Έγινε γνωστός με τη φράση «Στάσου μύγδαλα!» κι η ατάκα αυτή έμελλε να μείνει από τις πιο θρυλικές και αξέχαστες, του ελληνικού κινηματογράφου.
Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου’ του 1937, από οικογένεια με καταγωγή μικρασιατική και ανδριώτικη. Το πραγματικό του όνομα, ήταν Ιωάννης Γκόγκλης. Το Γιάννης Βόγλης, παρέμεινε καλλιτεχνικό ψευδώνυμο. Ο πατέρας του Γιάννη Βόγλη, με καταγωγή από τη Σμύρνη, «χάθηκε» στο αλβανικό μέτωπο. Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του. όταν ήταν παιδί ως ζωηρό, που αρνιόταν να υποταχθεί «σε αυτό που έλεγαν: “καλό παιδί”».
Τρία χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του παντρεύτηκε έναν φίλο του, τον Περικλή. Απλός άνθρωπος, λαϊκός, που τον μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι που τα βιβλία ήταν στοίβες παντού. Σε μικρή ηλικία είχα διαβάσει κι όλας, όλους τους σπουδαίους Έλληνες συγγραφείς. Όταν κάποια στιγμή, ανακοίνωσα στη μητέρα του, πως θέλει να γίνει ηθοποιός, εκείνη στην αρχή είχε κάποιες αμφιβολίες.
Τελικά, σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε, στη θεατρική παράσταση «Η άνοδος του Αρτούρο» το 1961, υπό τη σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία «Οι Υπερήφανοι». Έγινε γνωστός και καταξιωμένος από την ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» το 1966, ενώ σημαντική ερμηνεία του υπήρξε στην ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» του Βασίλη Γεωργιάδη, που έκοψε αμέτρητα εισιτήρια.
Εργάστηκε κυρίως, στο θέατρο, μαζί με αξιόλογους άλλους ηθοποιούς, όπως η Έλλη Λαμπέτη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Μάνος Κατράκης κ.ά. Συνεργάστηκε ως βασικό στέλεχος με το Προσκήνιο του Αλέξη Σολομού. Εργάστηκε για μια πενταετία, ως βασικό στέλεχος του ΚΘΒΕ, μετά την μεταπολίτευση. Φαίνεται να χρησιμοποίησε το όνομα Τζον Μίλερ, σε αγγλόφωνη ταινία, ενώ στο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου, αναφέρεται και ως Ι. Γκόγκλης. Το θέατρο φωτιζόταν από την ευγένεια, καλοσύνη, και το ήθος του.
Ήταν ο ιδρυτής του Καλλιτεχνικού Οργανισμού «Ανατολή» κατά την πενταετία του ’80. Οι πιο σημαντικές παραγωγές του ήταν «οι Καπετάν Μιχάλης, Αλέξης Ζορμπάς, Ελλάδα-Ρίτσος Μακρυά Πορεία, Ο Καλός Στρατιώτης Σβέικ, Αγαπημένε μου Παππού, Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου και περιόδευσε στην Ελλάδα, την Κύπρο, τον Καναδά, με τεράστια επιτυχία.
Συνεργάστηκε με το Θέατρο «Πράξη» της Μπέτυς Αρβανίτη. Μερικά έργα στα οποία έπαιξε είναι: Ο Φερνάντο Κραπ μου Έγραψε ένα Γράμμα, Η Κυρία από τη Θάλασσασε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, Μια Πιθανή Συνάντηση, Η Επιστροφή του Χ. Πίντερ, κ.α.
Ήταν παντρεμένος για περισσότερο από 50 χρόνια με τη Μιράντα, που τη γνώρισε στα γυρίσματα της ταινίας «Ερόικα» του Μιχάλη Κακογιάννη. Απέκτησε δύο παιδιά, τον Ροβέρτο και τον Δημήτρη. Καμάρωνε για την εγγονή και τον εγγονό του και λάτρευε να τους αγοράζει βιβλία. «Θέλω να τους μάθω όσα μου δίδαξε η ζωή. Ότι το καλύτερο όπλο είναι η μάθηση» έλεγε σε συνεντεύξεις του.
Στη μεγάλη οθόνη εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1960 στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κοσμά Πολίτη. Έγινε ευρύτερα γνωστός, από το βουκολικό δράμα του Βασίλη Γεωργιάδη «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1966) και την αισθηματική ταινία του ίδιου σκηνοθέτη «Κορίτσια στον ήλιο» (1969), στο ρόλο ενός βοσκού, που ερωτεύεται μια αγγλίδα τουρίστρια. Χαρακτηριστική είναι η ατάκα του «Στάσου, μύγδαλα!», που έμενε να τον ακολουθεί.
Επίσης, πλούσια ήταν και η παρουσία στην τηλεόραση. Ξεκίνησε το 1978 με το σήριαλ του Γιώργου Σκαλενάκη «Έρωτας και Επανάσταση», που αναφερόταν στα χρόνια του ‘21 και τους έρωτες της Σοφίας Ρέντη (Ηλέκτρα Παπαναστασίου) με τους ήρωες της επανάστασης, Γιάννη Νοταρά (Νίκος Γαλανός) και Δημήτρη Καλλέργη (Γιάννης Βόγλης) και ολοκληρώθηκε το 2010 με το κυπριακής παραγωγής σήριαλ με τίτλο: «Σε φόντο κόκκινο».
Έχει τιμηθεί από πολλές πόλεις Ελλάδας και Κύπρου, έχει πάρει μέρος σε πολλές εκδηλώσεις ως αφηγητής, ενώ έχει ασχοληθεί επίσης με τη σκηνοθεσία.
Το 2000 – 2005 πήγε στην Κύπρο όπου υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής στους Οργανισμούς Ε.Θ.Α.Λ της Λεμεσού και του Θεάτρου Σκάλα της Λάρνακας. Σκηνοθέτησε παραγωγές όπως: Βασίλης Τσιτσάνης Φονιάς, Αδελφοί Καραμαζόφ κ.α.
Τον Οκτώβριο του 2009, επιλέχτηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας από το Διοικητικό Συμβούλιο του θεάτρου.[2] Τον Δεκέμβριο του 2011 έκλεισε ο κύκλος ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας.
Ο Γιάννης Βόγλης έφυγε από τη ζωή στις 20 Απριλίου 2016, στα 79 του, από ειλεό, ενώ ήταν διασωληνωμένος στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο.
Ο Γιάννης Βόγλης έχει φανερώσει την συμπάθειά του στην αριστερά και έχει στηρίξει και ψηφίσει ΚΚΕ. Έχει δηλώσει κάποτε, ότι «Ονειρεύομαι μια αριστερά που πιστεύει στην επικοινωνία όχι στην εξουσία. Έχει εκφράσει τις απόψεις του για ορισμένα πολιτικά κόμματα και ανθρώπους της πολιτικής.
Συγκεκριμένα, εκτιμά τον Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά όχι τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, την οποία γνωρίζει από μικρή ηλικία, για την οποία αναφέρει ότι ” Είναι εριστική και προκλητική. Αυτές οι καινούργιες κυρίες, που μπαίνουν δυναμικά, δείχνουν γυναίκες που ξεπερνούν το μέτρο». Τρέφει σεβασμό στην Παπαρήγα, αλλά το κόμμα «είναι κολλημένο, γι’ αυτό συρρικνώθηκε». Θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ «βόλεψε το πλήθος», και λέει ότι «στη ΝΔ δεν με εκπλήσσει τίποτα», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ «έχει στα σπλάγχνα του μέρος της σαβούρας του ΠΑΣΟΚ.
Θα τον θυμόμαστε με αγάπη, μέσα από τις πολυαγαπημένες ταινίες, όπως: «Ερόικα» (1960), «Οι υπερήφανοι» (1962), «Η παγίδα» (1962), «Πετώντας με τον άνεμο» (1963), «Σταυραετοί» (1963), «Ο κράχτης» (1964), «Βρώμικη πόλις» (1965), «Καταιγίδα» (1965), «Κατηγορώ τους ανθρώπους» (1965), «Το φυλαχτό της μάνας» (1965), «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1965), «Ξεχασμένοι ήρωες» (1966), «Πετώντας με τον άνεμο» (1966), «Επιχείρησις Δούρειος Ίππος» (1966), «Έρωτες στη Λέσβο» (1967), «Ο 13ος» (1967), «Κορίτσια στον ήλιο» (1968), «Οι άνδρες δεν λυγίζουν ποτέ» (1968), «Ραντεβού με μια άγνωστη» (1968), «Ένας μάγκας στα σαλόνια» (1969), «Beautiful people» (2001) κ.ά.
Επίσης θα τον θυμόμαστε μέσα από τους διαφορετικούς ρόλους του, σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, όπως: «Της Αγάπης Μαχαιριά» (2006-2007), που άφησε τη δική του εποχή… «Ακροβατώντας» (2003), «Η αγάπη ήρθε από μακριά» (2002), «Κάτω απ’ την Ακρόπολη» (2001), «Έρωτας κλέφτης» (2000), «Σύνορα αγάπης» (1999), «Άγγιγμα ψυχής» (1998), που πραγματικά άγγιξε την ψυχή του τηλεθεατή. «Ψίθυροι καρδιάς» (1997) που άφησε τη δική του σφραγίδα ομορφιάς σεναρίου και ηθοποιίας… «Ανατομία ενός εγκλήματος» (1992-1995, επεισόδια Νύχτα τρόμου, Σόνια Κρίλοβιτς), «Μια ζωή για την Έλσα» (1995), «Μοιραίο πάθος» (1995), «Τμήμα Ηθών» (1992), «Άφρικα» που άφησε τη δική του γλυκιά πινελιά παρουσίας,(1992), «Η δίψα» (1990) κ.ά.
Της Σοφίας Βαλαβάνη
