Ο Τάσος Θεοδωρακέας είναι ο Έλληνας καλλιτέχνης που σχεδίασε και δημιούργησε το μπρούντζινο γλυπτό που απονεμήθηκε εκ μέρους της Ελλάδας, στον Απόλυτο νικητή (Premio Assoluto 2013) στον εννιάχρονο Καθηγητή Πανεπιστημίου από την Ουκρανία, Vitalii Nechaiev, στις 16 Νοεμβρίου στην τελετή των Διεθνών Βραβείων στο Βατικανό.
Γεννήθηκε στην Ξάνθη και είναι κοσμηματοποιός. Υπήρξε αθλητής του σκι με διακρίσεις και παίζει πιάνο. Είναι παντρεμένος με την Όλγα Πετρίδου και πατέρας δυο κοριτσιών. Διδάσκει κόσμημα στο Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης & Παράδοσης στην πόλη του και είναι μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής των Διεθνών Βραβείων Giuseppe Sciacca στην Ελλάδα.
Γιατί ασχολείστε με τον εθελοντισμό και σε τι σας έχει προσφέρει έως σήμερα;
Με τον Γιάννη Σμαραγδή στην Πτολεμαίδα
Ο εθελοντισμός και η έννοια της προσφοράς ‘γοητεύει’… ειδικά αν είσαι ανήσυχο και ευαίσθητο άτομο. Μετά από κάθε δράση υπάρχει η ηθική ικανοποίηση ότι προσέφερες κι εσύ, είτε στον κοινωνικό είτε στον πολιτιστικό εθελοντισμό, κι αυτό προσωπικά με ευχαριστεί πάρα πολύ.
Απέκτησα πολλούς φίλους με κοινό σκοπό, δούλεψα ομαδικά και έμαθα πολλά πράγματα σε διάφορους τομείς, που πρέπει να τα υποστηρίξουμε ως Έλληνες και να τα διαδώσουμε.
Τι έχετε αποκομίσει από την εθελοντική ενασχόλησή σας με τα Διεθνή Βραβεία Giuseppe Sciacca;
Καταρχάς είναι μια μεγάλη προσπάθεια, που γίνεται για την ανάδειξη του πολιτισμού και της πατρίδας μας με τη συμμετοχή σημαντικών προσωπικοτήτων. Κάποια μηνύματα που προσπαθήσαμε να περάσουμε σε δυο πρόσφατες εκδηλώσεις στην Πτολεμαΐδα και στη Ρόδο είναι να αγαπήσουμε τις αρχαιότητές μας και να μην τις ξεπουλάμε, να καταλάβουμε το νόημα της φιλίας των λαών, να βοηθήσουμε το έργο νέων καλλιτεχνών και επιστημόνων.
Επίσης, ταξίδεψα, γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους, όπως τον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή, τον μουσικοσυνθέτη Μίμη Πλέσσα και από την παρέα τους ‘πήρα’ πολλά ως άνθρωπος. Όταν βλέπεις τέτοιους ανθρώπους να είναι εθελοντές, απλά εγώ αισθάνομαι υποχρέωσή μου να συμμετέχω.
Ήρθα σε επαφή με άλλους καλλιτέχνες, κοσμηματοποιούς και η ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών είναι πάντα χρήσιμη. Όταν βλέπεις τέτοιους ανθρώπους να είναι εθελοντές, απλά εγώ αισθάνομαι υποχρέωσή μου να συμμετέχω.
Πώς αισθάνεστε που δημιουργήσατε το γλυπτό για τον Απόλυτο Νικητή των φετινών Βραβείων;
Καταρχάς είναι μεγάλη μου τιμή που δημιούργησα αυτό το γλυπτό για τον Απόλυτο νικητή των φετινών Διεθνών Βραβείων Giuseppe Sciacca, τον 9χρονο Vitalii Nechaiev.
Με τον Μίμη Πλέσσα στη Ρόδο
H ιστορία του μικρού αγοριού από την Ουκρανία με συγκίνησε, γιατί είναι παιδί που μεγαλώνει σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες και σε μονογονεϊκή οικογένεια, ένα παιδί που μέχρι τα 3 του χρόνια ήταν κωφό και σήμερα είναι μια παγκόσμια διάνοια στην ιστορία, ένας Καθηγητής Πανεπιστημίου στο Bohdan Khmelnytskyy, στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Cherkasy (Ucraina). Είναι πρωτόγνωρη η αίσθηση να σχεδιάζω και να δημιουργώ ένα δώρο για ένα ιδιαίτερο παιδί εκπροσωπώντας τη χώρα μου σε μια παγκόσμια τελετή πολιτισμού και φιλίας στο Βατικανό.
Ποιός ο συμβολισμός του γλυπτού;
Σχεδίαζα αρκετές μέρες, ώστε να καταλήξω στο θέμα του γλυπτού. Εύχομαι το συμβολικό αυτό δώρο από την Ελλάδα να αποτελέσει ένα ταξίδι αγάπης για τον μικρό Vitalli, γιατί με πολλή αγάπη το δημιουργήσαμε. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον καλλιτέχνη Άγγελο Παπαζιάν για την συνεργασία του στην υλοποίηση του γλυπτού. Το μπρούτζινο γλυπτό για τον μικρό Vitalii είναι εμπνευσμένο από την Ελληνική μυθολογία. Τα φτερά συμβολίζουν το πρώτο ανοδικό πέταγμα στην γνώση και στην κορυφή. Ο πυρσός αναφέρεται στο φως της δημιουργίας και της αγάπης. Η σπειροειδής έλικα, που περιτυλίσσεται γύρω από τον πυρσό συμβολίζει το ταξίδι στην ελπίδα και στην χαρά της ζωής.
Δημιουργήσατε και τρία βραβεία ad memoriam;
Ναι, πρόκειται για πεσόντες στρατιωτικούς σε ειρηνευτικές αποστολές και για έναν απλό εθελοντή που σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να ‘προσφέρει’. Τα βραβεία ad memoriam παρέλαβαν οι οικογένειές τους. Έχασαν την ζωή τους προσφέροντας στην ανθρωπότητα. Ήταν υποχρέωσή μας να παραδώσουμε ένα ενθύμιο στους συγγενείς τους, ώστε να νιώσουν ότι οι άνθρωποί τους δεν έφυγαν χωρίς μνήμη και αναγνώριση από την κοινωνία όλων των πολιτών.
από την Αγγελική Τριάντη
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη
Νοέμβριος 2013
