Ο Pablo Emilio Escobar Gaviria, γεννήθηκε το 1949 στο Rionegro της Κολομβίας, και μεγάλωσε στο Medellin. Από νεαρή, σχετικά, ηλικία είχε μπει στον κύκλο των παρανόμων, πουλώντας λαθραία τσιγάρα ή κλέβοντας μηχανάκια.
Όμως, για τον Pablo Escobar, αυτό δεν ήταν αρκετό, ήθελε να τον σέβονται και να τον φοβούνται και αφού εκείνη την εποχή δεν υπήρχε καρτέλ διακίνησης κοκαΐνης, αποφάσισε να χτίσει το δικό του, από το μηδέν. Το 1975, ξεκίνησε η ανάπτυξη του δικτύου διανομής κοκαΐνης, άλλοτε με φορτηγά που περνούσαν μέσα από σκοτεινά τούνελ και άλλοτε με ένα περίπλοκο δίκτυο πτήσεων σε Panama και Miami. Η εγκληματική οργάνωση του Escobar, ονομάστηκε Cartel de Medellin.
Σιγά σιγά η επιχείρηση του Escobar, άρχιζε να ακμάζει και εξήγαγε 70 με 80 τόνους κοκαΐνης στις Η.Π.Α μηνιαίως. Το Cartel de Medellin, γινόταν μια από τις πιο υπολογίσιμες δυνάμεις στο χώρο του λαθρεμπορίου και φημολογείται πως το εισόδημα του Escobar, όταν το Cartel του ήταν στο ζενίθ της επιτυχίας του, άγγιζε τα 20δις δολάρια το χρόνο, κάνοντάς τον έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη, και το Cartel του ήλεγχε το 80% της παγκόσμιας αγοράς κοκαΐνης.
Οι πιστοί στρατιώτες του Don Pablo
Ο λεγόμενος και El Patron (το αφεντικό) είχε ένα κύκλωμα ανθρώπων γύρω του, που λειτουργούσαν ως προσωπική φρουρά εκείνου και της οικογένειάς του, αλλά και ως εκτελεστικά όργανα. Τα πρόσωπα αυτά ονομάζονται Sicarios, και έκαναν τα πάντα για τον Don Pablo. Εκτελούσαν πολιτικούς, αστυνομικούς, δικαστές και όποιον είχε το θράσος να βρεθεί στο δρόμου του Patron. Υπάρχει η φήμη πως ο Escobar, είχε τιμοκατάλογο ανάλογα με το βαθμό του αστυνομικού και πλήρωνε τους Sicarios ανάλογα.
Ο επικεφαλής των πληρωμένων δολοφόνων του Escobar, ήταν ο Dandeny Munoz Mosquear και ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο «La Quica», ο αριθμός των ανθρώπων που είχε δολοφονήσει, παραμένει άγνωστος. Ανάμεσα στα θύματα του ήταν αστυνομικοί, μέλη του Medellin Cartel και μέλη του Cali Cartel.
Στο στενό κύκλο του Escobar ανήκε και ο John Jairo Velasquez, ή αλλιώς Popeye, όνομα που το δόθηκε κατά τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό της Κολομβίας επειδή έμοιαζε με τον εμβληματικό ναύτη που όλα τα παιδιά αγάπησαν. Ο αριθμός των δολοφονιών στις οποίες πήρες μέρος ανέρχεται στις 3.000. Ο Velasquez, έχει παραδεχτεί πως ήταν αυτός που τράβηξε τη σκανδάλη σε 257 δολοφονίες και ήταν η ηγετική φιγούρα υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων, ένας εξ αυτών ήταν κι ο Andres Pastrana Arango, Κολομβιανός πολιτικός του κόμματος των Συντηρητικών, που το 1998 εκλέχθηκε Πρόεδρος της Κολομβίας.
Η (σύντομη) πολιτική καριέρα του Escobar
Ο Pablo Escobar, έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη φτώχεια και όταν έγινε ηγέτης του Medellin Cartel, απέκτησε φήμη, σεβασμό, χρήματα και οι εχθροί του τον φοβόντουσαν. Έχαιρε την αγάπη των φτωχών της γειτονιάς που μεγάλωσε και τους επισκεπτόταν συχνά για να τους δείξει πως η δύναμη και ο πλούτος δεν τον άλλαξαν, ήθελε να δείξει πως είναι ένας από αυτούς. Η προεκλογική του εκστρατεία, άρχισε από τις φτωχογειτονιές, εκεί που άνθρωποι δεν είχαν χρήματα ούτε για τα απολύτως απαραίτητα και εκεί που τα παιδιά έπαιζαν σε σκουπιδότοπους.
Το 1982, ο Pablo του λαού, εκλέγεται μέλος του Κογκρέσου, όμως η πορεία του ως πολιτικός θα σταματήσει άδοξα. Η, τότε, νέμεσις του Escobar ήταν ο Rodrigo Lara Bonilla, Υπουργός Δικαιοσύνης της Κολομβίας. Ο Bonilla, ήξερε πως ο πλούτος του Escobar δεν είχε αποκομιστεί με νόμιμο τρόπο και στην ολομέλια του Κογκρέσου, τον κατηγόρησε για εμπορία ναρκωτικών και για σχέσεις με το Medellin Cartel. Το 1977, ο Escobar είχε συλληφθεί στο Medellin και η φωτογραφία της σύλληψης του χρησιμοποιήθηκε από τον Bonilla, με αποτέλεσμα ο Escobar να διωχθεί από το Κογκρέσο.
Ο Don Pablo, τότε ένιωσε να απειλείται η τιμή του. Θεώρησε άδικο τον διωγμό του από το Κογκρέσο. Είχε έρθει η ώρα τη σκυτάλη να πάρουν οι Sicarios. Στις 30 Απριλίου του 1984, η αυτοκινητοπομπή που μετέφερε τον Υπουργό Δικαιοσύνης και πολέμιο των ναρκωτικών, Rodrigo Lara Bonilla, δέχεται επίθεση από ένοπλους μηχανόβιους και ο Bonilla πέφτει νεκρός.
Η συμφωνία της έκδοσης προς τις ΗΠΑ
Η κυβέρνηση της Κολομβίας είχε δεχθεί πολλά πλήγματα από τους άντρες που κινούσαν τα νήματα του εμπορίου κοκαΐνης. Η Κολομβία ήταν συνεχώς σε μια κατάσταση πολέμου. Από τη μια πλευρά η αστυνομία, η κυβέρνηση και το Search Bloc και από την άλλη τα Cartel που δωροδοκούσαν αστυνομικούς, πολιτικούς και δικαστές, και στη μέση του πεδίου μάχης, κρατούνταν «όμηροι» οι πολίτες της Κολομβίας.
Η Κυβέρνηση της Κολομβίας, βάζει σε κίνηση διαδικασίες ώστε να ψηφιστεί νόμος που επιτρέπει την έκδοση κρατουμένων στις ΗΠΑ. Μια τέτοια κίνηση θα ήταν καταστροφική για τα Cartel, καθώς δεν θα μπορούσαν να δωροδοκήσουν το Αμερικανικό δικαστικό σύστημα, με αποτέλεσμα να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής του σε φυλακή των ΗΠΑ. Ο Escobar ήταν έξαλλος, και σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει μοχλό πίεσης προς την Κυβέρνηση της Κολομβίας, βρίσκει κοινό τόπο με τους υπόλοιπους ναρκοβαρόνους και γεννιούνται οι Los Extraditables στις αρχές του 1980. Το μότο τους ήταν απλό : «Προτιμούμε ένα τάφο στην Κολομβία παρά μια φυλακή στις ΗΠΑ». Η οργάνωση είχε επικεφαλής τον Pablo Escobar και οι συνεργάτες του ήταν οι, Fabio Ochoa Vasquez και Gonzalo Rodriguez Gacha.
Οι Extraditables ήταν αδίστακτοι, έφτασαν στα άκρα για να προστατεύσουν τα συμφέροντα τους. Η σκανδάλη τους πλέον είχε στραφεί και προς τον Τύπο, και πιο συγκεκριμένα στην εφημερίδα El Espectador, όπου στις 17 Δεκεμβρίου του 1986, άνθρωποι του Escobar δολοφόνησαν εν ψυχρώ, τον διευθυντή της εφημερίδας, Guillermo Cano Isaza. Η El Spectador, συνέχισε να γράφει κατά των Cartel και των ναρκωτικών και στις 2 Σεπτεμβρίου του 1989, απέναντι από τα γραφεία της εφημερίδας, είχε τοποθετηθεί βαν που περιείχε εκρηκτικό μηχανισμό. Η βόμβα εξερράγη, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν 83 άνθρωποι και ένας να χάσει τη ζωή του.
«Hotel Escobar»
Σε μια ύστατη προσπάθεια να αποφύγει την έκδοση στις ΗΠΑ, ο Don Pablo, έρχεται σε συμφωνία με την Κυβέρνηση της Κολομβίας. Μέρος της συμφωνίας ήταν, η παράδοση του προς τις Αρχές και η πενταετής φυλάκιση του. Το σωφρονιστικό ίδρυμα που τον φιλοξένησε ονομάστηκε La Catedral και είχε χτιστεί σύμφωνα με τις προδιαγραφές που είχε ορίσει ο Pablo. Η Κυβέρνηση της Κολομβίας, τον ήθελε τόσο πολύ σε ένα μέρος που θα μπορούσε να το προσέχει που τον άφησε να διαλέξει μέχρι και τους φρουρούς. Βέβαια, οι επιχειρήσεις του Escobar και η διακίνηση της κοκαΐνης στις ΗΠΑ συνεχίστηκε κανονικά ακόμα και όσο ήταν υπό κράτηση. Η «φυλακή», διέθετε, γήπεδο ποδοσφαίρου, μπαρ, τζακούζι, ακόμη και τηλεσκόπιο.
Η μεγάλη απόδραση
Τον Ιούλιο του 1992, η Κυβέρνηση προσπάθησε να μεταφέρει τον Escobar και τους συγκρατούμενους του (όλοι μέλη του Cartel), σε μια στρατιωτική φυλακή. Όταν ο Escobar, αντιλήφθηκε το σχέδιο του Στρατού, το έσκασε από τη φυλακή και πλέον ήταν ο νούμερο ένα καταζητούμενος.
Το τέλος του Τσάρου της κοκαΐνης
Από τον Ιούλιο του 1992 μέχρι το Δεκέμβριο του 1993, ο Pablo Emilio Escobar Gaviria, καταζητούταν από τις Αρχές της Κολομβίας και των ΗΠΑ. Η ομάδα παρακολούθησης τηλεπικοινωνιών δούλευε πυρετωδώς για να εντοπίσει τον άνθρωπο που κράτησε για χρόνια την Κολομβία όμηρο του εμπορίου ναρκωτικών. Το Search Bloc χτένιζε κάθε δρόμο και κάθε σοκάκι του Medellin και δεν θα σταματούσε μέχρι να τον βρει. Η ομάδα παρακολούθησης με επικεφαλής τον Hugo Martinez, εντόπισε τον Escobar να κρύβεται στην γειτονιάα Los Olivos, μαζί του ήταν ο σωματοφύλακας του, Alvaro Aguero, γνωστός και ως «El Limon». Στην προσπάθεια τους να διαφύγουν της σύλληψης, άνοιξαν πυρ κατά του Search Bloc και ακολούθησε ανθρωποκυνηγητό πάνω στις ταράτσες σπιτιών. Η τύχη τους είχε τελειώσει, και οι δύο πέφτουν νεκροί από τα πυρά αστυνομικών. Τελικά ο Pablo Escobar, πήρε ένα από τα πράγματα που ήθελε, τάφο στην Κολομβία.
Γράφει ο Γιώργος Μαράτσης
