Η μαγεία έλεγα πάντα ότι είναι καλά κρυμμένη στη δουλειά… την δουλειά που χωρίς αυτήν, δεν αναπνέεις. Κι όταν είσαι μικρός και το βρεις, τρομάζεις και μετά τρέχεις και στο τέλος δεν σου κάνει καρδιά ούτε καν να κοιτάξεις πίσω.
Όταν σπούδαζα Επικοινωνία & Μ.Μ.Ε. στην Αθήνα μερικές φορές τα λεφτά δεν έφταναν, αντί για ζάχαρη, στον πρωινό καφέ έβαζα μέλι. Αυτό υπήρχε!
Μια ξανθιά αρχισυντάκτρια ήταν πάντα εκεί στο ξεκίνημα μου… κάθε φορά που λύγιζα, να την και με ξανασήκωνε όρθιο. Δεν θα την βγάλω από το μυαλό μου στιγμή: ήταν η δική μας η Βίκυ Μπαφατάκη!
Από το 1994 μέχρι το 2013 ….ουφφφ χαρές και στενοχώριες. Απ’ όλα είχε!
Κι η μεγάλη ερωμένη; Καθημερινή ζωντανή 2ωρη τηλεοπτική εκπομπή στην παγκρήτια Τηλεόραση Κύδων.
Η μεγάλη παλαβομάρα; 10 χρόνια μετά ακόμα μπαίνω studio και τα πόδια μου τρέμουν! Δεν μετανιώνω… Και σήμερα ραδιόφωνο και τύπος.
Στιγμές…
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Πάτρα… πρέπει να ήμουν 6 χρονών και ο αδερφός μου 4. Βούρ για μπαλκόνι, 4ος όροφος πολυκατοικίας κι αρχίζαμε να βάζουμε σημάδι τις καράφλες των περαστικών. Ροχάλες ρίχναμε. Ακόμα το θυμόμαστε και γελάμε.
Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Όταν έβαλα στην καρέκλα της Οικοκυρικού αμπούλα… Σκυλοβρώμισε ο τόπος! Και φυσικά χάσαμε και 2 ώρες μαθημάτων μετά.
Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Έσκασε μπιλιετάκι στο σπίτι με τις απουσίες από το γυμνάσιο, κόντευα να μείνω. Το ανακάλυψε ο αδερφός μου και του έστρωνα κάθε πρωί το κρεβάτι για ένα μήνα. Και αγγάρεψα την θεία μου να τις δικαιολογήσει, τραβολογώντας την σε όλο τον δρόμο.
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Όταν – για το παιχνίδι τάχα – τάισα τις βίδες από παίκτες του θεάτρου σκιών που είχαμε, τον μικρό μου αδερφό και τις κατάπιε όλες. Ένα μήνα έκαναν μετάνοιες οι γονείς πάνω από το κίτρινο γιογιό!
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Α΄γυμνασίου, που να μαζεύομαι. Μάτια στο πάτωμα και ίντριγκες, συμβούλια με φίλους, plan A B C μούφα. Ρεζίλι γίναμε όλοι!
Μια στιγμή αφόρητης τρέλας: Πρωτοετής έμενα στην Πανόρμου και έκανα το πρώτο τραπέζι σε συμφοιτητές και πετάγαμε τα μακαρόνια στον τοίχο να δούμε αν είχανε τελικά βράσει. Κανείς μας δεν είχε ξαναμαγειρέψει. Τελικά παραγγείλαμε delivery!
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Ο αποχαιρετισμός με την Βίκυ Μπαφατάκη όταν έπρεπε να φύγω οριστικά από την Αθήνα για να περάσω στην επόμενη φάση, η οποία με καλούσε να περάσω μια θάλασσα και να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Το δέσιμο με κάποιους ανθρώπους, αχ! το δέσιμο και ο αποχωρισμός.
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για σπουδές: Μόλις έφτασα Αθήνα…πήγαν το επαρχιόπουλο για πρώτη έξοδο στις ΚΟΥΚΛΕΣ στη λεωφόρο Συγγρού. Εντάξει τα είδα όλα… τοίχο, τοίχο!
Στιγμές ενός ταξιδιού: Αποστολή στην Κωνσταντινούπολη, σίγουρα. Ο ξεναγός μας έχει ξεπαραδιάσει. Η στιγμή που βγήκαμε από το φανάρι η κρητική αποστολή για να μας υποδεχτεί και να μας απευθύνει το μήνυμά του ο Πατριάρχης στην ιδιωτική του αίθουσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Μεγάλη στιγμή και πολύ όμορφη!
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Goran Bregovic! Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ! Στο ξενοδοχείο του στο Ηράκλειο μετά την συναυλία του. Μας είπε τα άπειρα: για Εμίρ Κουστουρίτσα, Τζόνυ Ντεπ, ότι η πρώτη του δουλειά ήταν σε στριπτιτζάδικο που έπαιζε μουσική και πρωτοδοκίμασε ναρκωτικά. Αυτή δεν ήταν συνέντευξη, σκοτσέζικο ντους ήταν!
Η στιγμή της γνωριμίας με έναν μεγάλο έρωτα: Τι να λέμε τώρα κουραφέξαλα;;; Άμα έχεις μάθει να μιλάς με 5 ανθρώπους ταυτόχρονα, να χαιρετάς τους 2 που περνάνε και με το ένα χέρι να στέλνεις μηνύματα στο κινητό, τα προλαβαίνεις όλα ρε παιδί μου! Και ας είσαι ένας! Ε εκείνη τη νύχτα σε ένα επαγγελματικό τραπέζι – 4 άνθρωποι ήμασταν όλοι κι όλοι – κι έχασα τον μπούσουλα. Α και πολύ κρασί. Είχε μουδιάσει όλος μου ο κόσμος. OUT OF ORDER το πολυεργαλείο! Χάλασε και ψάχναμε συνεργείο.
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Ήταν ένα βράδυ που έβαζα αφύπνιση στο κινητό κάθε ώρα για να λέμε Σ’ αγαπώ! 11 αφυπνίσεις σε μια νύχτα… δεν πάει καλά ο κόσμος άμα ερωτεύεται! Καλύτερα σοκολάτες.
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Ήταν το Μάιο του 2009 στον πανελλήνιο τηλεμαραθώνιο που έκανε το MEGA για την ανέγερση του 1ου Ογκολογικού Παιδικού Νοσοκομείου. Ευτυχία ένιωσα όταν ανακοίνωσα τα 100.000 ευρώ που είχαμε μαζέψει από ολόκληρη την Κρήτη και το ανακοινώσαμε τότε στον Γρηγόρη Αρναούτογλου, τον Γιώργο Καπουτζίδη και την Ζέτα Μακρυπούλια.
Η στιγμή που απογοητεύτηκες: Όταν κατάλαβα πως οι άνθρωποι που σε πλησιάζουν επειδή σε βλέπουν στην τηλεόραση, δεν είναι επειδή σε αγαπάνε ως άνθρωπο.
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο: Όταν μετά από ένα πολύ επιτυχημένο hang over με πολύ αλκοόλ, γύρισα πτώμα σπίτι, αλλά είχα χάσει τα κλειδιά μου. Ε φοβήθηκα μια, φοβήθηκα δυο, μετά κάλεσα ταξί, πλήρωσα ξενοδοχείο και κοιμήθηκα σαν βασιλιάς.
Μια τολμηρή στιγμή: Τολμηρή είναι η κάθε μέρα που ξεκινάει. Όταν πρέπει να πάρεις την βαθιά ανάσα σου και σε μια σημαντική στιγμή της οικογένειάς σου λείπεις, αλλά στη δουλειά σου είσαι όχι διεκπεραιωτικά αλλά ψυχικά παρών. Μια τέτοια τολμηρή μέρα ήταν ο γάμος του αδερφού μου, από τον οποίο έλειπα και μπήκα στην εκπομπή με το χαμόγελο! Νόμιζα ότι δεν θα τα βγάλω πέρα.
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Μια αγάπη που δεν είχε καλή τύχη. Ακόμα και στην περιφέρεια το να επιβάλεις στον άνθρωπο σου την κουβέντα με τον κόσμο όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας είναι ένας φόβος. Όμως αν μια αγάπη δεν αντέξει στα δύσκολα, μπαίνει στο παρελθόν και απλά βαφτίζεται προσωπική υπέρβαση. Ποιος το έλεγε «στα υπόγεια είναι η θέα;»
Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε: Η 3η κατά σειρά περικοπή του μισθού μου. Το διασκέδασα βέβαια… αλλά σε βάθος χρόνου δεν ξεκαρδίστηκα και στα γέλια.
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Όταν πέθανε από ανακοπή καρδιάς ο άνδρας της κολλητής μου φίλης… την περίοδο που η κόρη του αντιμετώπιζε πρόβλημα λευχαιμίας και η απουσία του έγινε καθοριστική. Η κόρη του ήταν μόλις 11 χρονών, αλλά συναρπαστική μαχήτρια και σήμερα είναι μια χαρά.
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Κάθε φορά που ακούω την λέξη «θείε» από τον ανιψιό μου Ορέστη. Τον βλέπω 2 φορές τον χρόνο, αλλά είναι η στιγμή που γεμίζει η καρδιά μου, σαν να είναι η τελευταία της αναπνοή.
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: Είναι η ώρα που θα μπω στο σπίτι στο χωριό στην Πηγή Ρεθύμνου, τότε καταλαβαίνω παρέα με το τζάκι ότι το μόνο που κρατάει στο χρόνο είναι το καταφύγιο του κάθε ανθρώπου, εκεί λουφάζει και εκεί ριζώνει… και καίει και μισό δάσος ξύλα και παίρνει και 5 κιλά από τις μπριζόλες που ψήνει!!!
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Κλοκοτάρα
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη
