Γεννήθηκα στο Ηράκλειο Κρήτης μια κρύα ημέρα του Μάρτη. Οι γονείς μου από μικρή μου τραγουδούσαν και μεγάλωνα με διάφορους ήχους στα αφτιά μου. Κρητικά, λαϊκά, το ραδιόφωνο και το μπουζούκι του πατέρα μου, μου έκαναν παρέα στην καθημερινότητα μου. Σπούδασα πιάνο και θεωρία της μουσικής στο Ελληνικό Ωδείο και αργότερα συνέχισα στο Εθνικό Ωδείο. Φωνητική έκανα από μικρή, τόσο κλασσικό όσο και σύγχρονο τραγούδι. Παρακολούθησα κάποια μαθήματα στο Θέατρο των Αλλαγών και κάποιες ώρες σε μαθήματα κιθάρας.
Η ενασχόλησή μου με τη μουσική ξεκίνησε το 2000 σε λαϊκά πάλκα και ρεμπετάδικα, ενώ από το 2002 ήρθαν στη ζωή μου κάποιες σπουδαίες συνεργασίες όπως με τον Δ. Σαββόπουλο, τον Ν. Παπάζογλου, τον Σ. Μάλαμα, την Ε. Βιτάλη, τον Χ. Θηβαίο, τον Γ. Χαρούλη, τον Μ. Πασχαλίδη, τον Μ. Στόκα, τον Γ. Κούτρα και τον μεγάλο συνθέτη Νίκο Μαμαγκάκη.
Στη δισκογραφία μπήκα το 2006 με τον πρώτο μου δίσκο ”Καλημέρα” κυρίως με δικές μου συνθέσεις. Στη συγκεκριμένη εργασία περιέχεται και ένα ντουέτο με τον Σ. Μάλαμα. Αργότερα ακολούθησαν διάφορες συμμετοχές (Π.Παυλίδης, Φ. Πλιάτσικας, Χ. Θηβαίος, Β. Κοντόπουλος, Π. Ράπτης, Ν. Ζουρνής κ.ά) καθώς και ένας ακόμη προσωπικός δίσκος με τίτλο ”Ιστορίες”.
Το 2011 κυκλοφορήσαμε παρέα με τον Δημήτρη Καρρά και τον Φώτη Ανδρικόπουλο το ”Έτσι οι μέρες περνούν. Τον Νοέμβριο του 2012 έβγαλα για πρώτη φορά στο διαδίκτυο δυο νέα τραγούδια σε σύνθεση δική μου, το ”Κι αν σ’ αγαπώ” και την ”Αυλή” τα οποία διαθέτω δωρεάν από τη σελίδα μου στο facebook εν όψει της νέας ολοκληρωμένης μου δουλειάς που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2013.
Στιγμές…
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι στη ζωή μου είναι τη μητέρα μου να με κάνει μπάνιο μια κρύα Κυριακή του χειμώνα και να με τυλίγει γρήγορα σε μια ζεστή πετσέτα ενώ η κουζίνα μύριζε φρεσκομαγειρεμένο φαγητό…δεν θυμάμαι την ηλικία μου, θυμάμαι όμως μια φοβερή αίσθηση ασφάλειας και στοργής.
Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Ήταν η πρώτη φορά που αναλάμβανε κάποια ομάδα μαθητών να φέρει εις πέρας κάποια σχολική γιορτή και υπεύθυνη ήμουν εγώ για το κομμάτι της οργάνωσης και της μουσικής επένδυσης. Η γιορτή εξελίχθηκε συγκινητικά και όλο το σχολείο ένιωσε σαν μια μεγάλη ομάδα. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα την αξία της συνεργασίας.
Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Μμμμ, ήταν τότε που εκμυστηρευτικά στη μητέρα μου ότι είχα αρχίσει το κάπνισμα. Πολλές ενοχές και μια αίσθηση ότι έχω κάνει το χειρότερο πράγμα στον κόσμο. Βέβαια με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι το κακό το έκανα απλώς στον εαυτό μου…!
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Ήταν καλοκαίρι αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ανταμώσαμε οικογενειακά με τα ξαδέρφιά μου κάπου στις ακτές της Νότιας Κρήτης. Τα πράγματα ήταν ακίνδυνα τότε. Στρώσαμε μια μεγάλη κουβέρτα στην παραλία και κοιμηθήκαμε 2 οικογένειες μαζί. Θυμάμαι την αίσθηση της ελευθερίας που είχα όταν το πρωί βούτηξα στη καθαρή θάλασσα. Ελεύθερο κάμπινγκ θα λέγαμε σήμερα. Τότε, ήταν απλά…διακοπές!
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Νομίζω ήμουν στον παιδικό όταν ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, το συμμαθητή μου, τον Γιώργο. Βέβαια, εκείνος ούτε που γύριζε να με κοιτάξει γιατί έπαιζε με τα άλλα αγοράκια. Βλέπετε, όσον αφορά στις γυναίκες vs μπάλα πάντα ο αγώνας θα είναι άνισος!
Μια στιγμή ‘αφόρητης τρέλας’: Η πιο έντονη στιγμή ”τρέλας” που μπορώ να θυμηθώ και ίσως η μοναδική στη ζωή μου, είναι όταν εμπιστεύτηκα τη ζωή μου άνευ όρων σε έναν καθοδηγητή. Είναι τρέλα με τον τρόπο που σκέφτομαι τώρα, να παραδίδομαι σε κάποιον, όταν πρώτα δεν έχω μάθει να αγαπώ και να παραδίδομαι στο Θεό και σε μένα.
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Μια καταπληκτική εμπειρία ήταν το ταξίδι με την κολλητή μου φιλενάδα στα Highlands της Σκωτίας. Ένα ταξίδι γεμάτο απρόοπτα κ περιπέτειες που τελικά απορώ πως κατάφερα να γυρίσω…!
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για σπουδές: Ήταν το 2000 όταν πέρασα στα ΤΕΙ Αθηνών κ έφυγα από το Ηράκλειο. Ο πατέρας μου θυμάμαι έκλαιγε, δεν ήθελε…νόμιζε ότι θα με έχανε. Με τον καιρό, μεγάλωσα εγώ, μεγάλωσαν κι οι δικοί μου άνθρωποι μαζί μου. Και τελικά, όσοι είναι να χαθούν, χάνονται ακόμα και μέσα στο ίδιο σπίτι.
Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια: Η στιγμή που θυμάμαι έντονα από τη φοιτητική μου ζωή είναι η τελευταία μου εξεταστική για πτυχίο όπου χρωστούσα ένα μάθημα από το πρώτο εξάμηνο και η καθηγήτρια με έκοβε διαρκώς! Τελικά, βλέποντας τη τελική βαθμολογία και το γεγονός ότι είχα περάσει, λύγισαν τα γόνατά μου από ανακούφιση. Κι εγώ τους είχα βαρεθεί κι εκείνοι εμένα! Η δεύτερη μεγάλη στιγμή, όπως φαντάζομαι σε κάθε φοιτητή ήταν η στιγμή της ορκωμοσίας, όπου φυσικά δεν το πίστευα ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου ότι επιτέλους τελείωσα!
Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι: Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν η στιγμή που είπα ”εγώ θα κάνω τραγούδια”. Νομίζω ήταν κάτι που μεγάλωσα μέσα σε αυτό και έγινε η φύση μου. Θυμάμαι όμως την πρώτη συναυλία που είδα. Ήταν οι αδερφοί Κατσιμίχα στο Κηποθέατρο Καζαντζάκη στο Ηράκλειο. Όταν είδα και άκουσα όλο αυτό το μαγικό πράγμα που συμβαίνει σε μια συναυλία, είπα ”κι εγώ το θέλω αυτό”.
Οι πρώτες στιγμές στο τραγούδι: Η πρώτη επαφή επαγγελματικά με τον χώρο ήταν σε ένα ρεμπετάδικο στο Παγκράτι, που έπιασα δουλειά το 2000.Θυμάμαι ήμουν παιδί ακόμα και όλα μου φαίνονταν υπέροχα και μαγικά. Το ότι μπορούσα να κάνω αυτό που αγαπώ και να ζω από αυτό ήταν για μένα συγκλονιστικό. Άργησα να καταλάβω ότι κάθε εργασία έχει και ένα κόστος!
Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία: Νομίζω μέσα μου η πιο φορτισμένη στιγμή είναι εκείνη η ώρα που τραγούδησα ένα ντουέτο στη σκηνή του Αττικού Άλσους με την Ελένη Βιτάλη. Για μένα ήταν ένα παιδικό όνειρο, μια πλήρωση ως τραγουδίστρια.
Στιγμές ενός ταξιδιού: Από τις πιο περίεργες και απρόβλεπτες στιγμές τις έζησα σε ένα ταξίδι με τη συναυλία που κάναμε με τον Σωκράτη Μάλαμα στην Ολλανδία. Μέναμε πάνω σε ένα πλωτό σπίτι, η ομάδα ήταν δεμένη και γεμάτη γέλιο και φυσικά η παράσταση σε ένα μεγάλο θέατρο, με ξένο κοινό από κάτω ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες.
Φυσικά είχε προηγηθεί και η Βαλκανική περιοδεία με τον Δ.Σαββόπουλο και τον Ν.Παπάζογλου, όμως τότε ήμασταν πολλά άτομα και εγώ πιο μικρή και δεν μπορούσα να γευτώ τόσο έντονα τις διαδρομές.
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Το 2002 όταν γνώρισα τον Διονύση Σαββόπουλο. Νιώθω ότι από εκείνον άρχισαν όλα για εμένα καλλιτεχνικά. Φυσικά και τα προηγούμενα χρόνια ήταν ”ψήσιμο” στη δουλειά όμως ο Σαββόπουλος με μύησε στην τέχνη της παράστασης, επιτρέποντάς μου να συνεργαστώ μαζί του.
Η στιγμή της γνωριμίας με έναν μεγάλο έρωτα: Αισθάνομαι ότι τελικά δεν μπορώ ακόμα να πω ότι βίωσα τον μεγάλο έρωτα…ίσως έχω βιώσει 2 μεγάλα πάθη στη ζωή μου. Αποδείχθηκε των υστέρων πως δεν ήξερα ούτε να τα διαχειριστώ μα ούτε και να τα προσπεράσω. Οπότε τα έζησα όπως μπόρεσα και ύστερα μάζεψα τα κομμάτια μου και συνέχισα!
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Θυμάμαι το πρώτο μου φλερτ στο Λύκειο. Ένα από τα πιο όμορφα παιδιά στα σχολείο, αρκετά δημοφιλές και έξω από τα νερά μου μιας κι εγώ ήμουν αρκετά αγοροκόριτσο. Όταν κατάλαβα ότι είμαι ερωτευμένη, με εκείνο τον έρωτα που ταράσσει τα σύμπαντα όταν είσαι έφηβος, δεν ήξερα τι να κάνω. Έγραφα ασταμάτητα στο ημερολόγιο μου και φυσικά τότε ανακάλυψα πως σκάρωνα ρίμες και στιχάκια. Αργότερα αποφάσισα να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τα στιχάκια παρά με τον έρωτα!
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Μια στιγμή προσευχής πριν από δυο καλοκαίρια…η γαλήνη που μου χαρίστηκε τότε ήταν ό,τι ζητώ στη ζωή μου.
Η στιγμή που απογοητεύτηκες: Η απογοήτευση μου ήταν δυστυχώς αποτέλεσμα από λάθος χειρισμούς μου. Η εμπιστοσύνη που είχα δείξει σε ένα πρόσωπο για να με καθοδηγήσει και η αφοσίωσή μου δεν με άφησαν να δω τα κίνητρά του. Απογοητεύτηκα όταν κατάλαβα πως κινείται από σκοπούς εγωιστικούς και επικίνδυνους. Έτσι κι αλλιώς, μεγαλώνω και μαθαίνω!
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο: Όταν είχα κάποιο πρόβλημα με τη φωνή μου σχετικά πρόσφατα και νόμισα πως δεν θα ξανατραγουδήσω ποτέ. Για μένα ήταν μια σκέψη που δεν είχα κάνει ποτέ και όταν προέκυψε αυτό το θέμα τρομοκρατήθηκα. Φυσικά, όλα ξεπεράστηκαν και κατάλαβα για ακόμα μια φορά πως ο φόβος είναι ένα άχρηστο πράγμα στη ζωή μου.
Μια τολμηρή στιγμή: Δεν ξέρω αν έχω να σας διηγηθώ στιγμές τόλμης. Για μένα τίποτα από όσα έχω κάνει δεν ήταν αρκετά τολμηρό, αυτό είναι κάτι που μόνο ένας παρατηρητής μπορεί να το διακρίνει σε μένα. Ίσως να το πράξω στο μέλλον.
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Έχω αφήσει πίσω μου όλη εκείνη την ιστορία της απογοήτευσης μου από εκείνο το πρόσωπο το οποίο χρησιμοποίησε την πίστη μου σε κάτι αγνό και φυσικά τώρα πλέον πιστεύω ακόμα πιο βαθιά και έντονα στον ανώτερο εαυτό του ανθρώπου και στην αγάπη. Απλώς τώρα δεν χρειάζομαι μεσάζοντες μεταξύ εμού και του Θεού!
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Η ώρα της σκληρής αλήθειας στη δική μου ζωή ήρθε σε μια τρυφερή ηλικία, στην εφηβεία όταν οι γιατροί μας είπαν πως ο αδερφός μου χάνεται μετά από εννιά μέρες στην εντατική. Τότε κατάλαβα πόσο μη δεδομένη είναι η ζωή και πόσο κοντινός σύμμαχος μπορεί να γίνει ο θάνατος.
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Η ομορφότερη στιγμή μου μέχρι τώρα είναι ένα ξημέρωμα πριν από κάποια χρόνια, σε ένα μικρό χωριό κοντά στον Άγιο Νικόλαο, την Κριτσά. Ένιωθα τα χρώματα στον ουρανό να στάζουν μέχρι το δέρμα μου και η ηρεμία που με κυρίευε ήταν απολαυστική. Όπως όλα τα όμορφα, έχει μείνει κι αυτή η ανάμνηση μέσα μου, σαν οδηγός.
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: Η μόνη στιγμή που περιμένω με αγωνία είναι η στιγμή που θα πάψω να έχω οποιαδήποτε αγωνία και ανησυχία για το μέλλον, το παρελθόν και θα μπορέσω να ζήσω γαλήνια στο παρόν.
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Κλοκοτάρα
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη
