Τρεις Βέλγοι γιατροί που κατηγορήθηκαν για παράνομη ευθανασία σε μια δοκιμή ορόσημο απαλλάχθηκαν, έπειτα από ετυμηγορία του δικαστηρίου, ενώ το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα και ευθυμία.
Η υπόθεση έγινε πρωτοσέλιδα στο Βέλγιο και σε όλο τον κόσμο επειδή ήταν η πρώτη φορά που οι γιατροί κατηγορήθηκαν για παραβίαση του αμφιλεγόμενου νόμου για την ευθανασία από τότε που ψηφίστηκε το 2002.
Η ασθενής, Tine Nys, ήταν μια γυναίκα 38 ετών με ένα ταραγμένο παρελθόν, με απόπειρες αυτοκτονίας, έκτρωση και πορνεία. Πέθανε στις 27 Απριλίου 2010, αλλά οι αδελφές της – οι οποίες δεν αντιτάχθηκαν κατ’ αρχήν στην ευθανασία – στη συνέχεια υπέβαλαν μήνυση. Πίστευαν ότι δεν ήταν άρρωστη, προϋπόθεση για νόμιμη ευθανασία, αλλά απλώς καταθλιπτική λόγω άγχους από μια αποτυχημένη σχέση. Είχε επίσης διαγνωστεί και με αυτισμό.
Το δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο ψυχίατρος, Godelieve Thienpont, δεν είχε σφάλει στο να συστήσει την ευθανασία επειδή η ταλαιπωρία της Tine ήταν πραγματικά ανίατη, ότι ο οικογενειακός γιατρός της, ο Φρανκ Δ., δεν είχε υπογράψει πραγματικά το θάνατό της. και ότι υπήρχαν βάσιμες αμφιβολίες για τις ενέργειες του γιατρού που έδωσε τη θανατηφόρα ένεση, Joris Van Hove.
Η δίκη έδωσε στον δικηγόρο του Van Hove, Walter Van Steenbrugge, την δυνατότητα να προβάλει τις ρητορικές του δεξιότητες. “Το μόνο καλό που μπορεί να βγει από αυτό”, είπε στους δικαστές “είναι ότι η Tine Nys γίνεται η Joan of Arc της Ευθανασίας. Το λέω αυτό με αγάπη στην καρδιά μου: εκπληρώστε μετά θάνατον την επιθυμία της και αθωώστε αυτούς τους γιατρούς».
Νωρίτερα, κατάφερε να μετατρέψει τη δίκη των τριών γιατρών σε κατηγορητήριο της Καθολικής Εκκλησίας. “Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ήθελε και πήρε ένα ψυχρό αποτέλεσμα”, δήλωσε. Ανακάλυψε επίσης ότι ο δικηγόρος που εκπροσωπούσε την οικογένεια, Fernand Keuleneer, ο οποίος έχει στενούς δεσμούς με την Εκκλησία, είχε υπηρετήσει στην ομοσπονδιακή επιτροπή αξιολόγησης της ευθανασίας όταν μελετήθηκε η περίπτωση της Tine Nys. Τον κατηγόρησε ότι ήταν πράκτορας της Καθολικής εκκλησίας στην επιτροπή ευθανασίας, την οποία αγνόησε με αγανάκτηση ο Keuleneer.
Μπορεί να είναι ένα σημάδι της πολιτιστικής έντασης στο Βέλγιο, ότι ο δικηγόρος της οικογένειας αμφισβήτησε τη θρησκευτική σχέση ενός άλλου μάρτυρα, του Paul Cosyns, ενός ψυχιάτρου. Ο Joris Van Cauter, δικηγόρος της οικογένειας Nys, ρώτησε δραματικά: «Μπορεί ο Paul Cosyns να επιβεβαιώσει ότι είναι μεγαλομάρτυρας της κανονικής Μεγάλης Στοάς του Βελγίου;» Αποδείχθηκε ότι ο καθηγητής Cosyns ήταν ο μεγάλος κύριος από το 1999 έως το 2002, αλλά αυτή η γραμμή αμφισβήτησης δεν έβγαλε πουθενά.
Τελικά, φαίνεται ότι ο ίδιος ο νόμος για την ευθανασία δικάζονταν. Η υπεράσπιση υπογράμμισε ότι οι γιατροί είχαν κίνητρο το έλεος και ότι έκαναν απλώς σφάλμα στη γραφική τους εργασία. Η δίωξη επέμεινε ότι οι γιατροί υποχρεούνται να συμμορφώνονται με το νόμο και ότι η Tine δεν ήταν σοβαρά άρρωστη.
“Ο νόμος για την ευθανασία δεν κάνει διάκριση μεταξύ των βασικών συνθηκών και των διαδικαστικών όρων”, υποστήριξε ο δικηγόρος του δικαστηρίου Francis Clarysse. “Ο νομοθέτης επέλεξε αυτόν τον τρόπο. (…) Έτσι, μια προϋπόθεση είναι αρκετή, αλλά εδώ έχουν παραβιαστεί έξι προϋποθέσεις. (…) Το επιχείρημα της υπεράσπισης ότι κάποιος μπορεί να σκοτώσει κάποιον, εάν είναι καλόπιστος είναι νόμιμη ανοησία. Έχουν θέσει τη βούληση του ασθενούς τους πάνω από το νόμο και τον όρκο τους”.
Ο Fernand Keuleneer επικρίνει τις συνέπειες της ετυμηγορίας. “Δεν υπάρχει έλεγχος από την επιτροπή ευθανασίας και δεν υπάρχει πλέον δικαστικός έλεγχος. Η ευθανασία έχει γίνει ένα θέμα, ένα γενικευμένο δικαίωμα αυτοκτονίας. Η βούληση του ατόμου γίνεται ο μόνος νόμος. “
Ο Van Steenbrugge ήταν ενθουσιασμένος με το αποτέλεσμα. Είπε ότι μια καταδίκη θα έθετε ένα επικίνδυνο προηγούμενο στο Βέλγιο, καθιστώντας πολλούς γιατρούς απρόθυμοι να εκτελούν ευθανασία. “Διακυβεύονταν πολλά,” είπε, “όχι μόνο για το Βέλγιο, αλλά για την Ευρώπη εν γένει.”
