Ονομάζομαι Μαρίνα Παυλίδου του Γεωργίου και της Αθηνάς και γεννήθηκα στις 28 Μαΐου. Έχω ένα μικρό γιο, τον Γιώργο, μόλις 3,5 χρονών, που είναι γεμάτος ενέργεια και εξυπνάδα. Έχω και μια ανιψιά, την κόρη του αδερφού μου, Θοδωρή, τον μικρό μας άγγελο, την 5,5 ετών, Θεοδώρα.
Είμαι εργαζόμενη μητέρα και μονογονέας με ό, τι συνεπάγεται αυτό. Κούραση, προσπάθεια, μόχθο, αλλά και χαμόγελα, δύναμη και τόλμη.
Μεγάλωσα σε μια δεμένη οικογένεια, με πατέρα τον μεγάλο πολιτικό άνδρα, Γιώργο Παυλίδη, και μητέρα τη δυναμική και ανυποχώρητη, Αθηνά Παυλίδου. Στο πλάι μου είχα πάντα και τον αδερφό μου, Θοδωρή, συνοδοιπόρο σε όλα, ακόμη και στις σπουδές που κάναμε μαζί και μετέπειτα στη δουλειά, που, ξέρω, ότι ακόμη είναι δίπλα μας.
Από μικρή, ο πατέρας μου, μου μετέδωσε την αγάπη για τον τόπο μας, την Ξάνθη μας, από άκρη σε άκρη, ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Είχα την τύχη να μάθω δίπλα του και να διαπλαστώ, να αποκτήσω μία δυναμική προσωπικότητα μέσα από Συμπληγάδες.
Με τον πατέρα της, τον αείμνηστο Γιώργο Παυλίδη
Ολοκλήρωσα την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην πόλη της Ξάνθης. Πέρασα πρώτη σε σειρά κατάταξης στην Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, όπου και έμεινα τέσσερα χρόνια για να ολοκληρώσω τις σπουδές μου με επιτυχία.
Διατηρώ δικηγορικό γραφείο στην Ξάνθη και ασκώ μάχιμη δικηγορία από το 2010 με κύριο κλάδο ενασχόλησης τα ποινικά, τα κληρονομικά, αστικά, εμπράγματα και εμπορικά ζητήματα.
Είχα την τιμή να συμμετάσχω το Σεπτέμβριο του 2001 στη «Βουλή των Εφήβων». Έκανα ένα χρόνο ραδιόφωνο στην Ξάνθη, στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης και στην Κομοτηνή, στο Δίαυλο Ροδόπης.
Μου αρέσει πρώτα από όλα να παίζω με το γιο μου και την ανιψιά μου, φυσικά, να διαβάζω βιβλία, να ακούω, και να χορεύω, ελληνική παραδοσιακή μουσική, αλλά και ροκ μουσική. Έχω ασχοληθεί με αθλήματα και πολεμικές τέχνες. Γράφω ποίηση από πολύ μικρή ηλικία και έχω τιμηθεί με πρώτο πανελλήνιο βραβείο από το φιλολογικό Σύλλογο «Ο ΦΙΛΩΝ».
Είμαι Πρόεδρος του Συνδέσμου Σχολικών επικουρικών Υποτροφιών Ν. Ξάνθης και Γραμματέας στο γυναικείο τμήμα ΑΧΕΠΑ Ξάνθης, Αρσινόη.
Τον Ιούλιο του 2019 ήμουν υποψήφια βουλευτής με την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας και έλαβα σχεδόν πέντε χιλιάδες (5.000) ψήφους, τις πιο πολλές που έχει λάβει ποτέ γυναίκα στο Νομό Ξάνθης, σε κάθε εκλογική διαδικασία.
Στα πλαίσια αντιμετώπισης της πανδημίας, συμμετέχω με χαρά στην ομάδα 3D PRINT COVID 19 XANTHI TEAM, που παράγει με ίδια μέσα εθελοντικά κι αφιλοκερδώς ασπίδες προσώπου κι έχει εξοπλίσει όλα τις μονάδες υγείας και άλλα νομικά πρόσωπα. Έχουμε την τιμή να είμαστε ένα από τα πρόσωπα της 9ης Μαϊου 2020 από το Συμβούλιο της Ε.Ε. και προτεινόμενη από την Ευρωβουλεύτη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και της Ν.Δ., κ. Μαρία Σπυράκη, υποψήφιοι για το βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη 2020.
Στιγμές….
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου:Θυμάμαι σαν σύννεφο που σβήνει, τις αγκαλιές των γονιών μου, τα παιχνίδια με φίλους και τον αδερφό μου… Η πιο έντονη ανάμνηση και η πιο παλιά είναι μια βουτιά στη θάλασσα, με μια βαθιά ανάσα, σαν βάπτισμα, και μια ανάδυση απότομη με πολλές σταγόνες να πετάγονται παντού.
Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Ίσως να είναι παράδοξο, αλλά αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από το σχολείο, δεν είναι ούτε οι εξετάσεις, ούτε η αγωνία, αλλά το «μπουγέλο» που παίζαμε με τους συμμαθητές κάθε τέλος της χρονιάς. Αληθινή εξιλέωση!
Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου…Είχα πάντα επιχειρήματα για κάθε εκτροπή της συμπεριφοράς μου από το όριο, από το επιτρεπτό. Συνήθως, έκανα επίκληση στο συναίσθημα, και συνήθως, αθωωνόμουν από τον πατέρα μου. Είχα, όμως, τη δύναμη με μια ανάσα να τα παραδεχτώ όλα και ποτέ δεν έπεφτα στην παγίδα να αποδώσω σε άλλους τις αποκλειστικές ευθύνες μου.
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή…Μία από όλες, γιατί είναι πολλές και δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω, το άνοιγμα των χριστουγεννιάτικων δώρων στο σαλόνι στο πατρικό μου, παρέα με τους γονείς μου και τον αδερφό μου, φορώντας πυτζάμες. Ένα σαλόνι γεμάτο χαρτιά περιτυλίγματος κι αισθήματα χαράς κι απέραντης αγάπης, με λάμψεις στα παιδικά μου μάτια…
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι… Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι είμαι ευάλωτη απέναντι σε κάποιον άνθρωπο. Κι ήταν και η στιγμή που κατάλαβα ότι η καρδιά και το μυαλό, πολλές φορές δεν συμβαδίζουν.
Μια στιγμή ‘αφόρητης τρέλας’… Είναι πολλές οι στιγμές που αισθάνθηκα ότι κάνω τρέλες, καθώς δεν αποδέχομαι εύκολα ότι κάτι δεν γίνεται. Θέλω να βρίσκω τον τρόπο να πραγματοποιώ το ακατόρθωτο. Έτσι, όταν ήμουν στο Γυμνάσιο μαζί με συμμαθητές μου, συστήσαμε μια ανύπαρκτη μέχρι τότε δανειστική βιβλιοθήκη.
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου… Ανατολή του Ηλίου στα υπέροχα Στενά του Νέστου, ξαπλωμένοι στην αμμουδιά, ακούγοντας τη φύση και βλέποντας την απαράμιλλη ομορφιά του ποταμού και του πράσινου. Ένας μικρός Παράδεισος στην Ξάνθη.
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για σπουδές…Ένιωσα σαν πουλί που φεύγει από τη φωλιά του, ελεύθερη και υπεύθυνη για τον εαυτό μου.
Με τον αείμνηστο αδερφό της Θοδωρή που έφυγε πολύ νωρίς….
Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια…Αξέχαστες θα μου μείνουν οι φοιτητικές εκλογές, οι αγώνες που δίναμε, σίγουρα οι όμορφες στιγμές με φίλους, τα ξενύχτια στο διάβασμα της εξεταστικής.
Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με την πολιτική…Ήταν σαν να έβγαινα από τη μήτρα της μάνας μου ξανά. Σαν να έπαιρνα ξανά την πρώτη αναπνοή κι έπρεπε, καθώς πονούσαν τα πνευμόνια μου, κι έκαιγαν από το οξυγόνο, να ζήσω. Όπως τα νεογέννητα, είχα δίψα για την πολιτική, για τα κοινά, να είμαι κοντά στον κόσμο, κι έμαθα να αναπνέω, να δίνω, να προσφέρω.
Οι πρώτες στιγμές στο χώρο της πολιτικής…Συναρπαστικές και απρόσμενες. Και συνεχίζουν να είναι. Καθώς η πολιτική είναι ένας χώρος ρευστός και ζωντανός. Αλλάζει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, σε διαμορφώνει και διαμορφώνεις.
Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία…Όσες φορές έχω ασχοληθεί με περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, κι έχω καταφέρει, μέσα από δικαστικούς αγώνες, να φέρω το χαμόγελο στα χείλη κακοποιημένων ανθρώπων.
Στιγμές ενός ταξιδιού…Σίγουρα, το ηλιοβασίλεμα στο νησί της Σαντορίνης, να σβήνει ο Ήλιος, χαζεύοντας το υπέροχο τοπίο, από την Καλντέρα…
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο…Θυμάμαι πάντα κι έχω στο μυαλό μου, όταν έφηβη γνώρισα ένα από τα ινδάλματα μου στη λογοτεχνία, τον Αντώνη Σαμαράκη σε μεγάλη ηλικία, στα πλαίσια της ΣΤ’ Συνόδου της Βουλής των Εφήβων που συμμετείχα. Εύστροφος, λιγομίλητος και ανθρώπινος. Όπως, τα διηγήματα του.
Η στιγμή της γνωριμίας με έναν μεγάλο έρωτα…Νομίζω ότι αυτό που λένε ότι τα μάτια παίζουν καθοριστικό ρόλο, είναι αλήθεια. Ένας αόρατος ηλεκτρισμός. Κι από τότε, έχουμε μείνει φίλοι και χαίρομαι για αυτό.
Τη στιγμή που έπιασες στην αγκαλιά σου το πρώτο σου παιδί….Το έχω πει πολλές φορές, κι ίσως να ακούγεται ρομαντικό. Όταν πήρα αγκαλιά το Γιώργη μου, νεογέννητο, ένιωσα να ανοίγουν οι ουρανοί και να πλημμυρίζω από αγάπη. Κι από τότε, τίποτε δεν άλλαξε σε αυτό.
Δυο στιγμές με το παιδί σου…Όταν θήλαζα το γιο μου στην αγκαλιά μου και άκουγα τις ανάσες του και φυσικά, να τον χαζεύω, όταν κοιμάται.
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες… Ήταν κάτι το φυσιολογικό και όμορφο. Στη ζωή, βέβαια, δεν ερωτευόμαστε μόνο ανθρώπους, αλλά και ιδέες, ιδανικά, αξίες, στόχους… Κι εκεί πεισμώνεις. Στον έρωτα με τους ανθρώπους, το ζεις. Απλά.
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία…Όταν έμαθα ότι πέρασα Νομική Κομοτηνής και οι κόποι μου πραγματώθηκαν.
Η στιγμή που απογοητεύτηκες…Ήταν όταν κατάλαβα ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους, όπως οι ίδιοι είναι, κι όχι όπως είμαστε εμείς οι ίδιοι. Να μην αναμένουμε από αυτούς, όσα αναμένουμε από τους εαυτούς μας.
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο…Η στιγμή που έχασα τον αδερφό μου.
Μια τολμηρή στιγμή…Όταν αποφάσισα κι είπα το «ναι» να είμαι υποψήφια Βουλευτής με την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας.
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Δεν λησμονώ ποτέ το παρελθόν. Είμαι της άποψης ότι η ζωή είναι μικρή και κάθε δευτερόλεπτο της μετράει, θετικά ή αρνητικά. Ακόμη, και οι στιγμές που φαντάζουν αβάσταχτες είναι μέρος μας, κομμάτι μας, και μας σμιλεύουν. Σαν χτυπήματα από καλέμι σε μάρμαρο. Τα καλύτερα έργα τέχνης έγιναν και μέσα από λάθη.
Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε…Οι στιγμές που έχασα αγαπημένους μου ανθρώπους, ιδίως τον αδερφό μου και τον πατέρα μου. Και δυστυχώς, αυτές οι πληγές δεν κλείνουν ποτέ…
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Η πιο σκληρή αλήθεια που έχω ακούσει είναι ότι κανείς δεν είναι δεδομένος στη ζωή και ότι αντιμετωπίζω τη ζωή σαν άντρας. Οι γυναίκες έχουμε μια δική μας μορφή γενναιότητας που αντιπαρέρχεται τα πάντα και κρύβεται πίσω από χαμόγελα κι όχι παλικαρισμούς.
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Όταν άκουσα από τα χείλη του γιου μου, «Μαμά, σε αγαπάω!» και με πήρε σφικτή αγκαλιά.
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον…Δεν περιμένω τίποτε συγκεκριμένο για το μέλλον. Περιμένω μόνο να έχουμε υγεία και με αργά και σταθερά βήματα, όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Άλλωστε, είμαι οπαδός της ρήσης «Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει».
Concept – Δημοσιογραφική Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη
