Από μικρό παιδί τον μάγευαν τα άλογα κι όπως ο ίδιος λέει όταν ήταν στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου,στο Βέλγιο, όταν ο δάσκαλος ζήτησε από τα παιδιά της τάξης να σχεδιάσουν κάτι, εκείνος ζωγράφισε ένα άλογο σε ένα πράσινο λιβάδι με δέντρα.
Αν και γεννήθηκε στην Αθήνα μεγάλωσε και ανδρώθηκε στο Βέλγιο. Παιδί του απόδημου ελληνισμού με πολλές και λαμπρές σπουδές, επέστρεψε στην Ελλάδα και είναι ενεργό μέλος της ANSF Ελλάς.
Με δεδομένη την αγάπη του για τα άλογα, έπρεπε να περιμένει πολλά χρόνια για να μπορέσει να ασχοληθεί με τα αγαπημένο του χόμπι, την ιππασία:
«Στη δεκαετία του 80» μας εξομολογείται «τα οικονομικά μου είχαν καλυτερεύσει κι έτσι γράφτηκα σε μια γνωστή γαλλική σχολή ιππασίας, κοντά στα βελγικά σύνορα. Η δασκάλα μου βλέποντας το ταλέντο μου, μου επέτρεψε, έπειτα από 5 μαθήματα, να συνοδέψω έφιππος έμπειρους ιππείς στο δάσος, με τα πιο γρήγορα και ψηλά άλογα της σχολής. Το άλογο που ίππευσα εκείνη τη μέρα, ο Μυρέως αρνούνταν να βγει στο δάσος και κανένας ιππέας δεν ρίσκαρε να τον ιππεύσει. Η εκπαιδεύτριά μου είχε αντιληφθεί ότι είχα ψυχολογήσει σωστά το άλογο, γιατί του φερόμουν φιλικά και κάθε φορά που προσπαθούσε να με πετάξει κάτω τον χάιδευα, αντί να τον μαστιγώνω, όπως έκαναν οι άλλοι ιππείς. Από εκεί και πέρα ο Μυρέως όταν με έβλεπε να μπαίνω στους στάβλους χλιμίντριζε από χαρά και τον ετοίμαζα χωρίς καν να κουνιέται. Τότε συνειδητοποίησα ότι η επαφή με το άλογο είναι σαν την επαφή με τον άνθρωπο και κυριαρχεί πάντα η ψυχολογική προσέγγιση».
Η θεραπευτική δύναμη του αλόγου
Η σχέση με τα άλογα, όπως διατείνεται, συντελεί στην ψυχική του γαλήνη. «Τα άλογα γεμίζουν τη ζωή μου, με ηρεμούν. Είναι μια πανέμορφη παρέα και δεν αισθάνομαι ποτέ μόνος. Σήμερα, οι ψυχίατροι συνιστούν την ιππασία για θεραπεία σε άτομα με ψυχολογικές διαταραχές. Στο Βέλγιο, μάλιστα, δημιουργήθηκε μια φάρμα με άλογα, όπου στέλνουν ναρκομανείς για απεξάρτηση και όλη τη μέρα φροντίζουν τα άλογα. Όσοι βγαίνουν από εκεί δεν ξαναπαίρνουν ποτέ ναρκωτικά, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που δεν θέλουν να φύγουν από τη φάρμα».
Μια σχέση ζωής
Θεωρεί, ότι η ασχολία με ένα άλογο, δημιουργεί μια σχέση ζωής, με μεγάλη εμπιστοσύνη, ανώτερη από αυτή που έχουμε με τον καλύτερό μας φίλο.«Με το άλογο, όλα είναι απλά. Πάντα σου δείχνει εκείνο που θέλει, αρκεί να μπορείς να το καταλάβεις. Κάποια στιγμή, αποφασίζει πως εσύ είσαι ο αρχηγός της αγέλης, δηλαδή ο αρχηγός του. Αλλά πρέπει να συνεχίζεις να αξίζεις την εμπιστοσύνη του και να μη το απογοητεύεις ποτέ. Eκείνοι που δεν το νιώθουν αυτό είναι αυτοί που σταβλίζουν τα άλογά τους σε ιππικό όμιλο και μόνο τα ιππεύουν. Δε θα γνωρίσουν ποτέ το άλογό τους.Συχνά βλέπουμε ανθρώπους, χωρίς παιδεία, να χρησιμοποιούν τα άλογα μόνο για την προβολή τους και τα ταλαιπωρούν χωρίς έλεος. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν ιππασία. Απλώς καβαλικεύουν και δεν θέλουν να μάθουν».
Η θητεία του στην εκπαίδευση του αλόγου
«Στη δεκαετία του ’80, εκπαίδευα άλογα ιπποδρόμου και ιππασίας στο ιππικό κέντρο του Γενικού Κτηνιάτρου αλόγων του Βελγίου.Εκεί μας έφερναν άλογα ιπποδρόμου που δεν είχαν κερδίσει ποτέ αγώνες, τα οποία μετά την εκπαίδευση σάρωναν τα κύπελλα. Επίσης άλογα ιππασίας πολύ δύστροπα και επικίνδυνα που αν δεν τα εκπαιδεύαμε θα πήγαιναν στο σφαγείο. Ήμαστε δύο προπονητές. Ο άλλος ήταν τέλειος γητευτής και μου έμαθε πολλά. Γητεύαμε τα άλογα 20 χρόνια πριν αυτή η πρακτική εφαρμοστεί στην Ευρώπη και με διαφορετικό τρόπο από τους Αμερικάνους, γιατί είχαμε λίγο χρόνο στη διάθεσή μας και άλογα πιο άγρια από τα αμερικάνικα. Η εργασία μου στο πλαίσιο του Stand Book Selle Francais και των εθνικών ιπποφορβείων της Γαλλίας μεγιστοποίησε τις γνώσεις μου για τα άλογα, ενώ έκανα σημαντικές γνωριμίες. Θα αναφέρω χαρακτηριστικά ότι εργάστηκα σαν εμπειρογνώμονας για επιβήτορες στους στάβλους του χρυσού ολυμπιονίκη της Αθήνας Rodrigo Pessoa. Εκεί σταβλίζει τα άλογά της και η Αθηνά Ωνάση».
Τα χρυσά άλογα
«Υπάρχουν πολύ λίγα χρυσά άλογα στον κόσμο με διάφορες αποχρώσεις. Τα πιο ωραία και σπάνια, όμως, ανήκουν στη ράτσα που έχω, η οποία αναφέρεται από την αρχαιότητα.Είναι τα άλογα που έφερναν ο αρχαίοι Έλληνες από την κεντρική Ασία και απεικονίζονται στα αγγεία και στις τοιχογραφίες των Μυκηνών. Η μορφολογία τους είναι μοναδική. Είναι το πιο έξυπνα και αξιόπιστα άλογα στον κόσμο.Το δικό μου έχει ένα μοναδικό χρώμα, χρυσό σαμπανιζέ με τόνους στο χρώμα του μαργαριταριού, και ανοιχτά μπλε μάτια. Υπάρχουν δύο ή τρία στον κόσμο, όχι στο ίδιο χρώμα. Αυτός ο επιβήτορας έχει τη δυνατότητα να παράγει χρυσά πουλάρια.Η απόκτησή του ήταν έργο ζωής για μένα. Είχα οργώσει την Ελλάδα για να ξαναβρώ την αρχαία ράτσα, αλλά έχει εξαφανιστεί. Διαβάζοντας, ανακάλυψα πως αυτό το μυθικό άλογο υπήρχε ακόμα στην κεντρική Ασία και ονομαζόταν τώρα Ακάλ Τεκέ. Η τότε Σοβιετική Ένωση δεν επέτρεπε την εξαγωγή τους.Όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου, η υπεύθυνη του εθνικού στάβλου της Τσαγκόρτα στο Καζακστάν, μπόρεσε να πάρει κάποιες φοράδες και τον καλύτερο επιβήτορα και να τα φέρει στη Γαλλία, καθώς είχε παντρευτεί έναν Γάλλο. Όταν έμαθα πως γεννήθηκε αυτό το φανταστικό πουλάρι, έσπευσα να πάω να το δω. Αναγκάστηκα να μείνω μια εβδομάδα στο σπίτι του ζευγαριού για να δουν, αν μου άξιζε αυτό το θεϊκό πλάσμα. Τελικά, μου είπαν ότι δέχονται να μου το πουλήσουν. Εκείνο το μήνα θα έπαιρνα είτε μια Lotus Esprit είτε το πουλάρι, που ήταν 5 μηνών όταν υπέγραψα τη συμφωνία. Σήμερα, τα πουλάρια της ράτσας με τις χρυσές αποχρώσεις πωλούνται μόλις γεννηθούν. Μου προσέφεραν πάρα πολλά χρήματα για να το πάρουν, αλλά τι να τα κάνω; Δεν ξεπουλάς ένα ιστορικό άλογο. Το άλογο αυτό για την Ελλάδα, είναι για τους φίλιππους ό,τι είναι η Ακρόπολη για την αρχιτεκτονική. Πουλιέται η Ακρόπολη;».
Ο χαρακτήρας του χρυσού αλόγου
«Το χρυσό άλογο είναι σαν ένα παιδάκι με τσαμπουκά. Ξέρει ότι είναι ο κυρίαρχος του χώρου έπειτα από εμένα και πάντα δείχνει τι θέλει και τι αισθάνεται. Σε πρόσφατη ιππική εκδήλωση όπου υπήρχαν κι άλλα άλογα (επιβήτορες και φοράδες), έμεινε τελείως ήσυχο, όταν το άφησα μόνο του δεμένο. Οι άλλοι ιδιοκτήτες επιβητόρων εντυπωσιάστηκαν, αφού έπρεπε να μείνουν δίπλα στα άλογά τους για να μη τους φύγουν».
Τα χαρακτηριστικά του
«Το έχω εδώ στη Ελλάδα από το 2003. Η φροντίδα του δεν απαιτεί τίποτα το ιδιαίτερο. Πρόκειται για λιτοδίαιτα άλογα και πολύ δυνατά και ανθεκτικά. Μπορούν να επιβιώσουν και στην έρημο. Είναι η μοναδική ράτσα στον κόσμο που προσαρμόζεται αμέσως σε οποιοδήποτε κλίμα. Δεν το επηρεάζει η ζέστη και πίνει το μισό νερό από άλογα ιδίου βάρους. Το έχω στο σπίτι μου όπως και τα άλλα μου άλογα, τη Βάλια και τον ʼρη. Έχουν μάθει στην ελεύθερη βοσκή σε μεγάλα λιβάδια και δεν αντέχουν να μένουν κλεισμένα σε στάβλους».
Η Βάλια και ο ʼρης
«Η Βάλια είναι από το ίδιο εκτροφείο και είναι ένα εξαιρετικά αθλητικό άλογο με χρυσό μελί τρίχωμα και λαμπρή καταγωγή, αφού η πρόγονός της δεν ηττήθηκε σε κανένα αγώνα στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Ο Βουκεφάλας του Μεγάλου Αλεξάνδρου πολύ πιθανόν να είχε το dna της ράτσας, αφού μόνο αυτή η ράτσα μπορούσε στην αρχαιότητα, να δώσει άλογα με τα φυσικά και -μοναδικά- ψυχολογικά χαρακτηριστικά του Βουκεφάλα. Ο ʼρης είναι γεννημένος στην Ελλάδα από φοράδα προερχόμενη από τη Γερμανία και επιβήτορα ιπποδρομιών. Πριν λίγα χρόνια θεωρήθηκε από καθηγητή της κτηνιατρικής σχολής του Α.Π.Θ. το πιο ωραίο νέο άλογο της Ελλάδας. Το αγόρασα αφενός για να έχω το καλύτερο γεννημένο στην Ελλάδα άλογο και αφετέρου διότι ήταν τόσο δύσκολο και επικίνδυνο που όλοι έλεγαν ότι ήταν αδύνατον να δαμαστεί. Το είχε ταλαιπωρήσει και αγριέψει ο πρώην ιδιοκτήτης του και οι εκτροφείς και είχε γίνει άκρως επιθετικό. Σιγά-σιγά το μαλάκωσα και τώρα δείχνει εμπιστοσύνη στους ανθρώπους».
Οι ελληνικές φυλές
«Δυστυχώς έχουν μείνει λίγα ελληνικά άλογα. Τα θεσσαλικά που ήταν κυρίαρχα μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στάλθηκαν τα περισσότερα στη Ιταλία για κρέας και έμειναν λίγα άτομα, από τα οποία πρέπει τώρα να προσπαθήσουμε να αναγεννήσουμε τη ράτσα. Σήμερα έχουν μείνει, κυρίως, τα άλογα της ορεινής Ηλείας, αφού η ράτσα της Ανδραβίδας ( της πεδινής Ηλείας) εξαφανίστηκε εν πολλοίς από την ανευθυνότητα και την εγκληματική άγνοια των τοπικών εκτροφέων και αρχών. Σήμερα, τα ελληνικά άλογα κατατάσσονται στα πόνι, αφού έχουν ύψος περίπου 1,35μ. στην ακρώμια, Είναι κυρίως πλαγιοτροχαστές, τα λεγόμενα αραβάνια. Δεν έχουμε πια ελληνικό άλογο ιππασίας. Όλα τα άλλα είναι από άναρχες διασταυρώσεις του εξωτερικού ή χωρίς χαρτιά ράτσας και προέλευσης. Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει καταφέρει να παράγει ένα αξιόλογο δικό της άλογο ιππασίας με θεσπισμένα χαρακτηριστικά. Ο καθένας παράγει άλογα με ό,τι βρίσκει τσάμπα κοντά στο σπίτι του, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμιά αξιόλογη παραγωγή και τα προϊόντα τους να πωλούνται κάτω από το κόστος παραγωγής».
Οι ελληνικές ομοσπονδίες
«Η εθνική οργάνωση του ιππικού τομέα βρίσκεται σε κατάσταση δραματικής αυθαιρεσίας, αν εξαιρέσουμε την περιορισμένη σε μέλη Ελληνική Ομοσπονδία Αθλητικής Ιππασίας, που προωθεί την αθλητική ιππασία με επιτυχίες σε αγώνες στο εξωτερικό και τη Φίλιππο Ένωση Ελλάδας, που ασχολείται αποκλειστικά με τα άλογα ιπποδρόμου, αλλά είναι και η μοναδική ελληνική οργάνωση εκτροφής διεθνών προδιαγραφών. Χωρίς τη Φ.Ε.Ε., δεν θα ήταν δυνατή μια σοβαρή ποιοτική εκτροφή, αφού μόνο οι κτηνίατροι που υπάγονται σ’ αυτήν μπορούν να εγχειρήσουν και να θεραπεύσουν επιτυχώς τα ακριβά άλογα».
Η εργασία του στην Ελλάδα
«Αφορά στην οργάνωση και την ταυτοποίηση της ελληνικής εκτροφής και τη θέσπιση μιας αξιόλογης εθνικής ιππικής κουλτούρας. Αυτό άπτεται και του ιππικού εξοπλισμού, αφού από άγνοια ο Έλληνας ιππεύει εξοπλισμένος σαν καουμπόης. Δουλεύουμε πάνω στην κατασκευή ελληνικού εξοπλισμού, βασισμένου σε αυτόν του 1821 και του αρχαίου ελληνικού, για τον οποίο έχω κάνει και σημαντικές αποκαλύψεις που θα αλλάξουν τις μέχρι τώρα αποδεκτές γνώσεις για την παγκόσμια ιππική ιστορία».
Η γοητεία του αλόγου
«Το κύριο χαρακτηριστικό του αλόγου είναι ότι πάντα γοήτευε τον άνθρωπο. Όταν φαίνεται ότι το άλογο πάει να εξαφανιστεί σε κάποια χώρα, κυρίως λόγω των οικονομικών προβλημάτων, οι επόμενες γενιές δεν μπορούν να αντισταθούν στη γοητεία του και έτσι το άλογο μπαίνει και πάλι στο προσκήνιο. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σήμερα και στην Ελλάδα όπου η οικονομική κατάσταση έχει βελτιωθεί αν συγκρίνουμε το σήμερα με τις εποχές που ο Έλληνας αναγκαζόταν να μεταναστεύσει για να επιζήσει. Ο ελληνικός λαός τρέφει ιδιαίτερο θαυμασμό για τα ωραία άλογα, ενώ στα θετικά της χώρας μας σε σχέση με το άλογο είναι το γεγονός ότι ίσως είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης που δεν θανατώνουμε τα άλογα τα σφαγεία».
Curriculum vitae
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954
Μεγάλωσε στο Βέλγιο, όπου σπούδασε Λατινική Γραμματεία, Ιστορία, Οικονομική Πολιτική στο πανεπιστήμιο της Μονς και Διεθνές Μάρκετινγκ & Εξαγωγές στο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών.
Σπούδασε ακόμα δημιουργία, χύτευση και παραγωγή κοσμήματος στη Σχολή Καλών Τεχνών των Βρυξελλών.
Ασχολήθηκε με τη διαχείριση τουριστικών επιχειρήσεων, τη προβολή προϊόντων, την οργάνωση μεγάλων εκδηλώσεων (εμπορικές εκθέσεις, διαφημιστικά προγράμματα), την παραγωγή και τον σχεδιασμό επίπλων γραφείου.
Ταυτόχρονα με τις σπουδές του, παρακολούθησε μαθήματα του εθνικού οργανισμού προπονητών και έγινε προπονητής κλασικού αθλητισμού και προπονητής πολεμικών τεχνών και διετέλεσε μέλος της ομάδας του διάσημου kickboxer Jean Claude Van Damme.
Ταξιδεύει συχνά και μιλά έξι γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, ολλανδικά, ιταλικά, γερμανικά και ισπανικά).
Στη θητεία του στα γαλλικά εθνικά ιπποφορβεία σπούδασε ανάπτυξη ιππικού τομέα, τεχνική γονιμοποίηση, δημιουργία, διατήρηση και βελτίωση των φυλών, την κατάρτιση μητρώου αλόγων, γενετική και την ευρωπαϊκή νομοθεσία γι’ αυτόν τον τομέα.
Πήρε μαθήματα σελοποιίας και σχεδιασμού ειδών ιππασίας από τους καλύτερους ειδικούς της Γαλλίας και του Βελγίου και επιμορφώνεται σε διάφορους τομείς όπως η τέχνη της ραπτικής και η κατασκευή κυπέλλων για τα πρότυπα του μελλοντικού ελληνικού εξοπλισμού.
Από τη Βίκυ Μπαφατάκη
