Ρίο 2016, όλο το στάδιο παρακολουθεί αποσβολωμένο τον Λευτέρη Πετρόυνια στην εκτέλεση του προγράμματός του, ενώ τα ηχεία τον συνοδεύουν με τον «Ζορμπά».
‘’Ναι ρε φίλε!’’, ”Ναι ρε Ελλάδα!”, έπειτα από 12 χρόνια ο Λευτέρης δίνει στην ελληνική γυμναστική το πρώτο μετάλλιο. Το χρυσό μετάλλιο. Μέχρι στιγμής έχει κατακτήσει περισσότερα από 20 μετάλλια και παραπάνω από 30 διακρίσεις όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο δρόμος προς την κορυφή όμως δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα για τον χρυσό Ολυμπιονίκη. Η πορεία του είχε πολλές δυσκολίες, όλες όμως απέτυχαν να τον απομακρύνουν από την μεγάλη του αγάπη, τον αθλητισμό και συγκεκριμένα την ενόργανη γυμναστική.
1990, έρχεται στην ζωή ως τρίτο παιδί της καθόλου εύπορης οικογένειας του.. Ο μικρός Λεύτερης είναι ζωηρό παιδί. Κρύβει μέσα του μια υπερκινητικότητα που δεν ξέρει που να την διοχετεύσει. Οι κλειστοί τοίχοι του νηπιαγωγείου και του σπιτιού του τον πνίγουν. Έτσι, έπειτα από προτροπή της δασκάλας του προς τους γονείς του, μπαίνει για πρώτη φορά στο γυμναστήριο του Πανιωνίου σε ηλικία 5 ετών. Είχε περάσει νωρίτερα και απ΄το κολυμβητήριο, ενώ είχε σκεφτεί και το πατινάζ. Τίποτα όμως, δεν θύμιζε αυτόν τον μεγάλο χώρο με τα τόσα πολλά, διαφορετικά όργανα εκτόνωσης. Εκείνο τον τεράστιο παιδότοπο, όπως είχε φανεί στα παιδικά του μάτια.
Ξεκινάει, λοιπόν, αρχικά στο τμήμα των αρχάριων. Δοκιμάζοντας τα όλα!Ίππο, μονόζυγο, κρίκους. Την ημέρα που γιόρταζε τα 12 του γενέθλια, ο προπονητής του, του κάνει ίσως το σπουδαιότερο δώρο που είχε λάβει ποτέ του. Ένα δώρο που θα καθόριζε από εκείνη την στιγμή, όλη του την ζωή. Τον αφήνει να επιλέξει ό,τι αυτός θέλει. Η επιλογή των κρίκων απ΄τον Λευτέρη έγινε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Βγάζει ο ίδιος, απ΄ευθείας και τόσο αβίαστα ένα αυτοσχέδιο πρόγραμμα, κάνοντας ξεκάθαρο σε όσους δεν το είχαν ακόμη συνειδητοποιήσει το μεγάλο ταλέντο του.
Τα επόμενα χρόνια της ζωής του, μοιάζουν στρατευμένα. Φυλακισμένος στο λούκι των αθλητών δεν σταματάει να κερδίζει συνεχώς μετάλλια στα Πανελλήνια πρωταθλήματα, γεγονός που τον κάνει αξιοθαύμαστο σε όλους. Ο Λευτέρης όμως θαύμαζε τους συμμαθητές του περισσότερο. Τις Κυριακές και τις γιορτές που εκείνοι ζούσαν, εκείνος έκανε προπονήσεις, δεν πήγαινε σε πάρτι γενεθλίων, δεν είχε χρόνο να παίξει ποδόσφαιρο στις αυλές, δεν ζούσε την ανεμελιά της ηλικίας του.
Σε ηλικία 14 χρονών, όντας μαθητής της Γ΄ γυμνασίου αντιδράει και επαναστατεί. Έχει κουραστεί απ΄τις ατελείωτες ώρες προπονήσεων και ταυτόχρονα ένας τραυματισμός που είχε υποστεί στους αγκώνες του γίνεται η αφορμή του ξεσπάσματος του. Τέλος η ενόργανη. Τέλος οι κουραστικές και απεριόριστες προπονήσεις. Ήθελε να ζήσει όσα στερούταν ως έφηβος. Απ΄τα πρώτα πράγματα που κάνει, ήταν να αγοράσει ένα μηχανάκι, που ως τότε ήταν κάτι απαγορευμένο, εφόσον θα μπορούσε οποιαδήποτε στιγμή να χτυπήσει και να χάσει προπονήσεις. Τα 3 χρόνια που ακολουθούν, γίνεται ένας άλλος άνθρωπος, ένας άλλος Λευτέρης. Κάνει αλητείες, βγαίνει, διασκεδάζει, ζει όπως οι συνομήλικοι του. Αφήνοντας πίσω του τις πιέσεις, το άγχος,την πειθαρχία.
Απ΄τα χρόνια αυτά της επανάστασης του βρίσκει κάτι θετικό. Προκειμένου να εκτονώνει την ενέργεια του ασχολήθηκε με το παρκούρ, το οποίο τώρα διδάσκει στο σύλλογο «Ολυμπιακή Φλόγα».
Η επιστροφή στο γυμναστήριο ήρθε μάλλον αβίαστα. Το 2007,ο Λευτέρης Πετρούνιας, προκειμένου να βρει ξανά τον εαυτό του, αποφασίζει να επιστρέψει στην ενόργανη.Το αρχικό του κίνητρο ήταν οι σπουδές. Να μπει δηλαδή, στην εθνική ομάδα, να λάβει μέρος στους Πανευρωπαϊκούς, να κερδίσει μια θέση στην οχτάδα και να διεκδικήσει μ΄αυτόν τον τρόπο την εισαγωγή σε κάποια σχολή χωρίς εξετάσεις. Μετά όμως από τόσα χρόνια απουσίας,τα πράγματα για αυτόν δεν ήταν εύκολα.
Οι περισσότερες πόρτες έμειναν κλειστές. Κόντρα σε όλη αυτή την αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του, έρχεται το 2010 ο Δημήτρης Ράφτης. Δέχεται να τον αναλάβει και το επόμενο κιόλας πρωί ξεκινάει τις προπονήσεις. Όλα ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα απ΄την τελευταία φορά. Με το πρότυπο του Ιωάννη Μελισσανίδη να κυριαρχεί πάντα στο μυαλό του, οι κρίκοι γίνονται ξανά αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.
Σήμερα σε ηλικία 27 χρονών και μ’έναν οργανισμό ιδιαίτερα επιβαρυμένο, αποδεικνύει σε όλους ότι το σημαντικότερο για να πετύχεις τους στόχους σου είναι η πίστη και η καθαρή ψυχή. Χαρακτηρίζεται ως ο Μίδας των κρίκων, αφού η αρμόδια επιτροπή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας έδωσε το όνομα του σε μια άσκηση στους κρίκους, την οποία ο Λευτέρης εκτέλεσε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σόφια της Βουλγαρίας με βαθμό δυσκολίας Ε.
Όπως έχει δηλώσει κάθε μετάλλιό του το αφιερώνει στον Πατέρα του, που έχει φύγει απ΄την ζωή και αποτελεί το έναυσμα του για κάθε επόμενη νίκη.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας παραμένει το ιδανικό πρότυπο θέλησης και ψυχής. Οι διακρίσεις του και τα χρυσά μετάλλια δεν σταματάνε σ’όλες τις μεγάλες διοργανώσεις της τελευταίας τριετίας. Στους Ολυμπιακούς αγώνες, στα παγκόσμια πρωταθλήματα και στους Ευρωπαϊκούς αγώνες. Έχει προσφέρει και θα συνεχίσει να προσφέρει πολλά στον χώρο του αθλητισμού, αφού όπως ο ίδιος έχει δηλώσει θα συνεχίζει να αγωνίζεται μέχρι τα χέρια του και μόνο να τον εγκαταλείψουν, καθώς η ψυχή του δεν πρόκειται να σταματήσει να αγωνίζεται για την Ελλάδα ποτέ.!
Γράφει η Μαργεντίνα Τσατσοπούλου
