Ο φωτογραφικός του φακός έχει γυρίσει όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και έχει απαθανατίσει τις πιο απίστευτες στιγμές. Γεννήθηκε στην Αθήνα κάτω από την Ακρόπολη και κατάγεται από την ορεινή Γορτυνία, αλλά όπως είπε χαρακτηριστικά αισθάνεται Αθηναίος, Γορτυναίος και παράλληλα πολίτης του κόσμου, λόγω των ταξιδιών που έχει κάνει με τη δουλειά. Η συνάντησή μας έγινε ένα φθινοπωρινό βροχερό απόγευμα του Νοεμβρίου μέσα στη ψυχή της Αθήνας, στη Στοά Κοραή. Στο χώρο του πολύβουου καφέ όπου καθίσαμε δεν ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς πως οι θαμώνες, αλλά και οι σερβιτόροι είχαν μαγευτεί από την αφήγησή του και μας ακούγανε κλεφτά. Ένας άνθρωπος απλός, γεμάτος εξωστρέφεια και καλοσύνη που σε πλημμυρίζει με κάθε του λέξη.
Είναι παντρεμένος και πατέρας ενός όμορφου κοριτσιού. Ασχολείται με τη φωτογραφία από το 1987 και έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα φωτοειδησεογραφικά πρακτορεία της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού ως Freelancer Φωτογράφος. Έχει ταξιδέψει και στις πέντε Ηπείρους, σε 105 χώρες του κόσμου και έχει κάνει περισσότερα από 500 αεροπορικά ταξίδια για να φωτογραφίσει τη φύση, τη ζωή, την κοινωνία, τους ανθρώπους, τις συνήθειές τους, καθώς και τα ήθη και τα έθιμα κάθε τόπου. Για εκείνον κάθε επόμενο ταξίδι είναι και μια νέα περιπέτεια και εμπειρία.
Πώς γίνατε φωτορεπόρτερ; Πότε ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;
Είμαι αυτοδίδακτος φωτογράφος 35 χρόνια. Ξεκίνησε ως χόμπι και μετά έγινε επάγγελμα. Δικτυώθηκα με το πέρασμα του χρόνου στο χώρο. Είχα δώσει εξετάσεις για τη Δημοσιογραφία που πάντα αγαπούσα, αλλά δεν έγραψα καλά, αν και έβγαλα πολύ καλό βαθμό στο απολυτήριό μου. Αρχικά πέρασα στο τμήμα Τεχνολογίας Τροφίμων στο Αιγάλεω. Παρακολούθησα κανονικά τα δύο πρώτα χρόνια, αλλά δε μου άρεσε. Αισθανόμουν πως σπαταλούσα το χρόνο μου.
Με την εικόνα όμως ασχολούμουν πάντα. Μάλιστα, είχα φτιάξει και μια αυτοσχέδια φωτογραφική μηχανή μικρός. Τελικά, κατάφερα να το ακολουθήσω! Ασυναίσθητα αυτό ήθελα να κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πάντα διάβαζα εφημερίδες και κρατούσα στατιστικά.
Τι είναι αυτό που σας ιντριγκάρει περισσότερο στο φωτορεπορτάζ;
Η δημοσιογραφία και η φωτογραφία σου επιτρέπουν να είσαι πάντα μπροστά στα γεγονότα. Αν δεν είσαι στο ένα μέτρο που συμβαίνει κάτι δεν είναι καλή η φωτογραφία. Πρέπει να ζεις το γεγονός. Κάνω απλή καταγραφή με το φακό μου, όχι καλλιτεχνική φωτογραφία. Μετά τα 10 χρόνια κατάλαβα πως δε χρειάζεται πολύ προσπάθεια, ο εγκέφαλος αναγνωρίζει αμέσως τα ερεθίσματα. Κάνεις το ρεπορτάζ που είναι δύσκολο, αλλά αυτόματα προσπαθείς να βγει ωραία και η φωτογραφία.
Η δημοσιογραφία διδάσκεται ή είναι μόνο εμπειρία;
Πάντα πρέπει να μαθαίνεις και να έχεις κάποιες βάσεις. Θεωρώ όμως πως και τα δύο μόνα τους δεν μπορούν να ισχύσουν. Πρέπει και να βγεις στο δρόμο, αλλά και να σπουδάσεις ή έστω να διαβάζεις! Χρειάζεται η διά βίου μάθηση και να παρατηρείς συνεχώς τον κόσμο γύρω σου. Η τεχνολογία προχωράει και πρέπει κανείς να ενημερώνεται συνεχώς, ειδικά στον τομέα της φωτογραφίας που ο εξοπλισμός αλλάζει συνεχώς.
Η πρώτη μεγάλη σας δουλειά φωτογραφικά ποια ήταν;
Το 1990 μου είπαν για πρώτη φορά να πάω στη Βουλή και να τραβήξω τον Πρωθυπουργό. Τότε άρχισε να μπαίνει και το όνομά μου στις εφημερίδες και άρχισα να κάνω πολιτικό ρεπορτάζ. Τώρα είναι εύκολο να σταλεί μια φωτογραφία. Τότε έπρεπε να τυπωθεί, να περάσει από τον αρχισυντάκτη και μετά να περάσει στο μέσα.
Πόσες εκθέσεις έχετε κάνει;
Έχω κάνω 15 ατομικές εκθέσεις, αλλά και ομαδικές. Η έκθεση ειδικά με τους Έλληνες ολυμπιονίκες έχει βρεθεί σε 21 διαφορετικά σημεία τα τελευταία δύο χρόνια. Τα θέματα ποικίλουν. Ενδεικτικά, είναι εκθέσεις από φωτογραφίες μου από τη Μαύρη Θάλασσα, την Ουκρανία, την Κένυα, την Κίνα, αλλά και από πολλά άλλα ταξίδια.
Έχετε βρεθεί σε και στις πέντε Ηπείρους του πλανήτη. Πόσες χώρες έχετε επισκεφτεί;
Έχω βρεθεί σε 105 χώρες, στις μισές δηλαδή από αυτές που υπάρχουν περίπου στον πλανήτη. Όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε διάστημα 15 ετών. Αν είναι γραμμένο κάτι να συμβεί, θα συμβεί. Το 1999 κατάφερα να κάνω το πρώτο μου ταξίδι. Αυτή η δουλειά θέλει τόλμη, ρίσκο και ψυχή. Δεν ξέρεις ποτέ που βρίσκεται η επιτυχία κρυμμένη.
Δεν έχω αστική καταγωγή, δεν έχω πολλά χρήματα, δεν έχω σπουδάσει και έχω πολλά πτυχία, δε γνωρίζω ξένες γλώσσες, δεν έχω μια τέλεια εμφάνιση, ούτε με στηρίζει κάποιος. Αναγνωρίζοντας πως δεν έχω τις αντικειμενικές ευκολίες που έχει πολύ εύκολα κάποιος άλλος, θεωρώ πως είναι ιδιαίτερο αυτό που έχω κάνει. Είναι σα να με βοηθούν δύο άγγελοι ή σα να συνωμοτεί το σύμπαν.
Ποια χώρα έχετε ξεχωρίσει από τα ταξίδια σας και για ποιο λόγο;
Την Κένυα έχω ξεχωρίσει. Βρέθηκα στην Τανζανία στη λίμνη Νακούρου. Όλα τα σπάνια είδη του πλανήτη βρίσκονται ζωντανά μπροστά σου. Κοιμήθηκα στα πέντε μέτρα όπου υπήρχαν ηλεκτροφόρα καλώδια για να μας προστατεύουν από τους κροκόδειλους στο πάρκο Μασάι Μάρα. Ξεχωρίζεις κάτι μόνο αν είσαι στη φύση και όχι σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο. Γι’ αυτό σε κάθε ταξίδι προσπαθώ να ζω τους ανθρώπους στη λαϊκή του αγορά, στην πλατεία όπου συγκεντρώνονται ή και στη θρησκεία τους, ώστε να γνωρίσω πως συμπεριφέρονται οι απλοί μέσοι άνθρωποι στο φυσικό τους περιβάλλον. Διαβάζω την ιστορία τους και τον πολιτισμό τους, δεν πηγαίνω απλά ως τουρίστας. Γίνομαι ένας ταξιδευτής και μαθαίνω.
Αγαπώ επίσης τα αραβικά κράτη, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία με τους αυτόχθονες τους Μαορί, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, τη Συρία, απ’ όπου έχω και φωτογραφίες πριν από την καταστροφή της, τη Μολδαβία, την Ουκρανία και τη Μαύρη Θάλασσα στη Μαριούπολη, όπου μένουν πολλοί Έλληνες.
Απ’ αυτά που μου έχετε πει ως τώρα παρατηρώ πως σας ενδιαφέρει περισσότερο ο άνθρωπος ως κεντρικός άξονας. Τι θέματα έχετε φωτογραφίσει μέχρι σήμερα σε σχέση με τον άνθρωπο;
Έχω φωτογραφίσει πολλά αθλητικά events από το 2014 μέχρι και σήμερα και ήδη έχω κανονίσει τις διαπιστεύσεις και για το 2019 τα Special Olympics στο Άμπου Ντάμπι και για το 2020 του Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Άρα, επτά μεγάλα αθλητικά γεγονότα στο σύνολο, τα πέντε τα έχω καλύψει ήδη. Το 2014 πήγα με την Εθνική Ομάδα στο Μουντιάλ που έγινε στη Βραζιλία, το 2015 πήγα στους Παγκόσμιους Αγώνες των Special Olympics στο Λος Άντζελες, το 2016 βρέθηκα στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Βραζιλία και το 2017 ήμουν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοικτού Στίβου, όπου ο Μπολτ έτρεξε για τελευταία φορά και η Στεφανίδη πήρε το χρυσό μετάλλιο. Φέτος, πήγα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μουντιάλ στη Ρωσία.
Έχω φωτογραφίσει και έχω γνωρίσει και πολλούς πολιτικούς και βασιλιάδες και στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον πλανήτη τα τελευταία 20 χρόνια. Απαριθμώ τουλάχιστον 50 Πρωθυπουργούς κρατών, 5 βασιλιάδες και πολλούς άλλους διάσημους σε όλους τους τομείς.
Από όλα αυτά τα πολιτικά σημαίνοντα πρόσωπα που έχετε συναντήσει ποιος είναι εκείνος που σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και για ποιον λόγο;
Ο Ομπάμα και ο Πούτιν θεωρώ πως είναι πολύ δυνατοί ηγέτες. Τους συνάντησα και εδώ στην Ελλάδα, αλλά τον Πούτιν και στη Ρωσία και στο Άγιο Όρος. Συνήθως στην πολιτική λέγονται πράγματα που δε γίνονται, αλλά και το αντίστροφο. Δε σημαίνει πως κάποιος είναι κακός άνθρωπος. Η φύση αυτού του επαγγέλματος δίνει αυτήν την εικόνα. Υπάρχουν πολλά συμφέροντα και συνθήκες πίσω από αυτό που βλέπουμε.
Από Έλληνες πολιτικούς ξεχωρίζω και τον Κωστή Στεφανόπουλο, τον Κάρολο Παπούλια, τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ίσως όχι τον Χρήστο Σαρτζετάκη, γιατί ήταν πιο σκληρός και τυπολάτρης.
Τα τελευταία χρόνια όμως έχετε επικεντρωθεί περισσότερο στα αθλητικά events.
Από το 1987 έως και το 2014 πήγαινα κάθε μέρα μόνο στη Βουλή. Ποτέ δε φανταζόμουν πως δε θα βρεθώ στο Μέγαρο Μαξίμου ή στο Προεδρικό Μέγαρο. Το 2012 άρχισα να απομακρύνομαι και το 2014 ήταν η οριστική στροφή μου. Πλέον κάνω ελάχιστες φωτογραφίσεις πολιτικών προσώπων και επιλεγμένα στο Προεδρικό Μέγαρο ή αν επισκεφθεί κάποιος μεγάλος ηγέτης τη χώρα μας. Δεν πίστευα ποτέ πως θα συνέβαινε αυτό!
Ποιους αθλητές έχετε συναντήσει στην καριέρα σας;
Σχεδόν τους πάντες από κοντά, από τον Μπολτ, μέχρι όποιον άλλο μπορείς να φανταστείς. Από Έλληνες έχω βρεθεί μαζί με τον Λευτέρη Πετρούνια, τον Κατερίνα Στεφανίδη, την Άννα Κορακάκη και τα τελευταία τέσσερα χρόνια είμαι κυριολεκτικά μαζί τους.
Τι αισθήματα σας δημιουργεί το γεγονός του ότι τους απαθανατίζεται στο φακό σας στην πιο σημαντική τους στιγμή, όντας κι εσείς Έλληνας;
Θα σου πω τη στιγμή που βρισκόμουν μαζί με τον Λευτέρη Πετρούνια στο Ρίο το 2016. Πρέπει εκείνη τη στιγμή να κάνεις τη δουλειά σου παράλληλα ως φωτορεπόρτερ και ως δημοσιογράφος, ενώ παράλληλα είσαι και φίλαθλος και Έλληνας. Ήμουν όμως τυχερός να βρεθώ εκεί στις 15 Αυγούστου ως ο μοναδικός Έλληνας φωτορεπόρτερ και να είμαι μαζί του και να τον δω στη μεγαλύτερή του στιγμή. Να σπάει τα ρεκόρ δυσκολίας να κατακτά το χρυσό μετάλλιο.
Ποια θεωρείτε πως ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας σας;
Η μεγάλη άνοδός μου άρχισε με τις φωτογραφίες του Πετρούνια στο Ρίο στις 15 Αυγούστου του 2016. Με κάλεσαν παντού, εκδόθηκε βιβλίο με φωτοφραφίες μου και πήρα πάρα πολλά βραβεία γι’ αυτό. Ήταν η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου. Ξεκίνησα το 1986 και αυτό έγινε το 2016, δηλαδή 30 χρόνια μετά. Ένας νέος άνθρωπος πρέπει να περιμένει για την επιτυχία.
Έχετε βραβευτεί όμως και πάρα πολλές φορές για το έργο σας! Ποιο είναι το ανώτερο βραβείο που έχετε λάβει;
Μεταξύ πολλών άλλων, το ανώτερο δημοσιογραφικό βραβείο που έχω λάβει είναι εκείνο του Ιδρύματος Μπότση στις 26 Ιανουαρίου του 2017 για την προαγωγή της Δημοσιογραφίας και η απονομή έγινε από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής.
Το αμέσως επόμενο που δεν έχω πάρει ακόμη είναι εκείνο της Ακαδημίας Αθηνών! Έπειτα, τον Φεβρουάριο του 2017 βραβεύτηκα και από τα ετήσια βραβεία της εφημερίδας «Πατρίς» στον Πύργο για τον καλύτερο φωτορεπόρτερ της χρονιάς 2016, αλλά έχω βραβευτεί και από πολλούς Δήμους και πόλεις από όλα τα πολιτικά στρώματα.
Ποια είναι τα συναισθήματα που σας δημιουργούνται πριν και μετά από κάθε βράβευσή σας;
Είναι τρομερό το συναίσθημα. Έχω ξεπεράσει το υπερσυναισθηματικό. Αν πάρω κάποιο βραβείο είμαι πολύ χαρούμενος, ενώ αν δεν πάρω στεναχωριέμαι, αλλά αυτό ίσως να μην είναι και καλό. Αυτό όμως που πραγματικά μπορεί να με απογοητεύσει είναι να μην πάρω διαπίστευση για κάποιο γεγονός. Έχω 5.000 διαπιστεύσεις και πάντα θα βγάλω και μία φωτογραφία! Είναι κάτι σαν εθισμός, να βρίσκομαι σε μεγάλα γεγονότα του πλανήτη!
Ποιο είναι το πιο δύσκολο συμβάν που θυμάστε να σας έχει συμβεί σε διοργάνωση;
Ευτυχώς δε μου έχουν πάρει ποτέ τη διαπίστευση. Θα στεναχωριόμουν πολύ. Το πιο δύσκολο ίσως είναι πως λόγω της τρομοκρατίας κάνουν πολύ μεγάλο έλεγχο στα αεροδρόμια. Ανοίγω τα πάντα και παίρνει πολύ χρόνο αυτό, επειδή κουβαλάω αρκετές κάμερες και φακούς. Πρέπει συνεχώς να αποδεικνύεις πως είσαι φωτορεπόρτερ και πως δεν λες ψέματα. Βέβαια, ευτυχώς ποτέ δε με έχουν κλέψει και ούτε έχω τραυματιστεί ή έχω βρεθεί σε τρομοκρατική ενέργεια.
Κάποιο ευτράπελο περιστατικό που σας έχει συμβεί υπάρχει;
Πάρα πολλά, μπορώ να γράψω ακόμη και ολόκληρο βιβλίο! Θα σου πω αυτό που πέτυχε και που ήταν και το πιο καθοριστικό για την καριέρα μου. Πέντε μέρες πριν πάω στο Ρίο δεν είχα κανονίσει που θα μείνω. Τελικά, έμεινα σε έναν πρώτο ξάδερφο της μητέρας μου που διαμένει εκεί ως μετανάστης. Θα ήταν πολύ επικίνδυνο να πάω στη Βραζιλία χωρίς να ξέρω που να μείνω. Τελικά, όλα γίνονται για κάποιον λόγο όμως. Έψαχνα επί έξι μήνες να βρω που θα μείνω και δεν έβρισκα και αυτό έγινε τελευταία στιγμή! Ήταν όλα για να συμβούν!
Φυσικά, έχω να θυμάμαι και πολύ ευτυχισμένες στιγμές με άλλους συναδέλφους δημοσιογράφους που κάναμε παρέα όταν τελείωνε η δουλειά! Με έχουν βοηθήσει και τους έχω βοηθήσει πάρα πολύ σε δυσκολίες! Είναι αλληλένδετο αυτό, δε ζητάς από κάποιον να σε βοηθήσει, συμβαίνει από μόνο του μετά από ένα σημείο.
Είστε ένας φωτορεπόρτερ που συνεχώς φεύγει ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Πόσο δύσκολο είναι για έναν οικογενειάρχη να κάνει αυτή τη δουλειά και ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζετε σε όλα τα επίπεδα;
Είναι δύσκολο να κάνεις οικογένεια με αυτές τις συνθήκες. Οι περισσότεροι που κάνουν αυτή τη δουλειά πεθαίνουν από το άγχος. Αν δε σε στηρίζει η οικογένεια είναι πολύ δύσκολο. Εμένα με στηρίζουν όλοι και η γυναίκα μου και η κόρη μου! Η κόρη μου χαίρεται πολύ για τον μπαμπά της και πάντα απ’ όπου πηγαίνω της φέρνω και από ένα χαρακτηριστικό κουκλάκι των διοργανώσεων, ακόμη κι αν δεν έχω αρκετά χρήματα.
Έχει τύχει ποτέ να προσπαθήσετε να απαθανατίσετε κάτι στο φακό σας και να μην τα καταφέρετε;
Συνήθως, η καλύτερη φωτογραφία βρίσκεται όταν δεν έχεις την κάμερα μαζί σου! Αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα! Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φορά που άφησα τη μηχανή μου στο αυτοκίνητο και λίγο μετά δίπλα μου έγινε ένοπλη ληστεία στη Λεωφόρο Συγγρού! Ένας δημοσιογράφος πρέπει να έχει πάντα την κάμερα μαζί του.
Σας κατέκρινε ποτέ κάποιος για το επάγγελμα που έχετε επιλέξει;
Ίσως περισσότερο να με κατακρίνουν για το χρηματικό κέρδος της δουλειάς που είναι μικρό. Άνθρωποι που με αγαπάνε – όχι μόνο εκείνοι που μπορεί να με φθονούν – λένε πως τα βραβεία και οι έπαινοι δεν «τρώγονται»! Δεν το κάνω όμως γι’ αυτό! Αν είχα χρήματα για να επενδύσω αυτή τη στιγμή, δε θα τα έδινα για να αγοράσω ένα καλό σπίτι σε μια καλή περιοχή, αλλά σε κάποιο ταξίδι που δεν έχω κάνει, όπως η Ινδία, το Έβερεστ ή την Ανταρκτική!
Ποια η άποψή σας για τη δημοσιογραφία των πολιτών; Επηρεάζει τη δουλειά σας;
Εν δυνάμει για τους δημοσιογράφους και για τους φωτορεπόρτερ είναι μια καταστροφή. Ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει και αυτό επηρεάζει την αξιοπιστία. Οι πάντες έχουν κινητό με φωτογραφική μηχανή και τα περισσότερα υψηλής ποιότητας με σύνδεση στο Internet. Ό,τι γεγονός και να συμβεί κάποιος θα υπάρξει για να το τραβήξει τη στιγμή που συμβαίνει. Αν για παράδειγμα αυτή τη στιγμή συμβεί μια έκρηξη εδώ όλοι θα σηκωθούν για να το απαθανατίσουν και να το ανεβάσουν στα Social Media. Δεν το κάνουν για τα χρήματα, αλλά για την υστεροφημία. Μόνο ο πεθαμένος δε θα σηκωθεί! Εκεί χάνονται και ο φωτορεπόρτερ και ο δημοσιογράφος. Βέβαια, τα Social Media βοηθάνε τη δουλειά μας με τη σωστή χρήση και προώθηση.
Μια φωτογραφία είναι δυνατόν να δημιουργήσει Fake News;
Μια λεζάντα σίγουρα. Στην εικόνα γίνεται, αλλά ο φωτορεπόρτερ απαγορεύεται ρητά να αλλάξει μια φωτογραφία, πέρα από τα χρώματά της, για αισθητικούς λόγους. Η φωτογραφία σε ένα ρεπορτάζ δεν είναι καλλιτεχνική. Είναι αποτύπωση ενός γεγονότος. Ελάχιστοι στον κλάδο μας το κάνουν. Αν το κάνει κάποιος ίσως το κάνει για πολιτικούς λόγους.
Μέσα από μια προσδοκία όμως μπορεί να δημιουργηθεί ψευδαίσθηση όμοια με Fake News. Η περίπτωση του Μπολτ για παράδειγμα. Περιμέναμε πως θα πάρει και πάλι χρυσό, αλλά πιέστηκε τόσο πολύ που βγήκε δεύτερος και τραυματίστηκε κιόλας. Ο ίδιος είχε δηλώσει στην εταιρεία του πως ήθελε να σταματήσει πέρσι τον Μάρτιο του 2017, γιατί είχε πεθάνει ένας φίλος του και ήταν και μεγάλος πλέον σε ηλικία, αλλά τον πιέσανε για οικονομικούς λόγους. Πιστεύανε πως δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει την πρωτιά.
Θεωρείτε τον εαυτό σας επιτυχημένο;
Αισθάνομαι πλέον χορτάτος και ώριμος σε σχέση με 20 χρόνια πριν. Είναι ωραία να έχεις κάνει ταξίδια, να έχεις οικογένεια και παιδί. Νιώθω πολύ τυχερός… Τα βασικότερο όμως είναι να κοιμάσαι ήσυχος, να έχεις οικογένεια, φίλους και να ζεις τη ζωή.
Ποια είναι η αγαπημένη σας φωτογραφία που έχετε τραβήξει και για ποιον λόγο;
Εκείνη της κόρης μου τη μέρα που γεννήθηκε στο μαιευτήριο στις 7 Απριλίου του 2008. Τη θεωρώ και τυχερή. Αλλά όλες οι φωτογραφίες με την κόρη μου είναι οι πιο ωραίες, γιατί είναι στιγμές μαζί της. Μετά είναι του Λευτέρη Πετρούνια, διότι ήταν και οι πιο καθοριστικές της καριέρας μου, όπως και της Κατερίνας Στεφανίδη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου στο Λονδίνο.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματά;
Τον Δεκέμβριο, θα βγει το καινούριο βιβλίο του Νίκου Στέφου με θέμα το βέτο που άσκησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα Σκόπια, όσον αφορά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου στις 2 με 4 Απριλίου του 2008 και θα περιλαμβάνει αποκλειστικό δικό μου φωτογραφικό υλικό.
Αν κάποιος θέλει να δει τη δουλειά σας που μπορεί να σας βρει;
Έχω λογαριασμούς και στο Facebook και στο Instagram με το όνομά μου και κάνεις μπορεί να με αναζητήσει εκεί.
Συνέντευξη: Κατερίνα Σχοινά, Φιλόλογος – Δημοσιογράφος
Επιμέλεια:Δρ. Βίκυ Μπαφατάκη, Επικοινωνιολόγος
