To κορίτσι και η οικογένεια – Σχέσεις. Μάνα και κόρη. Εκείνη κι εκείνη: ένας άλυτος δεσμός με άλυτα ερωτηματικά. Εκείνη πρέπει να νοιάζεται, να είναι τρυφερή, να είναι μητέρα. Αν δεν προσπαθεί αρκετά είναι άστοργη. Αν προσπαθεί πάρα πολύ καταλήγει να είναι υπερπροστατευτική.
Η λιλιπούτεια “εκείνη” πρέπει να αγαπήσει τη μητέρα της και τότε είναι λογικό να θέλει να της μοιάσει. Κι αυτό είναι θεμιτό, αλλά όχι επιτρεπτό. Γιατί δεν πρέπει να την αντιγράψει. Καλείται, λοιπόν, να βρει τον τρόπο να υπάρξει ως ξεχωριστή προσωπικότητα.
Σε επίπεδο ψυχολογίας, ο Φρόιντ είχε επισημάνει τα οιδιπόδεια συμπλέγματα που αναπτύσσονται ανάμεσα στο παιδί και το γονιό του αντίθετου φύλου.
Συγκεκριμένα, η μητρική σωματικότητα μπορεί να μην είναι συμβατή με τη σωματικότητα της κόρης της. Ξεκινάει, δηλαδή, η σωματική τους σχέση από μια απόρριψη. Επόμενο είναι, το κορίτσι να στραφεί στον πατέρα, από του οποίου τη σωματική επαφή (αγκάλιασμα) να αντλεί μεγαλύτερη ασφάλεια.
Ένα επίσης σημαντικό στοιχείο είναι η οπτική επαφή. Το κοριτσάκι τελικά ψάχνει μέσα στα μάτια της μητέρας να δει τη λατρεία της. Μόνο έτσι θα καταφέρει να ταυτιστεί με το μοντέλο της και η σχέση τότε θα είναι μυθική, σχέση ζωής. Πρέπει κάθε μητέρα να αντεπεξέλθει στην πρόκληση της αυτογνωσίας: να γνωρίζει τις ανάγκες και τις αδυναμίες της. Έτσι μόνο θα καταφέρει, στη σχέση της με την κόρη της, η μια να απορροφά τις αδυναμίες της άλλης.
Ο ερχομός του κοριτσιού είναι η αρχή μιας απέραντης φιλίας, μιας παντοτινής συντροφιάς στη ζωή μιας γυναίκας. Η τραγουδίστρια κ. Σόφη Ζανίνου μιλά για την μονάκριβη Φιόνα της και λέει: « Eίναι το φιλαράκι μου. Με την κόρη μου μοιράζομαι τα μυστικά μου και είναι ο σύμμαχος μου για ό,τι κι αν κάνω. Η Φιόνα δεν μ΄ αφήνει να τελματώσω, με τραβά από τα μαλλιά να μην μείνω πίσω. Μου δίνει νέες ιδέες, με κάνει να αισθάνομαι νέα. Είναι ο νέος άνεμος δημιουργίας για το σπίτι, είναι το αύριο που έχει, όμως, το δικό του δρομολόγιο. Είναι η φίλη μου, είναι η Φιόνα μου»
Η Ελένη Γιαρμενίτου, καθηγήτρια Αγγλικών, μητέρα τριών αγοριών και μιας κόρης, μιλάει για την Ανδριάνα της. «Το κορίτσι, είναι το στολίδι του σπιτιού. Χαίρομαι να το ντύνω, να το στολίζω. Η Ανδριάνα, παίρνει την πρώτη θέση μέσα στην οικογένεια, όσο περνάνε τα χρόνια. Είναι προστατευτική και φέρεται σαν μικρή μαμά στον μικρότερο αδερφό της. Το αγόρι, – συνεχίζει η κ. Γιαρμενίτου – το ήθελα ,απλά, για να έχω ένα αγόρι και για να ευχαριστήσω τον άνδρα μου. Η Ανδριάνα, είναι…η συνέχεια μου. Άλλωστε, το κορίτσι για κάθε μάνα, είναι ένα παιδί για όλη της την ζωή».
Για το κοριτσάκι της, το τελευταίο μέλος της οικογένειας της και τις προσδοκίες της γι΄ αυτό η κ. Ελένη Μπαχού, μητέρα τεσσάρων αγοριών και ενός κοριτσιού λέει: « Ποτέ δεν με ενόχλησε το γεγονός ότι είχα τέσσερα αγόρια. Κάθε φορά που έμενα έγκυος, είχα την κρυφή ελπίδα, ότι το παιδί που περίμενα θα ήταν κορίτσι.
Η Μαρία είναι γλυκιά, τρυφερή, ευαίσθητη, πιο ναζιάρα και περισσότερο εκδηλωτική από τα αδέρφιά της. Θέλει να με φιλάει, να με χαϊδεύει, να είναι κοντά μου, κάτι το οποίο τα αγόρια μου ποτέ δεν το έκαναν τόσο έντονα, όταν ήταν στην ηλικία της.
Η αγάπη, όμως του γονιού, δεν καθορίζεται από το φύλο του παιδιού. Τα παιδιά δεν τα ξεχωρίζεις! Μπορείς μόνο να τ΄ αγαπάς.»
Πατέρας – κόρη
Οι αλλαγές που έχουν επέλθει στη σχέση μεταξύ των δύο φύλων, είναι λογικό και ευνόητο να επηρεάσουν και την σχέση πατέρα- κόρης. Ο πατέρας εδώ κι αρκετά χρόνια σταμάτησε να βλέπει την κόρη του με τα μάτια του παρελθόντος, ως ανεπιθύμητη. Σήμερα την βλέπει ως δικό του παιδί και όχι μόνο ως παιδί της γυναίκας του. Θεωρεί ότι είναι η δική του συνέχεια.
Η σχέση τους είναι αρκετά στενή. Μιλάνε, συζητούν, ακούει τα παράπονά της, παίζουν, της προσφέρει τα χάδια του, του κάνει τα νάζια της, είναι πολύ τρυφερός μαζί της, της προσφέρει ότι του ζητήσει η μικρή και με καμάρι λέει: « Nα η κόρη μου!». Διασκεδάζει με την απόφαση της να τον παντρευτεί, απόφαση που θεωρείται απολύτως υγιής, αφού έγκειται στο γνωστό σε όλους μας, οιδιπόδειο σύμπλεγμα.
Η σχέση πατέρα – κόρης, είναι ένας δεσμός που με το πέρασμα του χρόνου εξελίσσεται, ισχυροποιείται και ίσως ανταγωνίζεται την σχέση μητέρας – κόρης.
Υπάρχουν άντρες, απελευθερωμένοι από κοινωνικές προκαταλήψεις, που είναι ευτυχισμένοι, επειδή απλά είναι γονείς. Δεν καθορίζουν την ευτυχία από το αν έχουν κοριτσάκι ή αγοράκι. Ο κ. Παναγιώτης Χάμος, πατέρας τριών κοριτσιών ,ανήκει σ΄ αυτήν την κατηγορία γονέων και μιλάει για την καταπληκτική σχέση του με τις κόρες του: « Το γεγονός, ότι, απέκτησα τρία κορίτσια και όχι γιο δεν με ενόχλησε ποτέ. Ήθελα να είναι αγοράκι το τρίτο παιδί, επειδή είχα ήδη δύο κόρες. Το «θέλω» όμως παρέμεινε ένα απλό «θέλω». Προείχε μόνο να είναι γερά. Παρά το γεγονός, ότι υπάρχουν κάποια σχόλια για την έλλειψη του γιου στην οικογένεια μου, ομολογώ ότι δεν νιώθω μειονεκτικά. Ίσως, αν υπήρχε ένα αγόρι στο σπίτι, να ήταν διαφορετική η ισορροπία για την γυναίκα και τα παιδιά μου.
Άλλωστε, ό,τι θα έκανα αν είχα γιο, μπορώ να το κάνω με τα κορίτσια μου. Οι κόρες μου είναι τρυφερές και προστατευτικές, αλλά η καθεμία το εκδηλώνει με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό χρόνο.
Οι κόρες μου είναι η προέκταση του εαυτού μου, είναι οι δικές μου γυναίκες …που δεν θα τις χάσω ποτέ από κοντά μου».
Ο κ. Σπύρος Μούχας, αγρότης από την Κατούνα Αιτωλοακαρνανίας, πολύτεκνος, πατέρας δυο αγοριών και δυο κοριτσιών μας εξομολογήθηκε: «Όταν παντρεύτηκα ήθελα μόνο αγόρια. Δεν τα ήθελα τα κορίτσια. Τώρα είμαι ευτυχισμένος που έχω κόρες. Το κορίτσι σέβεται την οικογένεια. Είναι υπάκουο, τρυφερό, ενώ το αγόρι είναι διαφορετικό. Έχω αδυναμία στην μικρή μου κόρη, τη Μαρία. Δεν μας στεναχωρεί ποτέ. Είναι αγαπητή σε όλους, κοινωνική, καλή, μας φροντίζει τρυφερά. Αγαπάω όλα τα παιδιά μου, αλλά για το μικρό μου το κορίτσι τα δίνω όλα, δεν της χαλάω χατίρι.»
Παππούς, γιαγιά και εγγονή!
Γιαγιάκα… Παππούλη…! Πόσο γλυκά ηχούν αυτές οι λέξεις, όταν ακούγονται από τα χείλη ενός μικρού κοριτσιού. Το πρόσωπό τους γλυκαίνει και αφήνονται στα ατέλειωτα χάδια της μικρής. Ποτέ δεν την μαλώνουν κι αν αυτό συμβεί, το κάνουν με τον πιο γλυκό τρόπο . Θέλουν να είναι κοντά τους, να την βλέπουν, να την παίζουν , να είναι η παρέα τους.
nicky1aΗ κα & κος Δελής μιλούν για το δικό τους μικρό κοριτσάκι, το οποίο «εισέβαλλε» στην οικογένεια μετά από δύο γιους κι έναν εγγονό! Η ανδροκρατούμενη οικογένεια, δέχεται τα γλυκά πυρά της διάσπασης από μια εγγονούλα, μόλις δύο χρόνων, που τους χαρίζει μια διαφορετική ζωή.
«Είμαι ευτυχισμένη που έχω εγγονή» δηλώνει η κα Στέλλα Δελή.
«Ένιωσα το γλυκό χάδι που μου έλειπε. Με τον αυθορμητισμό της και την τρυφερότητα της σου χαρίζει όλο τον κόσμο. Η μικρή Νίκη είναι ένας άγγελος που προσφέρει απλόχερα αγάπη και δένει την οικογένεια. Είναι πηγή χαράς. Στην εγγονούλα μου βλέπω τη συνέχειά μου ως γυναίκα»
Ο παππούς, ο κ. Γιώργος Δελής, όταν γεννήθηκε ο εγγονός του, έλεγε ότι δεν πρόκειται να αγαπήσει άλλο εγγόνι όσο εκείνο, γιατί είχε και το όνομά του. Η μικρή Νίκη τον διέψευσε. « Είναι το λουλουδάκι μας» μας λέει « Η σχέση μου μαζί της είναι μαγική. Για το παιδί αυτό νιώθω τέτοια αγάπη, που δεν μπορώ κι εγώ ο ίδιος να ερμηνεύσω. Είναι η μικρή μου συνοδός. Την βλέπω και την καμαρώνω. Την ονειρεύομαι μεγάλη κοπέλα. Είναι δυναμική και χαίρομαι γι΄ αυτό. Ανταποκρίνεται στην αγάπη που της δίνω με τα φιλιά και τα χάδια της. Τα νάζια της και η τρυφερότητά της μας έχουν αφοπλίσει. Η Νίκη έδωσε άλλο νόημα στη ζωή μου. Με την αγάπη της, μου δίνει κουράγιο για τα επόμενα χρόνια»
Δημοσιογραφική Έρευνα: Bίκυ Μπαφατάκη
Συνεργάστηκε η Βίκυ Αλεξανδροπούλου
