Ο τρόπος που μιλάμε, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε ως γονείς, παίζει ρόλο. Μας μιλά η Ψυχολόγος, Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Νικολέττα Μπόγκα. Αν θα έπρεπε να αναφέρουμε ένα από τα πράγματα για τα οποία είμαστε ευγνώμονες για το κίνημα MeToo, είναι που φανέρωσε την τρομακτική έκταση της σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας και της σεξουαλικής βίας, λόγω φύλου σε όλο τον κόσμο.
Έχω εξουσία πάνω σου και άρα παίρνω ότι θέλω ακόμα και με τη βία. Δεν έχω μάθει να σέβομαι τη γυναίκα και την θεωρώ υποχείριό μου. Ο ρόλος του «μάτσο» άντρα, αυτή η «παραδοσιακή ιδεολογία ανδρισμού», η «τοξική αρρενωπότητα», που θεωρεί τις γυναίκες κάτι υποδεέστερο.
Αυτές οι συμπεριφορές πολλές φορές «μπολιάζονται» από μικρή ηλικία. Ή τουλάχιστον, δεν κόβονται από νωρίς.
Τι σημάδια πρέπει να εντοπίσουν οι γονείς στα παιδιά τους για να τα θορυβήσουν; Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να καλλιεργήσουν την κουλτούρα του σεβασμού στα παιδιά τους; Τι πρέπει να γίνεις το σχολείο; Μιλήσαμε με την ψυχολόγο, οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια, Νικολέττα Μπόγκα.
“Δεν είναι δυνατόν να ασκούμε σωματική βία σε ένα παιδί και να του λέμε μετά «μη χτυπάς»”
Οι γονείς ως πρότυπο
Όπως μας λέει η κα Μπόγκα, το Α και το Ω είναι να λειτουργούν οι γονείς ως πρότυπο για το παιδί. «Οι γονείς θα πρέπει και από τον δικό τους ρόλο να μπορούν να δώσουν στο παιδί την εικόνα που χρειάζεται να έχει, έτσι ώστε να έχει μία σεξουαλικά πρέπουσα συμπεριφορά. Αν η μαμά είναι η ίδια θύμα παρενόχλησης μέσα στο σπίτι, ή αν υπάρχει λεκτική και σωματική βία, χρειάζεται και με τον τρόπο της να δείξει ότι αυτό δεν το ανέχεται. Ότι μπορεί και βάζει ένα τέλος σε αυτό, ότι δεν γίνεται η ίδια θύμα, για να μην γίνει και το παιδί ούτε θύμα ούτε θύτης. Αντίστοιχα, άμα ο πατέρας είναι λεκτικά ή σωματικά βίαιος, είτε προς τον άλλο γονέα, είτε προς ενήλικα, είτε προς το ίδιο το παιδί, εκείνο μπορεί να υιοθετήσει αυτή τη συμπεριφορά γιατί την θεωρεί ως πρέπουσα, ως κάτι αποδεκτό. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να ασκούμε σωματική βία σε ένα παιδί και να του λέμε μετά «μη χτυπάς». Είναι πολύ σημαντικό να έχει το παιδί τέτοια βιώματα από τους γονείς του. Ουσιαστικά λειτουργούν σαν πρότυπο και στο τι να κάνουμε και στο τι να μην κάνουμε».
Όπως μας λέει η κα Μπόγκα, σε αυτό το θέμα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ο πατέρας, πως μιλάει στο παιδί, πως συμπεριφέρεται στην γυναίκα του, πως συμπεριφέρεται στην κόρη του, αν έχει. Αν στο σπίτι που υπάρχει ένα κορίτσι και ένα αγόρι, τους μάθουμε τον διαχωρισμό, στον σεβασμό στα δικαιώματα, έτσι θα μάθουν και τα παιδιά και θα κάνουν στη ζωή τους.
– Άρα πέρα από το ότι είμαστε πρότυπο σωστής συμπεριφοράς, περνάμε συνέχεια τα μηνύματα του σεβασμού στον άλλο άνθρωπο, είτε είναι αγόρι είτε είναι κορίτσι;
-Κυρίως το να μπαίνω στη θέση του άλλου. Την ενσυναίσθηση όπως λέμε εμείς. Δεν είναι καθόλου εύκολο να μπεις κυριολεκτικά στη θέση του άλλου. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος, για παράδειγμα, να χτυπήσουμε το παιδί για να δει ότι πονάει, οπότε δεν θα χτυπήσει ξανά ούτε εκείνο. Δεν λειτουργεί έτσι η ενσυναίσθηση στο κομμάτι της επιθετικότητας. Η ενσυναίσθηση γίνεται μέσα από τα λόγια, μέσα από τη συζήτηση, μέσα από το «αν ήσουν εσύ στη θέση του, πώς θα ένιωθες; Τι θα έκανες;». Και σε παιδιά που είναι προσχολικής ηλικίας, πολλά από αυτά μπορούν να περάσουμε και μέσα από το συμβολικό παιχνίδι, μέσα από τις κούκλες, μέσα από τα αυτοκινητάκια. Για παράδειγμα, παίζουμε με τα αυτοκινητάκια και του δείχνουμε ότι πρώτα περνάει το ένα και μετά το άλλο, του μαθαίνουμε πως παραχωρούμε τη θέση μας, που πρέπει να συνεργαστούμε κτλ. Έννοιες που είναι πιο εύκολο να καταλάβουν μέσα από το παιχνίδι.
Πηγή: huffingtonpost.gr/ Αγγελική Κουγιάννου
