Μετέτρεψε την ορειβασία σε αποστολή στο όνομα της γυναικείας δύναμης!
Η ακτιβίστρια, συγγραφέας και κοινωνική λειτουργός Wasfia Nazreen κέρδισε την αναγνώριση, ούσα η πρώτη γυναίκα από το Μπαγκλαντές που ανέβηκε στις Επτά Κορυφές (Seven Summits), κάτι που ολοκλήρωσε το 2015, και τώρα αξιοποιεί τον ενθουσιασμό της, ώστε να μεταδώσει την αγάπη της για την ύπαιθρο και τη φύση σε νεαρά κορίτσια. Η αγάπη της Nazreen για την αναρρίχηση έχει δώσει ένα παγκόσμιο μήνυμα εορτασμού και ελπίδας για τις γυναίκες στην πατρίδα της, αλλά και πέραν αυτής.
Η Nazreen σχεδιάζει να προσφέρει εκπαιδευτικά προγράμματα υπαίθριας εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης για εφήβους στο Μπαγκλαντές, το Νεπάλ και, μακροπρόθεσμα, την ευρύτερη περιοχή των Ιμαλάϊων. Έχει ακόμα στόχο μεγάλες αποστολές αναρρίχησης, τις οποίες μπορεί να παρακολουθήσει ο κόσμος μέσα από τη σελίδα της στο Facebook.
Εργαζόσασταν με μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς στην περιοχή των Ιμαλαΐων, όπου ξεκινήσατε και την ορειβασία. Πείτε μας περισσότερα για αυτό.
Η βάση της δουλειάς μου ήταν στη Νταραμσάλα της Ινδίας, αλλά ταξίδευα πολύ μέσα και έξω από το Θιβέτ και το Νεπάλ, καθώς και στην μεγαλύτερη περιοχή των Ιμαλαΐων, εξαιτίας όλων των ανθρώπων του βουνού. Για τις ορεινές κοινότητες, είτε πρόκειται για Θιβετιανούς είτε για Σέρπα, η αναρρίχηση είναι ένα ιερό ταξίδι. Δεν πρόκειται τόσο για κατάκτηση, όσο για ένα ταξίδι παράδοσης στη μαγεία του βουνού.
Όλοι με τους οποίους δουλέψαμε, ίσως να μην ήταν με τον δυτικό ορισμό “ειδικοί ορειβάτες”, αλλά ήταν εξειδικευμένοι άνθρωποι στο βουνό που επίσης συμμετείχαν στην αναρρίχηση, έτσι ξεκίνησα να εξερευνώ και τα μεγαλύτερα βουνά. Ακόμη και πριν από αυτό, έκανα πεζοπορία, ενώ σπούδαζα στη Σκωτία και στις περιοχές της Απαλάχιας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Εκεί ανακάλυψα ότι με την επιστροφή στη φύση και στα βουνά, θα μπορούσα πραγματικά να θεραπευθώ. Ήταν ένα πολύ προσωπικό ταξίδι, γιατί είχα τραυματική ανατροφή ως παιδί και ως έφηβη, κι εκεί βρήκα το καταφύγιο μου.
Θα ήθελες να μας μιλήσεις για την παιδική σου ηλικία;
Λόγω ορισμένων περιστάσεων, έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου από πολύ μικρή ηλικία, αλλά όταν κοιτάζω πίσω, εκείνες οι καταστάσεις με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Συνειδητοποίησα σε πολύ νεαρή ηλικία ότι ο μόνος τρόπος να απελευθερωθώ και να είμαι ανεξάρτητη ήταν να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου. Η διαδρομή προς την μόρφωση ξεκίνησε από εκεί.
Photograph by Pat Morrow
Πως ξεκίνησες την εθελοντική εργασία;
Όταν ήμουν ακόμα στο κολέγιο (στην Agnes Scott στη Γεωργία), είχα επιχορήγηση για να πάω στην Ινδία και να μελετήσω, πώς οι γυναίκες χρησιμοποιούν τη τέχνη ως θεραπεία. Στο Νταραμσάλα συνεργαζόμουν με θιβετιανές γυναίκες που είχαν περάσει πολλά βασανιστήρια στις κινεζικές φυλακές.
Πολλές από αυτές είχαν στειρωθεί και είχαν βιώσει τη χειρότερη δυνατή σωματική και ψυχική βία που μπορείτε να σκεφτείτε. Ενώ δούλευα μαζί τους, εγώ ήμουν εκείνη που έκλαιγε συνεχώς, αλλά αυτές οι γυναίκες όλη την ώρα ακτινοβολούσαν από αισιοδοξία και συμπόνια και προσεύχονταν για τους ανθρώπους που τις έβλαψαν. Αυτή ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία για μένα, σε εκείνη την εποχή που ήμουν μόλις 21 ετών. Η συγχώρεση των εχθρών και η πραγματική ενσωμάτωση αυτής της αρχής στην καθημερινή μου ζωή ήταν κάτι πολύ νέο για μένα.
Παρόλο που είχα δουλειά να με περιμένει μετά την αποφοίτησή μου στις Η.Π.Α., αποφάσισα στη πτήση της επιστροφής, ότι ήθελα να επιστρέψω μόνιμα, αν και δεν είχα καμία εγγύηση σχετικά με το με ποιον θα συνεργαζόμουν ή τι είδους εργασία θα με περιμένει ή πόσο θα ήταν ο μισθός. Έτσι έπρεπε να κάνω αυτό το άλμα πίστης. Δύο εβδομάδες μετά τη μετακόμιση μου εκεί, όλα μπήκαν στη θέση τους, κάτι που ήταν υπέροχο.
Φαίνεται πως στη ζωή σας, πολλές φορές είστε αρκετά γενναία ώστε να κάνετε πράγματα αυθόρμητα. Τί μάθατε από τα ρίσκα που πήρατε και τί θα λέγατε σε κάποιον νεότερο;
Μερικές φορές, αν ζείτε μια ιδεαλιστική ζωή, τείνετε να περιορίζετε τον εαυτό σας σε έναν μικρόκοσμο. Απλά πρέπει να εμπιστευτείτε ότι υπάρχει ένας μεγαλύτερος κόσμος εκεί έξω. Αν ακούμε τη διαίσθησή μας και εργαζόμαστε με ειλικρίνεια και υπομονή, θα φροντίσει για όλα το σύμπαν. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, το πιστεύω 100 τοις εκατό.
Πολλά από τα προβλήματά μου λύθηκαν, αφού αναρριχήθηκα σε όλα αυτά τα βουνά. Για παράδειγμα, τα μέλη της οικογένειάς μου επέστρεψαν στη ζωή μου, ήμουν πλέον κοινωνικά αποδεκτή, και σε πολλούς ανθρώπους που ήμουν πηγή ντροπής πριν, τώρα ήμουν θέμα υπερηφάνειας. Πάντα λέω, ότι αν ήξερα ότι αυτό θα λύσει τόσα πολλά προβλήματα θα είχα αναρριχηθεί σε αυτά τα βουνά πριν από πολλά φεγγάρια.
Κανείς από εμάς δεν ξέρει πότε θα αφήσουμε αυτόν τον πλανήτη. Πρέπει απλώς να εμπιστευόμαστε τη διαίσθησή μας και να μην σπαταλάμε τη ζωή μας, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου, κάτι που συμβαίνει συχνά στις γυναίκες της Νότιας Ασίας. Είμαι βέβαιη πως αυτό συμβαίνει παντού στον κόσμο, αλλά για την περιοχή μου συγκεκριμένα, από πολύ νωρίς στη ζωή μας, η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως βάρος παρά ως ένα παιδί που αγαπάει η οικογένειά του.
Τί σας έκανε να σκεφτείτε την αναρρίχηση ως κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει πιθανό εργαλείο στον ευρύτερο στόχο σας, να βοηθήσετε τις γυναίκες και τη χώρα σας;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν σκέφτηκα πραγματικά, πως η αναρρίχηση θα ήταν η ιδανική επιλογή, απλώς αυτό ήξερα ότι μπορούσα να κάνω. Η αναρρίχηση ήταν το πάθος μου, ο ακτιβισμός και η μη κερδοσκοπική δουλειά ήταν η σταδιοδρομία μου, έτσι τα συνδύασα… αναγνωρίζοντας το πόσα έχουν καταφέρει οι γυναίκες, αλλά συγχρόνως και πόσο ακόμα δρόμο έχουμε μπροστά μας.
Στο σπίτι, πολλοί άνθρωποι μπορούν να ταυτιστούν με αυτό επειδή το να ζουν σε αυτή την κοινωνία είναι ένας τεράστιος αγώνας. Αλλά δεν το σκέφτηκα έτσι. Απλά ήξερα ότι δούλεψε για μένα και ήταν μια καλή παρομοίωση. Περπατώντας σε όλες τις ηπείρους, συμβολικά, έπαιρνα και το Μπαγκλαντές σε κάθε ήπειρο. Ο αγώνας στο βουνό ήταν ο αγώνας των γυναικών στην κοινωνία μας.
Σε τί θα εστιάσετε συνεχίζοντας τον ακτιβισμό;
Έχω δουλέψει για μεγάλο χρονικό διάστημα με τους ιθαγενείς στη χώρα μου και θα επικεντρωθώ πολύ περισσότερο στη σοφία τους. Με το Ίδρυμα Ösel, πολλά από τα έργα και τα ταξίδια μας (με μαθήτριες) θα είναι για τη φροντίδα της Μητέρας Γης και θα αντανακλούν πραγματικά πόσο ο χρόνος μας στη Γη, την επηρεάζει αρνητικά. Είναι απλώς μια συνειδητοποίηση για τη παρουσία μας στον πλανήτη. Πρόκειται για την τιμή της γυναικείας ενέργειας. Το πρόγραμμα σπουδών είναι ένας συνδυασμός τόσο της Δυτικής μελέτης της άγριας φύσης, όσο και των ανατολικών φιλοσοφιών για την ανάπτυξη της καρδιάς. Τα παιδιά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα διδάσκονται να μεγαλώνουν υλιστικά, αλλά τα σχολεία δεν εκπαιδεύουν απαραίτητα την καρδιά.
Μετάφραση, απόδοση: Νικολέτα Καραλή
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη
Πρωτότυπο κείμενο: Wasfia Nazreen, Activist and Climber by Christina Nunez
Πηγή: https://www.nationalgeographic.org
