Η Αττική βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία: να καταστεί ένα παγκόσμιο κέντρο υπηρεσιών με έμφαση τον τουρισμό, την παιδεία, τον πολιτισμό, τη ναυτιλία.
Οι αυξητικές τάσεις στον τουρισμό, οι μεγάλες επενδύσεις, οι γεωστρατηγικές εξελίξεις δημιουργούν προϋποθέσεις για μια περίοδο μεγάλης ανάπτυξης για την Αττική.
Όμως, δεν μπορούμε να επαναπαυτούμε στους καλούς οιωνούς.
Γιατί και άλλες φορές η περιφέρειά μας βρέθηκε μπροστά σε μεγάλες αναπτυξιακές ευκαιρίες, τις οποίες τελικά, έχασε.
Θυμίζω το πρόσφατο παράδειγμα των Ολυμπιακών Αγώνων αλλά αν πάμε και πιο πίσω δεν πρέπει να ξεχνάμε την καταστροφική για την Αθήνα δεκαετία του ‘80 όπου στην ουσία το “πάλαι ποτέ κλείνον άστυ” έχασε όλη τη δυναμική που είχε χτίσει με πολύ κόπο, τη δεκαετία του ‘60.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η Αττική ήταν αυτή που έβαλε την Ελλάδα στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη.
Η Αθήνα από το 1950 και μετά σημείωνε κάθε χρόνο αλματώδη τουριστική άνοδο, με εξαιρετική καινοτομία στη διαμόρφωση και την παραγωγή του τουριστικού της προϊόντος.
Η Αθήνα δε, αποτέλεσε τη βάση για την ανάπτυξη και άλλων τουριστικών προορισμών στην πατρίδα μας.
Σύντομα, όμως, το θαύμα τελείωσε και την τουριστική άνθηση διαδέχθηκε μια σταδιακή υποβάθμιση.
Έμειναν τα εκατοντάδες κλειστά ξενοδοχεία από το κέντρο της Αθήνας έως το Σούνιο να θυμίζουν τις παλιές δόξες.
Τι έφταιξε για αυτό;
Άλλοι μιλούν για την έλλειψη βασικών υποδομών, όπως το ΜΕΤΡΟ, άλλοι για την άναρχη δόμηση, άλλοι για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Σήμερα πολλά χρόνια μετά μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι την κυρίαρχη ευθύνη για τη παρακμή, την είχε τελικά, η έλλειψη ευθύνης. Ότι δεν υπήρξε κάνεις που να χρεώνεται την υπόθεση της ανάπτυξης της Αττικής.Όλοι κρύβονταν πίσω από ένα συγκεντρωτικό και γραφειοκρατικό κράτος όπου κανείς δεν είχε την τελική ευθύνη για τίποτα. Όλοι κρύβονταν πίσω από έναν λαβύρινθο υπηρεσιών και νομοθετημάτων ρίχνοντας το μπαλάκι ο ένας στον άλλον.
Κατά συνέπεια, δεν θα μπορούσε να υπάρχει καμία οργανωμένη πρωτοβουλία για την Αττική. Ούτε ένα συνολικό σχέδιο αλλά ούτε και κάποια Αρχή που θα το υλοποιούσε. Όλα πλέον, πήγαιναν στον “αυτόματο πιλότο” με τη γνωστή κατάληξη…
Αν, λοιπόν, θέλουμε να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος και αν θέλουμε αυτή τη φορά να μην χάσουμε την ευκαιρία πρέπει επιτέλους, να αναθέσουμε σε κάποιον την ευθύνη για την ανάπτυξη της Αττικής. Και πρέπει να την αναθέσουμε σε αυτόν που νομιμοποιείται να την έχει.
Και αυτός δεν είναι άλλος από την Περιφέρεια Αττικής. Γιατί, με βάση την υπάρχουσα δομή, η Περιφέρεια είναι ο μόνος αυτοδιοίκητός θεσμός που συνενώνει όλες τις δυνάμεις αλλά και γιατί έτσι γίνεται σε όλο τον προηγμένο κόσμο.
Παντού, η τοπική ανάπτυξη είναι ευθύνη των τοπικών αυτοδιοίκητικών δυνάμεων, οι οποίες βεβαίως, οργανώνουν ένα ευρύτερο πλαίσιο συνεργασιών και με άλλους εταίρους.
Όμως, στο κάτω κάτω της γραφής, πρέπει να υπάρχει κάποιος που να χρεώνεται και την επιτυχία αλλά και την αποτυχία.
Και αυτός δεν μπορεί να είναι μια ανώνυμη επιτροπή ή ένας ανώνυμος κρατικός μηχανισμός. Οφείλει να είναι μια εκλεγμένη διοίκηση, με ορισμένο πλαίσιο αρμοδιοτήτων και υποχρεώσεων, που να υπόκειται σε διαρκή δημοκρατικό έλεγχο.
Αν όχι η περιφέρεια Αττικής ,τότε ποιος;
Αν λοιπόν, θέλουμε να μην χάσουμε ξανά την μεγάλη ευκαιρία και πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για σχέδιο, για υποδομές, για όραμα ας λύσουμε το πλέον βασικό: Ποιος θα παίρνει τις τελικές αποφάσεις για την ανάπτυξη της Αττικής.
Εγώ μόλις, πρότεινα το αυτονόητο…
* Ο Λευτέρης Μπούλιας είναι Φυσικός και Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος, Νοτίου Τομέα Αττικής, με την ΝΕΑ ΑΡΧΗ για την ΑΤΤΙΚΗ – Γιώργος Πατούλης
lefterisboulias@gmail.com
