Η Νόνικα Γαληνέα μιλά πλέον σπανίως. Περιστοιχισμένη από τους ανθρώπους που αγαπά, ασχολείται με το γράψιμο, στο οποίο έχει έμφυτο ταλέντο, -αξίζει να δείτε τις θεατρικές της μεταφράσεις στο site της και να το καταλάβετε – ενώ η μόνη της αληθινή διασκέδαση είναι να απολαμβάνει θεατρικές παραστάσεις υψηλού γούστου. Την αναζήτησα για να μιλήσουμε για ένα πολύτιμο φίλο και σημαντικό άνθρωπο της ζωής της, ένα συνομιλητή και συνοδοιπόρο της στο θέατρο, με τον οποίο συνδέθηκαν με βαθιά καλλιτεχνική και προσωπική φιλία, τον Νίκο Κούρκουλο, ενόψει της τιμητικής βραδιάς στο Εθνικό θέατρο για την επέτειο των δέκα χρόνων από το θάνατό του, με τίτλο “Αφιέρωμα στο Νίκο Κούρκουλο”. Συγκινημένη, δέχτηκε να μοιραστεί μερικές από τις πολύτιμες αναμνήσεις της.
Όλοι όσοι έχουμε ζήσει μέσα στο θέατρο, έχουμε ζήσει με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο, μοναδικό και έχουμε συνδεθεί και με έναν τρόπο που όσοι δεν τον έχουν ζήσει δε μπορούν να τον καταλάβουν. Ακόμα και για όσους έχουμε σταματήσει με το θέατρο, είναι πολύ δύσκολο να ζήσουμε με αρμονία σε μια ζωή χωρίς αυτό και να βρούμε τις νέες ισορροπίες. Ο Νίκος δε συνδεόταν εύκολα, δεν ήταν αυτή η ανάγκη του. Τα δυο πάθη στη ζωή του, ήταν πρώτα να αποκτήσει το θέατρο ΚΑΠΠΑ – γιαυτό το λόγο και έπαιξα στο ΚΑΠΠΑ τρία χρόνια, όσο κείνος έκανε τουρνέ για να μπορέσει να μαζέψει τα χρήματα. Αυτό ήταν κάτι που όπως μου έχει εξομολογηθεί ο ίδιος είναι κάτι που με έκανε να διαφέρω από άλλους που θεωρούσε φίλους ή φίλες, το ότι έκανα αυτή την κίνηση, είναι και ένας λόγος που συνδεθήκαμε τόσο ιδιαίτερα οι δυο μας. Το ΚΑΠΠΑ ήταν η θρησκεία του. Το άλλο μεγάλο του όνειρο ήταν το Εθνικό Θέατρο, εκεί τον έζησα, ήμουν και στο Δ.Σ. Ήταν άρρωστος θυμάμαι και καθόταν στο Συμβούλιο με κλειστά τα μάτια και άκουγε τα εξ’ αμάξης χωρίς να απαντά. Θυμάμαι τον ρώτησα: «εμένα γιατί με κουβάλησες εδώ;» και μου είπε: «γιατί κάποιος πρέπει να ξέρει». Η κατάσταση ήταν αφόρητη και οι επιθέσεις που του έκαναν μεγάλες. Δε τόβαλε ποτέ κάτω. Ήταν ένας γενναίος άνθρωπος, δε φοβόταν.
Νίκος Κούρκουλος, Νόνικα Γαληνέα στο Γλάρο 1976-77
Ήταν ένας άνθρωπος κλειστός, παρεξηγημένος αρκετά και επειδή είχε τα τελευταία χρόνια και την οικονομική δυνατότητα να διαχειρίζεται καταστάσεις, είχε πολλούς εχθρούς και ανθρώπους που τον ζήλευαν πολύ. Τον χαρακτήρα του θα τον περιγράψω με το εξής: όταν τον χτύπησε η αρρώστια η πρώτη του αντίδραση ήταν να πει: «γιατί όχι σε μένα;». Ο Νίκος δεν παραπονιόταν ποτέ για τίποτα. Για τίποτα. Είχε μέγεθος και λάμψη. Στη σκηνή μόνο τον Νίκο κοίταζες.
Ήμασταν μαζί, φίλοι, από το 1975. Παίζαμε με τον Αλέκο (Αλεξανδράκη) το «Κάθε χρόνο τέτοια μέρα» στη Θεσσαλονίκη και ήρθε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας στο θέατρο. Μαζί με την Ξένια Καλογεροπούλου, το Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τη Χρυσούλα Διαβάτη και πολλούς άλλους σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου ήθελε να κάνουμε τον Γλάρο. Έσπασαν οι πόρτες. Από τότε μέχρι το τέλος διατηρήσαμε αυτή τη φιλία, μα και τσακωμούς και διαφωνίες και τις φωνάρες του. Ήταν νευρικός ο Νίκος και καμιά φορά άδικος, αλλά μετά ζητούσε συγγνώμη. Θυμάμαι όταν του είπα θα παίξω στο Κόβεν Γκάρντεν μου έβαλε τις φωνές, έγινε θηρίο : «Τι κάνεις; Ό,τι κάνεις πρέπει να το κάνεις για τον τόπο σου», μου είπε. Και έφυγα κακήν κακώς από το σπίτι του. Μετά βέβαια ήρθε και με είδε για να μου πει ότι ήμουν πολύ καλή και να μου ζητήσει συγγνώμη. «Εμείς δε χανόμαστε» μου είπε μια επόμενη φορά όταν τον κάλεσα στο Μέγαρο και μου είπε ότι δε μπορεί να έρθει. «Εμείς και μετά θάνατον» μου είπε.
Δε μπορείς να τον ξεχάσεις το Νίκο. Δε μπορείς να πεις απλώς ότι ήταν καλός ή κακός, είχε χίλια ελαττώματα και χίλια προτερήματα και όλα αυτά έκαναν ένα κράμα μοναδικό. Μια έντονη προσωπικότητα. Έναν άνθρωπο ατρόμητο, εργάτη. Από τις 6 το πρωί ήταν στο θέατρο και έκοβε ξύλα μαζί με τους εργάτες. Δεν τον άκουσα ποτέ να λέει μια κακή κουβέντα σε έναν εργαζόμενο. Ποτέ! Του έβγαζαν την ψυχή και καθόταν να το κουβεντιάσει με τον καθένα, πολιτισμένα και ανθρώπινα. Τα προτερήματά του ήταν ανώτερα. Είναι αναντικατάστατος ο Νίκος. Με υπέροχες πτυχές χαρακτήρα. Τρεις άνθρωποι είναι για μένα αναντικατάστατοι. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Μίνως Βολανάκης και ο Νίκος Κούρκουλος. Δεν υπάρχει μέρα να μην είναι στη ζωή μου, ο καθένας με άλλο τρόπο. Ζούσαμε για χρόνια μαζί, μέρα-νύχτα, μια ολόκληρη ζωή.
Εθνικό Θέατρο: Παραμύθι χωρίς Όνομα
Εδώ θα πω κάτι για την τιμιότητα του Νίκου. Ο Βολανάκης ήθελε να δουλεύει στο Εθνικό και να μη βάζει ένσημα, δημιουργούσε μια αναστάτωση, ήθελε τα λεφτά μαύρα. Ο Κούρκουλος ήταν αμετακίνητος και ας ήταν φίλοι. «Θα τον πάω στα δικαστήρια» έλεγε. Ο Κούρκουλος όταν πήγε στο Εθνικό από κάποιους ανθρώπους που είχε στηρίξει και βοηθήσει είχε πάρα πολύ απογοητευθεί. Συναισθηματικά κυρίως. Αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι και το παιχνίδι το ήξερε καλά. Ήταν άνθρωπος του θεάτρου και αυτό μπορούσε να το κουμαντάρει. Μιλούσε τη γλώσσα του θεάτρου και μοιραζόταν το πάθος του θεάτρου με όσους –πολύ λίγους- μπορούσαν να την μιλήσουν. Και δε χωρούσαν πολλοί μέσα σε αυτή τη γλώσσα και αυτή τη σχέση. Αυτό που πολλοί δεν ξέρουν και θέλω να το τονίσω είναι ότι ο Κούρκουλος ήταν ένας σπουδαίος σκηνοθέτης. Και είναι κρίμα που δεν κατάφερε, δεν πρόλαβε να παίξει τον Φάουστ.
Αλέκος Αλεξανδράκης, Νόνικα Γαληνέα, Μαριάννα Λάτση, Νίκος Κούρκουλος
Το Εθνικό Θέατρο ο Κούρκουλος το βρήκε κυριολεκτικά με ποντίκια. Το έκανε να σταθεί στα πόδια του οικονομικά, το έκανε ΝΠΙΔ, έκανε την Πειραματική σκηνή, κατάφερε και πήρε τα χρήματα για το νέο Εθνικό. Το πάθος του ήταν να τελειώσει το Εθνικό. Εγώ δεν ήθελα να τελειώσει το Εθνικό, γιατί –μια πρόληψη θα μου πείτε- έλεγα «όσο δεν τελειώνει ο Νίκος είναι μαζί μας». Έπεσα έξω. Θέλω να τον θυμάμαι ανέμελο, ευτυχισμένο, με φως, στις ωραίες στιγμές με τη Μαριάννα, πριν τις πολλές ευθύνες του Εθνικού, να χαίρεται τη ζωή, όπως τον είχα γνωρίσει, με το υπέροχο γέλιο του, πριν πέσουν οι μεγάλες φουρτούνες. Την αντρίκια του στάση, το ότι ήταν πάντα το «παιδί του λαού», με το λόγο του να είναι συμβόλαιο. Και τώρα πέστε μου: Ποιος μπορεί να πάρει τη θέση του; Κανείς. Έφυγε πολύ βιαστικά αλλά μας άφησε μια σπουδαία κληρονομιά που δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Πηγή: https://www.thetoc.gr
