Ονομάζομαι Τσαμπίκα – Αναστασία Λούππου και με φωνάζουν Νατάσσα. Γεννήθηκα στη Ρόδο στις 4 Ιανουαρίου (δεν θα πω χρονολογία), όπου και έζησα μέχρι τα 5 μου χρόνια, όταν χώρισαν οι γονείς μου. Μετά ήρθα στην Αθήνα με τη μητέρα μου, ενώ ο μπαμπάς μου ζει μέχρι και σήμερα στη Ρόδο. Έχω δύο αδέρφια από τον δεύτερο γάμο του, τα οποία και λατρεύω. Από μικρή ήξερα πως θέλω να γίνω ηθοποιός και έτσι στα 13 μου μπήκα στη θεατρική ομάδα των Αγίων Αναργύρων, όπου και έκανα πολλές παραστάσεις με τη Σοφία Κορώνη, που ήταν και η πρώτη μου δασκάλα.
Όταν τελείωσα το σχολείο, μπήκα στην Ιταλική Φιλολογία, ενώ ταυτόχρονα έδωσα εξετάσεις για ηθοποιός. Ταυτόχρονα με τις σπουδές μου έχω κάνει πολλές δουλειές, όπως υπάλληλος λούνα παρκ, ταξιθέτρια, σερβιτόρα, κλόουν σε παιδικά πάρτυ κ.α. Έκανα ένα χρόνο στη δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη, ενώ έπειτα συνέχισα στη δραματική σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη, όπου κέρδισα και την υποτροφία της σχολής στο τρίτο έτος.
Μέσα στο πανεπιστήμιο έκανα και ισπανικά, όπου τελικά έμελλε να γίνουν η μεγάλη μου αγάπη και να μυηθώ περισσότερο σε αυτή τη γλώσσα παρά στην ιταλική. Όταν τελείωσα τη σχολή μου, πήγα για δύο χρόνια στη Μυτιλήνη, την πατρίδα της μαμάς μου, όπου και δούλεψα ως ραδιοφωνική παραγωγός, στα ραδιόφωνα Αίολος και Astra της Μυτιλήνης. Ενώ συνεργάστηκα με τον αείμνηστο Μπάμπη Αλατζά σε μια παράσταση.
Όταν γύρισα, δούλεψα στην Αθήνα ως ηθοποιός σε διάφορα θέατρα, ενώ τυχαία γνώρισα την Άννα Ραζή, την εκδότρια της Anima, η οποία διάβασε το ένα και μοναδικό διήγημα που είχα γράψει στη ζωή μου και μου έκανε πρόταση να γράψω βιβλίο. Η συγγραφή δεν ήταν ποτέ στα σχέδιά μου, προέκυψε ξαφνικά. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα στην Ελλάδα, στα εργασιακά, με ώθησαν στο να αποφασίσω να δοκιμάσω την τύχη μου στο εξωτερικό.
Πάντα είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Ισπανία, καθώς και στην ισπανική γλώσσα. Έτσι, όταν αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου στο εξωτερικό, χωρίς δεύτερη σκέψη, είπα «Ισπανία». Μετά βρήκα τυχαία στο ίντερνετ ένα σεμινάριο υποκριτικής της Tonucha Vidal στη σχολή Actores Madrid, στη Μαδρίτη. Ήταν μόνο για 12 άτομα. Σκέφτηκα, τι έχω να χάσω, ας στείλω ένα βιογραφικό. Την επόμενη μέρα με δέχτηκε. Χωρίς δισταγμούς ετοίμασα βαλίτσες και έφυγα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα που λένε. Τώρα είμαι στη σχολή Actores Madrid, με ηθοποιούς και σκηνοθέτες του ισπανικού σινεμά, που ούτε που είχα φανταστεί ποτέ πως θα γνωρίσω μια μέρα από κοντά… Λίγο αργότερα, και ενώ ήμουν στην Ισπανία μόλις 5 μήνες, μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου η OnTime Books. Ο πρώτος εκδοτικός οίκος που μεταφράζει έργα Ελλήνων συγγραφέων και τα εκδίδει στο εξωτερικό.
Πώς μπήκε στη ζωή μου?
Είχα δώσει το βιβλίο μου για μετάφραση στον Δημήτρη Θανασούλα, ο οποίος ήταν και αυτός που το πρότεινε στην OnTime Books. Μέσω εκείνου, λοιπόν, ήρθα σε επαφή με τον Σπύρο Αργείτη, τον διευθυντή της εταιρείας, ο οποίος πίστεψε πολύ σε αυτό το βιβλίο και ήταν αυτός που με τη σειρά του το πρότεινε στον Δημήτρη Χριστοδούλου. Κάπως έτσι βρέθηκα να έχω εκδώσει το «Μυστικό της Μαγείας» στο εξωτερικό, και να αναρωτιέμαι αν αυτό μου συμβαίνει στ’ αλήθεια ή το βλέπω στον ύπνο μου. Έντωμεταξύ μέσα στην καραντίνα, εγώ σταμάτησα τη δουλειά που είχα εδώ στην Ισπανία, ενώ ταυτόχρονα η OnTime χρειαζόταν ένα άτομο. Κάπως έτσι ξεκίνησα να δουλεύω ως βοηθός του κύριου Αργείτη, συνέχισα ως προσωπική βοηθός του κύριου Χριστοδούλου, ενώ πλέον είμαι η διευθύντρια εκδόσεων του εκδοτικού. Η OnTime Books είναι το σπίτι μου και οι άνθρωποί της είναι για μένα οικογένεια.… Όσο για την πορεία του βιβλίου μου είμαι κάτι παραπάνω από ευχαριστημένη!
Το «The Secret of Magic» πήρε πολύ καλές κριτικές στην Αμερική από το μεγαλύτερο site αναγνωστών του κόσμου, το online book club, βρέθηκε υποψήφιο για βιβλιο της χρονιάς, όπου και είναι πρώτο στην κατηγορία young adults, μετά προκρίθηκε και σε άλλο διαγωνισμό, της TKC Publishing, όπου είναι πρώτο σε ψήφους του κοινού στην κατηγορία Children’s books, αλλα και πρώτο στη γενική κατάταξη, ενώ βρέθηκε αρκετές φορές κι μέσα στο Top 10 της Αμαζον… Αυτά είναι πράγματα που δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ ποτέ…κι όμως συνέβησαν. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο στούντιο και ηχογραφειται για audiobook από την εξαιρετική Lady Dust, η οποία έχει μεγάλη εμπειρία στις μεταγλωττίσεις και έχουμε ακούσει τη φωνή της σε πολλά και διάσημα animation στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Όπως είναι το Ice age, το Rio και άλλα. Πριν λίγες μέρες εκδόθηκε ξανά στην Ελλάδα από την OnTime Books και πωλείται αποκλειστικά από τα βιβλιοπωλεία ΙΑΝΟΣ. Τον Δεκέμβρη θα βγει και το νούμερο 2, τόσο στην ελληνική, όσο και στη διεθνή αγορά. Στα σκαριά βρίσκεται και το νούμερο τρία.
Στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου, μου αρέσει να πηγαίνω για περπάτημα, για χορό, να μαγειρεύω και να μιλάω με τους ανθρώπους που αγαπώ στην Ελλάδα.
Ως άνθρωπος, είμαι ένα αιώνιο παιδί και ένα ανοιχτό βιβλίο. Μου αρέσει πάντα να χαμογελάω. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Επίσης είμαι πεισματάρα και δεν το βάζω εύκολα κάτω.
Στιγμές….
Η πρώτη ανάμνηση της ζωής μου: Πολύ πολύ μικρούλα στη Ρόδο, είμαι με τους γονείς μου στη θάλασσα και εκείνοι ψαρεύουν. Κάποια στιγμή καθίσανε να φάνε κάτι και εγώ πήγα και κρατούσα την πετονιά παριστάνοντας τον ψαρά. Και τότε…. ένα ψάρι τσίμπησε! Τράβαγε αυτό, τράβαγα κι εγώ και φώναζα «πάρι,πάρι!» Κατάφερα και το έβγαλα έξω, ενώ οι γονείς μου τρέχανε φωνάζοντας «το παιδί έπιασε ψάρι». Θυμάμαι πως αισθανόμουν λες και έκανα κάποιο μεγάλο κατόρθωμα! Κάπως έτσι ξεκίνησα την….. καριέρα μου στο ψάρεμα. Από έναν ανυποψίαστο σαργό. Μέχρι και σήμερα μου αρέσει πολύ να ψαρεύω, αλλά εδώ στη Μαδρίτη δεν έχουμε θάλασσα!
Αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Δεν μου άρεσαν καθόλου τα μαθηματικά. Μα καθόλου. Έτσι λοιπόν στο λύκειο, συνέχεια έλειπα την ώρα που είχαμε μαθηματικά, με διάφορες δικαιολογίες. Είχαν περάσει τουλάχιστον δύο μήνες από τότε που άρχισε η σχολική χρονιά και ο μαθηματικός δεν είχε δει ούτε τη φάτσα μου. Αναρωτιότανε ο άνθρωπος ποια είναι αυτή η Λούππου, ώσπου σε ένα διάλλειμα, κάποιος με κατέδωσε. Τον άκουσα να λέει, στον καθηγητή, «Να, κύριε, αυτή είναι η Λούππου». Με αγριοκοιτάει ο καθηγητής, τρομάζω εγώ και….αρχίζω να τρέχω. Έλα όμως που άρχισε να τρέχει κι αυτός! Μπροστά εγώ ,πίσω εκείνος, κυνηγιόμασταν σε όλο το σχολείο….. Πολύ σουρεάλ! Τελικά με συνέλαβε και με πήγε στη διευθύντρια.
Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου…: Τις ζαβολιές μου τις αποκαλύπτει η φάτσα μου. Παίρνω τόσο ένοχο ύφος που με παίρνει χαμπάρι όλος ο κόσμος. Όταν ήμουν μικρή έκλεβα παγωτό από την κατάψυξη και άφηνα ίχνη σε όλη την κουζίνα. Όταν έκανα κάτι κακό, με ρωτούσε η μαμά μου «ποιο χεράκι έκανε το κακό;» κι εγώ το έκρυβα κατευθείαν το χέρι. Ε….κάπως έτσι είμαι ακόμα…γεννημένη για την παρανομία που λένε!
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Χριστούγεννα στη Ρόδο. Εγώ είχα από μικρή τρέλλα με τα αμάξια. Είχα μια τεράστια κούτα γεμάτη αυτοκινητάκια. Δεν είχα όμως ένα σε μπλε. Έρχεται λοιπόν ο μπαμπάς μου και μου λέει να πάρω τηλέφωνο τον Άγιο Βασίλη και να του ζητήσω ένα. Εγώ δεν πίστευα στον Άγιο Βασίλη. Ποιο είναι το τηλέφωνό του, του λέω. Το μηδέν, μου λέει! Πήρα κι εγώ τηλέφωνο γεμάτη καχυποψία και έκανα την παραγγελία μου. «Άκουσες τον θόρυβο στο σαλόνι; Για πήγαινε να δεις» μου λέει. Πάω και βλέπω κάτω από το δέντρο ένα μπλε αυτοκινητάκι έτσι ακριβώς όπως το ήθελα. Εκείνη τη στιγμή, πίστεψα πως πράγματι ήταν ο Άγιος Βασίλης. Είχα εξτασιαστεί! Θυμάμαι όμως και τα Σάββατα με τη μαμά στο πατινάζ. Έκανα πατίνια με τις ώρες, και μετά πηγαίναμε για λουκουμάδες. Τι όμορφα που ήτανε!
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι…: 13 χρονών! Πρώτη γυμνασίου!
Μια στιγμή αφόρητης τρέλας: Πλέον έχω καταλήξει ότι γενικά η ζωή του καλλιτέχνη είναι μια αφόρητη τρέλλα.
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτοδιαλέξω. Έχω περάσει αξέχαστες στιγμές με τους φίλους μου. Πόσες φορές έχουμε γίνει ρεζίλι δημοσίως, και κλαίγαμε από τα γέλια, δεν ξέρω! Δεν αλλάζω αυτές τις στιγμές με τίποτα στον κόσμο!
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι: Δεν έφυγα για σπουδές, γιατί σπούδασα στην Αθήνα. Έφυγα αμέσως μετά από τις σπουδές για Μυτιλήνη. Ήταν η πρώτη φορά που έμεινα μόνη μου. Όμως για τα καλά έφυγα τώρα, πριν ένα χρόνο. Μια μικρή βαλίτσα και μπήκα στο αεροπλάνο για Μαδρίτη. Θυμάμαι όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, ρώτησα μια κοπέλα από πού θα πάω να πάρω τις αποσκευές. Με κοίταξε απορημένη και μου λέει “Perdón?” Της είχα μιλήσει στα ελληνικά…. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως πάει, έφυγα από την Ελλάδα. Ξεκινάω τη ζωή μου στην Ισπανία!
Δύο στιγμές από τα φοιτητικά χρόνια: Όταν μου βγήκε στη σχολή του Θεοδοσιάδη το παρατσούκλι «Κουραμπιές» εξ αιτίας μια σκηνής που έκανα πρόβα στο μάθημα. Περνούσα στο διάλλειμα και τινάζονταν τα παιδιά λέγοντας «Ορίστε, περνάει η Λούππου και μας γέμισε ζάχαρη άχνη!» Ακόμα το θυμάμαι και γελάω. Άλλη μια στιγμή, η μέρα που έδωσα εξετάσεις για το πτυχίο μου και ήταν από κάτω οι γονείς μου, η γιαγιά μου που είχε έρθει από τη Ρόδο, οι φίλοι μου που κλαίγανε. Όλη μου τη ζωή είχα φαγωθεί να τους λέω πως μια μέρα θα γίνω ηθοποιός. Τους είχα ζαλίσει πια…. .Ε μετά από πολύ κόπο και δυσκολίες, να που έφτασε εκείνη η μέρα. 17 Ιουνίου του 2010.
Η στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με τη συγγραφή: Εντελώς τυχαία! Είχα πάει στην παρουσίαση ενός βιβλίου, να διαβάσω, ως ηθοποιός. Eκεί ήταν η εκδότρια Άννα Ραζή, από τις εκδόσεις Αnima. Όταν συστηθήκαμε και της είπα ότι είμαι ηθοποιός, με ρώτησε αν έχω κανένα θεατρικό να της δώσω. Όχι, της είπα, ένα διήγημα έχω γράψει όλο κι όλο. Στείλτο, μου λέει. Ντράπηκα εγώ, δεν είχα ξαναγράψει ση ζωή μου. Εκτός από στίχους για τραγούδια που γράφω από μικρή. Στείλτο, μου λέει, πόσο χάλια να είναι πια. Ξέρεις τι έχουν δει εμένα τα μάτια μου! Ε και της το έστειλα. Πέρασαν δυο μήνες και δεν είχα απάντηση. Λέω χάλια θα ήταν. Και τότε με πήρε και μου ζήτησε να πάω στο γραφείο της. Όταν πήγα, μου λέει «Πώς σου θα φαινόταν να γράψεις ένα βιβλίο;» και κλείνω συμφωνία στα καλά καθούμενα να γράψω βιβλίο….. δεν είχα ιδέα τι βιβλίο. Αλλά έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο! Ένα μήνα σκεφτόμουν, τι να γράψω, τι να γράψω….Και τότε ήρθε η ιδέα για το “Μυστικό της Μαγείας”. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα!
Οι πρώτες στιγμές στον χώρο του θεάτρου: Ήμουν 14 χρονών, όταν πήγα και γράφτηκα στη θεατρική ομάδα των Αγίων Αναργύρων. Καθηγήτριά μου η Σοφία Κορώνη. Εκείνη με δίδαξε θέατρο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή. Ένιωσα γαλήνη. Ήξερα πως αυτός είναι ο δρόμος μου.
Κορυφαία στιγμή στην επαγγελματική πορεία: Είναι ακριβώς τώρα. Το βιβλίο μου έχει μεταφραστεί στα αγγλικά και διανύει μια λαμπρή πορεία στο εξωτερικό, είμαι στην καλύτερη σχολή υποκριτικής της Μαδρίτης, ενώ έχω τη μεγάλη τιμή να είμαι διευθύντρια εκδόσεων της OnTime Books και να συμβάλλω κι εγώ σε αυτό το πρωτοποριακό εγχείρημα και στο όραμα του να διαδώσουμε τα λογοτεχνικά έργα των Ελλήνων στο εξωτερικό. Είναι περισσότερο από όσο ονειρεύτηκα όλο αυτό. Είμαι ευγνώμων και ευχαριστώ καθημερινά τον Θεό που με βοήθησε να φτάσω ως εδώ…
Στιγμές ενός ταξιδιού: Η πρώτη φορά που επισκέφθηκα την Ισπανία. Βαρκελώνη. Κεραυνοβόλος έρωτας!
Η σττιγμή που γνώρισα έναν σημαντικό άνθρωπο: Πριν από μερικά χρόνια, όταν δούλευα στο θέατρο Παλλάς, βρέθηκα να δουλεύω στα παρασκήνια στο πλευρό του Γιώργου Νταλάρα ως βοηθός του. Στην αρχή, όταν με στείλανε να δουλέψω μαζί του είχα πολύ άγχος. Είχα μεγαλώσει με τα τραγούδια του, μιας και είναι ο λατρεμένος τραγουδιστής του μπαμπά μου και είχαμε όλους του τους δίσκους σπίτι. Άκουγα μια ζωή ως πρόκειται για πολύ δύσκολο άνθρωπο κι έτσι τον είχα πάρει από φόβο. Τι να σας πω. Από τους πιο γλυκούς ανθρώπους που γνώρισα ποτέ. Μου φέρθηκε εξαιρετικά, σαν πατέρας, πέρασα πολύ όμορφα το διάστημα της συνεργασίας μας και πάντα θα τον θυμάμαι και θα τον αγαπώ! Και εκείνον και όλο το team του. Υπέροχοι άνθρωποι όλοι! Περάσαμε καταπληκτικά στις παραστάσεις.
Η στιγμή γνωριμίας με κεραυνοβόλο έρωτα: Ναι, έχω ζήσει αυτό που λένε κεραυνοβόλο έρωτα. Ένα βλέμμα και η καρδιά να χτυπάει σαν τρελλή, μου κόπηκαν τα πόδια, έχασα τη μιλιά μου. Δεν ήξερα αν ερωτεύομαι ή αν παθαίνω έμφραγμα! Ανεξήγητο και μαγικό φαινόμενο ο έρωτας….
Η στιγμή που ένιωσα ευτυχία: Πολλές μικρές, μικρές στιγμές της ζωής μου με τους ανθρώπους που έχω αγαπήσει, με τους φίλους, τη μαμά μου , τον μπαμπά, τα αδέρφια μου, τον σκύλο μου…. Τι είναι η ευτυχία? Στιγμές αγάπης δεν είναι?
Η στιγμή που απογοητεύτηκα: Η διπροσωπεία, το ψέμμα, όταν οι άνθρωποι προσποιούνται αγάπη ή σε πουλάνε ανάλογα με το συμφέρον τους. Αυτό πάντα θα με απογοητεύει. Όσο χρονών και να πάω, νομίζω πως αυτό δεν πάψει να με πληγώνει, να με θυμώνει και να πέφτω από τα σύννεφα κάθε φορά που κάποιος το κάνει σε εμένα ή σε κάποιον άλλον….
Μια στιγμή που με πλημμύρισε φόβο: Στιγμές που έχω φοβηθεί πως μπορεί να συμβεί κάτι κακό στους ανθρώπους που αγαπώ…
Μια τολμηρή στιγμή: Όταν πήρα τη βαλίτσα και έφυγα Μαδρίτη. Ιδέα δεν είχα για το τι θα αντιμετωπίσω. Δεν ήξερα την πόλη, δεν είχα ούτε έναν γνωστό εδώ, δεν είχα δουλειά. Δεν είχα ιδέα πώς θα πάω από το αεροδρόμιο στο δωμάτιο που είχα νοικιάσει. Δεν με ένοιαζε όμως , ήμουν γεμάτη αισιοδοξία.
Μια Στιγμή που αποφάσισα να λησμονήσω από το παρελθόν: Έχω διαγράψει τελείως από το μυαλό μου καταστάσεις και ανθρώπους που μου κάνανε κακό. Εξάλλου όπως λέει και το τραγούδι «Η λησμονιά είναι η μόνη συγγνώμη, κι η μόνη εκδίκηση η λησμονιά»
Η Στιγμή που με πόνεσε: Η αδικία, η δυστυχία, οι πόλεμοι, η προσφυγιά, οι άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο, η εγκατάλειψη.. αυτά με πονάνε καθημερινά. Νιώθω ένα σφύξιμο στο στομάχι, νιώθω ανήμπορη μπροστά στη δυστυχία των ανθρώπων. Είναι φορές που με τρομάζει πολύ αυτός ο κόσμος.
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Πως κάποια πράγματα στη ζωή είναι μη αναστρέψιμα. Όπως ο χρόνος όταν περάσει, όπως ο θάνατος. Ο όποιου είδους θάνατος.
Η καλύτερη στιγμή της ζωής μου: Θέλω να πιστεύω πως δεν έχει έρθει ακόμη!
Μια Στιγμή στο μέλλον: Τη στιγμή που θα λήξει αυτή η τρέλλα με την πανδημία. Τη στιγμή που θα βγούμε στους δρόμους, που θα αγκαλιαστούμε ξανά χωρίς φόβο…
Concept & Δημοσιογραφική Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη
