Ο Ορέστης Πολίτης είναι ένας επιτυχημένος προγραμματιστής, που περνά μια ήσυχη ζωή με τη γυναίκα και την κόρη του σε ένα σπίτι στο κέντρο της πόλης. Κάποια στιγμή δέχεται μια αναπάντεχη πρόσκληση από τα παλιά. Ένα σκοτεινό παρελθόν αρχίζει να ξετυλίγεται, με «απαγορευμένες» μνήμες, τραυματισμένους έρωτες, θαμμένες υποθέσεις
και γεγονότα δραματικά, για τα οποία κανείς στην οικογένειά του δε γνωρίζει το παραμικρό.
Τα πρόσωπα που ζουν και κινούνται γύρω του έχουν και εκείνα τον δικό τους επτασφράγιστο κόσμο: φίλοι, γείτονες και συγγενείς, όλοι τους κρύβουν κάτι, ενώ τα μυστικά τους δημιουργούν σταδιακά ένα μείγμα έτοιμο να εκραγεί. Όταν κάποτε συμβαίνει αυτή η έκρηξη, οι μάσκες πέφτουν και μια σειρά από «υπόγειες» πραγματικότητες βγαίνει στο φως: ιστορίες πάθους, έρωτα, τρομοκρατίας, βίας, εκδίκησης, ενοχών και προδοσίας, που κανείς δε θα υποψιαζόταν ότι θα μπορούσαν να κρύβονται σε ένα «αθώο» διαμέρισμα. Γιατί πίσω από τέσσερις τοίχους τίποτα δεν είναι εκείνο που φαίνεται. Ή εκείνο που αφήνουν οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας να φανεί.
Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτης
Ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης «ομολογεί» για το νέο του μυθιστόρημα «Μπορείς να κλάψεις μες στο νερό;»
Γιατί επιλέξατε τον τίτλο αυτό; Το κλάμα είναι εγκλωβισμένη μορφή έκφρασης;
Μια καλή ερώτηση! Ενώ η φράση πέφτει εντελώς τυχαία στο βιβλίο και ο μη “υποψιασμένος” αναγνώστης δύσκολα θα κάνει άμεσα τον συνειρμό… συνοψίζει ένα δίπολο που ουσιαστικά αντανακλά την ουσία του βιβλίου: την κάθαρση – λύτρωση από το παρελθόν, αλλά και το «κρυφό κλάμα» (ένα κλάμα που συντελείται σε άλλο στοιχειό, και μοναχικά) για τον φέροντα φόβο του σήμερα.
Ποιο είναι εκείνο το σημείο στο βιβλίο σας…με το κορυφαίο συναισθηματικό κρεσέντο;
Δεν είναι ένα, είναι πολλά. Το βιβλίο είναι βιβλίο χαρακτήρων. Θέλω να πω πως έχει γίνει πολύ δουλειά στον καθένα. Ο κάθε χαρακτήρας είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Έτσι οι εκάστοτε συγκρούσεις ή επαφές τους δημιουργούν αναφλέξεις που συχνά είναι πολύ έντονα συναισθηματικά φορτισμένες. Άλλες φορές αυτό θα γίνει άμεσα, δηλαδή οι χαρακτήρες εκφράζονται στον απόλυτο σχεδόν βαθμό, ενώ άλλες φορές – κι αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον – τα κρατάνε μέσα τους και όταν έρχεται η ώρα οι συγκρούσεις ξεσπούν ως μεταθέσεις. Όπως άλλωστε γίνεται και στη ζωή.
Πρέπει ο άνθρωπος να ανακαλεί το παρελθόν (εννοώ κολλήματα – πισωγυρίσματα) ή να πορεύεται με νέα δεδομένα χωρίς να επιστρέφει σε ό,τι οδυνηρό;
Κάποια στιγμή όταν το παρελθόν τον αρπάζει από το γιακά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εδώ έχουμε μια τέτοια περίπτωση. Ο ήρωας έχει επιλέξει τη λήθη – την απόλυτη λήθη – μέχρι που το παρελθόν τον «επισκέπτεται». Και μιλάμε για ένα τόσο κρίσιμο και άγριο παρελθόν που δεν γίνεται να μην πάρει θέση. Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν στον παρόντα χρόνο, άρα δεν έχουμε «νοσταλγίτιδες» και τέτοια. Έχουμε πράξεις. Γεγονότα, δράσεις, συγκρούσεις. Το παρελθόν δεν μπορείς να το σβήσεις, μπορείς όμως να το μετασχηματίσεις, να το φέρεις εντός σου με χάρη. Ακόμα κι αν είναι οδυνηρό μπορείς να το έχεις αφομοιώσει και να αντλείς από εκείνο την γνώση και την σοφία του τι δεν πρέπει πια να κάνεις.
Εσείς σε ποια φάση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Έχοντας περάσει μια από τις πιο οδυνηρές χρονιές της ζωής μου με ένα πρόβλημα υγείας που με ταλαιπώρησε όλο το χρόνο και ό,τι συνακόλουθο έφερε αυτό, είμαι ευτυχής που πλέον τελειώνει και μπαίνω στον επόμενο χρόνο υγιής και καλά. Ό,τι περνάει κανείς τον πλουτίζει, μαθαίνεις, πας κόντρα στις σιγουριές σου. Και στην τελική βλέπω μόνο τα θετικά. Δόξα τω θεώ, υπήρξαν πολλά! Πάμε για άλλα λοιπόν. Όσο κι αν το περιρρέον κλίμα είναι αυτό που όλοι ξέρουμε, παρόλα αυτά εκτός από την αντιμετώπιση του, έχουμε υποχρέωση να βελτιώνουμε όσο γίνεται περισσότερο τον εαυτό μας και ποτέ να μην επαναπαυόμαστε. Διότι ως γνωστόν η ασφάλεια είναι το μεγαλύτερο παραμύθι. Δεν υπάρχει ούτε στην φύση ούτε κανείς μπορεί να στην εγγυηθεί. Έσω έτοιμος λοιπόν, για τα πάντα, πάντοτε. Με ηρεμία όμως, ψυχραιμία και δύναμη.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη
Ο Αλέξης Σταμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και έκανε μεταπτυχιακά Αρχιτεκτονικής και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Έχει γράψει είκοσι ένα βιβλία (μυθιστορήματα, διηγήματα, βιβλίο για παιδιά, νουβέλες, ποίηση).
Το πρώτο του μυθιστόρημα, Ο έβδομος ελέφαντας (1998), εκδόθηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Το Μπαρ Φλωμπέρ (πρώτη έκδοση, 2000) εκδόθηκε στη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Σερβία. Η Αμερικάνικη φούγκα (2006) κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών και εκδόθηκε στις ΗΠΑ. Η Μητέρα Στάχτη (2005) εκδόθηκε στις ΗΠΑ και στην Τουρκία. Το πρώτο του παιδικό μυθιστόρημα, Ο Άλκης και ο λαβύρινθος (2009), τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Για τη δεύτερη ποιητική συλλογή του, Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων (2003), του απονεμήθηκε το 1994 από το Δήμο Αθηναίων το Πρώτο Βραβείο Ποίησης στη μνήμη Νικηφόρου Βρεττάκου. Ποιή¬ματά του έχουν μεταφραστεί στη Μεγάλη Βρετανία.
Ο μονόλογός του Τελευταία Μάρθα παίχτηκε το 2008 στο «Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας». Δυο μονόλογοί του με τίτλο Γένεση ανέβηκαν το 2009 στο «Θέατρο Χώρα». Το θεατρικό του έργο Δακρυγόνα παρουσιάστηκε το 2010 στο «Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας», όπου το 2012 ανέβηκε και το θεατρικό του Σκότωσε ό,τι αγαπάς.
Έχει αντιπροσωπεύσει πολλές φορές την Ελλάδα σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια και διδάσκει Δημιουργική Γραφή στο Κολλέγιο Αθηνών-Ψυχικού και στο Μουσείο Ηρακλειδών.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη
Δημοσιογράφος – Επικοινωνιολόγος
