Ζω και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη. Είμαι πτυχιούχος του Τμήματος Βαλκανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Φλώρινα) και κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων, αφενός στην πολιτική επιστήμη από το Institut d’Études Politiques de Strasbourg (Université Robert Schuman) και αφετέρου στην κοινωνική και ιστορική ανθρωπολογία από το Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Μυτιλήνη). Είμαι διδάκτωρ οικονομικών και πολιτικών σπουδών στη σύγχρονη ανατολική και νοτιοανατολική Ευρώπη του Τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη).
Μιλάω άπταιστα εννέα ξένες γλώσσες (αγγλική, γαλλική, ιταλική, ρωσική, ρουμανική, βουλγαρική, γερμανική, ισπανική και γεωργιανή). Μέχρι σήμερα έχω εργαστεί ως διδάσκουσα στο New York University Skopje, ως ειδική σύμβουλος του Υφυπουργού Υγείας κ. Μ. Μπόλαρη, ενώ τώρα εργάζομαι ως διδάσκουσα στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος.
Τα ερευνητικά και συγγραφικά μου ενδιαφέροντα εστιάζονται σε εθνογραφικά ζητήματα, στη δι-εθνική μετανάστευση, στην νέα γενιά, νέες τεχνολογίες, γλώσσα, πολιτισμό, ιστορία και μουσεία. Είμαι η συγγραφέας του αυτό-βιογραφικού βιβλίου «Anorexia Nervosa», το οποίο κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις «Τετράγωνο».
Στιγμές…
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Δύσκολη ερώτηση. Νομίζω πως έχω εικόνες στο μυαλό μου από τα πρώτα μου γενέθλια. Η μυρωδιά από την αγκαλιά της μαμάς και κόσμος στο σπίτι… Γλυκιά ανάμνηση.
Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Η πενταήμερη εκδρομή στη Ρόδο. Θυμάμαι πως το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η ξεγνοιασιά, κάτι που λείπει σήμερα από τη ζωή μας. Ήταν όλα πολύ όμορφα.
Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Μετράω άπειρες ζαβολιές μέχρι σήμερα. Θυμάμαι στα γυμνασιακά μου χρόνια πως προσκαλούσα συμμαθητές μου στο σπίτι για να κάνουμε πάρτι κρυφά από τους γονείς μου. Δεν το αποκάλυπτα τότε, αλλά η μαμά μου το καταλάβαινε αμέσως μόλις επέστρεφε στο σπίτι και ας πάλευα να το τακτοποιήσω, όπως ακριβώς το είχε αφήσει φεύγοντας από το σπίτι.
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Ήμουνα 8 χρονών, όταν ένα πρωινό πήγαμε εκδρομή στο βουνό. Θυμάμαι πως ήμασταν μεγάλη παρέα και κάναμε πεζοπορία. Φέρνω στο μυαλό μου τις θείες μου, τους θείους μου, τα ξαδέρφια μου, φίλους. Πόσο ξέγνοιαστες στιγμές! Όταν ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας και αφού μαζέψαμε ρίγανη και καρπούς από κράνα, καθίσαμε και ψήσαμε για να φάμε. Μετά άρχισαν τα παιχνίδια και οι χοροί.
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Όταν ήμουν έντεκα ετών. Είχα ερωτευτεί τον Στέφανο.
Μια στιγμή ‘αφόρητης τρέλας’: Όταν πήρα την απόφαση να ταξιδέψω μόνη μου στη Γερμανία σε ηλικία 20 ετών για να συναντήσω έναν συνομήλικό μου Άγγλο-Γερμανό, με τον οποίο νόμιζα πως ήμουν ερωτευμένη. Το έπραξα κρυφά, αλλά σύντομα αποκαλύφθηκα. Ευτυχώς που οι γονείς μου με στηρίζουν σε όλα και με περίμεναν στο αεροδρόμιο, όταν επέστρεψα με εντονότατο το συναίσθημα της απογοήτευσης. Ωστόσο, ο Τιμ παραμένει μέχρι και σήμερα ένας πολύ καλός φίλος. Η Στέλα Λέτσιου υπογράφει βιβλία μετά την παρουσίαση του βιβλίου της “Anorexia Nervosa” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ.
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Πολλές υπέροχες στιγμές από τις βόλτες και τις εξόδους μου με την αδερφή μου…
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για σπουδές: Από το σπίτι έφυγα για πρώτη φορά το 2000, όταν έπρεπε να μετακομίσω από τη Θεσσαλονίκη, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, στη Φλώρινα για να σπουδάσω. Θυμάμαι τον μπαμπά μου να το έχει πάρει λίγο πιο «βαριά» από εμένα και τη μαμά μου, αλλά σύντομα συνήθισαν στην ιδέα. Αρχικά, τρόμαξα με αυτή την αλλαγή, αλλά σύντομα αποδείχτηκε όμορφη και αρκετά «εκπαιδευτική».
Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια: Μόνο δύο; Λοιπόν, θα αναφερθώ σε δύο στιγμές που παραμένουν σημαντικές για εμένα. Η μία είναι η στιγμή που γνώρισα τις φίλες μου Ελευθερία, Βίκυ, Μαρία, και που παραμένουν στη ζωή μου ακόμα και σήμερα που ζούμε σε διαφορετικές πόλεις και ασχολούμαστε με τόσο διαφορετικά πράγματα. Ξέρω και γνωρίζουν και οι ίδιες πολύ καλά πως πάντοτε θα στηρίζει η μία την άλλη. Η αγάπη αυτή δεν χάνεται. Η δεύτερη στιγμή είναι σαφώς η στιγμή της αποφοίτησης και της ορκωμοσίας τον Ιούνιο του 2004.
Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με την συγγραφή: Όταν ήμουν μικρή συνήθιζα να γράφω τις σκέψεις μου σε σκόρπια φύλλα χαρτιού, τα οποία έλεγα πως θα συγκεντρώσω και θα τα οργανώσω, όταν μεγαλώσω για να γράψω έναν βιβλίο. Τελικά, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ωστόσο, η ανάγκη μου να γράφω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου είναι που με οδήγησαν στη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Η ανάγκη να ξεσπάσω από την πίεση που μου ασκούσε εσωτερικά η ασθένεια της νευρικής ανορεξίας «δημιούργησαν» αυτό το βιβλίο.
Οι πρώτες στιγμές του βιβλίου: Οι πρώτες στιγμές μέσα στο βιβλίο… Άσχημες… Άσχημα, σχεδόν αποπνικτικά συναισθήματα… Οι πρώτες όμως στιγμές από την παρουσίαση του βιβλίου ενάμιση χρόνο πριν ομολογώ πως ήταν μαγικές. Εισέπραξα πολλή αγάπη και αυτή την αποδοχή δεν την συγκρίνω με τίποτε άλλο. Οπότε νιώθω πως οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία: Για εμένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση και επιβεβαίωση των κόπων μου μέχρι σήμερα από την αγάπη, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των φοιτητών μου προς το πρόσωπό μου. Θεωρώ πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευθύνη από το να διδάσκει κανείς σε μικρότερους αλλά και μεγαλύτερους ανθρώπους και όταν αυτό γίνεται με επιτυχία και αναγνωρίζεται, τότε σαφώς και βιώνεις κορυφαίες στιγμές επαγγελματικής επιτυχίας. Εξίσου σημαντική στιγμή για εμένα είναι και η έκδοση του πρώτου επιστημονικού μου συγγράμματος, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο από τις εκδόσεις Επίκεντρο Α.Ε. με τίτλο «Γκρεκοί ή Ρωσοπόντιοι;»
Στιγμές ενός ταξιδιού: Πολλά ταξίδια, αμέτρητες αλησμόνητες στιγμές… Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο μου «Anorexia Nervosa» συναντάει πολλές από αυτές…
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Το καλοκαίρι του 2007 που βρισκόμουν στο Κάιρο για ένα σεμινάριο Κοινωνικής Ανθρωπολογίας… Γνώρισα έναν πρόσφυγα, θύμα της γενοκτονίας στη Ρουάντα το 1993-1994. Γνωρίζοντας πολύ καλά τα γεγονότα που έλαβαν χώρα εκείνη την περίοδο, η μαρτυρία του με συγκλόνισε, με έκανε να υποκλιθώ μπροστά στο μεγαλείο και τη δύναμή του και παράλληλα, με έκανε να εκτιμήσω όλα όσα έχω και θεωρώ δεδομένα στη δική μου ζωή.
Η στιγμή της γνωριμίας με έναν μεγάλο έρωτα: Θα μου επιτρέψετε να πω πως δεν έχει έρθει για εμένα αυτή η στιγμή ακόμη… Την περιμένω…
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Δύο φορές… Η μία το 2003 και η άλλη πριν από περίπου δύο μήνες, αλλά ανήκουν στο παρελθόν και οι δύο τώρα πια. Ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις βίωσα πολύ έντονα συναισθήματα κι έτσι, δεν μετανιώνω για τίποτα. Ένιωσα καλά τι σημαίνει απόλυτη ευτυχία αλλά και τι σημαίνει απογοήτευση, στενοχώρια καθώς και τι σημαίνει «ξοδεύω πολλά χαρτομάντιλα σκουπίζοντας δάκρυα».
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Ευτυχία σαφώς ένιωσα και τις δύο φορές που ένιωσα ερωτευμένη. Έχω την άποψη πως η ισορροπημένη και ευτυχισμένη προσωπική ζωή τελικά δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Παρ’ όλα αυτά, ευτυχία νιώθω κάθε φορά που οι στόχοι μου επιτυγχάνονται και οι κόποι μου ανταμείβονται.
Η στιγμή που απογοητεύτηκες: Όταν τελείωσε ο γάμος μου.
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο: Δεν φοβάμαι.
Μια τολμηρή στιγμή: Θαρρώ πως ήταν τολμηρή στιγμή η στιγμή που αποφάσισα να πάω στον Καύκασο για να πραγματοποιήσω την έρευνα μου για τη διδακτορική μου διατριβή το 2008, ενώ ζύγιζα 30 κιλά και η υγεία μου αντιμετώπιζε πολλούς κινδύνους. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά. Ήμουν τυχερή.
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Αποφάσισα από την πρώτη κιόλας στιγμή να λησμονήσω τη στιγμή του γάμου μου. Σήμερα έξι χρόνια έπειτα από εκείνη την ημέρα και δύο χρόνια μετά από την ημέρα του χωρισμού, αισθάνομαι πως δεν υπήρξαν ποτέ. Δεν μοιάζουν καν σαν κακές αναμνήσεις. Απλά δεν συνέβησαν ποτέ για εμένα.
Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε: Όταν χώρισα με τον πρώην σύζυγό μου. Ο πόνος κράτησε ελάχιστα, αλλά εκείνες τις στιγμές πίστευα πως δεν θα αντέξω άλλο. Μπαμπά, μαμά, τι θα έκανα χωρίς εσάς, αναρωτιέμαι…
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Η στιγμή της αλήθειας, «Στέλα, πάσχεις από νευρική ανορεξία».
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Δυστυχώς, με το πρόβλημα υγείας που με ταλαιπωρεί σχεδόν όλη μου τη ζωή, αυτή τη φράση δεν την έχω ξεστομίσει ακόμη. Ελπίζω πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα γίνει και αυτό.
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: Να γίνω μανούλα…
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Κλοκοτάρα
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη
