Στον ιστορικό τόπο, όπου για περισσότερο από χίλια χρόνια συνιστούσε το κέντρο του ελληνισμού, στην μοναδική πόλη στον κόσμο, που αναδεικνύει τους πολιτισμούς σε μια σύμμεικτη σήμερα παρουσία, στην όμορφη Κωνσταντινούπολη, δύο φίλες, η Πηνελόπη Ζαχαράκου κι η Ρένα Λιάλιου εμπνεύστηκαν, οραματίστηκαν και δημιούργησαν με κέφι, μεράκι και περίσσιο ελληνικό ταπεραμέντο ένα στέκι, το Kalimera Cihangir. Εκεί, μπορεί ο επισκέπτης να γευτεί καφέ, ροφήματα, αφεψήματα, ελληνικά φαγητά και γλυκά από το πρωί μέχρι και το βράδυ.
Η Πηνελόπη Ζαχαράκου μας αυτοσυστήνεται… «Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σπούδασα στην Φλώρινα στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου (1999 -2004). Δούλεψα στον ιδιωτικό τομέα και παράλληλα ως καθηγήτρια της τουρκικής γλώσσας. Το 2010 ήρθα στην Κωνσταντινούπολη, όπου δούλεψα στον ιδιωτικό τομέα. Το 2012 ανοίξαμε με την Ρένα Λιάλιου το ελληνικό καφέ Kalimera Cihangir.
Ποιά είναι η Ρένα Λιάλιου; «Γεννήθηκα στην Αθήνα. Τελειώνοντας το Λύκειο έδωσα εξετάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Εκείνη την περίοδο προέκυψε ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να μπω στην Σχολή. Από τότε αποφάσισα ότι πρέπει να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη. Ασχολήθηκα με διάφορες δουλειές, εργάστηκα σε κατάστημα με γυναικεία ρούχα, σε κατάστημα με γυναικεία παπούτσια και αξεσουάρ, όπου ήμουν υπεύθυνη. Διατήρησα δικό μου κατάστημα με δίσκους και κασέτες στον Πειραιά. Εργάστηκα στην γραμματειακή υποστήριξη και τα λογιστικά κατασκευαστικών εταιρειών. Αρκετά χρόνια έκανα δυο δουλειές ταυτόχρονα. Τίποτα από όλα αυτά δεν με ευχαριστούσε πραγματικά.
Πάντα είχα μια ανησυχία στα επαγγελματικά μου. Πίστευα ότι το καλύτερο θα ήταν να ασχοληθώ με κάτι, το οποίο θα έχει να κάνει με κόσμο, κίνηση, και πάνω από όλα να μην υπάρχει κάποιος, ο οποίος να μου υποδεικνύει τι να κάνω και πως. Νομίζω ότι με το Kalimera Cihangir είμαι ακριβώς εκεί όπου ονειρευόμουν!!»
Ρένα Λιάλιου & Πηνελόπη Ζαχαράκου
Πώς νιώθει μια Ελληνίδα στην Πόλη των Πόλεων;
Π: Στην αρχή ένιωθα σαν ξένη. Τώρα δεν νιώθω παντελώς ξένη… Ο τρόπος που μας πλησιάζουν οι Τούρκοι είναι ζεστός κι ευγενικός. Οι Τούρκοι σε κάνουν να νιώθεις άνετα. Επιπλέον, όλοι επιθυμούν να έρθουν και πάλι στην Κωνσταντινούπολη…
Ρ: Νομίζω ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουμε ένα περίεργο δέσιμο με αυτήν την πόλη… Δεν υπάρχει άλλη πόλη, στην οποία να νιώθουμε τόσο οικεία… Όταν κάποιος επισκεφθεί μια φορά την Πόλη, είναι αδύνατον να μην έρθει ξανά και ξανά, γεγονός που το επιβεβαιώνει ο κόσμος, που έχει αγκαλιάσει το καφέ. Μάλιστα πολλοί είναι εκείνοι που ονειρεύονται να ζήσουν εδώ… Εξαρτάται βέβαια για ποιους λόγους έρχεσαι στην πόλη. Είναι διαφορετικό όταν έρχεται κάποιος σαν τουρίστας, γιατί έχει χρόνο να κάνει πολλά πράγματα, από το να ζει την καθημερινότητά του εδώ.
Ποιός καλός άνεμος σας οδήγησε ως την Κωνσταντινούπολη;
Π: Λόγω σπουδών και εκμάθησης της τουρκικής γλώσσας στο Τμήμα των Βαλκανικών σπουδών της Φλώρινας ήθελα να έρθω στην Κωνσταντινούπολη, να παραμείνω μερικά χρόνια ως συνέχεια των σπουδών μου και τελειοποίηση της τουρκικής γλώσσας και βρίσκοντας μια επαγγελματική ευκαιρία σύμφωνα με τις σπουδές μου, που δυστυχώς δεν προέκυψε. Πριν από πέντε χρόνια ήρθε ο σύζυγός μου, ο οποίος ασχολήθηκε με τον τουρισμό κι έτσι αποφάσισα να έρθω.
Η Ρένα με τον ηθοποιό Kaan Taşaner
Ρ: Ήρθα πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2003. Θυμάμαι τη στιγμή που μπαίναμε στην πόλη… Ήταν γύρω στις 9 το βράδυ. Όλα τα μνημεία ήταν φωτισμένα. Η πρώτη γέφυρα στο Βόσπορο ήταν φωταγωγημένη. Μαγεύτηκα… Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «Πολίτικη κουζίνα». Βλέποντας την ταινία και κουβαλώντας όσα έζησα εδώ, ένιωσα ότι αυτό ήταν…! Η ζωή μου απέκτησε ένα καινούργιο νόημα, ένα καινούργιο σκοπό… Από τότε δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην σκέφτομαι πως θα μπορούσα να κάνω αυτό το όνειρό μου αληθινό.
Πώς κυλάει ο χρόνος στην Κωνσταντινούπολη;
Π: Ο χρόνος κυλάει όπως κυλάει σε μια μεγαλούπολη. Επειδή όμως δεν έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Κωνσταντινούπολη, και λόγω του ότι είναι μια τεράστια πόλη, κάθε μέρα είναι διαφορετική, που μας δωρίζει καινούριες εμπειρίες. Ασταμάτητα μαθαίνεις και βλέπεις κάτι όμορφο και νέο.
Ρ: Οι δουλειές, οι οποίες έχουν συνάφεια με το αντικείμενό μας, τα σούπερ μάρκετ και τα καταστήματα, είναι ανοικτά καθημερινά από τις 10 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, ωράριο που το ακολουθούμε κι εμείς. Είμαστε τυχερές, καθότι η περιοχή, που έχει την έδρα του το καφέ, είναι πολύ όμορφη και ήσυχη, και μάλιστα τα σπίτια μας είναι ακριβώς στο ίδιο μέρος! Από το Cihangir μπορείς να βρεθείς περπατώντας μέσα σε λίγα μόλις λεπτά στο κέντρο, χωρίς να αναγκάζεσαι να χρησιμοποιείς μέσα μεταφοράς, κάτι το οποίο είναι χρονοβόρο, μια και η πόλη έχει συνεχώς κίνηση.
Τι είναι εκείνο που σας λείπει από την ζωή στην Ελλάδα;
Π: Μου λείπουν τα αγαπημένα μου πρόσωπα, η οικογένεια, οι καλοί μου φίλοι, οι ελληνικές υπέροχες παραλίες, τα πανέμορφα νησιά, το σουβλάκι και οι καφέδες, που τους συνοδεύουν οι ατελείωτες ώρες συζητήσεων. Τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα υπάρχουν στην Κωνσταντινούπολη, όπως κι ακόμα περισσότερα…
Ρ: Από την Ελλάδα αυτό που μου λείπει είναι η κόρη μου, η οποία ζει στην Αθήνα, η μητέρα μου, τα αδέρφια μου, οι φίλοι μου, η γαλανή θάλασσα και το μοναδικό Ελληνικό καλοκαίρι…
Πότε και πώς συλλήφθηκε η ιδέα του «παιδιού» σας, του Kalimera Cihangir;
Π: Με την Ρένα γνωριστήκαμε πριν από σχεδόν έξι χρόνια στην Αθήνα, όταν με διάλεξε να της παραδώσω μαθήματα εκμάθησης της τουρκικής γλώσσας. Η Ρένα άρχισε να μαθαίνει τα τουρκικά, γιατί πίστευε βαθιά μέσα της ότι κάπως, κάπου, κάποτε θα ερχόταν να ζήσει στην Κωνσταντινούπολη… Πριν από ενάμιση χρόνο ήρθε ένα ταξίδι στην Πόλη και βρήκε αυτό το μαγαζί. Σκέφτηκε ότι κάθε φορά που έρχεται ένας Έλληνας στην Κωνσταντινούπολη, ένα πράγμα δεν αντέχει, να μην μπορεί να πιεί έναν ωραίο καφέ. Έτσι, ήρθε ως μάνα εξ ουρανού η ευκαιρία κι αποφασίσαμε από κοινού να την αδράξουμε… Εγώ ζούσα ήδη στην Κωνσταντινούπολη. Η Ρένα ακολουθώντας το όραμα της ζωής της, κι ακούγοντας την καρδιά της, τόλμησε να πάρει την απόφαση μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Έτσι κι έγινε… Μετά από δύο μήνες προετοιμασίας και διαφόρων δυσκολιών, έγινε πραγματικότητα το πρώτο ελληνικό καφέ της Κωνσταντινούπολης!
Με την τραγουδίστρια της τζαζ Dilek Sert Erdoğan
Ρ: Γνωρίστηκα με την Πηνελόπη πριν από έξι χρόνια στην Ελλάδα, καθότι έψαχνα μια καθηγήτρια για να μάθω την τουρκική γλώσσα. Πάντα πίστευα ότι κάποια μέρα θα έρθω να ζήσω στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι λοιπόν, μετά από ένα μικρό διάστημα, που κάναμε μαθήματα, η Πηνελόπη αποφάσισε να έρθει να ζήσει εδώ, γιατί ήταν ήδη ο άντρας της. Δεν έχανα την ευκαιρία να έρχομαι να την επισκέπτομαι… Στο τελευταίο ταξίδι, τον Φεβρουάριο του 2012, έτσι όπως τριγυρνούσα μόνη σε διάφορα μέρη, επειδή η Πηνελόπη εργαζόταν μέχρι το απόγευμα, σκεφτόμουν ότι θα ήταν πολύ ωραία ιδέα να ανοίγαμε ένα καφέ. Στην Κωνσταντινούπολη δεν είναι στην κουλτούρα τους ο καφές. Πουθενά δεν μπορείς να πιείς έναν ωραίο καφέ, όπως στην Ελλάδα… Αυτό ήταν! Συμφωνήσαμε… Νομίζω ότι ήμαστε τυχερές. Έτσι όπως το συζητούσαμε, πέσαμε ακριβώς πάνω στην ευκαιρία! Υπήρχε ένα μικρό μαγαζάκι στην περιοχή του Cihangir, στα μέτρα μας, τα οποία ήταν πολύ περιορισμένα και αναρωτηθήκαμε μήπως αυτό είναι που αναζητάμε!!! Μετά από ενάμιση χρόνο φάνηκε ότι ήταν πολύ σωστή η επιλογή μας.
Πώς προέκυψε η επωνυμία Kalimera Cihangir;
Π: Η επωνυμία στην αρχή ήταν από τα δύσκολα σημεία του εγχειρήματός μας… Η σκέψη και η συζήτηση για την επωνυμία του μαγαζιού οδηγήθηκε από μόνη της… Τι κάνουμε εμείς οι Έλληνες το πρωί; Πίνουμε το καφεδάκι μας και λέμε καλημέρα… Οπότε, με την σειρά μας θα λέγαμε στους κατοίκους της περιοχής Cihangir κάθε μέρα το πρωί την καλημέρα μας. Ένας επιπλέον λόγος που ονομάστηκε καλημέρα είναι ο εξής… Στην περιοχή Cihangir παλιά ζούσαν αποκλειστικά Έλληνες της Πόλης, οπότε η πιο διαδεδομένη λέξη στους Τούρκους είναι το καλημέρα. Επίσης, όταν μαθαίνεις ή έρχεσαι σε επαφή με μια άλλη χώρα, η πρώτη λέξη που μαθαίνεις είναι το καλημέρα. Με αυτήν την λέξη γίνεται αντιληπτό από όλους τους ανθρώπους της υφηλίου ότι πρόκειται για μαγαζί με Έλληνες ιδιοκτήτες κι ότι προσφέρει ελληνικά προϊόντα, καφέδες, παραδοσιακά γλυκά κι αλμυρά σνακς.
Ρ: Ένα βράδυ σκεφτόμασταν εκτός από το πως θα μπορούσαμε να οργανώσουμε το εγχείρημά μας καλύτερα, και το όνομα του καφέ… Μέσα στα πολλά ονόματα ήταν και το Kalimera Cihangir… Σκεφτήκαμε πως αφού θα ανοίγαμε πρωί το καφέ, και θα σερβίραμε τους καφέδες μας, πως θα υποδεχόμασταν τους πελάτες μας λέγοντάς τους καλημέρα… Έτσι λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη συμφωνήσαμε στην ονομασία του καφέ. Όσο περνάει ο καιρός, πολλοί πελάτες, Τούρκοι και τουρίστες, μπαίνοντας μέσα στο καφέ, μας καλημερίζουν έτσι… Άλλοι φωνάζουν περνώντας “Kalimera Cihangir”!
Πίνουν ελληνικό καφέ οι Τούρκοι;
Π: Φυσικά και πίνουν. Άλλοι ήδη γνωρίζουν τους ελληνικούς καφέδες, ιδιαίτερα τους κρύους, όπως είναι το frappe, το freddo κι η κρύα σοκολάτα. Προφανώς κάπου το δοκίμασαν και τους άρεσε. Ενθουσιάζονται που το ξαναβρίσκουν και μπορούν να το απολαύσουν στη χώρα τους. Άλλοι επιζητούν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, άλλοι πάλι είναι απλά περίεργοι…
Ρ: Οι Τούρκοι στην αρχή, επειδή είναι μαθημένοι στο τσάι, ήταν λίγο διστακτικοί στον καφέ. Άντε να πιούν έναν τουρκικό καφέ… Τώρα όμως, αφού έχουν δοκιμάσει, έχουμε μεγαλύτερη κατανάλωση στον φραπέ, το καπουτσίνο και το freddo, από ότι στο τσάι. Κάποιες φορές το Kalimera Cihangir θυμίζει Ελληνικό φοιτητικό στέκι, με τους Τούρκους φοιτητές από διάφορα Πανεπιστήμια της πόλης, που πίνουν το φραπεδάκι τους…
Ποιά πιάτα και γλυκά προτείνετε στους επισκέπτες σας και ποιά έχουν επιτυχία βάσει των προτιμήσεων των πελατών σας;
Π: Από τα αλμυρά πιάτα τους αρέσουν οι ελληνικές πίτες, και δη, η τυρόπιτα, η πρασόπιτα κι η κιμαδόπιτα. Κάποιες φορές προσφέρουμε ελληνικά πιάτα, όπως είναι το πλακί στο φούρνο, με το οποίο ξετρελαίνονται! Από τα παραδοσιακά γλυκά μεγάλη επιτυχία έχουν το γαλακτομπούρεκο, οι κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα, η καρυδόπιτα με παγωτό κι η φανουρόπιτα. Από τα μοντέρνα γλυκά οι επισκέπτες επιλέγουν κατά κόρον το cheesecake, το tiramisu, το γλυκό του ήλιου, το μωσαϊκό και το προφιτερόλ.
Ρ: Οι Τούρκοι πελάτες διαφέρουν από τους Έλληνες, οι οποίοι αγοράζουν π.χ. ένα ταψί γαλακτομπούρεκο. Οι πελάτες αγοράζουν μικρές ποσότητες, όπως ένα κομμάτι γαλακτομπούρεκο, μια καρυδόπιτα και 100 γραμμάρια κουραμπιέδες… Μπορώ να πω ότι τους αρέσουν όλα τα γλυκά μας, τα οποία είναι όλα φτιαγμένα αλά ελληνικά, με κέφι και μεράκι. Τους αρέσουν οι πίτες, οι τυρόπιτες, οι μπουγάτσες, το γαλακτομπούρεκο, η καρυδόπιτα, τα μελομακάρονα κι οι κουραμπιέδες…
Πώς αισθάνεστε που στο Kalimera Cihangir έχετε «κουβαλήσει» την βαριά και συνάμα υπέροχη κληρονομιά της ελληνικής παράδοσης και της κουζίνας;
Π: Είμαστε υπερήφανοι για την ελληνική κουζίνα μας, η οποία είναι πολύ εύγευστη και συγχρόνως πλούσια σε ποικιλία, σε όλες τις κατηγορίες φαγητών και γλυκών. Πιστεύουμε ότι η ελληνική κουζίνα ήταν αυτό το στοιχείο, που έλειπε από το χρώμα της Πόλης, είναι αυτό που ξυπνά τις όμορφες κι ένδοξες εικόνες του πάλαι ποτέ…
Με τον δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου
Ρ: Η αλήθεια είναι ότι το Kalimera Cihangir είναι αυτή τη στιγμή το πρώτο αποκλειστικά ελληνικό μαγαζί στην πόλη και μέσα από αυτό οι Τούρκοι και οι τουρίστες, που έρχονται από όλα τα μέρη της γης, γνωρίζουν την Ελλάδα και τους Έλληνες από κοντά… Αυτό για μας είναι πράγματι μια βαριά κληρονομιά… Ήρθα συνειδητά στην πόλη αυτή, την αγαπώ πολύ, αγαπώ τα πάντα εδώ, τους γείτονές μας, το άρωμα της πόλης, την γλώσσα και την κουλτούρα… Αυτό γίνεται αντιληπτό από όλους κι έχει ως αποτέλεσμα να μας δείχνουν κι εκείνοι με κάθε τρόπο ότι είμαστε δικοί τους άνθρωποι… Στην Κωνσταντινούπολη νιώθω τέτοια αγάπη κι αποδοχή, που δεν βίωσα δυστυχώς ποτέ στην πατρίδα μας… Δεν υπάρχει κάτι που να έχουμε χρειαστεί εδώ και να μην βρέθηκε κάποιος πρόθυμος να μας βοηθήσει… Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι σε ένα μεταβατικό στάδιο. Όλοι αμφιβάλλουν για εμάς και το αύριο της χώρας μας… Προσπαθούμε για ένα καλύτερο αύριο με πολλή δουλειά και θετική διάθεση. Η ανταμοιβή της δουλειάς μας είναι η αποδοχή του κόσμου… Ήρθαμε σε μια ξένη χώρα χωρίς να γνωρίζουμε κανέναν, χωρίς να έχουμε την βοήθεια κανενός και καταφέραμε σε μικρό χρονικό διάστημα να έχουμε το στίγμα μας σε μια πόλη, την οποία επισκεπτόμαστε σαν τουρίστες άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, με μόνο εφόδιο την αγάπη μας για το δεύτερο παιδί και των δυο μας, το Kalimera Cihangir. Το τόλμημα αυτό ήταν δύσκολο στην αρχή… Πρέπει να πιστεύεις δυνατά σε αυτό που πράττεις για να μπορέσεις να το στηρίξεις… Ήρθα εντελώς μόνη εδώ, γνωρίζοντας μόνο την Πηνελόπη. Έπρεπε να εξασφαλίσω το θέμα της διαμονής. Η Κωνσταντινούπολη είναι μια ακριβή χώρα, ειδικά δε, όταν αναγκάζεσαι να ζεις με τις λίρες που κερδίζεις… Έπρεπε, ακόμη, να προσπαθήσω να ανακαλύψω σε μια αχανή χώρα αυτά που χρειαζόμασταν για να διαμορφώσουμε το καφέ μας…Οι δικοί μου άνθρωποι μου έλεγαν να μην το κάνω. Όταν αντιλήφθηκαν μέσα από τα δικά μου μάτια αυτό που έβλεπα μπροστά μου, ότι ναι μεν έχω να ανέβω ένα δύσβατο και κακοτράχαλο βουνό, αλλά αυτό που βλέπω πίσω από αυτό είναι ένα καταπληκτικό τοπίο με χρώματα και μυρωδιές απερίγραπτες…, σήκωσαν τα χέρια ψηλά…! Έτσι, μάζεψα τα πράγματά μου από την Αθήνα κι ήρθα στην Κωνσταντινούπολη. Ενάμισης χρόνος πέρασε και νιώθω ότι κατάφερα να κερδίσω το στοίχημα, που έβαλα με τον εαυτό μου, να κερδίσω μια μεγάλη εμπειρία ζωής και να αποκαλύψω στους δικούς μου την εικόνα που έβλεπα πίσω από το βουνό!!!Τελικά, η ζωή είναι απρόσμενη κι επιφυλάσσει στιγμές ευτυχίας, που υπερβαίνουν τη φαντασία και τα όνειρα…
Το Kalimera Cihangir αποτελεί στέκι παγκοσμίου βεληνεκούς, καθότι το επισκέπτονται άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη. Πώς συναισθάνεστε για αυτό το γεγονός;
Π: Έρχονται άνθρωποι από όλο τον πλανήτη, καθώς η Κωνσταντινούπολη θεωρείται το σταυροδρόμι της ανατολής και της δύσης, ένα κράμα διαφορετικών πολιτισμών και χαρακτηρίζεται για την διαφορετικότητα και την πολυπολιτισμικότητά της. Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι έρχονται Τούρκοι κατά κύριο λόγο, αλλά κάποιες ιδιαίτερες ομάδες εξ αυτών, όπως Τούρκοι, οι οποίοι μαθαίνουν ελληνικά κι άλλοι, οι οποίοι επισκέφθηκαν την Ελλάδα κι είναι ενθουσιασμένοι με την κουλτούρα και τον πολιτισμό της. Επιπλέον, επειδή βρισκόμαστε δέκα λεπτά από την πλατεία του Ταξίμ, έρχονται πολλοί τουρίστες, οι οποίοι όταν καταλαβαίνουν ότι είμαστε Έλληνες, ενθουσιάζονται και κάποιοι μας μιλούν στα ελληνικά. Έρχονται Έλληνες της Πόλης, οι οποίοι μας εκφράζουν το εξής… «Επιτέλους ένα ελληνικό στέκι, όπου μπορούμε να μιλάμε ελληνικά και να συναντάμε Ελλαδίτες». Φυσικά έρχονται και Ελλαδίτες, οι οποίοι μένουν μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη, όπου έχουν τη χαρά να απολαύσουν καφέ αλά ελληνικά κι ιδιαίτερα τους κρύους καφέδες. Να μην ξεχάσω να αναφέρω τους φοιτητές, Τούρκους κι Έλληνες, που οι μεν παρασύρουν τους δε, κι αντίστροφα, οι οποίοι μας επισκέπτονται από κοντινά κι από μακρινά σημεία της Πόλης. Γίνεται μία τρομερή ζύμωση πολιτισμών. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας, ανταλλάσουμε απόψεις, αφουγκραζόμαστε απόψεις και διαδίδουμε την κουλτούρα μας. Έχει γίνει στέκι. Είναι το must σημείο αναφοράς της Κωνσταντινούπολης. Όποιος αγαπάει την Ελλάδα, τον πολιτισμό και την κουλτούρα της, θεωρεί αδιανόητο να μην περάσει από το Kalimera Cihangir.
Ρ: Πράγματι το Kalimera Cihangir το επισκέπτονται άνθρωποι από όλη την πλάση… Πολλοί από τους τουρίστες, παλιότερα είχαν επισκεφτεί την Ελλάδα, κάποιοι, δε, γνωρίζουν αρκετές ελληνικές λέξεις, νιώθουν πολύ εξοικειωμένοι με εμάς, τις γεύσεις και τους καφέδες που προσφέρουμε.
Ποιές ευρέως γνωστές και σημαντικές προσωπικότητες έχουν επισκεφθεί το Kalimera Cihangir;
Π: Έλληνες δημοσιογράφοι έχουν επισκεφθεί το Kalimera Cihangir, όπως ο Στέλιος Κούλογλου, ο Ανδρέας Ρομπόπουλος, που είναι ανταποκριτής του Mega, έχει εδώ την τοπική εφημερίδα «Ηχώ της πόλης» και το τοπικό ιντερνετικό ραδιόφωνο «Ηχώ της πόλης», ο Κωνσταντίνος Ζούλας, Τούρκοι ηθοποιοί, όπως ο Κaan Taşaner, τραγουδιστές, όπως η Dilek Sert Erdoğan, και πολλοί άλλοι.
Δοκιμάζουν οι Τούρκοι την ελληνική κουζίνα;
Π: Φυσικά, με μεγάλη προθυμία και χαρά. Ιδιαίτερα σε κάποιους, οι γεύσεις τους θυμίζουν τους τότε Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, όταν ζούσαν μαζί αρμονικά κι ο ένας αποδεχόταν την κουλτούρα του άλλου.
Με τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Ζούλο
Ρ: Οι Τούρκοι είναι πολύ ενθουσιασμένοι με την ελληνική κουζίνα. Στην περιοχή, όπου είναι το καφέ μας, ζούσαν παλιότερα πολλοί Έλληνες, γεγονός το οποίο έχει ως επακόλουθο οι γεύσεις να τους είναι πολύ γνώριμες. Χαρακτηριστικά, κάποιοι πελάτες, όταν τους προσφέρουμε κάποιο γλυκό, πριν το δοκιμάσουν, τρίβουν τα χέρια τους από χαρά, έρχονται ξανά, μας φέρνουν και φίλους τους, κάτι το οποίο μας γεμίζει ευχαρίστηση, κι αυτή είναι κατ’ ουσίαν η μεγαλύτερη απολαβή μας!
Ποιά είναι η άποψή σας για την γειτνίαση και τη φιλία των δυο λαών;
Π: Νομίζω ότι οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Σε πολλά μοιάζουμε και σε κάποια διαφέρουμε. Αυτά που μας χωρίζουν, άλλοι τα περνούν στα μυαλά των απλών ανθρώπων με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τα δυσάρεστα γεγονότα.
Ρ: Η άποψή μου είναι ότι αυτά που ενώνουν τους δυο αυτούς λαούς είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν κι αναφέρομαι πάντα στον απλό κόσμο…
Σας έχει περάσει η σκέψη από το μυαλό να επιστρέψετε στην πατρίδα;
Π: Κάποιες φορές ναι και κάποιες όχι. Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος των αποφάσεών μας γενικά εξαρτάται από τον οικονομικό τομέα. Αν εξαιρέσουμε αυτό, όπως και κάποιους άλλους παράγοντες, θα έλεγα όχι. Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι όποιος μεταναστεύει, πάντα βρίσκεται σε ετοιμότητα να μπορεί να ανταπεξέλθει στις ιδιαίτερες συνθήκες, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα του.
Ρ: Όταν ήρθα στην Κωνσταντινούπολη, η Πηνελόπη ήταν πολύ συγκρατημένη απέναντι στον λαό εδώ. Ανοίγοντας όμως το καφέ, βλέποντας την αγάπη και την συμπαράσταση, που μας δείχνουν, άλλαξε κι εκείνη την αρχική της εντύπωση. Δεν μιλάω για μένα, γιατί ήταν πολύ συνειδητή η επιλογή μου να έρθω εδώ. Άλλωστε, έχω ταξιδέψει πολλές φορές σε αρκετά μέρη της Κωνσταντινούπολης. Ο τρόπος που μας έχουν δεχτεί εδώ πραγματικά είναι υπέροχος. Τολμώ να πω ότι αν ένας Τούρκος άνοιγε ένα παρόμοιο κατάστημα στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν θα τον στηρίζαμε ,αλλά θα τον σαμποτάραμε κιόλας…
Πιστεύω πως ό,τι είχα να κάνω στην Ελλάδα, το έκανα. Μόνο αν με αναγκάσουν οι καταστάσεις, θα φύγω από εδώ. Και στην Ελλάδα δούλευα σκληρά και στην Κωνσταντινούπολη το ίδιο κάνω. Απλά εδώ κάνω αυτό που μου αρέσει κι είμαι ευτυχισμένη!!!!
https://el-gr.facebook.com/pages/Kalimera-Cihangir/382984451765054
Αγγελική Τριάντη
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη
