Η Μαίρη, η Kατερίνα, η Λίνα κι εγώ, παλιές γνώριμες από την τηλεόραση συναντηθήκαμε για να πιούμε ένα ουζάκι στο Μικρολίμανο, μετά το τέλος του καλοκαιριού. Λίγο η αύρα του λιμανιού, λίγο το ποτό οδήγησαν την Μαίρη σε εξομολογήσεις που μας εξέπληξαν.
Σκληρή φύση ανθρώπου, δεν εξωτερίκευε σχεδόν ποτέ εκείνο που ένιωθε. Άκαμπτη στις προκλήσεις, ήταν προσηλωμένη μόνο στον άντρα της και στην Ειρήνη που απέκτησε με κόπο, έπειτα από πολλές προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Είχε δημιουργήσει ένα σιδερένιο φράκτη προστασίας γύρω από την οικογενειακή της ζωή και όποιος τον άγγιζε καρφωνόταν λεκτικά και άκομψα από εκείνη. Την είχαμε δεχτεί στην παρέα μας, γιατί ήταν καλή συνάδελφος, έστω και τελείως διαφορετική από εμάς.
Δεν κάπνιζε, αλλά εκείνο το μεσημέρι το ένα τσιγάρο άναβε, το άλλο έσβηνε, ώσπου μας είπε ‘ο Αντρέας με άφησε, έφυγε από το σπίτι’. Παγώσαμε. Εκείνη συνέχισε. ‘’Ήμουν εγωίστρια απέναντί του, δεν τον άφηνα να αναπνέει. Του τηλεφωνούσα παντού, καταπατώντας την αξιοπρέπειά του για να μάθω που είναι. Δεν ήθελα να αθλείται, να πηγαίνει μόνος του για ψώνια, να συναντάει κανένα φίλο του.
Με τον αδερφό του είχε να βγει έξω δέκα χρόνια, γιατί του το απαγόρευα. Πίστευα, ότι θα τον παρέσυρε σε γνωριμίες με άλλες γυναίκες. Ζήλευα τα πάντα, δεν ήθελα να μιλάει με κανέναν. Έπρεπε να ξέρω κάθε του κίνηση. Πήγαινα αιφνιδιαστικά ακόμα και στη δουλειά του. Τον μείωνα συνέχεια και στο σπίτι γινόταν μάχες κάθε μέρα. Κάποιο βράδυ διασκεδάζαμε σε ένα μπαρ και μια σερβιτόρα τον κοίταζε έντονα. Ξέρετε τι έκανα; Της έβαλα τρικλοποδιά και έσπασε το χέρι της. Υπέφερε με την αρρωστημένη μου καταπίεση, αλλά έμενε μαζί μου για το παιδί. Μια μέρα μου είπε, μετά από ένα καυγά ‘φεύγω, υπάρχει άλλη γυναίκα στη ζωή μου…’
Η έκπληξη μας έγινε σιωπή. Δεν μπόρεσε καμία μας να αρθρώσει λέξη. Αναρωτήθηκα για εκείνον ‘πως άντεξε τόσα χρόνια τέτοια ζωή…’
Εκεί, η Μαίρη μέσα στα δάκρυα της έθαψε την παθολογική ζήλια της για τον Ανδρέα και το αρρωστημένο της εγώ, καταστρέφοντας τις ζωές τους.
Ζηλεύουν διαφορετικά οι γυναίκες από τους άντρες;
Οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στη συναισθηματική ζήλια και λιγότερο στη σεξουαλική
«του έρωτά μας η φλόγα σβήνει
πέφτει η συγγνώμη σου μες στο κενό
μια αγάπη θέλει εμπιστοσύνη
δεν θέλει ζήλια και εγωισμό»
Όσο κι αν η Καίτη Γαρμπή μέσα από το τραγούδι της κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για όσους ζηλεύουν, μάλλον δεν εισακούεται…
Η ζήλια είναι περίεργο συναίσθημα, σου τρώει ανεξέλεγκτα τα σωθικά. Ζηλεύουν, όμως, διαφορετικά οι άντρες από τις γυναίκες;
Οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς στη συναισθηματική ζήλια και λιγότερο στη σεξουαλική. Τρελαίνονται και μόνο στην ιδέα, ότι ο σύντροφός τους μπορεί να ερωτευθεί μια άλλη γυναίκα, ενώ αντίθετα μπορούν να συγχωρήσουν μια σεξουαλική τους απιστία. Οι άντρες αντίθετα γίνονται θηρία, εάν ανακαλύψουν σεξουαλική απιστία της συντρόφου τους, ενώ είναι πιο υποχωρητικοί όταν ανακαλύψουν την πλατωνική έλξη τους για κάποιον άλλον άντρα. Ο διαφορετικός ψυχισμός των δυο φύλων, διαφοροποιεί και τη ζήλια τους. Οι άντρες που είναι ιδιαίτερα κτητικοί με ό,τι αποκτούν, δεν αντέχουν στην ιδέα ότι κάποιος άλλος κοιμάται με τη σύντροφό τους. Οι γυναίκες αντίθετα αποδίδουν την σεξουαλική απιστία σε βιολογική ανάγκη των αντρών και επικεντρώνονται να διατηρήσουν ζωντανή τη σχέση τους.
Η ιστορία είναι αληθινή, απλώς άλλαξαν τα ονόματα για προστασία της ταυτότητας των ατόμων
Γράφει η Βίκυ Μπαφατάκη, Επικοινωνιολόγος (2003)
