Γεννήθηκα στις 13 Ιουλίου 1980 στο Αχίλλειο, ένα παραθαλάσσιο χωριό του νομού Μαγνησίας. Είμαι τελειόφοιτος Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής Μηχανικής του Πανεπιστημίου «La Sapienza» της Ρώμης με προσανατολισμό στον τομέα των τεχνητών γονιμοποιήσεων, ενώ ταυτόχρονα είμαι εν ενεργεία στιχουργός και ραδιοφωνικός παραγωγός.
Στον ελεύθερο χρόνο μου δραστηριοποιούμαι στη συγγραφή κειμένων, τα οποία συγκεντρώνω με σκοπό την έκδοσή τους σε εύλογο χρονικό διάστημα. Επίσης ασχολούμαι με τον τομέα της εστίασης με ασχολία τη μαγειρική σε επαγγελματικό επίπεδο, σε εστιατόρια της Ελλάδος και του εξωτερικού.
Εδώ και ένα χρόνο και κυρίως λόγω της βιολογικής μου ιδιότητας, έχω στραφεί ενεργά στον ελλαδικό χώρο, με έδρα το Πολύκαστρο-Κιλκίς, στις εναλλακτικές καλλιέργειες και πιο συγκεκριμένα στην εκτροφή και παραγωγή σαλιγκαριών, μέσω μιας πρωτοποριακής για τα ελληνικά δεδομένα μεθόδου(μέθοδος Franco Ballone) που εφαρμόζεται από την UNE της Ιταλίας.
Στιγμές…
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Η στιγμή που κράτησα στα χέρια μου το πρώτο μου ποδήλατο είναι ουσιαστικά η στιγμή που έγινε η πρώτη δυνατή και καθαρή ανάμνηση της ζωής μου. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής λίγο πριν απ’ αυτό θυμάμαι πολύ αμυδρά, σχεδόν καθόλου θα έλεγα, έναν καλό άνθρωπο να μου φέρνει σοκολάτες στο σπίτι κάθε φορά που ερχόταν επίσκεψη. Ίσως τελικά έτσι να εξηγείται και η μανία μου για τις σοκολάτες. Αν θέλει κάποιος να με καλοπιάσει μπορεί εύκολα να το κάνει με μια σοκολάτα. Επιστρέφοντας στο πρώτο μου ποδήλατο, διαπίστωσα για άλλη μια φορά πως η ζωή παίζει ενίοτε παράξενα παιχνίδια. Πως μπορεί να συνδέσει κάποιος ένα ποδήλατο με τη μουσική; ‘Όσο κι αν αναρωτηθείτε δεν θα το βρείτε ποτέ.
Κι όμως το πρώτο μου ποδήλατο ήταν μάρκας Universal και η πρώτη μου μεγάλη δισκογραφική συνεργασία που σίγουρα θα με συντροφεύει όσο ζω, έγινε με την εταιρία Universal!!!Σύμπτωση ε;
Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Το πρώτο και τελευταίο μου μαθητικό χαστούκι που έφαγα από το δάσκαλο Κώστα Οικονόμου(καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται) αλλά αυτό του το φύλαγα 20 χρόνια μιας και δεν έφταιξα ποτέ για το περιστατικό που έγινε η αιτία τιμωρίας. Ακόμη το αριστερό μου μάγουλο πονάει από εκείνο το χαστούκι…
Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι να έκανα ποτέ ζαβολιές… Δεν ήμουνα και δεν είμαι άνθρωπος που παραβιάζει κανόνες.
Αν μπορούν να θεωρηθούν ζαβολιές οι στιγμές που σε ηλικία 6-7 ετών, έπαιρνα τον ‘κόπανο’ (το χοντρό και πλατύ κομμάτι ξύλου που χρησιμοποιούσαν παλαιότερα και ίσως ακόμη οι νοικοκυρές για να κοπανάνε τα πλυμένα βαριά κιλίμια και χαλιά) και κυνηγούσα την κυρά-Γιωργία, τη μανούλα μου σε όλη την αυλή του σπιτιού όταν δεν μου έκανε μερικά χατίρια, τότε σίγουρα έχω να θυμάμαι πως με τον τρόπο της με έκανε να μετανιώσω αμέσως για την πράξη μου και να κοκκινίζω από ντροπή…
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Δόξα τω Θεώ έζησα πολλές όμορφες παιδικές στιγμές στις αλάνες και στην πλατεία του χωριού μου. Πού ‘ναι χρόνια, ωραία χρόνια!!!!!
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Ήταν σαφώς μέσα στην εφηβεία με το γνωστό γλωσσοδέτη και τον «κόμπο» στο στομάχι, όπως δηλαδή συμβαίνει κατά κόρον με όλους τους ανθρώπους. Η κοπέλα 3-4 χρόνια μεγαλύτερη μου δεν το έμαθε ποτέ επίσημα, γιατί δεν τόλμησα να της μιλήσω, αν και το είχε καταλάβει σίγουρα.
Γυρίζοντας σπίτι μετά από κάθε φορά που έψαχνα πρόφαση να περάσω έξω από το γραφείο που δούλευε για να τη δω έστω και για λίγο, κλεινόμουν στο δωμάτιο και έγραφα πολλά και ατέλειωτα στιχάκια… και τότε ήταν ουσιαστικά και η στιγμή που συνειδητοποίησα πως μπορώ να γράψω ολοκληρωμένο στίχο που να βγάζει ένα στοιχειώδες νόημα και να έχει κάποιες μικρές αξιώσεις.
Πιο πριν όμως και από την ηλικία μόλις των 12 ετών σκάρωνα σκόρπια τετράστιχα και θυμάμαι πως προσπαθούσα με κάποιες πρόχειρες και ασταθείς αυτοσχέδιες μελωδίες να τα «ντύσω» και να τα κάνω τραγούδια…και όταν κατάφερα επιτέλους να βγάλω ένα ολοκληρωμένο τραγούδι (ο Θεός δηλαδή να το κάνει τραγούδι εκείνο) πήγα στο σπίτι ενός κολλητού μου, του Χρήστου, που είχε ένα κασετόφωνο της εποχής και ηχογραφήσαμε μαζί το κομμάτι με τη συνοδεία τριών ‘οργάνων’… Τα όργανα ήταν ένα τάπερ πλαστικό και δυο κουτάλες σιδερένιες από το ντουλάπι της Ρούλας που με βοηθούσαν στο να δίνω ρυθμό και να γεμίζει το τραγούδι με ήχους. Με λίγα λόγια η κατάσταση ήταν «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».
Μια στιγμή αφόρητης τρέλας: Αρκετές, αλλά δεν θα ήθελα να τις αναλύσω.
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Αρκετές επίσης και οι καλές στιγμές αν και σποραδικές.
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για σπουδέs: Ενάμιση περίπου χρόνο μετά το λύκειο με δυο βαλίτσες πάνινες στο χέρι έφυγα μόνος μου από το χωριό με προορισμό τη Σιένα της Ιταλίας. Κατέβηκα στην Αθήνα τότε για να πάρω το λεωφορείο για Ιταλία που έφευγε κάπου κοντά στο Πεδίο του Άρεως και ουσιαστικά πήγαινα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα μιας και το μόνο άτομο που γνώριζα στη Σιένα είναι μια αγαπημένη πλέον φίλη η Ρεβέκκα που είχε μεταβεί εκεί λίγες μέρες πριν από μένα. Είχαμε γνωριστεί μόλις 5 μήνες πριν στα εντατικά μαθήματα ιταλικών που κάναμε στο Βόλο.
Όταν έφυγα από Αθήνα και έφτασα στην Πάτρα για να πάρω το καράβι για το Μπάρι της Ιταλίας, θυμάμαι πως με προσκάλεσε στην παρέα της, μια ομάδα παλιών φοιτητών επειδή καθόμουνα μόνος δίπλα τους και ήμουν στενοχωρημένος και εμφανώς αγχωμένος. Μου είπαν κάποια πράγματα για το τι θα αντιμετωπίσω, με κέρασαν και μερικές μπύρες και εκείνο το βράδυ πάνω στο καράβι μέθυσα για πρώτη φορά στη ζωή μου από τη στενοχώρια μου.
Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια: Η μία είναι εκείνη που γνώρισα τον αδερφικό μου πια φίλο….Το Βαγγέλη. Η δεύτερη είναι όλα μου τα υπόλοιπα φοιτητικά χρόνια που συνοψίζοντας τα σε μια μόνο στιγμή θα έκανα χρήση ενός διαχρονικού τραγουδιού του Απόστολου Καλδάρα και του Πυθαγόρα που πάει κάπως έτσι:
Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω
και μια πέτρα για να ξαποστάσω,
τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω
απ’ όσα πέρασα…
Mε απλά λόγια, περιπέτειες που θα μπορούσαν να γίνουν και βιβλίο και που δεν αναλύονται εύκολα στα στενά όρια μίας συνέντευξης.
Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι: Δεν θυμάμαι ακριβώς το πότε είπα για πρώτη φορά μέσα μου ότι θέλω να ασχοληθώ με το χώρο αυτό, ωστόσο πάντα με τη μουσική είχα μια ιδιαίτερη σχέση καθώς υπάρχει η κληρονομική φλέβα. Στην οικογένειά μου σχεδόν όλοι έχουν χαρίσματα φωνητικά και καλλιτεχνικά. Την τύχη μου πάντως την αναζήτησα κάπου εκεί κοντά στα 18 μου χρόνια.
Οι πρώτες στιγμές στο χώρο του τραγουδιού: Στιγμές έχω να θυμάμαι πολλές και επαφές εκατοντάδες, αφού όπως προείπα από τα 18 μου περίπου χρόνια και αρκετό διάστημα πριν φύγω για το εξωτερικό, αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα και να αναζητήσω την τύχη μου σαν στιχουργός μιας και μέσα μου ένιωθα ότι αυτό που είχα να επιδείξω σαν στιχουργική δουλειά, άξιζε! Ο πιο αυστηρός κριτής μου υπήρξε πάντα ο ίδιος μου ο εαυτός και αυτός με έσπρωχνε να προχωρήσω, ελπίζοντας πως κάτι θα πετύχω.
Επαφές ατέλειωτες με ανθρώπους του χώρου και δισκογραφικές εταιρίες όπως και οι ‘πόρτες’ που έφαγα ήταν επίσης ατέλειωτες. Όσο όμως έβρισκα πόρτες κλειστές τόσο πείσμωνα και τόσο κυνηγούσα αυτό που αγαπούσα, ώσπου βρέθηκε στο δρόμο μου ένας δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και εξαιρετικός συνθέτης, ο Χρήστος Παπαδόπουλος(γνωστός και μη εξαιρετέος μιας και υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Παιδιών από την Πάτρα) και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με ‘πίστεψε’ σαν στιχουργό και έγραψα μαζί του κάποια λίγα, αλλά όμορφα τραγούδια.
Η πρώτη φωνή που άκουσα να τραγουδάει σε στούντιο δικό μου στίχο σε μουσική Χρήστου Παπαδόπουλου ήταν εκείνη της Αμαλίας Αυγουστάκη, η οποία μόλις είχε βγει νικήτρια από το τηλεοπτικό παιχνίδι Dream Show 1 και ετοίμαζε το παρθενικό της CD. Η ηχογράφηση είχε γίνει στην Κυψέλη στις 06/09/2006 και το τραγούδι εκείνο που τελικά δεν κυκλοφόρησε ποτέ είχε τίτλο «5 όνειρα» και το είχα γράψει εμπνευσμένος από τα όνειρα και τους στόχους που είχε αυτό το καλό παιδί από τη Χίο και πολύ ξεχωριστή λαϊκή φωνή,η Αμαλία. Πήγαινε κάπως έτσι:
Πέντε όνειρα
Να μιλάω από ανάγκη δεν αντέχω
Για τις πράξεις μου υπεύθυνη είμαι εγώ
Μια Καλημέρα κι ένα χάδι θα φυλάξω
Για όσους μ’ αγάπησαν, για όσους αγαπώ
Πέταξα σε μια βαλίτσα
Πέντε όνειρα
Πέντε που είχα κάνει
Κι είπα να τα κάνω αληθινά
Αύριο φεύγει το καράβι
Που στο μέλλον θα με βγάλει
Στόλισα με άνθη την καρδιά
Να γελάω από συνήθεια δεν αντέχω
Να πετώ μες στο χιονιά δεν το μπορώ
Κι εσύ ένα πρόβλημα που έχω
Γυρίζω πλάτη στα παλιά και ξεκινώ
Στιχουργός: Kώστας Ξηρογιάννης
Μετά από τόσα χρόνια τους ευχαριστώ και τους δύο δημόσια που συνεργάστηκαν μαζί μου και μου χάρισαν το πρώτο δάκρυ χαράς, την ημέρας της ηχογράφησης. Νιώθω επίσης την ανάγκη να ευχαριστήσω έναν πολύ καλό τραγουδοποιό, τον Ηλία Πολίτη, γιατί μαζί του κυκλοφόρησα το Νοέμβριο του 2009,το πρώτο μου κομμάτι στην ελληνική δισκογραφία που έχει τίτλο «Καινούργιο εισιτήριο» και συμπεριλήφθηκε την τελευταία στιγμή μέσα στο CD του με γενικό τίτλο «3η παράλληλος» από την Volume Records.
Θέλω να ευχαριστήσω και τους επί χρόνια σταθερούς μου συνεργάτες, το Νίκο Καραγιάννη ένα ταλαντούχο συνθέτη και τραγουδιστή για τα δεκάδες κομμάτια που έχουμε γράψει παρέα και ευελπιστώ κάποια στιγμή να τα ακούσουμε να κυκλοφορούν στη δισκογραφία, καθώς κι έναν άλλο Παπαδόπουλο, το Βασίλη… γνωστός στους καλλιτεχνικούς χώρους για τη δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι και από τις συνεργασίες του σαν μουσικός με καταξιωμένους τραγουδιστές.
Με το Βασίλη ετοιμάζουμε κάτι πολύ δυνατό σε συνθέσεις και παραγωγή δική του, που πρώτα ο Θεός θα κυκλοφορήσει πολύ γρήγορα και επειδή βάλαμε όλη μας την ψυχή εκεί μέσα θα χαρούμε να βρει την κατάλληλη ανταπόκριση από τους ακροατές. Προς το παρόν την τιμή να συνεργαστούν μαζί μας μας έκαναν ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, ο Δημήτρης Μπάσης, η Λένα Αλκαίου, η Γιώτα Νέγκα και έπεται και συνέχεια.
Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία: Όλες οι παραπάνω στιγμές με τους συγκεκριμένους ανθρώπους που προανέφερα υπήρξαν πολύ συγκινητικές και κορυφαίες, η καθεμία για το δικό της λόγο. Σαφώς σε όλα αυτά έχω να προσθέσω και την συνεργασία μου με το Νότη Σφακιανάκη που ήρθε πρόσφατα μέσα από το τραγούδι «Θα ΄χε κι ο Θεός γυναίκα» που συμπεριλήφθηκε στο τελευταίο CD του με γενικό τίτλο «16 αυτοτελείς ιστορίες» από την Universal Music Company. Για το άρτιο αποτέλεσμα του συγκεκριμένου κομματιού συνέπραξαν, ο συνθέτης μου Γιάννης Κώνστας, ο παραγωγός μας ο Μανώλης Βλάχος και φυσικά ο ίδιος ο Νότης που με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στο τραγούδι αυτό.
Στιγμές ενός ταξιδιού: Αρκετές αλλά δεν θα ήθελα να κουράσω με τέτοιες λεπτομέρειες…
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Θα το πάω λίγο ανάποδα το θέμα και θα σας πω μόνο τις 3 κατηγορίες ανθρώπων που ΔΕΝ θεωρώ σημαντικούς. Τους παιδόφιλους, τους δολοφόνους και τους ψεύτες κατά συρροή. Αυτούς να τους ελεήσει μόνο ο Θεός. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη έχουν δικαίωμα λάθους, λόγου και ύπαρξης και είναι σαφώς σημαντικοί γι’ αυτό ακριβώς και ‘μελετάω’ συχνά όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ ψυχογραφώντας τους και καταγράφοντας τις εμπειρίες τους στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας, οι οποίες πολλές φορές έχουν γίνει στίχοι σε τραγούδια μου.
Η στιγμή της γνωριμίας με έναν μεγάλο έρωτα: Υπήρξε μια συγκεκριμένη περίπτωση γυναίκας και δεν θα προσδιορίσω χρονική περίοδο για ευνόητους λόγους που με ‘γονάτισε’. Δυνατή εμπειρία και εύχομαι σε όσους δεν έχουν φτάσει ποτέ στα όρια της αντοχής τους από έρωτα να το ζήσουν. Δεν ξέρει ποτέ κανείς πότε θα του χτυπήσει την πόρτα ο μεγάλος έρωτας. Πολλές φορές βιώνουμε καταστάσεις που ξέρουμε κατά βάθος πως δεν μας εκφράζουν, αλλά από φόβο ίσως να μη μείνουμε μόνοι ή και από αδυναμία χαρακτήρα δεν είμαστε σε θέση να αποτινάξουμε από πάνω μας αυτόν τον αισθηματικό ζυγό.
Κανείς δεν είναι κανενός και ουδείς αναντικατάστατος. Σαφώς και με κάποιους ανθρώπους που πληρούν σε μεγαλύτερο βαθμό τα δικά μας δεδομένα δενόμαστε περισσότερο σε σχέση με κάποιους άλλους, αλλά από την προσωπική μου εμπειρία μέχρι στιγμής μπορώ με σιγουριά να πω, πως το παν στις διαπροσωπικές σχέσεις είναι η ειλικρίνεια και η ‘μαγκιά’ να παραδέχεται κανείς τα λάθη του ζητώντας και συγγνώμη αν χρειαστεί, η οποία να συνοδεύεται και από αληθινή μεταμέλεια…
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Δεν είναι μία δεν είναι δύο. Γεννήθηκα ερωτευμένος και θα πεθάνω ερωτευμένος… Ο έρωτας είναι πνοή, οξυγόνο και από επιστημονικής πλευράς είναι αποδεδειγμένο πως τη στιγμή που τον βιώνει κανείς και όλες οι αισθήσεις μας βρίσκονται στο απόγειο, μόνο ευεργετικές ιδιότητες έχει στη σωματική μας και ψυχική υγεία του ατόμου. .Είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο αυτό, γιατί εμπλέκει μέσα πολλαπλές ερμηνείες, εξηγήσεις και απορίες που δεν θα ήθελα με βάση πάντα τα προσωπικά μου βιώματα να το αναλύσω στην παρούσα στιγμή.
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Αληθινή ευτυχία, υπό μια έννοια δεν κράτησε πολύ και υπό κάποια άλλη θα κρατήσει για όσο υπάρχω, ένιωσα μόνο μια φορά.
Η στιγμή που απογοητεύτηκες: Πολλές, τόσες που δεν τις θυμάμαι όλες. Για καλή μου τύχη όμως μετά από κάθε απογοήτευση και αφού είχα ‘φιλτράρει’ μέσα μου το τι μου συμβαίνει, έβγαινα πάντα πιο δυνατός. Η πασίγνωστη ρήση ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό μου ταιριάζει απόλυτα. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο… Κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει όσες απογοητεύσεις κι αν περάσουμε και όσες στιγμές κι αν λυγίσουμε από αρνητικές κριτικές. Από τις αρνητικές κριτικές να κρατάμε την ουσία και να ξαναπατάμε γερά στα πόδια μας θέτοντας τον επόμενο στόχο. Είναι ένας κύκλος συγκυριών που συνωμοτεί συχνά στην εξέλιξη μιας κατάστασης. Ό,τι αξίζει η ιστορία το δικαιώνει κι ό,τι δεν αξίζει το κλείνει στο χρονοντούλαπο.
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο: Κατά βάθος δεν φοβάμαι τίποτα στη ζωή μου. Μόνο την οργή του Θεού φοβάμαι και την έχω κάνει τραγούδι που θα κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες σε ένα ολοκληρωμένο CD που ετοιμάζω με Έλληνες καλλιτέχνες που μοχθούν επί δεκαετίες στη Γερμανία.
Μια τολμηρή στιγμή: Αρκετές γιατί χωρίς θάρρος και θράσος σε κάποιες καταστάσεις δεν πετυχαίνει κανείς τίποτα. Δεν μπαίνω στα ‘χωράφια’ κανενός, αλλά φτάνω στα όρια συχνά. Μου αρέσει να προκαλώ λίγο πριν από την παρεκτροπή για να βλέπω αντιδράσεις, τις οποίες πολλές φορές τις έχω κάνει στίχο.
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Λησμονώ πάντα ότι δεν μου ταιριάζει και κρατάω μόνο το ‘ζουμί’ της υπόθεσης αφού ‘Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού’. Αν και για να είμαι ειλικρινής έχει τύχει ουκ ολίγες φορές να υποπέσω στο ίδιο λάθος εις διπλούν, αφού υπάρχουν στιγμές που η ανθρώπινη φύση κρύβει και λίγο μαζοχισμό. Πρέπει να ξέρετε ότι οι καλλιτέχνες πάσης φύσεως για να δημιουργήσουν πρέπει να ‘ματώσουν΄ πρώτα. Κι εγώ προσωπικά όταν ήθελα να γράψω και δεν είχα το κατάλληλο ερέθισμα που θα μου βγάλει από μέσα μου αυτά που μου ‘έτρωγαν το μυαλό’ έψαχνα τρόπο να ‘ματώσω’ και έμπλεκα σε περιπέτειες που δεν μου ταίριαζαν.
Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε: Πολλές, πάρα πολλές και αυτές οι στιγμές. Με περίσσεια υπομονή και το γνωστό εσωτερικό φιλτράρισμα των καταστάσεων έφτανα στο τέλος σε μια απόφαση και από τα πατώματα ξαναβρισκόμουν στον ‘αέρα’ για νέους προορισμούς. Όμως δεν είναι νόμος ότι ο πόνος είναι κακό.
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Με έκανε πιο προσεχτικό για την επόμενη φορά να σκεφτώ που και γιατί έκανα λάθος. Πονάει η σκληρή αλήθεια γι’ αυτό πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι η κάθε δράση μας επιφέρει με βάση τους φυσικούς νόμους και μια αντίδραση. Αυτό σημαίνει πως πριν πράξουμε ή μιλήσουμε πρέπει να σκεφτούμε και το αντίστοιχο αντίκτυπο στο μέλλον.
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου: Η ομορφότερη ε;;; Υπήρξε μια όντως που γράφεται με 6 γράμματα από το Ελληνικό αλφάβητο και την κρατάω μέσα μου πολύ καλά κλεισμένη. Δεν θα την πω!!!! Δεν είναι ώρα για κουτσομπολιά!!!!!!
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: Να φτιάξω έναν μεγάλο χώρο, όσο πιο μεγάλο γίνεται μέσα στον οποίο να βρίσκουν τροφή και στέγη άπορα και ορφανά παιδιά στην Ελλάδα. Όνειρο ζωής είναι αυτό και θα το πετύχω σαφώς και με τη βοήθεια πολλών όταν έρθει η ώρα… και θα είναι έργο πνοής.
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Κλοκοτάρα
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη
