Καλησπέρα σας! Άλλο ένα P.E.R.S.O.N.A.L.I.T.I.E.S, αποφάσισε να βάλει καλάθι στην ελπίδα, στα όνειρα, στους στόχους και στην πίστη σε κάθε τερέν της ζωής και φυσικά δε θα μπορούσε να επιλέξει καλύτερη εκπρόσωπο του, από την Εβίνα Μάλτση. Η συνέντευξη που διαβάζετε έλαβε χώρα σε τρεις διαφορετικές περιόδους και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη, γιατί κάθε φορά που συναντάς δια ζώσης τον εκάστοτε καλεσμένο, ανατροφοδοτείς τη συγγραφική σου πένα με το μελάνι της δικής του ψυχής. Όλα ξεκίνησαν από μία ωραία παρέα των παιδιών της γειτονιάς, όπου μία ρόδα ποδηλάτου στάθηκε η αφορμή να μετατραπεί σε καλάθι του μπάσκετ. Όλα αυτά συνέβησαν στο προαύλιο της εκκλησίας του Αϊ Γιώργη στην ιδιαίτερή της πατρίδα, την πανέμορφη Γουμένισσα του νομού Κιλκίς. Επάνω σε ένα δέντρο καρφώθηκε η ιδιότυπη αυτή ρόδα-μπασκέτα και όλα τα παιδιά της γειτονιάς έγιναν ένα. Τους ένωσε το μπάσκετ, χάριν της παιδικής περιέργειας και φαντασίας.
Με 3000 πόντους μπήκε στο Πάνθεον των αθλητικών επιδόσεων
Το τι ακολούθησε, γνωστό σε όλους μας! Μετά από 20 χρόνια κατάθεσης ψυχής, ιδρώτα φανέλας και περιφοράς της Γαλανόλευκης μας 214 φορές – όσες και η συμμετοχή της στην Εθνική ομάδα μπάσκετ Γυναικών, πολλές νίκες και διακρίσεις, μετάλλια και χαμόγελα 7 Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, καταγράφηκε στην ιστορία ως η Αρχηγός της Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ γυναικών.
Η Ελληνίδα πρωταγωνίστρια των γηπέδων Ευανθία Μάλτση, απαντά μέσα από τη μεγαλοπρέπεια της απλότητας που τη διακρίνει και μοιράζεται μαζί μας αλήθειες. Μόνο ευγνωμοσύνη μπορεί να αισθάνεται κανείς για την τεράστια προσφορά της. Όταν τη γνώρισα και βρεθήκαμε δια ζώσης, συνειδητοποίησα, ότι αρχηγός δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι από τις αξίες και τα ιδανικά που λαμβάνεις από το σπίτι σου ως τα απόλυτα εφόδια για τη φαρέτρα της ζωής.
Μητέρα και κόρη υποδέχονται τη στιγμή της βράβευσης του ΠΣΑΤ
Καλησπέρα σας κ. Μάλτση και σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα που δεχτήκατε την πρόσκληση μας. Απόψε, θα μας ξεναγήσετε μέσα από τα δικά σας μάτια στο μαγικό κόσμο του αθλητισμού. Ας πούμε ότι υποθετικά, ότι πηγαίνουμε στη στιγμή που κρατήσατε για πρώτη φορά τη μπάλα του μπάσκετ στα χέρια σας. Τι συναισθήματα γεννήθηκαν; Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις που σας ήρθαν στο μυαλό;
Καλησπέρα κ. Kyropoulos και σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Η αλήθεια είναι πως δε μπορώ να θυμηθώ πως ένιωσα την πρώτη φορά που έπιασα μπάλα κι αυτό γιατί ήμουν πραγματικά πολύ μικρή. Έπαιζαν μπάσκετ τα δυο μεγαλύτερα μου αδέρφια (Όλγα και Γιώργος), οπότε η επαφή μου με την μπάλα πρέπει να έγινε όσο ήμουν ακόμα μωρό. Θυμάμαι όμως τον ενθουσιασμό και το θαυμασμό μου για αυτήν (την μπάλα)! Ίσως να ήταν και η ανάγκη μου να συμμετάσχω στο παιχνίδι τους ή να τραβήξω την προσοχή τους. Αυτό που σίγουρα θυμάμαι, είναι πως επειδή η μητέρα μου δε με άφηνε να παίζω με μπάλες μέσα στο σπίτι, είχα κάνει όλες τις κάλτσες μας «μπάλα» και τις πετούσα σε όποιον στόχο μου φαινόταν «δύσκολος» όσο το καλάθι! Η όλη μου όμως δίψα που γεννήθηκε για αυτό που ακολούθησε, ήταν η στιγμή που είδα τους παίκτες Γκάλη – Γιαννάκη να ανεβαίνουν στο βάθρο και να σηκώνουν το κύπελλο σε εκείνη την ιστορική για τη χώρα μας κατάκτηση της πρώτης θέσης στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1987! Χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τι ακριβώς συνέβη μέσα μου, από εκείνη τη στιγμή έγιναν οι αθλητικοί μου ήρωες. Σήμερα, ξέρω πολύ καλά πως αυτή η απονομή αποτέλεσε για μένα την έμπνευση του δικού μου ονείρου να τους μοιάσω!
Εν τέλει, γιατί το «9» σας χαρακτηρίζει; Σας επέλεξε ή το επιλέξατε;
Το 9 ήρθε αργότερα στη ζωή μου. Το διάλεξα αλλά και με διάλεξε. Προηγήθηκαν άλλα νούμερα …. αρχικά το 6 (Γκάλης και ο αδερφός μου). Μετά το 15, το 12 (κάποιες φορές ότι ήταν ελεύθερο στις ομάδες, δεν ήμουν άλλωστε η μεγαλύτερη για να μπορώ να διαλέγω). Το 9 λοιπόν το διάλεξα αφού είδα τον αγαπημένο μου παίχτη Michael Jordan να το φοράει στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992. Εκείνη την εποχή στην Ευρώπη τα νούμερα που υπήρχαν στις φανέλες ήταν από το 4 μέχρι και το 15. Κανείς δεν μπορούσε να φορέσει το νούμερο 23 του Michael Jordan.
Όταν λοιπόν και αυτός αναγκάστηκε να διαλέξει ένα εξ΄ αυτών, πήρε το 9 …. και τότε όλα καθορίστηκαν και για μένα! Κάποιες φορές δεν ήταν εφικτό να το έχω, αλλά τις περισσότερες φορές οι συγκυρίες μου το επέτρεπαν! Στη συνέχεια της καριέρας μου, το έθετα ως όρο στο συμβόλαιο μου και τα τελευταία χρόνια δεν αγωνιζόμουν με άλλο νούμερο. Το έκανα άλλωστε και τατουάζ στο αριστερό μου μπράτσο (στην πλευρά της καρδιάς). Το 9 με μια μπάλα του μπάσκετ και τη λέξη πάθος από κάτω (passion).
«Δεν ξέρω εάν είμαστε ίσες με τους άνδρες, σε κάποια πράγματα μπορεί να είμαστε και καλύτερες, αλλά θέλουμε τις ίδιες ευκαιρίες για να μπορέσουμε να το αποδείξουμε»
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γνωρίζοντας την κ. Μάλτση, είναι η ταπεινότητα και η στοχοπροσήλωση, η πειθαρχία ,αλλά και η υπέρβαση που αντιμετωπίζει τη ζωή. Η ακατάπαυστη προσπάθεια και φυσικά το χαμόγελο, που με την επιμονή που τη διακατέχει ως χαρακτήρα, αρνείται πεισματικά να το βάλει κάτω! Συμμετέχει σε καμπάνιες ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης των πολιτών-αθλητών και επενδύει το χρόνο της σε ημερίδες, διαλέξεις, όπου οι μικροί πρωταγωνιστές του αύριο, θα λάβουν λίγη από τη γνώση της ζωής της και όλων όσων η μπασκετική της διαδρομή της επέτρεψε να γευτεί!
Τα χρυσά κορίτσια μας
Πάμε λίγο στην απέναντι πλευρά του χάρτη, στο παρκέ της WNBA, όπου αγωνιστήκατε και συναντήσατε ανθρώπους θρύλους; Πώς ήταν ως βίωμα όλο αυτό;
Μπορώ να πω ότι βίωσα το απόλυτο! Χαρά και δέος, βρέθηκα στον κόσμο των ονείρων μου. Από μικρό παιδί έβλεπα στην τηλεόραση να ξετυλίγεται ο θαυμαστός κόσμος του NBA. Τα τεράστια γήπεδα με τις γιγαντοοθόνες, οι μπασκετικοί μου ήρωες, όπου ευχόμουν μια μέρα να μπορέσω όλο αυτό να το ζήσω από κοντά. Ξεπερνούσε τη σφαίρα της φαντασίας μου τότε, ότι θα κατόρθωνα να αγωνιστώ εκεί.
Μεγαλώνοντας καθώς εξελισσόμουν μπασκετικά, το WNBA ήταν το μεγάλο μου στοίχημα. Το ταξίδι στην Αμερική πριν από 15 χρόνια, αποτέλεσε από μόνο του κάτι το μοναδικό. Φανταστείτε λοιπόν τη χαρά και το δέος που ένιωσα, όταν το 2007 μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ και να αγωνιστώ στα παρκέ των μεγάλων αυτών αρρένων και να μοιραστώ τους ίδιους χώρους με τους ανθρώπους που θαύμαζα για χρόνια.
EVANTHIA MALTSI WNBA 2007
Το μεγαλύτερο όνειρο μου πραγματοποιήθηκε, η δουλειά μου καρποφόρησε και ο παιδικός τόπος των ονείρων μου έγινε χώρος παιχνιδιού μου. Όπως σας ανέφερα αρκετές φορές μέχρι σήμερα, δε ξέχασα ποτέ ποια ήμουν και από που προέρχομαι. Είμαι η μικρή Εβίνα από τη Γουμένισσα που αγαπάει το μπάσκετ. Από το γήπεδο του χωριού μου, βρέθηκα στο κέντρο της γης, έπειτα από πολύ και σκληρή δουλειά ανάμεσα σε αθλητές που πέρασαν στην αιωνιότητα και δέχτηκα το χειροκρότημα, όπως και την αναγνώριση χιλιάδων θεατών σε δεκάδες γεμάτα αθλητικά τερέν. Με λίγα λόγια, έζησα κάτι πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό! Αυτό που βίωσα, ξεπέρασε ακόμα και τις πιο τρελές προσδοκίες μου. «Είναι πράγματι, μια αξέχαστη εμπειρία ζωής !».
Πόσο σημαντική είναι η διαδικασία της δόμησης του αθλητικού ήθους; Ποιες είναι οι ύψιστες αξίες και τα ιδανικά με τα οποία γαλουχείται ένας αθλητής; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να προασπίζει με το αγωνιστικό του παράστημα αυτές τις αξίες; Ποιο είναι το ιερό καθήκον απέναντι στις επερχόμενες γενιές;
Πρόκειται για ένα ασύλληπτου μεγέθους ιδεώδες. Οι αξίες που πρεσβεύει ο αθλητισμός είναι κάτι τόσο ιερό, όσο και οι σπουδές, η παιδεία στον άνθρωπο. Είναι οι ίδιες ακριβώς αξίες που οφείλει να δομήσει μία κοινωνία. Διδάσκει ήθος, προσπάθεια, πειθαρχία, δικαιοσύνη, σεβασμό, αλληλεγγύη, συνεργατικότητα και συνέπεια. Μαθαίνεις να θέτεις στόχους τόσο ομαδικούς, όσο και προσωπικούς. Δημιουργείς ένα κοινό σκοπό και μάχεσαι για αυτόν. Βλέπουμε τα παιδιά να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο ωράριο, να είναι πειθαρχημένα, να υπακούν σε κανόνες και φυσικά να μαθαίνουν την αξία της ομάδας και της συνεργασίας του αγώνα και της επιβράβευσης.
Ας κάνουμε ένα μουσικό διάλειμμα με την επιλογή της κ. Μάλτση του αγαπημένου Γιώργου Σαμπάνη:
Όσον αναφορά το δικό σας Κώδικα Αξιών, με ποια σειρά θα ιεραρχούσατε τις κάτωθι λέξεις: (Αριστεία, ήθος, αγάπη, πάθος, ευ αγωνίζεσθαι, ειλικρίνεια, προσπάθεια) και γιατί;
Η προσπάθεια πολύ σημαντική! (σε μαθαίνει να μη τα παρατάς)!!!
1) Στην πρώτη θέση θα τοποθετούσα την αγάπη, γιατί όλα ξεκινάνε από την αγάπη μας να κάνουμε κάτι.
2) Ήθος (αυτό που σε χαρακτηρίζει και σε κάνει να ξεχωρίζεις από το σύνολο). Το ήθος το διδασκόμαστε μέσα από την οικογένειά μας. Είναι αυτό που αποκτάμε από το σπίτι και απλά το διαμορφώνουμε στην πορεία. Είναι ο τρόπος που εκφράζουμε ακόμη και την αγάπη μας για κάτι.
3) Ευ αγωνίζεσθαι. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σου μάθει ο προπονητής σου. Να σέβεσαι τον εαυτό σου, τους θεσμούς, τους συμπαίχτες σου. Είναι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις για κάτι που αγαπάς. Και είναι αδιαπραγμάτευτο.
4) Ειλικρίνεια. Πάνω από όλα οφείλεις να είσαι ειλικρινής με σένα τον ίδιο και με ότι κάνεις και φυσικά και ως μέλος μιας ομάδας. Η συνεργασία βασίζεται στην εμπιστοσύνη και απαιτεί ειλικρίνεια.
5) Η προσπάθεια πολύ σημαντική! (σε μαθαίνει να μη τα παρατάς)
6) Στην προτελευταία θέση τοποθετώ την αριστεία ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω. Η αριστεία δεν πρέπει να γίνεται ποτέ αυτοσκοπός. Η επιβράβευση της προσπάθειας ισχυροποιεί τη θέληση να προσπαθήσεις περισσότερο για την επίτευξη των επόμενων στόχων σου. Δεν προσπαθούν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο για να φτάσουν σε αυτήν. Αν η οποιαδήποτε νίκη έρθει με άλλο τρόπο, δεν έχει καμία αξία. Σημασία έχει το πως πετυχαίνεις κάτι.
7) Πάθος. Όποιος με γνωρίζει προσωπικά, ξέρει πως ότι κάνω, το κάνω με πάθος. Πιστεύω πως χωρίς πάθος, τίποτα από τα παραπάνω δε μπορεί να επιτευχθεί.
Εγώ προσωπικά, γνώρισα έναν άνθρωπο παθιασμένο με το μπάσκετ και τα παρελκόμενα αυτού. Είμαι πεπεισμένη, ότι θα υπηρετήσει πιστά τις αξίες με τις οποίες έχει χαλυβδώσει το αθλητικό της ήθος και αυτό θα μεταλαμπαδεύσει στις επόμενες γενιές.
Όμορφες οικογενειακές στιγμές
Άρα, πιστεύετε και στον παιδαγωγικό ρόλο που οφείλει να έχει ο εκάστοτε προπονητής απέναντι στους μαθητές – αθλητές του; Σύμφωνα με τη γενική σύστασή της αθλητικής παιδαγωγικής, ο δάσκαλος-προπονητής πρέπει να διαθέτει εν συναίσθηση και την επικοινωνιακή ικανότητα να κατανοεί τους αθλητές-μαθητές του αλλά και από την άλλη πλευρά να φροντίζει για την αθλητική ενεργοποίησή τους.
Γήπεδο Σύρου – Ομάδα Κορασίδων Τήνου – Προπονητής Σύρου, πρώην ομοσπονδιακός προπονητής Ανδρέας Μαύρος – Προπονητής Τήνου, Παναγιώτης Σιώτης
Έχει αποδειχτεί ότι επωμίζεται όχι μόνο αυτό τον εκπαιδευτικό ρόλο, αλλά και την ευθύνη που ενέχει αυτός. Ο προπονητής είναι και αυτός παιδαγωγός, είναι ισάξιος με ένα δάσκαλο, ή με ένα γυμναστή που είναι επίσης εκπαιδευτικός και το σημαντικότερο ασκεί επιρροή. Στα πλαίσια του να διδάξει το ευ αγωνίζεσθαι είναι και η διαμόρφωση του ήθους και του χαρακτήρα των αθλητών-μαθητών. Όλα όσα διδάσκεσαι είναι η εικόνα σου μέσα στον αγώνα. Η προσέγγιση του προπονητή-εκπαιδευτή παίζει σημαντικό ρόλο στον τρόπο που θα πλησιάσει έναν αθλητή, το πως θα τον διαπαιδαγωγήσει, πως θα του συστήσει το ευ αγωνίζεσθαι, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει την κάθε δυσκολία. Ο προπονητής θα του μάθει να χαίρεται τη νίκη, αλλά και να αποδέχεται την ήττα. Θα κάνει ένα παιδί να πιστέψει στον εαυτό του, να συνεχίζει να αγωνίζεται και το κυριότερο να μη τα παρατάει. Ο ρόλος του είναι τρομερά καταλυτικός. Αν ένας προπονητής προσεγγίσει με λάθος τρόπο ένα παιδί, τότε μπορεί αυτό να μισήσει το άθλημα και να μην ξαναπάει στο γήπεδο. Το παιδί κρέμεται από τα χείλη του προπονητή του. Πολλές φορές τον θεοποιεί. Έτσι η προσέγγιση του προπονητή προς τον αθλητή πρέπει να γίνεται υπεύθυνα και με απόλυτη ειλικρίνεια μαζί με την κατάλληλη δόση ενθουσιασμού και θετικής προδιάθεσης, τα οποία μπορούν να βοηθήσουν το έργο του να γίνει πιο αποτελεσματικό.
Σε πάρα πολλές συνεντεύξεις σας, έχετε αναφερθεί ενδελεχώς στη στήριξη που δεχτήκατε από τους γονείς σας. Είναι τελικά τόσο σημαντικός παράγοντας να επικροτούν οι δικοί σου άνθρωποι τις επιλογές σου; Ποια είναι η σημαντικότερη συμβουλή που κρατάτε από τη μητέρα σας και ποια από τον πατέρα σας;
Πασχαλίνα Μάλτση: η ηρωίδα της ζωής μου
Γενικά, η στάση που κρατάει η εκάστοτε οικογένεια είναι άκρως σημαντική για την ομαλή εξέλιξη του παιδιού με την αθλητική δραστηριότητα που έχει επιλέξει. Στάθηκα τυχερή, γιατί οι γονείς μου ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτικοί, ειδικά η μητέρα μου, με την οποία συμμαχήσαμε και βρίσκαμε ευφάνταστους τρόπους για να πηγαίνω κανονικά στις προπονήσεις και φυσικά να κατεβαίνω στους αγώνες. Στόχος μου τότε ήταν μόνο να αθλούμαι και να παίζω. Δεν είχα ποτέ καμία παρέμβαση για το ποιος είναι ο προπονητής μου, ούτε δέχθηκα κάποια επισήμανση σχετικά με το χρόνο συμμετοχής μου στο παιχνίδι. Από τη φύση μου είμαι ατίθαση και παρόλα τα όρια και τους λογικούς περιορισμούς που μπορεί να μου έθεταν κάποιες φορές, δεν περιόρισαν ποτέ αυτή την ελευθερία μου. Ο τρόπος που γαλουχήθηκα είναι καθαρά δικό τους δημιούργημα. Σε απογοητεύσεις, η μητέρα μου Πασχαλίνα Μάλτση, μου έλεγε συνέχεια να μη χάνω το θάρρος μου, την πίστη μου και ότι αργά ή γρήγορα θα φανεί η προσπάθειά μου. Συγκεκριμένα έλεγε: «Μην απελπίζεσαι πουλάκι μου, εσύ να κοιτάζεις να είσαι σωστή και να προσπαθείς για το καλύτερο, μη σε νοιάζουν τυχόν αδικίες, ο Θεός θα δράσει για εσένα. Μη τα παρατάς, συνέχισε»! Ενώ ο πατέρας μου είχε πάρει μία πιο αυστηρή τοποθέτηση τονίζοντας μου πάντα τις αδυναμίες μου, αλλά δεν έπαψε στιγμή να μου λέει: «Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα τα πας καλύτερα!».
Τελικά, η μεγάλη μάχη είναι με τον ίδιο μας τον εαυτό, ώστε να ανακαλύψουμε τα όριά μας; Ήρθαν στιγμές που λυγίσατε; Θελήσατε ενδεχομένως ακόμη και να τα παρατήσετε; Τι ήταν αυτό που σας γύριζε πίσω στο γήπεδο την κάθε φορά; Μία προσευχή; Μία εικόνα; Μία υπόσχεση;
Πάντα, όλες οι μάχες μέσα μας γίνονται. Ο χειρότερος μας εχθρός, αλλά ταυτόχρονα και ο καλύτερος μας φίλος, δεν παύει να είναι ο εαυτός μας. Το θέμα είναι να τον ανακαλύπτουμε κάθε στιγμή και μαζί του να ανακαλύπτουμε και άλλες πτυχές και εκφάνσεις της ίδιας της ζωής. Σκεφτείτε, τι μας παρακινεί, τι μας εξιτάρει. Υπάρχει τόσο το φως, όσο και το σκοτάδι. Το μπάσκετ ήταν πάντα ο ιερός τόπος που δυνάμωνα την ψυχή μου. Έβλεπα τα όρια και έλεγα βαθιά μέσα μου, μπορώ παραπάνω; Θέλω να προσπαθήσω! Δεν τα παρατάω! Ξεκίνησα, όπως σας είπα σε πολύ μικρή ηλικία. Αρχικά σε αυλές, έπειτα σε αλάνες, επακολούθησε ο στίβος, αγώνες ταχύτητας και σφαίρας. Κλότσησα και μπάλα ποδοσφαίρου. Αυτό που με κέρδισε όμως, είναι το μπάσκετ. Το νεαρό της ηλικίας μου, και οι συνεχείς υποχρεώσεις του αθλήματος, προκάλεσαν αρχικώς την αντίδραση μου, αλλά ο προπονητής μου Θάνος Σόφτσης, που είχε δει από πολύ νωρίς πού είμαι ικανή να φτάσω, μου είπε κάποια στιγμή:«Εβίνα, δεν έχεις καταλάβει τις δυνατότητές σου. Μπορείς να παίξεις στην Εθνική Ομάδα». Και τότε άλλαξαν όλα μέσα μου.
Αυτή η φράση του, διαπέρασε κάθε μου κύτταρο. Το άκουσμα της εθνικής ομάδας καθόρισε την επιλογή μου, έγινε για μένα το απόλυτο κίνητρο. Όταν παίζω μπάσκετ δίνομαι απόλυτα. Ανοίγει το μυαλό μου, χαίρομαι, παίζω, ζω τον παλμό του παιχνιδιού, ερωτεύομαι την ένταση, το πάθος, την ορμή, την αγωνία, το κάθε δευτερόλεπτο που κυλάει και μπορεί να τα ανατρέψει ανά πάσα στιγμή τα πάντα.
Όταν μπαίνω μέσα στο γήπεδο και φοράω το εθνόσημο, μεταμορφώνομαι, γίνομαι κάτι άλλο. Πίσω στη φανέλα μου αναγράφεται το όνομα της οικογένειάς μου.
Λάζαρος Παπαδόπουλος, Εβίνα Μάλτση, Δημήτρης Διαμαντίδης, Αντώνης Φώτσης, Θοδωρής Παπαλουκάς (9 Φεβρουαρίου 2020) στο Ηράκλειο Κρήτης. All star game Παλαίμαχων και ανερχόμενων rising star
Σας έχουν προσφωνήσει επανειλημμένως ως «Το θηλυκό Γκάλη των γηπέδων». Πέραν της ιδιαιτέρως εξέχουσας βαρύτητας που έχει αυτό το προσωνύμιο, πόσο μεγάλη ευθύνη, σεβασμό και ενδεχομένως «πίεση» φέρει; Το αθλητικό σας ίνδαλμα υπήρξε ο Νίκος Γεωργαλής- το αληθινό όνομα του Νίκου Γκάλη.
κ. Kyropoulos είμαι πολύ μικρή μπροστά στο Νίκο Γκάλη, τόσο ως μέγεθος, όσο ως προστιθέμενη αξία. Είναι ένα μιμητικό πρότυπο που διαιωνίζεται. Συγκρίνουμε δυο ανόμοια πράγματα. Δε θα έπρεπε καν να υπάρχει στο νοητικό μας πεδίο. Κάθε άνθρωπος είναι από μόνος του ξεχωριστός. Αυτό που διαχωρίζει τους ανθρώπους δεν είναι η διαφορετικότητά τους, αλλά η μοναδικότητα τους. Δε χρειάζεται να βάζουμε αντρικό ή γυναικείο πρόσημο. Δηλαδή, αν είχαμε έναν άντρα αθλητή που σουτάρει όπως εγώ, θα λέγαμε ποτέ …. κοίτα το σουτ του, είναι ο “θηλυκός Μάλτσης”… σας ακούγεται ωραία; Εμένα όχι! Είναι εξέχουσα τιμή να σου λένε ότι πλησιάζεις, κατά εμένα ούτε καν, στον αθλητικό γίγαντα- πρότυπο Νίκο Γκάλη, αλλά εγώ είμαι η Εβίνα και έχω διανύσει τα δικά μου αθλητικά χιλιόμετρα στη μπασκετική μου διαδρομή.
Η φιλοσοφία του Πλατωνικού έρωτα μιλάει για το φαινόμενο της Θεαγωγίας. Τον απόλυτο θαυμασμό προς το πρόσωπο που πυροδοτεί το συναίσθημα στο αποκορύφωμα. Υπήρξε τελικά apriori o αθλητικός σας ιχνηλάτης που «άθελά» του σας καθοδήγησε και προ διέγραψε aposteriori την πορεία σας;
Ρόδος, καλοκαίρι 2019
Τόσο ο Νίκος Γκάλης όσο και ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν ιχνηλάτες, αλλά και οι “εθνικοί μου ήρωες “. Δε θα ξεχάσω ποτέ το 1987. Βολές 1+1 Αργύρης Καμπούρης, ταξίδεψαν μία ολόκληρη Ελλάδα στα ουράνια. Σμίξαμε εκείνο το βράδυ…γίναμε όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες μία αγκαλιά. Είπα μέσα μου. Θέλω να κάνω το ίδιο! Να σηκώσω την Ελληνική σημαία ψηλά και να δακρύσει όλη η Ελλάδα!
Πράγμα που κάνατε πάρα πολλές φορές εσείς και τα χρυσά κορίτσια της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ και σας ευγνωμονούμε!
Σας ευχαριστώ και εκ μέρους των κοριτσιών!
Πώς νιώσατε, όταν εσείς υπήρξατε και εξακολουθείτε να είστε το αθλητικό ίνδαλμα νέων παιδιών;
Αισθάνομαι τεράστια ευθύνη. Τα παιδιά ειδικά στις μικρές ηλικίες είναι εύπλαστα. Οφείλουμε να είμαστε διπλά ειλικρινείς και υπεύθυνοι. Να τους δώσουμε όραμα και τη σωστή ώθηση να μπουν στον κόσμο του ονείρου και της προσπάθειας. Όπως εγώ έχω την ανάγκη να διατηρώ το μύθο και να θαυμάζω τους καθαρούς ανθρώπους, έτσι όταν είμαι απέναντι από παιδικά βλέμματα, θέλω να στέκομαι κι εγώ καθαρή και ειλικρινής απέναντι τους. Θέλω να αντεπεξέλθω στις προσδοκίες τους και να τους δείξω το δρόμο ώστε να ακολουθήσουν τα όνειρα τους. Θέλω και προσπαθώ να είμαι για τα παιδιά αυτά, ότι κι εγώ ήθελα από τον προπονητή μου. Να κτίσουμε μία γέφυρα εμπιστοσύνης και να κάμψουμε αποστάσεις, αργά και σταθερά. Δε ξεχνάω ποτέ ποια είμαι και από που ξεκίνησα. Είμαι το μικρό κοριτσάκι από τη Γουμένισσα που του αρέσει να παίζει μπάσκετ.
Συμμαθητές και φίλοι
Γυναίκα, άθληση και κοινωνία. Κατά πόσο το τρίπτυχο αυτό μπορεί ουσιαστικά να μεταμορφώσει την αντίληψη της κοινωνίας για τη θέση και το ρόλο που μπορεί να έχει η γυναίκα αθλήτρια στις μέρες μας;
Για μένα, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες λειτουργούν ισάξια. Από εκεί και πέρα ο χαρακτήρας και το ήθος τους είναι αυτό που θα τους διαχωρίσει και κατά κάποιο τρόπο ο βαθμός επίδοσής τους, σύμφωνα πάντα με όλα αυτά που έχουν καταθέσει στην πορεία τους. Σέβομαι το ρόλο που επικαλούμαι να εκπροσωπήσω και αναγνωρίζω ότι πρέπει να «χρησιμοποιήσω» την προσωπική μου επιτυχία για να περάσω τα μηνύματα και τις αξίες της αθλητικής παιδείας. Ως πρότυπο, οφείλω να εμπνεύσω όχι όμως για το θεαθήναι, αλλά για την ουσία του στόχου, που είναι η θετική αλληλεπίδραση. Στο αθλητικό τερέν έχω γνωρίσει ευφυείς, τόσο άνδρες αθλητές, όσο και γυναίκες αθλήτριες. Ο καθένας κερδίζει το σεβασμό που του αναλογεί, ανάλογα με τα πεπραγμένα της διαδρομής του.
Από ότι έχω δει στο προφίλ σας στα κοινωνικά δίκτυα, αντιλήφθηκα ότι οι μπασκετικές φιλίες είναι ιερές… Ιδιαίτερα με τη συμπαίχτρια και φίλη σας κ. Άρτεμις Σπανού. Υπήρξατε συγκάτοικοι, αντίπαλες, αλλά πάντα πολύ καλές φίλες. Τι σημαίνει για σας η Άρτεμις Σπανού; Αν σας έλεγε κάποιος να την περιγράψετε τι θα λέγατε;
Εθνική Ελλάδος, Άρτεμις Σπανού-Εβίνα Μάλτση
Οι φιλίες γενικά είναι ιερές. Οι μπασκετικές όμως έχουν ένα λόγο παραπάνω. Όλα αυτά που μοιραζόμαστε στο παρκέ, μας ενώνουν για πάντα. Με την Άρτεμις διανύουμε πάνω από 10 χρόνια γνωριμίας. Ήταν μόλις 16 χρονών όταν τη γνώρισα ως το μεγάλο ανερχόμενο αστέρι των μικρών μας εθνικών ομάδων. Το 2010 κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική γυναικών και από τότε η σχέση μας άρχισε να χτίζεται. Είδα στα μάτια της το πάθος για το μπάσκετ και ταυτίστηκα μαζί της γιατί μου θύμισε τη μικρή Εβίνα, αλλά ταυτόχρονα βρήκα και έναν άνθρωπο να μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος, την ίδια ενέργεια και την ίδια παιδική αθωότητα.
Η Άρτεμις έβγαζε από μέσα μου ότι πιο όμορφο και αγνό. Η σχέση μας χτίστηκε αργά και σταθερά. Όπως είπατε παραπάνω, ξεκινήσαμε συμπαίχτριες, γίναμε συγκάτοικοι –πράγμα πολύ σημαντικό για μένα, φίλες στη συνέχεια και πλέον αποκαλούμαστε οικογένεια. Τη βλέπω σα μικρή μου αδερφή, αν και πολλές φορές την αντιμετωπίζω όπως τον ίδιο μου τον εαυτό. Με μια λέξη, μπορώ να περιγράψω την Άρτεμις, «Διαμάντι!».
Τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδας Καλαθοσφαίρισης διδάσκουν αθλητικό πολιτισμό
Η απώλεια σου χτυπάει την πόρτα σχεδόν πάντα απροσκάλεστη και δεν είσαι προετοιμασμένος να της ανοίξεις. Κάποτε μία σπουδαία ηθοποιός, η Ελένη Φιλίνη, όταν της έθεσα το ίδιο ερώτημα μου απάντησε το εξής: «Μεγάλωσα δύο ζωές εκείνο το βράδυ. Ένιωσα ότι εγώ είμαι η μητέρα και η μητέρα μου το παιδί που έχασα».
Η απώλεια σύμφωνα με τους ειδικούς δημιουργεί φόβο, σύγχυση και απελπισία. Το σίγουρο είναι πως αλλάζει τον άνθρωπο για να μπορέσει να βγει από το πένθος και να ολοκληρώσει το θρήνο. Στη δική σας ψυχή κατά την απώλεια του πατέρα σας τι ήταν αυτό που δάμασε μέσα σας; Τι σας δίδαξε;
Ο θάνατος του πατέρα μου-ασχέτως με όλα όσα άφησε μέσα μου-με έβαλε στο ρόλο του παρατηρητή. Ότι αγαπούσα περισσότερο, η οικογένεια μου, είχε πληγεί και εγώ έξω από τον πόνο, έπρεπε να αντιδράσω. Λόγω της ιδιότητας μου ως αθλήτρια, έχω μάθει να “ανακάμπτω” γρήγορα. Έγινα λοιπόν “βράχος” για να προστατεύσω την οικογένεια μου. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, αντιλήφθηκα την αξία του χρόνου αντίδρασης στις εκάστοτε καταστάσεις με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι στη ζωή. Σίγουρα όμως αυτό που έκανα νέο μου δέρμα, είναι πως ότι και να γίνει, η ζωή συνεχίζεται. Έτσι δημιουργείς νέα βάση διαχείρισης δεδομένων και συνεχίζεις.
Αυτούς που φεύγουν δεν τους ξεχνάς, τους τιμάς με την ίδια τη ζωή!
Είναι γάμος ο πρωταθλητισμός; Παντρεύεσαι τελικά την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου που έχει ορκιστεί την απόλυτη άνευ όρων βελτίωση πολυεπίπεδα;
Ο Πρωταθλητισμός δεν είναι χόμπι! Είναι το απόλυτο των δυνατοτήτων σου επί 10. Δεν είναι θυσία, είναι ξεκάθαρη συνειδητή επιλογή. Μία αέναη αναμέτρηση με τον εαυτό σου να δεις πως εξελίσσεται. Οτιδήποτε λοιπόν κάνεις ή εν τέλει δεν κάνεις, το εξαργυρώνεις σύμφωνα με την αξία που το είναι σου έχει ορίσει. Για μένα το μπάσκετ είναι ζωή, είναι η ζωή μου! Είναι το δικό μου οξυγόνο. Κάθε φορά που δείλιαζα και έλεγα θα τα παρατήσω, πάντα κάτι με γύριζε πίσω.
Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Πάμε λίγο και στο τίμημα του ψυχικού αντικρίσματος. Έχετε πιάσει την «Εβίνα» πριν τον αγώνα στα αποδυτήρια να δακρύζει, γιατί δεν παρίσταται στα γενέθλια της κολλητής, στο reunion του σχολείου ή ότι άλλο;
Θεωρώ ότι έλειψα από τις ζωές των άλλων, αλλά με δέχτηκαν έτσι όπως είμαι και με αυτά που είχα να δώσω. Υπήρχαν στιγμές δύσκολες κάποιες φορές, αλλά η επιλογή μου ήταν πολύ ξεκάθαρη. Ακόμη κι όταν έπεφτε στο τραπέζι η προσωπική ζωή ή το μπάσκετ ως επιλογή, δεν το διαπραγματευόμουν. Όπου μπορούσα υπήρξα, αν και δεν ήταν πολλές οι συμμετοχές μου στις στιγμές των δικών μου προσώπων. Όμως το μπάσκετ είναι η διαδρομή που χάραξε τις δικές μου στιγμές. Μου δίδαξε όλα όσα είμαι σήμερα, να είμαι γήινη και ανθρώπινη. Χωρίς το μπάσκετ δε θα μπορούσα να ζήσω! Είναι το μέσο που βρήκα για να μπορώ να εκφράζομαι, ακόμη και η μοναχικότητα που βίωσα,παρόλο που το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα, όταν έπαιζα στο εξωτερικό, μου έμαθε τα όρια μου και πως να τα ξεπερνάω. Μέσω του αθλητισμού μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τι είναι σημαντικό και να το θέτεις ως προτεραιότητα. Η μόνη στιγμή που ήταν δύσκολη, ήταν όταν αρρώστησε ο πατέρας μου και ήταν περίοδος με ειδικό βάρος..
Όμορφες αθλητικές εμπειρίες
Στις 7 Αυγούστου 2019, ανακοινώνετε επίσημα ότι αποσύρεστε από την Εθνική ομάδα. Είναι κάτι που το αποφασίσατε σε βάθος χρόνου, μετά από συγκροτημένη και συνειδητή επιλογή;
Πάντα πίστευα πως οφείλεις να ξέρεις πότε είναι η ώρα που πρέπει να αποχωρήσεις. Ανέκαθεν ήθελα να φύγω με το κεφάλι ψηλά, πριν κουράσω και πριν κουραστώ, αλλά έχοντας προσφέρει παράλληλα όσα περισσότερα μπορώ. Είναι μία απόφαση απολύτως συνειδητή και δεν μπορεί να την πάρει κανένας άλλος για εσένα. Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής και το δηλώνω ευθαρσώς, αν η Εθνική Ομάδα διεκδικούσε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα συνέχιζα να παίζω. Θα υπερίσχυε το θέλω και όχι το μπορώ. Κάποια στιγμή, συνειδητοποιείς ότι ήρθε η ώρα να δώσεις τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά. Κι αυτό οφείλεις να το κάνεις εφόσον έχεις ολοκληρώσει τον κύκλο της ενεργούς αθλητικής δράσης.
Ποιοι είναι οι προβληματισμοί ενός αθλητή κοντά στα 40 που αποφασίζει να αφήσει τον αθλητισμό και να ασχοληθεί με κάτι παρεμφερές; Υπάρχουν επιλογές στην Ελλάδα του σήμερα; Έχει μεριμνήσει τόσο ο κρατικός μηχανισμός, όσο και η κοινωνία για την ομαλή μετάβαση του «τέως» αθλητή στον εργατικό ιστό με τη νέα του δραστηριότητα; Κάτι ως δεύτερη ευκαιρία προς τον επαγγελματικό προσανατολισμό του αθλητή;
Σίγουρα υπάρχει πολύ μεγάλη φόρτιση και ανασφάλεια για έναν αθλητή καριέρας όταν φτάνει στο ηλικιακό όριο των 40 ετών. Γιατί στην ουσία κλείνει ένας κύκλος ζωής για να ανοίξει ένας άλλος. Δυστυχώς εμείς οι αθλητές που έχουμε αφιερώσει όλη μας τη ζωή στο να υπηρετήσουμε ακατάπαυστα τις αξίες του αθλητισμού, όπως ίσως δε γνωρίζετε, δεν έχουμε κάποια ένσημα. Για την ακρίβεια δεν έχουμε καθόλου ένσημα. Έτσι, μόλις και μετά βίας το 5% από το χώρο καταφέρνει να ζήσει το όνειρό του και έχει λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα. Το υπόλοιπο 15% έχοντας την οικονομική ευχέρεια, κάνει το χόμπι του αλλά δε λύνει το βιοποριστικό του πρόβλημα και το εναπομείναν 80% παλεύει ανάμεσα στην αγάπη για τον αθλητισμό και στο βιοπορισμό. Ο κρατικός μηχανισμός μαζί με πολλούς σημαντικούς φορείς θα έπρεπε εδώ και αρκετά χρόνια να συμφωνήσει σε μία κοινή στρατηγική πλεύσης, που θα αναδομήσει το υπάρχον σύστημα και θα του δώσει νέες κατευθυντήριες γραμμές.
Ναι, έρχεται η στιγμή που μετά τα σαράντα σου χρόνια «κρεμάς τα παπούτσια σου» και μετά τι; Η Πολιτεία οφείλει να δομήσει ένα οργανόγραμμα επαγγελματικού προσανατολισμού, όπως και εκπαίδευσης 2ης ευκαιρίας για αθλητές καριέρας.
Πώς βιώσατε τις ευκαιρίες που σας δόθηκαν στο εξωτερικό; Ως πολίτης του κόσμου πια, έχετε σχηματίσει τη δική σας εικόνα-γνώμη. Ένα νέο παιδί, ένα «ταλεντάκι», θέλει να ανοίξει τα φτερά του στο εξωτερικό. Φτάνει μόνο ο συνδυασμός των τριών (Τ) – Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη; Τι έχετε να πείτε σε αυτό το νέο παιδί ως προς τον αθλητικό επαγγελματισμό; Όσο και στους γονείς του;
Προσπάθησα να εκμεταλλευτώ στο έπακρο τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν στο εξωτερικό. Δεν ήθελα μόνο να παίζω μπάσκετ. Ήθελα να ταξιδέψω. Να δω τι υπάρχει εκεί έξω. Γνώρισα τόσους λαούς. Θέλησα να δω με τα δικά τους μάτια. Να τους καταλάβω, να τους αποδεχτώ. Σήμερα έχω άλλους ορίζοντες. Μπαίνω στα παπούτσια του άλλου, αισθάνομαι τα βήματά του, αλλά και την πορεία του. Σκεφτείτε ότι έζησα σε αρκετές χώρες που υπήρχε ρατσιστικό πρόσημο λ.χ. η Τουρκία, αλλά δεν το βίωσα καθόλου! Αντιθέτως εισέπραξα σεβασμό και αποδοχή για τη σκληρή δουλειά τόσων χρόνων.
Οι Τσέχοι πάλι, άνοιξαν την καρδιά μου. Στη μπασκετική μου συναναστροφή μαζί τους, διδάχτηκα την ηρεμία, την υπομονή και αυτό ήρθε σε ισορροπία με το νεύρο, το πείσμα και το πάθος που με διακατέχουν ως άνθρωπο.
Σχετικά με το τρίπτυχο: Τόλμη, ταλέντο, τύχη, ειλικρινά έχω να καταθέσω ότι δε φτάνουν. Η σκληρή δουλειά και η προσήλωση στο στόχο σου είναι ένας καλός συνδυασμός για την επίτευξη των πιο μεγάλων θέλω σου. Γι’ αυτό λέω πάντα, μη βάζεις ποτέ ταβάνι στα όνειρά σου!
Υπάρχει αθλητικό bulling; Βιώσατε κάποια σεξουαλική προσέγγιση ποτέ;
Σίγουρα και υπάρχει αθλητική κακοποίηση. Σεξουαλική προσέγγιση ευτυχώς δε βίωσα ποτέ. Οι εποχές μας ήταν διαφορετικές. Το bulling δεν το ξέραμε ούτε καν ως έννοια. Φυσικά και υπήρχαν διαφόρων ειδών κρούσματα κατά τις κοινωνικές επαφές μέσα στις ομάδες, αλλά όπως σας είπα είχαμε άγνοια της κατάστασης. Ευτυχώς σήμερα τόσο τα παιδιά, γονείς όσο και οι αθλητικοί φορείς, ενημερώνουν και ενημερώνονται. Είναι υποχρέωση όλων μας η αποτροπή και η εξάλειψη τέτοιων περιστατικών.
Περισσότερο από ποτέ στις μέρες μας, επικρατεί η τεχνολογική εξάρτηση, ιδιαίτερα στα νέα παιδιά. Πώς πιστεύετε ότι ο αθλητισμός μπορεί να σπάσει το σύγχρονο αυτό κατεστημένο και να απελευθερώσει τους νέους από τα «ψηφιακά τους δεσμά;».
Τα ψηφιακά δεσμά, όπως τα αποκαλέσατε, είναι η μάστιγα της εποχής μας. Ο αθλητισμός όμως σε βάζει σε μία κατάσταση να αφήσεις το κινητό σου. Σε βάζει σε μια διαδικασία να επικοινωνείς, να σκέφτεσαι, να οξυγονώνεσαι σωματικά και ψυχικά, να δραστηριοποιείσαι. Ο αθλητισμός σε ψυχαγωγεί πέραν του ότι σε γυμνάζει. Εντατικοποιείται η κοινωνικοποίηση και η εξωστρέφεια του παιδιού-αθλητή-αθλήτριας και μαθαίνει να συνεργάζεται, πολύ βασικό ως αξία για όλη του τη ζωή. Το πως οφείλουμε να λειτουργούμε στα πλαίσια της ομαδικότητας και τι περισσότερο μπορούμε να κερδίσουμε όλοι μαζί! Ακόμη και το πως θα διαχειριστείς μία ήττα, είναι κι αυτό μία νίκη.
Η Γουμένισσα, η ιδιαίτερη σας πατρίδα, πέραν από να δημιουργεί πρωταθλήτριες και ήχους από χάλκινα παραδοσιακά όργανα, για τι άλλο φημίζεται; Τι είναι αυτό που αγαπάτε στον τόπο σας.
Τι ωραία που το είπατε… Ο τόπος μου! Κρατάει όλα τα χρώματα, τις γεύσεις, τις μυρωδιές και τα συναισθήματα των παιδικών μου χρόνων. Η Γουμένισσα βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Πάικου και είναι γεμάτη από αμπελώνες και πατητήρια, που φτιάχνουν το καλό παραδοσιακό κρασί. Πέραν των χάλκινων και των παραδοσιακών προϊόντων φημίζεται για το Μπρούσκο της και τους εύθυμους και φιλόξενους κατοίκους της. Είναι ο τόπος μου και θέλω να τον μνημονεύω και να τον τιμώ με τον κάθε τρόπο. Εδώ μεγάλωσα, εδώ έκανα τα πρώτα μου όνειρα. Εδώ ονειρεύτηκα και είπα ότι: Θέλω να παίξω μπάσκετ, θέλω να γυρίσω τον κόσμο, θέλω να αναγνωριστεί η προσπάθεια μου. Όπου και να είμαι δε θα ξεχάσω ποτέ ότι είμαι εκείνο το μικρό κορίτσι από τη Γουμένισσα.
Βλέμμα όλο πείσμα και αποφασιστικότητα
Θα ήθελα να τονίσω ιδιαίτερα σε αυτό το σημείο, ότι είχα την ιδιαίτερη τιμή να παρευρίσκομαι στην εκδήλωση απονομής και βράβευσης της ιδιαίτερης πατρίδας κ. Μάλτση στον τόπο της κι αυτό που αποκόμισα ήταν η ζεστή φιλοξενία, αλλά και αυτό που χαρακτηρίζει τους Βορειοελλαδίτες. Η χαρά της μοιρασιάς, στο φαγητό, στο χορό, στη συγκίνηση και φυσικά στο χειροκρότημα, το οποίο και δεν περίσσεψε εκείνη την Κυριακή του Μαρτίου. Θα ήθελα να αποδώσω τα όσα άκουσα από τους συντοπίτες της και να σας μεταφέρω λίγο το κλίμα κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης βραδιάς.
«Η Εβίνα δεν έκανε απλώς μία καριέρα. Αυτό που μένει ιδιαίτερα είναι εκείνη η ανυπόκριτη λατρεία και αγάπη της προς την Ελληνική σημαία».
«Η σημερινή μέρα είναι πολύ δύσκολη, γιατί ξέρουμε αυτό που γίνεται στα σύνορα (η απειλή της εισβολής από την πλευρά της Τουρκίας και το γενναίο παράστημα του Ελληνικού Στρατού στον Έβρο). Είναι ύψιστη τιμή. Όταν καλείσαι να υπηρετήσεις το εθνόσημο και η Εβίνα η Μάλτση το υπηρέτησε, όσο καλύτερα μπορούσε»!
«Αποστολή εξετελέσθη! Έκανε την πατρίδα της, αλλά και τη γενέτειρά της γνωστή διεθνώς. Μας κάνει υπερήφανους που είμαστε συντοπίτες της με το ήθος της και την εξωαγωνιστική της συμπεριφορά».
«Ανήκει σε ένα από τα 50 αθλητικά τοτέμ της μπασκετικής αθανασίας».
Το μεγαλύτερο όμως ΜΠΡΑΒΟ ΕΒΙΝΑ το εισέπραξα στα βλέμμα των μικρών αθλητών και αθλητριών, που στο πρόσωπο της κ. Μάλτση έβλεπαν το δικό τους αθλητικό ίνδαλμα και σίγουρα θέλουν να της μοιάσουν!
Δημήτρης Καραδουλάμης, συντοπίτης και αθλητής Α’ Εθνικής-τιμώμενο πρόσωπο, Δήμαρχος Παιονίας Σιωμίδης, Υφυπουργός ψηφιακής Διακυβέρνησης Γεωργαντάς Γεώργιος, Πρόεδρος Γουμένισσας Αστέριος Τάτσης
Να πούμε ότι την ώρα που γράφεται η συνέντευξη, ξέσπασε η πανδημία του κορωνοϊού στη χώρα μας για αυτό και έγινε η προσθήκη των κάτωθι ερωτημάτων.
Πόσο αλλάζει η αθλητική πραγματικότητα, αλλά και ο τρόπος της αθλητικής επικοινωνίας; τόσο λόγω Covid-19 για τον κοινωνικό, αλλά και τον αθλητικό πολιτισμό;
Ο αθλητικός πολιτισμός επηρεάστηκε όπως και ο υπόλοιπος πλανήτης. Έχουν σταματήσει οι αγώνες και κάθε είδους αθλητική δραστηριότητα. Παρόλα αυτά, διατηρήθηκε ενεργός με τα μέσα που είχε. Έγιναν δράσεις από πολλούς αθλητές μέσω των Social Media που κατάφεραν να περάσουν τα μηνύματά τους. Μέσω του διαδικτύου πραγματοποιήθηκαν δωρεές, δημοπρασίες, ψυχαγωγικά event. Η αθλητική πραγματικότητα άλλαξε βέβαια δραματικά. Υπήρξε παύση της αθλητικής δραστηριότητας παγκοσμίως. Οτιδήποτε ίσχυσε για όλους τους άλλους τομείς της ζωής ίσχυσε εξίσου και για τον αθλητισμό. Η κατάσταση του Covid-19 είναι πρωτόγνωρη και πολύ ιδιαίτερη σύμφωνα με όλα όσα βιώνουμε. Είχαμε ένα γενικότερο black-out ζωής. Υπήρξε μία ολοκληρωτική διακοπή πολυεπίπεδα. Ο αθλητικός τομέας δεν έμεινε ανεπηρέαστος.
Όλοι μας αυτό το διάστημα ήμασταν σε εκούσια ή ακούσια “καραντίνα”. Τι σας δίδαξε αυτή η περίοδος ως αθλήτρια, αλλά και ως άνθρωπο;
Ένα από τα πρώτα πράγματα που συνειδητοποίησα είναι …το πόσο παρόν ξοδεύουμε σχεδιάζοντας ένα αβέβαιο μέλλον, το οποίο δεν εξαρτάται καν από εμάς μερικές φορές. Πόσο ευάλωτοι είμαστε μπροστά σε ένα μικρό αόρατο εχθρό. Αλλά και πόσα μπορούμε να πετύχουμε όταν είμαστε ενωμένοι. Μου δίδαξε πως οι άνθρωποι είμαστε εδώ περαστικοί και πως πρέπει να εστιάζουμε στα απλά πράγματα γιατί σε αυτά κρύβεται όλη η χαρά της ζωής καθώς και να βοηθάμε όσο μπορούμε περισσότερο το συνάνθρωπο μας.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνατε, μετά την άρση του lock down;
Το πρώτο σουτ μετά την καραντίνα
Βγήκα και έπαιξα μπάσκετ! Ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να με κάνει χαρούμενη. Πέρασα 2.5 ώρες φανταστικά!
Σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας, σύσσωμη η αθλητική οικογένεια, υπέδειξε τρόπους και στάση συμπεριφοράς μίας δημιουργικής αντίστασης. Το μήνυμα της αλληλεγγύης, της ενότητας και του ΜΑΖΙ, που όπως αποδείχτηκε είχε τρομερή ανάγκη η κοινωνία και εν τέλει επιτελέσατε όλοι σας σπουδαίο έργο ως προς την κοινωνική συλλογικότητα.
Έτρεξαν διάφορες καμπάνιες και κινητοποιήθηκαν πολλοί φορείς. Εκπληκτική ήταν και η συνεισφορά των αθλητών. Όμως για μένα αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Οι αθλητές έχουν γαλουχηθεί να προσφέρουν. Επειδή είμαστε πειθαρχημένοι σε ένα τρόπο ζωής, μπαίνουμε πολύ πιο εύκολα σε μία τέτοια διαδικασία. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Θεωρώ γενικά ότι τα Social Media βοήθησαν πάρα πολύ την κατάσταση, ακόμη και οι γυμναστές που βγήκαν και έδωσαν πληροφόρηση, ήταν κάτι πολύ θετικό, διότι ξέφυγε κάπως το μυαλό του κόσμου που τη δεδομένη χρονική στιγμή το είχε απόλυτη ανάγκη. Αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού, είχε πρόσβαση στους αγαπημένους του αθλητές όπου πολλοί από αυτούς ανταποκρίθηκαν.
Όταν γνώρισα τη μητέρα της κ. Μάλτση συνειδητοποίησα τη λαϊκή ρύση: Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει και με χαμόγελο δέχτηκε να μας απαντήσει στις ερωτήσεις που τις θέσαμε, ώστε να δούμε και την πλευρά του γονέα.
Μητέρα και κόρη σε μία πολύ όμορφη στιγμή, κατά τη διάρκεια της βράβευσης της Εβίνας στην ιδιαίτερη της πατρίδα, τη Γουμένισσα του νομού Κιλκίς.
Ήταν μία υπέροχη βραδιά, όπου καλεσμένοι και επίσημοι, απήλαυσαν τη θερμή φιλοξενία των
κατοίκων της Γουμένισσας και μυήθηκαν στα ξακουσμένα “χάλκινα” της Γουμένισσας.
κ. Πασχαλίνα Μάλτση, πότε καταλάβατε την υπέρμετρη αγάπη της Εβίνας για το μπάσκετ;
Από μικρό παιδί, σε ηλικία 5 χρονών παρακολουθώντας τα αδέρφια της Όλγα και Γιώργο, ξεκίνησε να χτυπάει τη μπάλα. Από τότε, όποτε έβρισκε την ευκαιρία, έπαιζε μπάσκετ.
Πώς αισθανθήκατε την πρώτη φορά που είδατε το κορίτσι σας να αγωνίζεται με τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδας;
Συγκίνηση, χαρά και περηφάνια!
Ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που υποστηρίζουν ένθερμα την επιλογή των παιδιών τους. Ποια είναι η συμβουλή σας στους γονείς που τα παιδιά τους αφιερώνουν τη ζωή τους στον αθλητισμό;
Να τους συμπαραστέκονται και να τα παροτρύνουν. Να μην τα απομακρύνουν από τον αθλητισμό και να μην τα αποκαρδιώνουν. Πιστεύω πως ο αθλητισμός δίνει σημαντικά εφόδια στα παιδιά μας και είναι ο καλύτερος τρόπος εκτόνωσης και ενέργειας.
Πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στην αθλητική πορεία της Εβίνας, ότι σας είχε σύμμαχο κι όχι απέναντι της;
Κυρία Kyropoulos, αυτό η Εβίνα θα πρέπει να σας το απαντήσει. Από την πλευρά μου, εγώ στάθηκα απλά δίπλα της. Ούτε μπροστά της, ούτε απέναντι της. Προσπάθησα να τη βοηθήσω όσο περισσότερο μπορούσα από την πλευρά μου και να την ενθαρρύνω, αλλά ακόμη και σήμερα δε ξέρω να σας πω αν τα κατάφερα και σε ποιο βαθμό.
Αν θα είχατε την ευκαιρία να πείτε κάτι δημόσια στην Εβίνα, τι θα τις λέγατε;
Να παραμείνει όπως είναι! Ταπεινή και απλή και να βοηθάει όσο μπορεί τα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν τα βήματα της.
Επιστρέφουμε στην Εβίνα…
Παίξατε σε υψηλόβαθμες Ευρωπαϊκές ομάδες, με αθλητική κουλτούρα και προδιαγραφές αξιοζήλευτου επαγγελματικού επιπέδου. Κάνατε εξαιρετικές εμφανίσεις σε 7 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα με άπειρες περγαμηνές και βραβεύσεις. Μία Ολυμπιάδα, συμμετοχή σε 2 Παγκόσμια και αμέτρητες διακρίσεις. Νιώθετε δικαιωμένη; Επόμενος στόχος; Ποιο είναι το μεγάλο σας όνειρο; Έχετε ήδη διαμορφώσει κάποιο πλάνο δράσης;
Ναι, νιώθω δικαιωμένη! Αυτό που ονειρεύομαι είναι να παραμείνω στο χώρο του αθλητισμού και να προσφέρω όλη αυτή την πολύτιμη γνώση που αποκόμισα στις γενιές που έρχονται. Όνειρο μου είναι να γίνουμε καλύτεροι αθλητές, μα πάνω από όλα καλύτεροι ως άνθρωποι!
Κα Μάλτση, τι είναι μπάσκετ για εσάς; Πώς νιώθετε κάθε φορά που «ντύνεστε» τη ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ;
Το μπάσκετ για μένα είναι τα πάντα! Είναι το πάθος μου και ο τρόπος που διάλεξα για να αφήσω τον εαυτό μου να εκφραστεί. Κάθε φορά που «ντύνομαι» τη γαλανόλευκη μεταμορφώνομαι. Γίνομαι κάτι άλλο. Φοράω το εθνόσημο και μόνο ένα συναίσθημα κυριαρχεί. ΔΕΟΣ! Αυτή η φανέλα έχει ειδικό βάρος, ενέχει σεβασμό, τιμή, ευθύνη! Δε μπορώ να ακούσω τον Εθνικό Ύμνο και να μην ΔΑΚΡΥΣΩ. Η εθνική ομάδα είναι ένα ιδανικό πάνω από το εγώ μας. Σε κάνει να αισθάνεσαι ξεχωριστός, να πολεμάς για κάτι πάνω από σένα!
Κρατάμε αυτό για το τέλος…. «Δεν μπορώ να ακούσω τον Εθνικό Ύμνο και να μην ΔΑΚΡΥΣΩ. Η ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ είναι ένα ιδανικό πάνω από το εγώ μας. Σε κάνει να αισθάνεσαι ξεχωριστός, να πολεμάς για κάτι πάνω ΑΠΟ ΣΕΝΑ ».
Σας ευχαριστούμε πολύ και συνεχίζουμε με ένα αγαπημένο μουσικό κομμάτι που ταιριάζει απόλυτα στην καλεσμένη μας “Unstoppable by Sia”
Με εκτίμηση,
Lena Kyropoulos
& Personalities Team
Υ.Γ. Κάθε καλεσμένος είναι και ένα ταξίδι. Μαθαίνω τόσα πολλά. Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως την κ. Πασχαλίνα Μάλτση για το χρησιδάνειο των οικογενειακών φωτογραφιών και την υπέροχη φιλοξενία που δεχτήκαμε στη Γουμένισσα.
