιρετισμοί όπως αυτοί του ‘ψηλού’ προς τον Μίμη.
Ξέρω διάσπαρτοι είμαστε και η ζωή μας έβαλε από κάτω, όμως πρέπει κάποια στιγμή να πιαστούμε ώμο με ώμο όλοι μαζί και να σιγοτραγουδησουμε “στα ίδια μέρη θα συναντηθούμε…..”
Καλή Αντάμωση φιλαράκια.
ΥΓ Τα σκαλάκια του Duomo foto 13/ Ago/ 2022 πόσες μπύρες, πόσα βλέμματα, πόσα φλερτ…
του Δημήτρη Νικόπουλου
