Θλίψη και πένθος στην οικογένεια Γιαννακόπουλου. Δυόμισι μήνες μετά τον θάνατο του Κώστα Γιαννακόπουλου, τα ξημερώματα της Κυριακής (10/6) έφυγε από τη ζωή και ο μεγαλύτερος αδερφός του, Παύλος, ο άνθρωπος που αναγέννησε τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, οδηγώντας τον μαζί με τον αδερφό του Θανάση στην κατάκτηση έξι ευρωπαϊκών τροπαίων, 13 πρωταθλημάτων και 9 κυπέλλων Ελλάδας.
Εν έτη 1924, στην περίοδο της αβασίλευτης δημοκρατίας στην Ελλάδα, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποπειράται το επιχειρείν και ανοίγει ένα φαρμακείο, στην αρχή της οδού Πειραιώς. Είναι από τα πρώτα φαρμακεία της Αθήνας και ο δημιουργός του έχει ως κύριο ζητούμενο το να βοηθήσει τον συνάνθρωπο. Αυτός ήταν και ο λόγος της επιτυχίας που γνώρισε, από στόμα σε στόμα. Αρχικά, τον εμπιστεύτηκε η γειτονιά, μετά όλη η πόλη. Έχουμε μεταφερθεί σε μια εποχή που ο φαρμακοποιός παρασκεύαζε ο ίδιος τα προϊόντα που χορηγούσε. Μια εποχή που η κύρια ανάγκη των ανθρώπων που περνούσαν την πόρτα του, ήταν να βρουν μια λύση στο πρόβλημα τους -κάτι που δεν ήταν ιδιαιτέρως απλό.
Το 1929, ο Δημήτρης και η Κατερίνα Γιαννακόπουλου, αποκτούν το πρώτο τους παιδί, τον Παύλο. Δυο χρόνια μετά, έρχεται στη ζωή ο Θανάσης, ακολουθεί -μετά απο δυο χρόνια- ο Κώστας και μετά η Βασιλική. Και οι τέσσερις θα κουβαλούσαν πάντα στη ψυχή τους δυο φράσεις. Το “Αν δεις στο δρόμο σου μυρμήγκι, μην το πατήσεις. Μπορεί κάποτε να το χρειαστείς” του πατέρα τους και το “τον δουλευτή σου πλήρωνε και ψυχικά μην κάνεις”, την μητέρας τους. Δεν είχαν πολλά. Είχαν όμως, όσα χρειάζονταν και έτσι έμαθαν να εκτιμούν. Τα αγόρια, από πολύ νωρίς θα εκδηλώσουν έντονο ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο. Δεν προλάβαιναν να γυρίσουν από το σχολείο στο σπίτι, άλλαζαν και πήγαιναν στις λασπωμένες αλάνες (εκεί που σήμερα βρίσκεται το Γκάζι), για να παίξουν με τους φίλους τους. Φίλους που κράτησαν για το υπόλοιπο της ζωής τους, τους οποίους συναντούσαν τακτικά σε ταβερνάκια της περιοχής και θυμούνταν τα παλιά.
Οι καιροί ήταν δύσκολοι και ο πατέρας τους χρειαζόταν όλη τη βοήθεια που μπορούσε να έχει. Πολύ σύντομα λοιπόν, κάλεσε τους γιους του να συμβάλουν στο οικογενειακό τραπέζι. Εκείνοι, παράλληλα με τις σπουδές τους, φόρτωναν στις τσάντες τους τα δείγματα των φαρμάκων, πρωί πρωί και κινούσαν για να τα επιδείξουν σε όλους τους ενδιαφερόμενους. Ως πλασιέ. Από τότε, το βιολογικό τους ρολόι θα συνήθιζε να… χτυπά το ξημέρωμα. Ο οργανισμός τους θα συνήθιζε στην σκληρή δουλειά.
Ο Παύλος και ο Θανάσης θα φοιτήσουν στην Ανωτάτη Εμπορική και ο Κώστας θα γίνει Μηχανολόγος. Φοιτητές όντες, αναγκάζονται να απευθύνουν το ύστατο χαίρε στον πατέρα τους. “Για να κάνουμε την κηδεία του, είχαμε πάρει δανεικά”, είχε αποκαλύψει πριν δυο δεκαετίες ο Παύλος, ο οποίος στα χρόνια που περνά δίπλα στον πατέρα του, γίνεται εξπέρ. Ο τύπος στον οποίον πηγαίνουν όλοι, όταν θέλουν πληροφορίες για το όποιο φάρμακο.
Έχει φροντίσει να διαβάσει όλη τη διαθέσιμη βιβλιογραφία, έχει κάνει και την πρακτική του -στο φαρμακείο και ως πλασιέ. Χωρίς να καταλάβει (γιατί τον είχε συνεπάρει η διαδικασία, στο βαθμό που ξεχνούσε να φάει -το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μάθει περισσότερα), αποκτά όλα τα εφόδια που χρειάζεται για να αναλάβει την οικογένεια του (στη θέση του πατέρα του, ως πρωτότοκος), αλλά και να πάει την οικογενειακή επιχείρηση ένα βήμα πιο πέρα.
Ο ζήλος που έχει επιδείξει και οι γνωριμίες που έχει κάνει, τον βοηθούν να εξασφαλίσει αντιπροσωπείες πολλών μεγάλων ξένων παραγωγών φαρμάκου. Δεν ξέρει αγγλικά, ξέρει όμως τη δουλειά και έτσι γίνεται ο αποκλειστικός συνεργάτης κολοσσών του είδους (Roussel, Boots, Sigma Tau, Alcon, Merck, Jannsen και της ιαπωνικής Takeda), το 1971. Έχουν προηγηθεί έντεκα χρόνια από την απόφαση του να ιδρύσει την εταιρία ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ (με έδρα στη Σωκράτους και το σπίτι της οικογενείας να είναι στη Μάρνης -όπου μένει ακόμα ο Κώστας), με τις εξελίξεις να οδηγούν στην μετατροπή της σε ΑΕ και στη μετονομασία της, σε ΒΙΑΝΕΞ. Έχει μεσολαβήσει και μια άλλη κίνηση, άσχετη με τη φαρμακοβιομηχανία, που ωστόσο, αλλάζει άρδην την οικονομική κατάσταση της οικογενείας: η εισαγωγή της μπανάνας chiquita.
Βρισκόμαστε στην επταετία της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, περίοδος που απαγορεύεται η εισαγωγή μπανάνας και το εμπόριο, εντός των συνόρων. Αυτό που ίσχυε ήταν η άρση του εμπάργκο, κατά συγκεκριμένες χρονικές περιόδους που ωστόσο γίνονταν γνωστές σε ανύποπτο χρόνο -με διάταγμα του Υπουργείου Εμπορίου- και είχε μικρή διάρκεια.
Τότε, από τη στιγμή της παραγγελίας, χρειάζονταν δυο με τρεις μήνες, για την παραλαβή και εφ’ όσον οι εν δυνάμει εισαγωγείς δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν αν θα μπορούν να πουλήσουν το προϊόν -άμα τη αφίξει του- δεν έπαιρναν το ρίσκο.
Το πήρε ο Παύλος. Παρήγγειλε δυο φορτία, τα οποία παρέλαβε πάνω στην έκδοση διατάγματος και κάπως έτσι, το 1971 η Ελλάδα γνώρισε τις μπανάνες chiquita. Κάποιοι τον κατηγόρησαν πως είχε τις κατάλληλες πληροφορίες, για το πότε θα “ανοίξει” η αγορά. Πρόκειται ωστόσο, για μια εποχή που επιβράβευε όσους έπαιζαν με την τύχη, οπότε το ρίσκο ήταν μέρος της καθημερινότητας, με σειρά οικογενειών αλλάζει οικονομικό status, σε μια μέρα επειδή ευνοήθηκαν από την τύχη.
Ο Παύλος είχε δώσει (ας πούμε) 10 δραχμές, για την εμπορική εκμετάλλευση της chiquita. Ένα χρόνο αργότερα, πούλησε την αντιπροσωπεία στο ποσό των 10 εκατομμυρίων δραχμών (και πάλι το ποσό είναι ενδεικτικό). Με αυτά τα χρήματα, έγιναν οι συνεργασίες με τις ξένες εταιρίες και η μετατροπή της ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ σε ΒΙΑΝΕΞ. Το 1977 απέκτησε το πρώτο εργοστάσιο -στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, κατόπιν σχετικής απαίτησης των διεθνών συνεργατών, για παραγωγή των φαρμάκων τους στην Ελλάδα.
Η ανάπτυξη συνεχίστηκε και η εταιρία απέκτησε ως moto το “Ποιότητα στην Παραγωγή, Φροντίδα για τον άνθρωπο”. Για την ακρίβεια, επανέφερε στο προσκήνιο αυτό που είχε βοηθήσει τον αείμνηστο Δημήτρη Γιαννακόπουλο να ξεχωρίσει: τη βοήθεια προς το συνάνθρωπο. Μια από τις φράσεις που χρησιμοποιεί περισσότερο από άλλες ο πρωτότοκος ήταν “η φαρμακοβιομηχανία πρέπει να υποτάσσει τους οικονομικούς στόχους, στη βασική της προτεραιότητα που είναι φροντίδα του ασθενή”.
Απασχολημένοι με μια πολύ “γεμάτη” καθημερινότητα (ο Παύλος ήταν στη ΒΙΑΝΕΞ από τις 06.00 και επέστρεφε σπίτι του τα μεσάνυχτα, με τον Θανάση και τον Κώστα να εμφανίζονται μια με μιάμιση ώρα αργότερα, κάθε πρωί), οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι δεν είχαν χρόνο για κάτι άλλο. Και ουδέποτε είχαν εκφράσει τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Είχαν επικεντρωθεί στη ΒΙΑΝΕΞ και στην έτερη μεγάλη τους αγάπη: τον Παναθηναϊκό.
Τους τον σύστησε ο πατέρας τους -ο οποίος ήταν και Απόλλωνας, γιατί το φαρμακείο ήταν δίπλα στο γήπεδο- και… τον χρησιμοποιούσε ως τρόπο για να αριστεύουν στο σχολείο τα παιδιά (“του λέγαμε πως θα κάνουμε ό,τι θέλει, αρκεί μας πάει στο γήπεδο, την Κυριακή”, έχει πει, με τον αδελφό του Θανάση, να υπερθεματίζει, λέγοντας πως “επειδή ήμουν αριστούχος μαθητής, το μόνο που ζητούσαν από τον πατέρα μας ήταν να πάω γήπεδο. Μου έδινε λοιπόν, ένα ταλιράκι, πήγαινα στους όρθιους με 2.5 δραχμές, έπαιρνα μια γκαζόζα και δέκα καραμέλες”). Με ενεργή συμμετοχή από το 1972, ένα χρόνο μετά ο Παύλος εξελέγη μέλος του Παναθηναϊκού Συναγερμού, που διοικεί τον Ερασιτέχνη. Στις 25/5 του 1976, αναλαμβάνει γενικός αρχηγός και πρώτος αντιπρόεδρος.
Είχε ήδη εισέλθει εις γάμου κοινωνία, με τη Δέσποινα, με την οποία γνωρίστηκαν στον εργασιακό του χώρο, η οποία είχε γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια, φημιζόταν για την ευστροφία της, τον πλούτο τον γνώσεων της, ενώ μιλούσε τρεις γλώσσες. Άρα, κάλυπτε μια αδυναμία του. Το 1974 υποδέχονται στον κόσμο τον Δημήτρη.
Το 1979 είναι χρονιά-ορόσημο για τον Παύλο, καθώς διεκδίκησε την ηγεσία στο ποδόσφαιρο του Παναθηναϊκού. Εκείνη τη σεζόν, δημιουργήθηκαν οι ΠΑΕ και ως εκ τούτου το τμήμα ανεξαρτοποιήθηκε διοικητικά από τον ερασιτεχνικό σώμα. Όσοι τον γνωρίζουν χρόνια, εξηγούν ότι δεν επρόκειτο για ένα απλό ενδιαφέρον. Είχε “αρρώστια” με το ποδόσφαιρο. Ο Ερασιτέχνης επρόκειτο να ανακοινώσει σε ποιον θα δώσει την προεδρία της ποδοσφαιρικής ομάδας, στις 22.00. Έως τις 21.30 το απόλυτο φαβορί ήταν η οικογένεια Γιαννακόπουλου. Στις 21.45 νικητής της διαδικασίας είχε αναδειχθεί ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, με το ΔΣ να αναφέρει στη σχετική ανακοίνωση ότι “η προσφορά της Motoroil ήταν ευνοϊκότερη”.
Η όλη ιστορία στοιχίζει τόσο στον Παύλο, που εξαφανίστηκε για κάποιο διάστημα από τα κοινά των “πρασίνων”.Παρακολουθούσε την αγαπημένη του ομάδα, αλλά απείχε από τα επίσημα. Όχι για πάντα.
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (το 1981), αποφάσισε πως είχε έλθει η ώρα να πάρει ένα ακόμα ρίσκο. Η φήμη που κυριαρχούσε ήταν πως ο Γιώργος Γεννηματάς θα προχωρούσε στην κοινωνικοποίηση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας. Ότι είχε εμπνευστεί από τον Σαλβαδόρ Αλιέντε. Τον πρώτο Μαρξιστή πρόεδρο της Χιλής, χειρουργό στο επάγγελμα ο οποίος είχε διατελέσει Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας και ενέταξε την κλινική πρακτική, σε πλαίσιο οικονομικών και κοινωνικών παραμέτρων, που οφείλουν να συνυπολογιστούν για μια δημόσια πολιτική που στοχεύει στην επίλυση ευρύτερων προβλημάτων όπως η ανεργία, η παιδεία, η μισθοδοσία και η κοινωνική πρόνοια.
Πίσω στην Ελλάδα, η συντριπτική πλειοψηφία των φαρμακοβιομήχανων είχαν φοβηθεί πως η αλλαγή πλαισίου (η επέλαση του σοσιαλισμού) θα γίνει πραγματικότητα και άρχισαν να πουλάνε τις μετοχές τους. Ο Παύλος αγόραζε. Είχε διαβλέψει (ή ρισκάρει αν προτιμάτε) πως δεν θα γινόταν κάποιου είδους επανάσταση, στην Ελλάδα και κέρδισε. Έτσι, το 1983 επήλθε η συμφωνία με τον οίκο Merk & CO (εκ των μεγαλύτερων φαρμακοβιομηχανιών του κόσμου -είναι στο Νο7 της παγκόσμιας λίστας) ενώ αγόρασε τα εργοστάσια της Winthrop-Sterling (1983) και της Upjohn (1985).
Οι δουλειές πήγαιναν μια χαρά, οπότε το 1987 είχε έλθει η ώρα της επιστροφής στα κοινά του Παναθηναϊκού: στις εκλογές του Ερασιτέχνη. Έγιναν τον Ιούνιο, ανήμερα του προημιτελικού του αλήστου μνήμης Eurobasket -που διεξήχθη στο ΣΕΦ και κατέληξε στα χέρια μας-, με την Ιταλία. Τα μέλη κλήθηκαν να προσέλθουν στις κάλπες… τη ώρα του τζάμπολ. Οι κακοήθεις έλεγαν πως αυτό έγινε σκοπίμως από κάποιους που ήθελαν να κρατήσουν μακριά τον Παύλο. Η απάντηση της οποίας έτυχαν, ήταν η πληρωμένη.
Η προσέλευση ήταν τεράστια (διότι στον “Τάφο του Ινδού” είχαν τοποθετηθεί φορητές τηλεοράσεις) και ο Παύλος αναδείχθηκε πρόεδρος, παμψηφεί. Διετέλεσε πρόεδρος όλων των ερασιτεχνικών τμημάτων έως το 1997, ενώ την τελευταία πενταετία ήταν παράλληλα ηγέτης της ΚΑΕ.
Οι κυρίαρχες παιδικές αναμνήσεις του γιου του, είναι… πράσινες. “Όταν χάναμε, απαγορευόταν το φως στην πολυκατοικία που ζούσαμε εμείς, οι θείοι μου, τα ξαδέλφια μου. Όλοι. Ήμασταν στο σκοτάδι, όλες οι οικογένειες και γίνονταν συσκέψεις επί συσκέψεων, για τους λόγους της ήττας”, θυμήθηκε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος σε πρόσφατη συνέντευξη με τον πατέρα του. Στην ερώτηση “γινόταν να γλιτώσεις το μικρόβιο;” απάντησε “όχι. Πρέπει να μην έχεις συναίσθημα για να γλιτώσεις. Και δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς συναίσθημα”.
Άπαξ και έγινε πρόεδρος στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό ο Παύλος, άρχισαν και οι γνωστοί τοις πάσι τσακωμοί με τον αδελφό του, Θανάση. Άσπρο θα έλεγε ο ένας, μαύρο ο άλλος. Όχι για να μπερδέψουν τους δημοσιογράφους -συμπέρασμα που είχε προκύψει τις εποχές που έφταναν ο ένας μετά τον άλλον οι σταρ-, αλλά… γιατί τέτοιοι τύποι ήταν πάντα.
Διαφορετικοί, αλλά και ίδιοι ως προς την πάγια τακτική τους να επισκέπτονται την αδελφή τους, κάθε απόγευμα και να πίνουν μαζί ένα καφέ. Ό,τι είχε προηγηθεί. Ακόμα και ο χειρότερος διαπληκτισμός. Η Βασιλική λειτουργούσε πάντα ως… η Ελβετία τους, ο συνδετικός τους κρίκος. Τα παιδιά της, οι Κώστας και Δημήτρης Παναγούλιας εργάζονται ως οικονομικός διευθυντής και φαρμακολόγος στη ΒΙΑΝΕΞ. Ο Κώστας Γιαννακόπουλος ήταν υπεύθυνος για τα μηχανήματα και τις δημόσιες σχέσεις με το εξωτερικό. Ο απόλυτος άρχων των δημοσίων σχέσεων ήταν ανέκαθεν ο Παύλος. Όλα τα μέλη της φαμίλιας, πρόσφεραν τον οβολό τους για τον Παναθηναϊκό, που ήταν -με κάθε έννοια- οικογενειακή υπόθεση από πολύ νωρίς.
Η πρώτη απόφαση που πήρε (όταν πήρε στα χέρια του τα ηνία και μετά το 1992 που η ομάδα μπάσκετ αυτονομήθηκε από τον Ερασιτέχνη και έγινε ΚΑΕ) ήταν να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να κάνει πανίσχυρο τον Παναθηναϊκό. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Στην Ευρώπη. Ανεξάρτητα από το κόστος. Ο τεράστιος ενθουσιασμός τους είχε ως συνέπεια ουκ ολίγες μεγάλες κινήσεις. Δεν συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο, από το καλύτερο, ακόμα και αν τα εκατομμύρια που ξόδευε, δεν μεταφράζονταν σε κούπες.
Έκανε λάθη (κυρίως γιατί ήταν παρορμητικός, κάτι που όπως θα ομολογούσε ο Θανάσης “είναι στο DNA μας”, ενώ ήταν και ευκολόπιστος, από τον άκρατο ενθουσιασμό του), αλλά έμαθε από αυτά. Για παράδειγμα, όταν αρχικά μάζευε πολίτες από διάφορα μέρη του κόσμου στην Αθήνα, διαπίστωσε πως “δεν μπορούν να νιώσουν τι σημαίνει ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό” και άλλαξε τακτική -δημιουργώντας ελληνική βάση, με νεαρά παιδιά. Με τον Αλβέρτη, τον Οικονόμου, τον Μυριούνη, τον Χρυσανθόπουλο, τον Παναγιάννη και πολλούς άλλους που ακολούθησαν.
Αρχικά, είχε φέρει τον Έντγκαρ Τζόουνς (γνωστός ως “ελικόπτερο”), τον Αντόνιο Ντέιβις, τον Στόικο Βράνκοβιτς, τον Άριαν Κόμαζετς, τον Ζάρκο Πάσπαλ, τον Σάσα Βολκόφ, τον Ντίνο Ράτζα, τον Ζέλικο Ρέμπρατσα (και πλήθος άλλων ξεχωριστών παικτών), τους οποίους… συνόδευσε με ό,τι καλύτερο υπήρχε στην Ελλάδα. Από τον Νίκο Γκάλη ξεκίνησε ουσιαστικά, η αναγέννηση της ομάδας, με τους Γιαννάκη και Χριστοδούλου να φορούν επίσης την πράσινη φανέλα -μεταξύ πολλών άλλων.
Η αγορά του ΝΒΑ ήταν από τις αγαπημένες του (το 1987, ένα βράδυ που καθόταν στο Hilton με τον τότε προπονητή, Ρίτσαρντ Ντουξάιρ, του είχε πει “θέλω να μου φέρεις ένα μεγάλο όνομα από το ΝΒΑ” και όταν ο κόουτς ρώτησε “ποιον” του απάντησε “έναν που είδα στην τηλεόραση, στο All Star Game. Να δεις πώς τον είπε ο Συρίγος. Μα.. Ματζ…”, εννοούσε τον Μάτζικ Τζόνσον) και το 1995… συγκέντρωσε χιλιάδες κόσμου στο αεροδρόμιο, για την άφιξη του Ντόμινικ Ουίλκινς -δεδομένων των συνθηκών και τηρουμένων των αναλογιών, αυτός ήταν το μεγαλύτερο όνομα που είχε διασχίσει τον Ατλαντικό έως τότε.
“Το πρώτο ευρωπαϊκό στο Παρίσι, ήταν για εμάς η μεγαλύτερη χαρά που μπορούσε να γίνει για τον κόσμο του Παναθηναϊκού” είχε πει ο Παύλος Γιαννακόπουλος σε μια… αναδρομή στα ευρωπαϊκά της ομάδας, για να προσθέσει “είμαι ευτυχής που ο ΠΑΟ έφτασε εκεί και κατά δεύτερο λόγο που κάναμε τη μεγάλη μεταγραφή του Ντόμινικ Ουίλκινς. Αγωνιστήκαμε επί μήνες, κατ’ αρχάς να τον πείσουμε να έλθει στην Ελλάδα. Οι φίλοι του, δεν τον παρότρυναν. Τα καταφέραμε όμως, με την τρέλα και το πάθος που είχαμε να δείξουμε στον κόσμο τι μπορεί να προσφέρει ο Παναθηναϊκός στον ελληνικό αθλητισμό”.
Υπήρξαν και συμφωνίες που δεν έγιναν επίσημες. Η πιο γνωστή ήταν αυτή με τον Ντράζεν Πέτροβιτς, που καθορίστηκε από τη μοίρα. Εκείνη με τον Άρβιντας Σαμπόνις (τον είχε κλείσει ο ίδιος ο Παύλος, για δυο χρόνια και 2.5 εκατ. δολάρια, την εποχή που καθόταν στον πάγκο της ομάδας ο Κώστας Πολίτης), “χάλασε” από τρίτο παράγοντα.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας, έπειτα από τα πρώτα χρόνια ήταν πως “οι μεταγραφές είναι πάντα σαν τις γυναίκες που πρόκειται να γεννήσουν. Δεν ξέρεις δηλαδή, κάθε ενέργεια πού μπορεί να καθίσει”. Και η ομολογία ότι έχουν γίνει λάθη (¨άπειρα” κατά του ιδίου το ρηθέν), ήταν ο λόγος που ανακάλυψαν το πώς γίνεται σωστά η δουλειά. Μαζί με κάτι άλλο. “Είμαστε από τη Σπάρτη και έχουμε μάθει στη ζωή μας να παλεύουμε. Δεν τα βροντήξαμε σε πολύ δύσκολες στιγμές, δεν πιστεύω ότι θα το κάνουμε ποτέ”.
Από το 1992 έως το 1996, οι “πράσινοι” δεν είχαν καταφέρει να βρουν τον τρόπο να αναρριχηθούν στην κορυφή της Ελλάδας ή της Ευρώπης. Είχαν δυο αποτυχημένες προσπάθειες (σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα), με την πικρή γεύση να αποτυπώνεται σε ένα πρωινό, μετά τον ημιτελικό της Σαραγόσα, όταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος εθεάθη να κάθεται μπροστά στο ξενοδοχείο του Παναθηναϊκού -στα σκαλιά- με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του. Αν παραιτήθηκε της προσπάθειας; Φευ. Και τι έγινε; Το πρώτο ευρωπαϊκό έγινε (1996), όπως και το πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδος (1998), ως η εκκίνηση μιας μακροσκελούς λίστας. Τέτοιας που υποχρέωσε τη Euroleague να χαρακτηρίσει την ομάδα ως την πιο επιτυχημένη της τελευταίας 25ετιας.
“Με τη βοήθεια του κόσμου μας, καταφέραμε να προσφέρει ο Παναθηναϊκός στην Ελλάδα, ό,τι δεν είχε προσφέρει καμία άλλη ελληνική ομάδα έως τότε”. Ο κόσμος ήταν πάντα σημαντικός για τον Παύλο. Ήταν ο λόγος για τον οποίον έμαθε να ξεπερνά -διαρκώς- τα όρια.
Όσο αυξάνονταν και πλήθαιναν οι διακρίσεις, ο Παναθηναϊκός κατακτούσε μια ξεχωριστή θέση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και έγινε πόλος έλξης για τα μεγαλύτερα ονόματα που είχαν ασχοληθεί με το σπορ -για να δημιουργηθεί άλλη μια λίστα ξεχωριστών περιπτώσεων.
Το μεγαλύτερο παράσημο όλων ήταν πως ανέκαθεν είχε ανθρώπους που τον λάτρευαν ή τον σέβονταν. Δεν υπήρχε η κατηγορία των haters, κάτι που για την Ελλάδα αποτελεί πραγματική εξαίρεση σε έναν ενδεχομένως λίγο αρρωστημένο κανόνα. Έγινε αποδεκτός από όλους, για το πάθος του, αυτό που δεν “έχασε” ποτέ. Όσα χρόνια και αν πέρασαν.
Επί των ημερών του, ο ΠΑΟ είχε κατακτήσει τα 29 από τα 57 τρόπαια του συλλόγου -στην ιστορία του. Πιο αναλυτικά, έως το 2012 που αποσύρθηκε, ηγήθηκε έξι ευρωπαϊκών (1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011), ενός διηπειρωτικού (1996), 13 πρωταθλημάτων Ελλάδας (1997-98, 1998-99, 1999-00, 2000-01, 2002-03, 2003-04, 2004-05, 2005-06, 2006-07, 2007-08, 2008-09, 2009-10, 2010-11) και 9 κυπέλλων Ελλάδας (1993, 1996, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2012).
Παράλληλα βέβαια, δεν σταμάτησε να πηγαίνει στο γραφείο, στις 06.00. Απλά πρόσθεσε στην καθημερινότητα του και μια στάση στο γήπεδο, για να βλέπει την ομάδα. Να είναι δίπλα. Δεν ήταν όμως, μόνο δίπλα στους “πράσινους”.
Όπως μπορείτε να διαβάσετε στο site της ΒΙΑΝΕΞ, ως δήλωση του ιδίου “για να φτάσεις στην κορυφή, χρειάζεται να προσπαθήσεις. Να έχεις όραμα, αφοσίωση και πίστη”. Αυτό το τρίπτυχο ακολούθησε ως ηγέτης του Παναθηναϊκού, αυτό και ως ιδρυτής και πρόεδρος στη ΒΙΑΝΕΞ ΑΕ. Εταιρία που είχε το 1990 τζίρο 26.79 εκατ. ευρώ και το 2006 έφτασε τα 286.1 εκατ. ευρώ.
Το 1995 ίδρυσε τη θυγατρική ΒΙΑΝ ΑΕ, για τη διακίνηση γνωστών μη συνταγογραφούμενων φαρμακευτικών και παραφαρμακευτικών προϊόντων, το 1997 εξαγόρασε την Hoechst -έφτιαξε εκεί τα γραφεία της Κεντρικής Διοίκησης και το Κέντρο Διανομής των τελικών προϊόντων-, δυο χρόνια μετά έκανε τέσσερα τα εργοστάσια, το 2006 ίδρυσε την Eldrug (Ελληνικό Φάρμακο) SA -για την έρευνα επί της παραγωγής του πρώτου πρωτότυπου φαρμάκου που παρασκευάστηκε ποτέ στην Ελλάδα και την ανάπτυξη- και το 2013 συμφώνησε με την κινεζική εταιρία Lilly, την παραγωγή του αντιβιοτικού βανκομυκίνη, κατά 10 εκατ. τεμαχίων το χρόνο και την εξαγωγή στην Κίνα. Το 2008 μπήκε και στο πολυμετοχικό διοικητικό σχήμα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Δεν έχει φυσικά, πια την αρρώστια που είχε τη δεκαετία του ‘70.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή (ζωής) είχε βοηθήσει πολύ κόσμο. Ποτέ όμως, δεν θέλησε να πει κάτι επ’ αυτού. Προτιμούσε να αρκείται σε εκείνα τα τηλεφωνήματα (στη δεκαετία του ‘90) για να ενημερώσει τις εφημερίδες (ο ίδιος) πότε κυκλοφορούσαν τα εισιτήρια του επόμενου αγώνα ή ποια ήταν η επόμενη τεράστια, μεταγραφή. Δεκάδες είναι αυτοί που την έχουν “πατήσει”. Που πίστεψαν ότι κάποιος τους είχε κάνει πλάκα, στο τηλέφωνο. Όλοι οι “νέοι” εκείνης της εποχής, οι οποίοι έμεναν άναυδοι όταν ενημερώνονταν πως όντως είχαν μιλήσει με τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Και ναι, όντως εκείνος επέμενε να θέλει να μοιράζει τα καλά νέα, μόνος του.
Στις μεγαλύτερες κινήσεις που έχει κάνει και έχουν κυκλοφορήσει (από άλλους), ήταν αυτή του 1981, οπότε έδωσε όλο το πλάσμα αίματος στο νοσοκομείο “Τζάνειο”, στην τραγωδία της Θύρας 7. Είχε αναλάβει τα νοσήλια για τον Αττίλιο, αλλά και αυτά του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς. Αυτά και άλλα πολλά, τα έκανε για τη ψυχή του.
Το 2012 ανακοινώνει τη μεταβίβαση των μετοχών που είχε στην ΚΑΕ, στο γιο του Δημήτρη Γιαννακόπουλο (οραματίζεται τον εγγονό του, Παύλο ως τον επόμενο ηγέτη) και έκτοτε περιορίστηκε σε κάποιες -λίγες- εμφανίσεις, σε ματς της “τρέλας” του. Οι λόγοι ήταν σοβαροί. Και τον ξεπερνούσαν.
Τώρα, μπορείτε να καταλάβετε γιατί το βάπτισμα του κλειστού στη Λεωφόρο, με το όνομα του, ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει αυτή η ομάδα για τον άνθρωπο που την έκανε αυτή που είναι, σήμερα. Όλα τα άλλα, τα έκανε για να ανταποκριθεί στο όραμα που είχε: να κάνει τον Παναθηναϊκό μεγάλο στην Ευρώπη. Στην πορεία, κατάφερε να τον κάνει και οικογένεια.
Πηγή: sport24.gr
