Μεγάλωσα στην Πετρούπολη, σε οικογένεια εργατών. Σπούδασα ζωγραφική και χαρακτική στην Α.Σ.Κ.Τ., Ανθρωπιστικές σπουδές στο Ε.Α.Π. και κλασικό τραγούδι με τη Λένα Γιγάντε. Όλα αυτά που κάνω δηλαδή να
ζωγραφίζω, να τραγουδάω, να διδάσκω, και τελευταία ραδιόφωνο (Η ΕΛΕΝΑ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟ στο amagi radio https://www.facebook.com/groups/390090344416090/ ) είναι Ένα πράγμα, με διαφορετικά υλικά κάθε φορά. Στόχος πάντα είναι η θεραπευτική αλληλεπίδραση με εκείνους που θα σταθούν μπροστά μου σε μια αίθουσα διδασκαλίας, σε μια μουσική σκηνή, κ.ά.
Έχω εκθέσει σε Projects των : Μπιενάλε Πάτρας, Μουσείο Μπενάκη, Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, Ίδρυμα Ευγενίδου, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Δήμου Αθηναίων, κ.α. https://www.facebook.com/media/set/?set=a.30392493594.42501.554293594&type=3. Μια σημαντική στιγμή μου ήταν όταν το 2010 είχα την πλήρη επιμέλεια στο CHILDHOOD ART PROJECT, όπου 24 εικαστικοί καλλιτέχνες, μαζί και ο Νίκος Αλεξίου, μίλησαν για την δική τους παιδική ηλικία και διέθεσαν τα έργα τους για τα παιδιά του Ιδρύματος ΜΗΤΕΡΑ.
elenakara_
Ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου είναι το Σχολείο. Αν και ταλαιπωρημένος, είναι από τους τελευταίους ζωντανούς οργανισμούς που μπορεί να προωθήσει με άμεσο τρόπο τον πολιτισμό και τη Δημοκρατία. Γι’ αυτό μέσα από δημιουργικές δράσεις, συναισθηματική αγωγή και συνεργασία με τους γονείς και την τοπική κοινότητα, προσπαθούμε με τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς που συνεργάζομαι να ενθαρρύνουμε την Ιδέα του Σχολείου της γειτονιάς, ενός Ανοικτού σχολείου, όπου όλοι συμμετέχουν δημιουργικά και συναισθηματικά. http://childhood-art-project.blogspot.gr/
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Με τον παππού μου τον Γιάννη. Κρητίκαρος με μουστάκι και βαριά προφορά. Το θυμάμαι σαν σκιά. Είχε βρέξει και με είχε στους ώμους του για να μην πατήσω στις λάσπες. Δεν ξέρω πόσο ήμουν. Εκεί που περπατούσαμε, πέρασε ένα αυτοκίνητο και μας έβρεξε. Τότε είπα μία από τις πρώτες μου «κακές λέξεις»: “Μαλάτα!!!!!!!”. Mέχρι και τις τελευταίες στιγμές του, γέλαγε με τη λέξη μου αυτή.
Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Μάλλον Β’ Δημοτικού θα ήμουν. Έδωσα ένα ραβασάκι με το “Σ` ΑΓΑΠΩ” στον Κoκκίνη. Το τέρας, φώναξε τους φίλους του και όλοι μαζί άρχισαν να με κυνηγούν. (Ακόμα τρέχω μακριά από τους άντρες για να σωθώ).
Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Δεν θυμάμαι τι “ζημιά” είχα κάνει. Αλλά θα ήταν κάτι σοβαρό γιατί έτρεξα στην ταράτσα να κρυφτώ πίσω από ένα παλιό έπιπλο. Τους άκουγα που με έψαχναν όλο το απόγευμα. Στο τέλος κουράστηκα και φανερώθηκα. Όπως και στις ταινίες έπεσαν στην αγκαλιά μου κλαίγοντας, που «βρέθηκε» το παιδί.
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Απέναντι από το πατρικό μου ήταν μια τεράστια έκταση όπου κάποιος καλλιεργούσε ζουμπούλια. Έτρεχα στο κέντρο του χωραφιού, πατούσα μερικά και αυτά γίνονταν ένα στεγανό στρώμα όπου μπορούσα να κρύβομαι εκεί για ώρες, να ξαπλώνω, να τραγουδάω και να κοιτάζω στον ουρανό. Πραγματικά μπορούσα να τον κοιτάζω για ώρες. Κανείς δεν με έβρισκε γιατί τριγύρω μου υψώνονταν ζουμπούλια που έφταναν σχεδόν το ένα μέτρο. Αυτές οι φωλιές ήταν η μυστική μου κρυψώνα μέχρι και στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Το χωράφι “Μου” με τα ζουμπούλια είναι πολυκατοικίες πια.
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Ο αδερφός μιας συμμαθήτριας στην Β` Γυμνασίου. Αυτός μου έδωσε και το πρώτο ενήλικο φιλί της ζωής μου.
Μια στιγμή ‘αφόρητης τρέλας’: Πολλές. Κοιτάξτε..Μια “πετριά” την έχω και την απολαμβάνω και γενικά φημίζομαι για την τάση μου να κάνω πράγματα που χαρακτηρίζονται από: “άγνοια κινδύνου”.
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Πολλές στιγμές. Αλλά είναι πάντα υπέροχη η στιγμή εκείνη που γνωρίζεις νέους φίλους και επιβεβαιώνεται εκείνη η αλήθεια πως ακόμα υπάρχουν Υπέροχοι άνθρωποι εκεί έξω..
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για σπουδές: Είμαι από τις περιπτώσεις εκείνες που σπούδασαν Αθήνα κοντά στο σπίτι τους. Δεν έζησα τα φοιτητικά χρόνια με την έννοια της απαγκίστρωσης από τους γονείς, αφού έφυγα από το σπίτι μετά τις σπουδές. Θυμάμαι τη μαμά να στέκεται στην πόρτα και να μουρμουράει την αγαπημένη της ατάκα καθώς φόρτωνα τη τελευταία κούτα : “Αχ, νυφούλα σε φανταζόμουν να φεύγεις από εδώ “. Η μαμά με σκληρή εκπαίδευση, έχει αναθεωρήσει πια τα όνειρά της για εμένα.
Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια: Όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό, τα εφηβικά μου χρόνια ήταν πιο έντονα από τα φοιτητικά. Γενικά νομίζω πως ήμουν κάπως μαζεμένη σα φοιτήτρια. Σπούδασα σε μια σχολή που από μόνη της σου παρείχε ευκαιρίες για να ψάξεις τον εαυτό σου και να δημιουργήσεις κάτι δικό σου. Οπότε με είχε συνεπάρει αυτό.
Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι: Το τραγούδι έχει μια ξεχωριστή θέση στη ζωή μου μέσα σε αυτά που κατά καιρούς καταπιάνομαι. Ενώ η ζωγραφική ήταν κάτι φυσικό, σα να λέμε η Ταυτότητά μου, με το τραγούδι έχω μια πιο σκοτεινή σχέση, αφού πάντα ήταν κάτι σαν μια εσωτερική ψυχοθεραπεία. Κάθε φορά που στέκομαι μπροστά στον κόσμο για να τραγουδήσω έχω μια παλινδρόμηση στο παιδικό. Τραγουδάω για να μου πει μπράβο η Μαμά και ο Μπαμπάς. Για να αισθανθώ το σώμα μου. Είναι μια αίσθηση που ξεκινάει από το μέσα…(http://youtu.be/kMUJP4-rcYA). Τα πράγματα είναι αλλιώς στο κομμάτι της Διδασκαλίας και τελευταία στο κομμάτι το ραδιοφωνικό. Σε αυτά τα δύο έχω ευκαιρίες να φύγω από το βιωματικό στόχο της δημιουργίας και συνειδητά να “ παραγάγω” ένα “έργο” για τους άλλους. Δηλαδή, να προσφέρω μια προοπτική γνώσης για τα παιδιά και όμορφα συναισθήματα στους ακροατές μου. (http://www.mixcloud.com/ElenaKaragianni/o/ )
Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία: Στα πράγματα που κάνω, αναζητώ εκείνη τη στιγμή, που κάποιος θα μου πει πως τον έκανα να αισθανθεί…να συγκινηθεί…να σκεφτεί, να θέλει να πάει παρακάτω. Ζω γι` αυτές τις στιγμές. Και όταν ανακάλυψα πως αυτές συμβαίνουν πραγματικά, δεν έχω αισθανθεί ποτέ ξανά έλλειψη σε κάτι. Για παράδειγμα μια μικρή κοπέλα στην εγκατάσταση ΜΥ ROOM (Against all odds- Μουσείο Μπενάκη, (http://elenakarayanni.blogspot.gr/2011/06/my-room-eleni-karagianni-slow-down.html), βγαίνοντας, έπεσε στην αγκαλιά μου.. κλαίγοντας. Κανονικά. “Σε είδα”, μου είπε με αναφιλητά.
Στιγμές ενός ταξιδιού: Με το βάρος όλων αυτών που ζούμε περπάτησα για μερικές μέρες στους δρόμους του Βερολίνου και μίλησα με κατοίκους και καλλιτέχνες, για το παρόν και το παρελθόν αυτής της Πόλης. Αυτή η εμπειρία με “ξύπνησε” από τη Νιρβάνα των βολικών στερεότυπων που κουβαλάμε σαν λαός και Συνειδητοποίησα πόσο Φασιστική και κακοποιητική είναι η Ελληνική πραγματικότητα.http://elenakarayanni.blogspot.gr/2012/12/berlin-according-to-elena.html
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Έχω την τιμή στα μαθητικά μου χρόνια να γνωρίσω τον Αντώνη Σαμαράκη προσωπικά. Τότε, στην Γ` Λυκείου ήταν μια περίοδος μεγάλων καταλήψεων. Μια ομάδα πιτσιρίκια είχαμε στήσει μια έκθεση βιβλίου και είχαμε φτιάξει εικαστικά έργα με υλικά που είχαμε βρει μέσα στην κατάληψη. Άκουσε γι αυτές τις δράσεις μας και μας επισκέφτηκε για να μας συγχαρεί. Τότε ήταν που άκουσα για πρώτη φορά κάποιον να με αποκαλεί: “Καλλιτέχνη”. Εκείνη την εποχή συνήθιζε να κάνει και κάποιες μαζώξεις στο σπίτι του για καλλιτέχνες. Μaς είχε προσκαλέσει, εμένα και μερικά άλλα πιτσιρίκια. Θυμάμαι πως είχαμε λουφάξει σα μικρά μυρμηγκάκια, ανάμεσα σε φοιτητές και σε συγγραφείς, στους μεγάλους καναπέδες του σπιτιού του. Δεν θυμάμαι να είπα κάποια κουβέντα εκείνο το απόγευμα. Φεύγοντας μας έδωσε χαρτζιλίκι για να πιούμε καφέ στην πλατεία στο Κολωνάκι. Από τότε κάνω και εγώ το ίδιο στους μαθητές μου. Επιβεβαιώνω την ταυτότητά τους.
Η στιγμή της γνωριμίας με έναν μεγάλο έρωτα: Οι μεγάλοι μου έρωτες από τις πρώτες τους στιγμές δεν έδειχναν πως θα εξελιχτούν σε Μεγάλους. Μου παίρνει λίγο χρόνο για να συνειδητοποιήσω ποσό “εθισμένη” είμαι.
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και είπα: “Ωραία. Πονάει. Και τώρα;;;”.
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Πολλοί λόγοι με κάνουν ευτυχισμένη και πολλοί δυστυχισμένη. Νομίζω πως έχει σημασία η “γεύση” που έχει κάποιος από τη ζωή του. Ναι. Εγώ έχω Ευτυχία.
Η στιγμή που απογοητεύτηκες: Πάντα απογοητεύομαι και θυμώνω όταν ακούω καλλιτέχνες να οριοθετούν την τέχνη στα πλαίσια ενός ελιτίστικου Σαλονιού. Η καλή Τέχνη και το Υψηλό Έργο για όσους ακολουθούν τις Κοινωνικές επιστήμες, δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμα κοινωνική κατασκευή, καθώς δεν υπάρχει επιστημονική μονάδα μετρήσεως της ποιότητας του καλλιτεχνικού Έργου. Από την άλλη τα ίδια πρόσωπα παραπονιούνται που το πολιτιστικό επίπεδο του Έλληνα δεν δείχνει να ανακάμπτει. Τα βάζουν με τον κόσμο αποκαλώντας τους απαίδευτους, με τους δάσκαλους, με τις κυβερνήσεις. Γενικά τα βάζουν με όλους. Κατανοώ την ανάγκη για ακαδημαϊκή τέχνη και είναι ένα κομμάτι που πρέπει επίσης να ενισχυθεί, αλλά εάν δεν ανοιχτούν οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι προς τον κόσμο και με συγχρόνους τρόπους να συστήσουν την τέχνη, τότε ποιος θα το κάνει;
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο: Στο παρελθόν υπήρξαν πολύ έντονες στιγμές θλίψης, φόβου και ανασφάλειας για το μέλλον. ¨
Μια τολμηρή στιγμή: Συνέβη τελευταία, που διάβασα μια ερωτική «επιστολή» στην εκπομπή στο Amagi.
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Η στιγμή που αποφάσισα να συγχωρήσω τη Μητέρα μου για πράγματα πού δεν θυμάμαι.
Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε: Όταν συνειδητοποίησα σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου πως δεν ζούσα όπως θα ήθελα εγώ άλλα οι άλλοι.
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Δεν θα σaς πω…Θα με «απομυθοποιήσετε».
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Είναι πολλές. Μικρές στιγμές όλες βέβαια, δηλαδη δεν ήταν στιγμές τύπου : «WOW! Κέρδισα το λαχείο». Μάλλον ήταν περισσότερο, στιγμές τύπου: τι όμορφος ουρανός, ή “πόσο, μα πόσο με αγαπάς;
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: Τα γηρατειά.
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Κλοκοτάρα
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη
